ဦး အတိတ္ကိုျပန္သတိရသြာျပီလား။ ရိႈင္း မ်က္လံုးတို႕က အႀကည့္ခ်င္းဆံုကာ အေျဖရွာေနမိသည္။
ဦးက တိုးတိုးေလးထပ္ကာေျပာသည္။
"မင္းက ငါ့ရည္းစားလား "
ဘာလို႕မွန္းမသိ ရုတ္တရတ္ ရွက္လာမိသည္။ ခုလိုအနီးကပ္ႀကီးလာေမးေနေတာ့။
ရိႈင္း မ်က္နွာကို အနည္းငယ္ လြဲကာေျဖလိုက္သည္။
"မ ႕ ႕႕ မဟုတ္ပါဘူး ခမ်ားနဲ႕ က်ေနာ္ နဲ႕က ဘယ္လိုလုပ္ ရည္းစားေတြျဖစ္နိုင္မွာလဲ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ "
ရိႈင္း မ်က္နွာကို အနည္းငယ္လြဲထားတာေႀကာင့္ ဦးနဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းမနီးေပမယ့္ ဦး ရဲ႕ ေလသံတိုးတိုးေလးေတြကာ နား ကို ကလိကလိနဲ႕ရိုက္ခက္ေနသည္။
"ဒါဆို မင္းနဲ႕ေတြ႕ရင္ ငါဘာလို႕ ရင္ေတြ အဲ႕သေလာက္ ခုန္ေနရတာလဲ "
"ဗ်ာ "
ရိႈင္း ဒူးတုန္ကာ ညႊတ္က်သြားသည္။ ဦး က ခါးကေန ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္ေသာေႀကာင့္ လဲွက်မသြားေပ။
ဒူးကလည္းတုန္ ရင္ကလည္းခုန္ေနေတာ့သည္။
"လႊတ္ လႊတ္ေတာ့ "
ရိႈင္း အတင္းရုန္းလိုက္ေတာ့ ေျခေခ်ာကာ ပစ္က်သြားသည္။
"အာ့ ကြ်တ္ကြ်တ္ ခမ်ား ဘာလို႕ လႊတ္လိုက္တာလဲ "
"ဘာ ျဖစ္သြားေသးလဲ "
"ခမ်ားေႀကာင့္ေပါ့ ႕ ႕ ႕ "
ထိုစဥ္ မွတ္ဥာဏ္တခ်ိဳ႕က ဦးရဲ႕ ေခါင္းထဲသို႕ တိုးေဝ႕လာသည္။
ပံုရိပ္က ဝိုးတဝါး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ေနာက္လူ တစ္ေယာက္က သူကိုယ္တိုင္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုေကာင္ေလးက သူေရွ႕မွာ ေခ်ာလွဲက်သြားေသာ ရိႈင္းမင္းသန္႕ ဆိုတဲ႕ တစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္။
"ခမ်ား ဘာ ဘာျဖစ္တာလဲ "
"အမ္ အမ္ ဘ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး "
"လာ လာ မင္းကို ငါေပြ႕ခ်ီျပီး ငါ့အခန္းထဲလိုက္ပို႕မယ္ "
"ခမ်ား အခန္း ဟုတ္လား
မယုတ္မာနဲ႕ေနာ္ ႕ ႕ ႕ "
"ဟား ႕ ႕ ႕ "
"ယုတ္မာ မယ္ဆိုရင္ေကာ မင္းဘာလုပ္မလဲ
ဟိုေကာင္နဲ႕တုန္းကႀကေတာ့ ႀကည္ႏူးေနလိုက္တာ "
ဦး ရိႈင္းကို အတင္းေပြ႕ခ်ီက အေပၚထပ္သို႕ေခၚသြားသည္။ ရိႈင္းကေတာ့ ေျခေထာက္နွစ္ဖက္ကို ကန္ေႀကာက္ကာရုန္းသည္။
"ဟိတ္ ေကာင္ေလး သိပ္မရုန္း နဲ႕ ျပဳတ္က်သြားရင္
မင္းေရာ ငါေရာ နွစ္ေယာက္လံုး အထိနာမွာ "
"ခမ်ား "
"စကားမ်ားလိုက္တဲ႕ ကေလး အမ္းကြာ ႕ ႕ ႕႕ "
ဦး ရိႈင္းပါးကိုနမ္းေပးလိုက္သည္။
"ခမ်ား ဘာလုပ္တာလဲ "
"နမ္းလိုက္တာေလ "
ကုတင္ေပၚကို ရိႈင္းကိုတင္လိုက္သည္။
"သိပ္စကားမမ်ားနဲ႕ ေဆးလိမ္းေပးမို႕ "
ဦး ေျခေထာက္နာေနေသာ ေနရာကို အသာပုတ္လိုက္သည္။
"အာ့ နာလိုက္တာ "
"ဟား ႕ ႕ ႕ "
"ခမ်ား သူမ်ားနာတာေပ်ာ္ေနတယ္ေပါ့ "
အံဆြဲထဲမွ ေဆးေသတၱာကို ယူကာ ေဆးလူးေပးလိုက္သည္။
"မင္း သိပ္စကားမ်ားတာပဲ ကေလး "
"ဦး ႕ ႕ ႕ အကုန္ျပန္မွတ္မိေနျပီလား "
"အကုန္ေတာ့ မမွတ္မိေသးပါဘူး ကေလးတစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ မွတ္မိေနတယ္ ဘာလို႕လဲ မသိဘူး ဦးနွလံုးသားထဲမွာ ကေလးက တတ္တူး တစ္ခုထိုးထားသလို ေသရာပါေနျပီးသားပါ "
"ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ "
ဒဏ္ရာကိုေမ့ကာ အမွတ္တမဲ႕ ထလိုက္တာေႀကာင့္ ျပန္လဲက်သြားသည္။ဦး က အမွီဖမ္းကာ ရင္ခြင္ထဲကို ထည့္လိုက္သည္။
"ဘယ္သြားမွာလဲ ကေလး "
"ခမ်ား ျပန္သတိရျပီဆို ႕ ႕ ႕ ကြ်န္ေတာ့္ တာဝန္ေက်ျပီ
လႊတ္ပါဗ်ာ ႕ ႕ ႕ "
"ကေလးရယ္ ဦး ကို ထပ္မခြဲပါနဲ႕လား "
"လႊတ္ပါဗ်ာ ႕ ႕ ႕ ဦး ကို ထပ္မခ်စ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ "
"ဘာလို႕လဲ ဦး ဘာလုပ္ခဲ႕မိလို႕ လဲ
ျပီးေတာ့ ကေလး ဦး ကို လမ္းခြဲခဲ႕တာ အေႀကာင္းျပခ်က္မခိုင္လံုပဲ လမ္းခြဲခဲ႕တာ ဘာလို႕လဲေျပာေလ "
" ဒီအေႀကာင္းေတြ ကြ်န္ေတာ္ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး ခဏနားျပီး ျပန္ေတာ့မယ္ "
"ကေလး မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့လည္း သေဘာပါ
ဦး ဇြတ္တင္းမလုပ္ပါဘူး "
ရိႈင္းကို အသာေပြ႕ခ်ီကာ ေနရာတက် လဲေစသည္။
"ဦး နဲ႕ နွစ္ေယာက္ထဲရွိေနရင္ ကြ်န္ေတာ္ေနတတ္မွာမဟုတ္ဘူး ႕ ႕ ႕ "
"ဒါဆို ဦး ထြက္သြားေပးပါမယ္ "
ခဏအႀကာတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ထိုအခါမွ ဦး ရိႈင္းနားသို႕ ေရာက္လာရသည္။ နဖူးေပၚက ဆံပင္ေလးေတြကို သပ္ေပးရင္း တရိပ္ရိပ္ႀကည့္ေနမိသည္။သူလည္း မႀကာခင္ ရိႈင္းလက္ကို ကိုင္ကာအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
"တီ တီ ႕ ႕ ႕ "
ေဒၚဝင့္ဝါ ဟြန္းတီးေပမယ့္ တစ္ေယာက္မွ ထြက္မလာေပ။ ဘယ္သူမ်ွ ႀကားသည္ပံုမရ။ ထို႕ေႀကာင့္ အိတ္ထဲပါလာေသာ ေသာ့အပိုကို ယူကာဖြင့္ရသည္။
အိမ္ကလူလည္းတိတ္လွသည္။
"သား သားေရ ႕ ႕ ႕
ေဟာေတာ့ ဒီကေလး ေခၚမႀကား ေအာ္မႀကားနဲ႕ "
တစ္ေယာက္မ်ွ မေတြ႕၍ အေပၚသို႕တတ္ႀကည့္သည္။ တျဖည္းျဖည္းနွင့္ စိုင္းေနဦး အိပ္ခန္းနားသို႕ ေရာက္လာသည္။ ျမင္လိုက္ရတဲ႕ ျမင္ကြင္းေႀကာင့္ အသိစိတ္ တခ်က္လႊတ္ကာ ေဒါသျဖစ္သြားသည္။ စိတ္ရွိတဲ႕အတိုင္းသာ လုပ္မယ္ဆိုရင္ သူ႕သားအေျခအေန ဒီထက္ဆိုးနိုင္သည္ ဟု ေတြးကာ တံခါးဝမွ ရပ္ႀကည့္ကာ ေျဖသိမ့္ရေလသည္။
သား က ဒီေကာင္ေလး ကိုအေတာ္ခ်စ္တာပဲ။ ငါလည္းေလ ငါ့အတၱေတြ အတြတ္ သား ကိုနစ္မြန္းေစခဲ႕ျပီ။ ဒီေကာင္ေလး ကလည္း သားကိုခ်စ္ရွာပါတယ္။
တံခါးဝနား ရပ္ႀကည့္ေနရင္း မ်က္ရည္တို႕က ဝဲလာသည္။ ထိုမွသာ အခ်စ္ဆိုတဲ႕အရာကို သူသေဘာေပါက္လာသည္။ မိဘေတြ ေပးစားခဲ႕တဲ႕သူနဲ႕ယူခဲ႕တဲ႕ အတြတ္ အက်ိဳးအျမတ္သာ ေရွ႕တန္းတင္ကာ လက္ထက္ခဲ႕သည္။အခ်စ္ဆိုတာ နားမလည္ခဲ႕ေပ။ ခုေတာ့ သိျပီ အခ်စ္ဆိုတာ ေယာက်္ားခ်င္း ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မိန္းကေလးခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေယာက်္ားနဲ႕ မိန္းမ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရင္ခုန္သံတူေနရင္ ခ်စ္ခြင့္ရွိသည္။ ေႀသာ္ ႕ ႕ ႕ ခ်စ္ခြင့္ရွိသည္။
"သား တို႕ကို အေမ အရံႈးေပးပါျပီ "
ခပ္တိုးတိုး ေျပာကာ ထိုေနရာမွ လည့္ထြက္ခဲ႕သည္။
ရိႈင္း အရင္နိုးလာသည္။ လက္ကိုႀကည့္ေတာ့ ဦးက သူ႕လက္ကိုကိုင္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ဒီလို အခိုက္အတန္႕မ်ိဳး အျမဲတမ္းရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႕ေတြးေနမိသည္။
"ဘာလို႕ အာ့ေလာက္ႀကည့္ေနရတာလဲ ကေလး "
"ဘယ္ ဘယ္မွာႀကည့္လိုလဲ "
တံခါး ေခါက္သံဘက္ကို သူတို႕ႀကည့္မိႀကသည္။
"သားတို႕ေရ မနက္စာ စားရေအာင္ ေရမိုးခ်ိဳးခဲ႕ႀက
အေမ ေအာက္ကေစာင့္ေနမယ္ "
"ဟုကဲ႕ အေမ "
ထိုေနာက္ ဦး အေမလည္းေအာက္သို႕ဆင္းသြားေလသည္။ ဦး ကေတာ့ ဘယ္လိုအႀကံေတြ ထုတ္ေနပါလိမ့္။ ျပံဳးစိစိနဲ႕သာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ႀကည့္ေနေလသည္။
ရုတ္တရတ္ ဘာမေျပာ ညာမေျပာပဲ ေပြ႕ခ်ီျပန္သည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ "
"အေမက ေျပာတယ္ ေရခ်ိဳးျပီးလာခဲ႕ပါတဲ႕ "
"အာ့တာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်ီတာနဲ႕ ဘာဆိုင္လို႕လဲ "
"ဆိုင္တာေပါ့ မင္းေျခေထာက္က နာေနတုန္းမလား ဒါေႀကာင့္ ႕ ႕ ႕ "
"ဘယ္သူက နာေနေသးတယ္လို႕ေျပာလို႕လဲ
က်ိဳးသြားတာမွ မဟုတ္ နာရံုပဲဟာကို အသားမယူခ်င္စမ္းနဲ႕ "
ကုတင္ေပၚသို႕ လႊတ္ခ်လိုက္သည္။
"ခမ်ား ႕ ႕ ႕ "
"ဘာလဲ အသားမယူနဲ႕ဆို "
ခ်က္ခ်င္းထကာ ဦးကို တမင္တကာ တိုးတိုတ္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႕ ဝင္သြားေလသည္။
"ဂ်ေလာက္ "
ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို ဖြင့္ကာ ဦး ဝင္ဖို႕လုပ္သည္။
ျမင္သြားမွာဆိုး၍ တန္းေပၚမွ တဘက္နွင့္ အျမန္ပတ္လိုက္သည္။
"ဦး ေကာ ခ်ိဳးမယ္ေလ "
"ကုလားေတြနဲ႕ မခ်ိဳးဘူး "
"ဘယ္က ကုလားလဲ "
"ခမ်ားလို႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ပသိုင္းေမြးနဲ႕လူကိုေျပာတာ "
"ဒါဆို ကေလး ရိတ္ေပးမွာလား "
"မရိတ္ေပးဘူး မလာခဲ႕ နဲ႕ေနာ္ နာမယ္ျပင္ထား "
ထိုေႀကာင့္ တံခါး ကို ေလာ့ျပန္ခ်ကာ ပိတ္လိုက္သည္။
ျပန္ေတြးမိရင္ ရင္ခုန္ဖို႕ေကာင္းတယ္။ အရင္တုန္းကလည္း ဒီလိုပံုစံမ်ိဳး အခိုက္အတန္႕ရွိခဲ႕ဘူးတယ္။
ရိႈင္း ေရခ်ိဳးျပီးလို႕ တဘက္ကို ပတ္ကာ ထြက္လာခဲ႕သည္။ ဦး က တံခါးနားမွာ ရပ္ေစာင့္ေနသည္။ ရုတ္တရတ္မို႕ လန္႕သြားသည္။
"ကေလး မင္းအသားအေရေလးက ေဖြးနုေနတာပဲ
ဘာဆပ္ျပာသံုးတာလဲ ေမႊးေနတာပဲ "
"မ မသိဘူး သြား ခမ်ား ေရခ်ိဳးမွာမလား "
"ကေလးေကာ တူတူထပ္ခ်ိဳးကြာ "
"ဗ်ာ "
အတင္း မခ်ီကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႕ အေရာက္ေခၚသြားေတာ့သည္။
"အေအး ပတ္လိမ့္မယ္ "
႔႔႔႔႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕
မနက္စာ ဝိုင္းကေန ဦးေမေမ အသင့္ေစာင့္ေနေလရဲ႕။ ဦး ေႀကာင့္ အနည္းငယ္ေနာက္က်သြားသည္။
လက္ဖက္ရည္နဲ႕ မုန္႕စံုေတြ စားပြဲအျပည့္ခ်ထားသည္။
ကြ်န္ေတာ္လို႕ ကေလးစိတ္ မေပ်ာက္ေသးတဲ႕သူအတြတ္ေတာ့ မုန္႕ေတြ ကို အကုန္စားပစ္ခ်င္မိသည္။ ဦး ေမေမ ထိုင္ဖို႕ ေနရာေပးေနသည္မို႕ ထိုင္လိုက္သည္။ ဦးက ေဘးကပ္လ်က္မွာ ထိုင္လိုက္သည္။
"အာ့ ႕ ႕ "
"ဘာဖစ္တာလဲ သားလဲ "
"ကန္ေတာ့ အေမ ဖင္ နာေနလို႕ "
"ေဟ ႕ ႕ ႕ ဘယ္လို ဘယ္လို
သားက ဟို ဟို အေပၚ မဟုတ္ဘူးလား "
"ဗ်ာ ဘယ္အေပၚလဲ "
"ဟို အေပၚေလ "
"အေမ ထင္သလိုမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ "
"ေရခ်ိဳး ရင္း ေခ်ာ္လဲတာ ေဆာင့္ေဆာင့္က်ေတာ့ ဖင္နာသြား "
ထိုစဥ္ ရိႈင္းက ဝင္ေျပာလိုက္သည္။ နည္းနည္းေတာ့ ေႀကာက္ေနမိသည္။ ဦး နဲ႕ ခြဲဦးမွာလား။
"အန္တီ ဦး ျပန္သတိရလာျပီ အကုန္မဟုတ္ေပမယ့္ အကုန္နီးပါးေလာက္ေတာ့ သတိရေနျပီ "
"အမ္ ဟုလား ဒါဆို အေမကိုေကာ မွတ္မိေနပီေပါ့ေနာ္ "
"ဒါေပါ့ ဒါေႀကာင့္ အေမလို႕ေခၚတာေလ "
ဦး တို႕ သားအမိေပ်ာ္ရႊင္ေနေပမယ့္ ရိႈင္းကေတာ့ ဝမ္းနည္းေနရသည္။
"ဒါဆို ကြ်န္ေတာ့္ တာဝန္ေက်ျပီေပါ့ေနာ္
ကြ်န္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ "
"ကေလး ဘယ္သြားမာလဲ "
"ေဒၚေလးလွ ဆီ "
ရိႈင္း ထိုစားပြဲဝိုင္းမွ ခပ္သြပ္သြပ္ သံုးလွမ္းေလာက္ ေလ်ွာက္လိုက္သည္။
"ေနပါဦး သား "
ေဒၚဝင့္ဝါ ထိုင္ေနရာမွထလိုက္သည္။
"သားတို႕ကို အေမခြင့္ျပဳေပးလိုက္ပါျပီ
ျပီးေတာ့ အေမ သားတို႕အေပၚ ရက္စက္သလိုျဖစ္ခဲ႕ရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြယ္ "
ဦး က ရိႈင္းအနားေရာက္လာကာ အတင္းဖက္လိုက္သည္။
ငါ့သား အေမေရွ႕မွာ ဘာေတြလုပ္ျပေနတာလဲ။
"ႀကားတယ္ေနာ္ ကေလးနဲ႕ဦးကို သေဘာတူတယ္တဲ႕ "
"ဒါေပမယ့္ "
"ဘာ ဒါေပမယ့္လည္း "
ျခံေရွ႕မွ ကားသံနဲ႕အတူ ကားတစ္စီးဝင္လာသည္။ ထိုကားေပၚကလူက တျခားသူေတာ့ မဟုတ္ေပ ေရႊစင္သာ ျဖစ္သည္။ ေရႊစင္ ထိုျမင္ကြင္းကို ျမင္ရေတာ့ အရမ္းအံ႕ႀသမိသည္။
"ကိုစိုင္း ဒါက ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ "
"ကိုယ္တို႕ ကို အေမက သေဘာတူလိုက္ျပီ "
"ဟုလား အန္တီ "
ေဒၚဝင့္ဝါလည္း စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ပဲ ေျဖရေတာ့သည္။
"ဟုတ္တယ္ သမီး "
"ကိုစိုင္း ေရႊစင့္ကိူ ဒီလိုလုပ္လို႕မရဘူး ေရႊစင္ဆိုတဲ႕ မိနး္မက လိုခ်င္တာကို မရခဲ႕ဘူးတာ မရွိဘူး အခုလည္းတူတူပဲ လိုခ်င္တာ ရကို ရရမယ္ "
ေရႊစင္ ကားကို အသားကုန္ေမာင္းကာ ထြက္သြားသည္။
"ဒါဆို သားတို႕ ဘယ္ေန႕ယူႀကမလဲ "
"ဗ်ာ ႕ ႕ ႕ ႕ "
Thank u ပါ
အခ်ိန္မွန္ မတင္ေပးနိုင္တာ sorry ပါကြာ
အခုလို အေရးသားမေကာင္းတဲ႕ႀကားက ဖတ္ေပးႀကလို႕ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ
ALONE
************************************
Unicode
ဦး အတိတ်ကိုပြန်သတိရသွာပြီလား။ ရှိုင်း မျက်လုံးတို့က အကြည့်ချင်းဆုံကာ အဖြေရှာနေမိသည်။
ဦးက တိုးတိုးလေးထပ်ကာပြောသည်။
"မင်းက ငါ့ရည်းစားလား "
ဘာလို့မှန်းမသိ ရုတ်တရတ် ရှက်လာမိသည်။ ခုလိုအနီးကပ်ကြီးလာမေးနေတော့။
ရှိုင်း မျက်နှာကို အနည်းငယ် လွဲကာဖြေလိုက်သည်။
"မ ့ ့့ မဟုတ်ပါဘူး ခများနဲ့ ကျနော် နဲ့က ဘယ်လိုလုပ် ရည်းစားတွေဖြစ်နိုင်မှာလဲ ကြံကြံဖန်ဖန် "
ရှိုင်း မျက်နှာကို အနည်းငယ်လွဲထားတာကြောင့် ဦးနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်းမနီးပေမယ့် ဦး ရဲ့ လေသံတိုးတိုးလေးတွေကာ နား ကို ကလိကလိနဲ့ရိုက်ခက်နေသည်။
"ဒါဆို မင်းနဲ့တွေ့ရင် ငါဘာလို့ ရင်တွေ အဲ့သလောက် ခုန်နေရတာလဲ "
"ဗျာ "
ရှိုင်း ဒူးတုန်ကာ ညွှတ်ကျသွားသည်။ ဦး က ခါးကနေ ပွေ့ဖက်ထားလိုက်သောကြောင့် လဲှကျမသွားပေ။
ဒူးကလည်းတုန် ရင်ကလည်းခုန်နေတော့သည်။
"လွှတ် လွှတ်တော့ "
ရှိုင်း အတင်းရုန်းလိုက်တော့ ခြေချောကာ ပစ်ကျသွားသည်။
"အာ့ ကျွတ်ကျွတ် ခများ ဘာလို့ လွှတ်လိုက်တာလဲ "
"ဘာ ဖြစ်သွားသေးလဲ "
"ခများကြောင့်ပေါ့ ့ ့ ့ "
ထိုစဉ် မှတ်ဉာဏ်တချို့က ဦးရဲ့ ခေါင်းထဲသို့ တိုးဝေ့လာသည်။
ပုံရိပ်က ဝိုးတဝါး ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို မြင်ယောင်မိသည်။ နောက်လူ တစ်ယောက်က သူကိုယ်တိုင်ပင်ဖြစ်သည်။ ထိုကောင်လေးက သူရှေ့မှာ ချောလှဲကျသွားသော ရှိုင်းမင်းသန့် ဆိုတဲ့ တစ်ယောက်သာဖြစ်သည်။
"ခများ ဘာ ဘာဖြစ်တာလဲ "
"အမ် အမ် ဘ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး "
"လာ လာ မင်းကို ငါပွေ့ချီပြီး ငါ့အခန်းထဲလိုက်ပို့မယ် "
"ခများ အခန်း ဟုတ်လား
မယုတ်မာနဲ့နော် ့ ့ ့ "
"ဟား ့ ့ ့ "
"ယုတ်မာ မယ်ဆိုရင်ကော မင်းဘာလုပ်မလဲ
ဟိုကောင်နဲ့တုန်းကကြတော့ ကြည်နူးနေလိုက်တာ "
ဦး ရှိုင်းကို အတင်းပွေ့ချီက အပေါ်ထပ်သို့ခေါ်သွားသည်။ ရှိုင်းကတော့ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကန်ကြောက်ကာရုန်းသည်။
"ဟိတ် ကောင်လေး သိပ်မရုန်း နဲ့ ပြုတ်ကျသွားရင်
မင်းရော ငါရော နှစ်ယောက်လုံး အထိနာမှာ "
"ခများ "
"စကားများလိုက်တဲ့ ကလေး အမ်းကွာ ့ ့ ့့ "
ဦး ရှိုင်းပါးကိုနမ်းပေးလိုက်သည်။
"ခများ ဘာလုပ်တာလဲ "
"နမ်းလိုက်တာလေ "
ကုတင်ပေါ်ကို ရှိုင်းကိုတင်လိုက်သည်။
"သိပ်စကားမများနဲ့ ဆေးလိမ်းပေးမို့ "
ဦး ခြေထောက်နာနေသော နေရာကို အသာပုတ်လိုက်သည်။
"အာ့ နာလိုက်တာ "
"ဟား ့ ့ ့ "
"ခများ သူများနာတာပျော်နေတယ်ပေါ့ "
အံဆွဲထဲမှ ဆေးသေတ္တာကို ယူကာ ဆေးလူးပေးလိုက်သည်။
"မင်း သိပ်စကားများတာပဲ ကလေး "
"ဦး ့ ့ ့ အကုန်ပြန်မှတ်မိနေပြီလား "
"အကုန်တော့ မမှတ်မိသေးပါဘူး ကလေးတစ်ယောက်ထဲကိုပဲ မှတ်မိနေတယ် ဘာလို့လဲ မသိဘူး ဦးနှလုံးသားထဲမှာ ကလေးက တတ်တူး တစ်ခုထိုးထားသလို သေရာပါနေပြီးသားပါ "
"ဒါဆို ကျွန်တော်သွားတော့မယ် "
ဒဏ်ရာကိုမေ့ကာ အမှတ်တမဲ့ ထလိုက်တာကြောင့် ပြန်လဲကျသွားသည်။ဦး က အမှီဖမ်းကာ ရင်ခွင်ထဲကို ထည့်လိုက်သည်။
"ဘယ်သွားမှာလဲ ကလေး "
"ခများ ပြန်သတိရပြီဆို ့ ့ ့ ကျွန်တော့် တာဝန်ကျေပြီ
လွှတ်ပါဗျာ ့ ့ ့ "
"ကလေးရယ် ဦး ကို ထပ်မခွဲပါနဲ့လား "
"လွှတ်ပါဗျာ ့ ့ ့ ဦး ကို ထပ်မချစ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ် "
"ဘာလို့လဲ ဦး ဘာလုပ်ခဲ့မိလို့ လဲ
ပြီးတော့ ကလေး ဦး ကို လမ်းခွဲခဲ့တာ အကြောင်းပြချက်မခိုင်လုံပဲ လမ်းခွဲခဲ့တာ ဘာလို့လဲပြောလေ "
" ဒီအကြောင်းတွေ ကျွန်တော် မပြောချင်တော့ဘူး ခဏနားပြီး ပြန်တော့မယ် "
"ကလေး မပြောချင်တော့ဘူးဆိုတော့လည်း သဘောပါ
ဦး ဇွတ်တင်းမလုပ်ပါဘူး "
ရှိုင်းကို အသာပွေ့ချီကာ နေရာတကျ လဲစေသည်။
"ဦး နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲရှိနေရင် ကျွန်တော်နေတတ်မှာမဟုတ်ဘူး ့ ့ ့ "
"ဒါဆို ဦး ထွက်သွားပေးပါမယ် "
ခဏအကြာတွင် အိပ်ပျော်သွားသည်။ ထိုအခါမှ ဦး ရှိုင်းနားသို့ ရောက်လာရသည်။ နဖူးပေါ်က ဆံပင်လေးတွေကို သပ်ပေးရင်း တရိပ်ရိပ်ကြည့်နေမိသည်။သူလည်း မကြာခင် ရှိုင်းလက်ကို ကိုင်ကာအိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
"တီ တီ ့ ့ ့ "
ဒေါ်ဝင့်ဝါ ဟွန်းတီးပေမယ့် တစ်ယောက်မှ ထွက်မလာပေ။ ဘယ်သူမျှ ကြားသည်ပုံမရ။ ထို့ကြောင့် အိတ်ထဲပါလာသော သော့အပိုကို ယူကာဖွင့်ရသည်။
အိမ်ကလူလည်းတိတ်လှသည်။
"သား သားရေ ့ ့ ့
ဟောတော့ ဒီကလေး ခေါ်မကြား အော်မကြားနဲ့ "
တစ်ယောက်မျှ မတွေ့၍ အပေါ်သို့တတ်ကြည့်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် စိုင်းနေဦး အိပ်ခန်းနားသို့ ရောက်လာသည်။ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် အသိစိတ် တချက်လွှတ်ကာ ဒေါသဖြစ်သွားသည်။ စိတ်ရှိတဲ့အတိုင်းသာ လုပ်မယ်ဆိုရင် သူ့သားအခြေအနေ ဒီထက်ဆိုးနိုင်သည် ဟု တွေးကာ တံခါးဝမှ ရပ်ကြည့်ကာ ဖြေသိမ့်ရလေသည်။
သား က ဒီကောင်လေး ကိုအတော်ချစ်တာပဲ။ ငါလည်းလေ ငါ့အတ္တတွေ အတွတ် သား ကိုနစ်မွန်းစေခဲ့ပြီ။ ဒီကောင်လေး ကလည်း သားကိုချစ်ရှာပါတယ်။
တံခါးဝနား ရပ်ကြည့်နေရင်း မျက်ရည်တို့က ဝဲလာသည်။ ထိုမှသာ အချစ်ဆိုတဲ့အရာကို သူသဘောပေါက်လာသည်။ မိဘတွေ ပေးစားခဲ့တဲ့သူနဲ့ယူခဲ့တဲ့ အတွတ် အကျိုးအမြတ်သာ ရှေ့တန်းတင်ကာ လက်ထက်ခဲ့သည်။အချစ်ဆိုတာ နားမလည်ခဲ့ပေ။ ခုတော့ သိပြီ အချစ်ဆိုတာ ယောကျ်ားချင်း ပဲ ဖြစ်ဖြစ် မိန်းကလေးချင်းပဲဖြစ်ဖြစ် ယောကျ်ားနဲ့ မိန်းမ ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ရင်ခုန်သံတူနေရင် ချစ်ခွင့်ရှိသည်။ သြော် ့ ့ ့ ချစ်ခွင့်ရှိသည်။
"သား တို့ကို အမေ အရံှုးပေးပါပြီ "
ခပ်တိုးတိုး ပြောကာ ထိုနေရာမှ လည့်ထွက်ခဲ့သည်။
ရှိုင်း အရင်နိုးလာသည်။ လက်ကိုကြည့်တော့ ဦးက သူ့လက်ကိုကိုင်ပြီး အိပ်ပျော်နေသည်။ ဒီလို အခိုက်အတန့်မျိုး အမြဲတမ်းရှိရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲလို့တွေးနေမိသည်။
"ဘာလို့ အာ့လောက်ကြည့်နေရတာလဲ ကလေး "
"ဘယ် ဘယ်မှာကြည့်လိုလဲ "
တံခါး ခေါက်သံဘက်ကို သူတို့ကြည့်မိကြသည်။
"သားတို့ရေ မနက်စာ စားရအောင် ရေမိုးချိုးခဲ့ကြ
အမေ အောက်ကစောင့်နေမယ် "
"ဟုကဲ့ အမေ "
ထိုနောက် ဦး အမေလည်းအောက်သို့ဆင်းသွားလေသည်။ ဦး ကတော့ ဘယ်လိုအကြံတွေ ထုတ်နေပါလိမ့်။ ပြုံးစိစိနဲ့သာ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်နေလေသည်။
ရုတ်တရတ် ဘာမပြော ညာမပြောပဲ ပွေ့ချီပြန်သည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ "
"အမေက ပြောတယ် ရေချိုးပြီးလာခဲ့ပါတဲ့ "
"အာ့တာနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ချီတာနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ "
"ဆိုင်တာပေါ့ မင်းခြေထောက်က နာနေတုန်းမလား ဒါကြောင့် ့ ့ ့ "
"ဘယ်သူက နာနေသေးတယ်လို့ပြောလို့လဲ
ကျိုးသွားတာမှ မဟုတ် နာရုံပဲဟာကို အသားမယူချင်စမ်းနဲ့ "
ကုတင်ပေါ်သို့ လွှတ်ချလိုက်သည်။
"ခများ ့ ့ ့ "
"ဘာလဲ အသားမယူနဲ့ဆို "
ချက်ချင်းထကာ ဦးကို တမင်တကာ တိုးတိုတ်ရင်း ရေချိုးခန်းထဲသို့ ဝင်သွားလေသည်။
"ဂျလောက် "
ရေချိုးခန်းတံခါးကို ဖွင့်ကာ ဦး ဝင်ဖို့လုပ်သည်။
မြင်သွားမှာဆိုး၍ တန်းပေါ်မှ တဘက်နှင့် အမြန်ပတ်လိုက်သည်။
"ဦး ကော ချိုးမယ်လေ "
"ကုလားတွေနဲ့ မချိုးဘူး "
"ဘယ်က ကုလားလဲ "
"ခများလို့ နှုတ်ခမ်းတွေ ပသိုင်းမွေးနဲ့လူကိုပြောတာ "
"ဒါဆို ကလေး ရိတ်ပေးမှာလား "
"မရိတ်ပေးဘူး မလာခဲ့ နဲ့နော် နာမယ်ပြင်ထား "
ထိုကြောင့် တံခါး ကို လော့ပြန်ချကာ ပိတ်လိုက်သည်။
ပြန်တွေးမိရင် ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းတယ်။ အရင်တုန်းကလည်း ဒီလိုပုံစံမျိုး အခိုက်အတန့်ရှိခဲ့ဘူးတယ်။
ရှိုင်း ရေချိုးပြီးလို့ တဘက်ကို ပတ်ကာ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဦး က တံခါးနားမှာ ရပ်စောင့်နေသည်။ ရုတ်တရတ်မို့ လန့်သွားသည်။
"ကလေး မင်းအသားအရေလေးက ဖွေးနုနေတာပဲ
ဘာဆပ်ပြာသုံးတာလဲ မွှေးနေတာပဲ "
"မ မသိဘူး သွား ခများ ရေချိုးမှာမလား "
"ကလေးကော တူတူထပ်ချိုးကွာ "
"ဗျာ "
အတင်း မချီကာ ရေချိုးခန်းထဲသို့ အရောက်ခေါ်သွားတော့သည်။
"အအေး ပတ်လိမ့်မယ် "
့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့
မနက်စာ ဝိုင်းကနေ ဦးမေမေ အသင့်စောင့်နေလေရဲ့။ ဦး ကြောင့် အနည်းငယ်နောက်ကျသွားသည်။
လက်ဖက်ရည်နဲ့ မုန့်စုံတွေ စားပွဲအပြည့်ချထားသည်။
ကျွန်တော်လို့ ကလေးစိတ် မပျောက်သေးတဲ့သူအတွတ်တော့ မုန့်တွေ ကို အကုန်စားပစ်ချင်မိသည်။ ဦး မေမေ ထိုင်ဖို့ နေရာပေးနေသည်မို့ ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးက ဘေးကပ်လျက်မှာ ထိုင်လိုက်သည်။
"အာ့ ့ ့ "
"ဘာဖစ်တာလဲ သားလဲ "
"ကန်တော့ အမေ ဖင် နာနေလို့ "
"ဟေ ့ ့ ့ ဘယ်လို ဘယ်လို
သားက ဟို ဟို အပေါ် မဟုတ်ဘူးလား "
"ဗျာ ဘယ်အပေါ်လဲ "
"ဟို အပေါ်လေ "
"အမေ ထင်သလိုမဟုတ်ပါဘူးဗျာ "
"ရေချိုး ရင်း ချော်လဲတာ ဆောင့်ဆောင့်ကျတော့ ဖင်နာသွား "
ထိုစဉ် ရှိုင်းက ဝင်ပြောလိုက်သည်။ နည်းနည်းတော့ ကြောက်နေမိသည်။ ဦး နဲ့ ခွဲဦးမှာလား။
"အန်တီ ဦး ပြန်သတိရလာပြီ အကုန်မဟုတ်ပေမယ့် အကုန်နီးပါးလောက်တော့ သတိရနေပြီ "
"အမ် ဟုလား ဒါဆို အမေကိုကော မှတ်မိနေပီပေါ့နော် "
"ဒါပေါ့ ဒါကြောင့် အမေလို့ခေါ်တာလေ "
ဦး တို့ သားအမိပျော်ရွှင်နေပေမယ့် ရှိုင်းကတော့ ဝမ်းနည်းနေရသည်။
"ဒါဆို ကျွန်တော့် တာဝန်ကျေပြီပေါ့နော်
ကျွန်တော်သွားတော့မယ် "
"ကလေး ဘယ်သွားမာလဲ "
"ဒေါ်လေးလှ ဆီ "
ရှိုင်း ထိုစားပွဲဝိုင်းမှ ခပ်သွပ်သွပ် သုံးလှမ်းလောက် လျှောက်လိုက်သည်။
"နေပါဦး သား "
ဒေါ်ဝင့်ဝါ ထိုင်နေရာမှထလိုက်သည်။
"သားတို့ကို အမေခွင့်ပြုပေးလိုက်ပါပြီ
ပြီးတော့ အမေ သားတို့အပေါ် ရက်စက်သလိုဖြစ်ခဲ့ရင် တောင်းပန်ပါတယ်ကွယ် "
ဦး က ရှိုင်းအနားရောက်လာကာ အတင်းဖက်လိုက်သည်။
ငါ့သား အမေရှေ့မှာ ဘာတွေလုပ်ပြနေတာလဲ။
"ကြားတယ်နော် ကလေးနဲ့ဦးကို သဘောတူတယ်တဲ့ "
"ဒါပေမယ့် "
"ဘာ ဒါပေမယ့်လည်း "
ခြံရှေ့မှ ကားသံနဲ့အတူ ကားတစ်စီးဝင်လာသည်။ ထိုကားပေါ်ကလူက တခြားသူတော့ မဟုတ်ပေ ရွှေစင်သာ ဖြစ်သည်။ ရွှေစင် ထိုမြင်ကွင်းကို မြင်ရတော့ အရမ်းအံ့သြမိသည်။
"ကိုစိုင်း ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ "
"ကိုယ်တို့ ကို အမေက သဘောတူလိုက်ပြီ "
"ဟုလား အန်တီ "
ဒေါ်ဝင့်ဝါလည်း စိတ်မကောင်းစွာနဲ့ပဲ ဖြေရတော့သည်။
"ဟုတ်တယ် သမီး "
"ကိုစိုင်း ရွှေစင့်ကိူ ဒီလိုလုပ်လို့မရဘူး ရွှေစင်ဆိုတဲ့ မိနး်မက လိုချင်တာကို မရခဲ့ဘူးတာ မရှိဘူး အခုလည်းတူတူပဲ လိုချင်တာ ရကို ရရမယ် "
ရွှေစင် ကားကို အသားကုန်မောင်းကာ ထွက်သွားသည်။
"ဒါဆို သားတို့ ဘယ်နေ့ယူကြမလဲ "
"ဗျာ ့ ့ ့ ့ "
Thank u ပါ
အချိန်မှန် မတင်ပေးနိုင်တာ sorry ပါကွာ
အခုလို အရေးသားမကောင်းတဲ့ကြားက ဖတ်ပေးကြလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ
ALONE