Me ne fund, do te gjente ate qe kishte humbur prej shume kohesh.Do te bashkoj me ate qe te tjeret i ndane e ndonese mbante mend shume pak nga e shkuara nuk ka besuar askend,asgje nga ata cfare ka degjuar.Askush nuk ia arriti te prishte imazhin e gruas misterioze qe ai e quante nene.Njerzit genjejne,e shnderrojne te gjithe ngjarjes sipas interesave te tyre dhe per kete arsye nuk besoi ata njerez qe e njihnin historine e tij,nuk besoi ne ate qe ata e quanin "Shtriga e historise",por vendosi te besonte ate grua qe e dinte me mire se kushdo ate histori dhe zemra e nje djali e dinte qe nje nene nuk mund te genjente kurre femijen e saj.Thonin qe ajo mund te kishte vdekur,por as kete nuk e besoi,jetoi me vite shprese qe ajo ishte diku duke pritur per nje dore te zgjatur drejt saj.Edhe pak kishte mbetur qe te bashkoheshin per te mos u ndare me kurre,edhe pak kishte mbetur per tu rrethuar nga ato krahe qe i kishin munguar kaq shume.Nje lote lagu faqen e tij,nje lot gezimi,emocionesh te papershkrueshme te nje djali qe do te ritakoje njeriun me te shtrenjte te jetes mbas 20 vitesh.
-Je mire?
-Po,jam mire.
-Do ta gjejme nenen tende Noah jam e sigurt per kete.
Ishte i lumtur qe ajo ishte prane tij,e vetjma per te cilen ai kishte me shume nevoje se kurre.E donte dhe nuk arrinte ta kuptonte se perse nuk ia thoshte.Nuk kishte cfare te humbiste me,i shtrengoi duart e pa drejt e ne sy dhe e puthi,lehte duke sinkronizuar buzet e tij me te sajat.Lea buzqeshi duke u bere flake e kuqe.Duheshin,qe diten kur syte e tyre te vegjel u shkembyen.Do ishte mekat nese dy zemra te pafajshme te lindur per njeri-tjetrin te ndaheshin e fati i tyre te ishe diku tjeter,me dike tjeter,ne rruge te ndryshme.
-Te dua Lea.
-Te dua Noah.
Thane te dua perpara se te shkembenin nje puthje tjeter me pasionante.
***
-E vrava,une e vrava ate.
Ktheu dhe nje gote tjeter dhe filloi te perseriste te njejtat fjale.
-Liam,cfare ka ndodhur me ty,shiko si je bere.
-Une e vrara Simon.
-Ke?
-Vajzen me te bukur qe me kane pare ndonjehere syte,tani per fajin tim ajo nuk shikon me.Une ja mora shikimin atyre dy syve te bukur.
-Ti je dehur,nuk e di se cfare je duke thene.Eja te te coj ne shtepi.
-Nuk ka nevoje,mund te iki vete.
Dukej si nje i cmendur por askush nuk e dinte dhimbjen qe ndjente ai.
Donte ta sheronte dhimbjen,por me cfare?
Ilaci i vetem ishte ajo,e embla Niki.Si do te munde ta shikonte kur te gjitha vuajtjet e saj ishin te shkaktuara prej tij.I mori te gjithe boten nga ngjyrat dhe i falin erresire.Shikoi ne xhamin e vitrines veten e tij,nuk shikonte gje tjeter pervecse nje njeri te lig i maskuar si engjell.
-Me fal Niki dhe pse une nuk e meritoj te falem.
***
-Do te shkojme nga kjo ane.
-Jo me pare dua te shkoje ne shtepine time,te lutem.
-Patjeter.
Sa kishte ndryshuar Londra nder ato vite,dhe imazhet e atyre rrugicave qe mbante mend nga femijeria ishin zhdukur.Dukej si nje vend i huaj per te,por ai vend mbante ende copezat e femijerise se tij,ate pak femijeri qe kaloi me familjen e tij te vogel,ate pak femijeri qe kaloi dore per dore me nenen e tij rrugeve te ketij qyteti.Ndjente nje boshllek te madh,kishte humbur shume vite aty dhe arsyeja pse akoma nuk e kishte zbuluar.
Ecen dhe disa kilometra te tjera dhe ndaluan perpara nje shtepie shume te madhe.E rrenuar,e braktisur,e kishte humbur bukurine e dikurshme qe kishte ajo shtepi.Tani,ishte nje shtepi e vetmuar e cila kishte mbajtur zi per vite te tera.Mori fryme thelle dhe me hapa te ngadalta sikur nuk donte ta shqetesonte hyri brenda.Gjithcka ishte ashtu si e kishin lene heren e fundit pervec faktit qe tani cdo gje ary ishte e piset dhe vinte ere e mykur.Hyri ne kuzhine dhe perpara ju shfaq e gjithe skena,kishte ngelur akoma pika gjaku te cilat ishin thare ne ate dysheme te ftohte.U largua menjehere duke u drejtuar per nga dhoma e tij.Ishin te gjitha aty,lodrat e tij,batanija e tij e preferuae,pizhamat,perrallat qe i lexonte nena e tij para gjumit dhe arushi i madh qe prinderit i kishin dhuruar per ditlindje.E perqafoi fort dhe pse era qe mbante te neveritej nuk i bente pershtypje.Ndjente aromen qe i kishte munguar kaq shume.Kembet e drejtuan me pas per tek dhoma e prinderve te tij.Ndjeu nje shtrengim ne zemer.Rrobat e prinderve te tij ishin aty gjithashtu dhe sendet e tyre.Hapi nje nga sirtaret e komodines dhe aty gjeti disa fotografi.Ishin ata te tre,te lumtur,duke buzeqeshur.I shtrengoi fort ne kraharor dhe shpertheu ne lot.Nuk mundej me,nuk mundi ta mbante gjithe kete torture brenda vetes.Ato foto,ajo shtepi e ktheu pas ne kohe,ne kohen kur familja e tij e vogel ishte familja me e lumtur ne bote.Nje zot e di sa e cmendin ato kujtime,sa e digjte malli per ato caste.U ul ne gjunje shante, mallkonte,ulereriste dhe i gjuante me grusht dyshemese.
-Noah,mjaft,te lutem.
-Perse,perse duhej te ndodhte keshtu.
-Eja te largohemi qe ketu.
E terhoqi drejt vetes dhe e perqafoi forti.Qau per minuta te tera ne krahet e saj,kjo po e bente te ndihej me mire.Kishte nevoje te nxirrte te gjithe merzitjen qe e kishte mbajtur shume brenda vetes.
-Noah,duhet te shkojme tek...burgu.
-Po,sigurisht.
-Nese ke nevoj te qetesohesh,shkojme neser.
-Jo do te shkojme sot.Dilan,shume faleminderit per gjithcka.
-Te lutem,Alaina ishte shoqja ime me e mire gjithashtu nje grua dhe nje nene shume e mire.
.........
-Pershendetje,duam te takojme drejtorin e ketij burgu.
-Per cfare deshironi ta takoni?-tha duke pare me medyshje.
-Deshirojme ta pyesnim per nje nga te burgosurat qe ndodhej ketu.
-Cilen nga te burgosurat?
-Alaina Miller.
-Ah,po Alaina!
-E dini se ku ndodhet!
-Alaina ka pese vjet qe ka dale nga burgu Zoteri.
-Si keshtu!
-U vertetua qe ajo e kishte bere vrasjen per vetmbrojte dhe qe te gjitha ato qe u thane ne gjykate ishin genjeshtra.Avokati dhe Gjyqtari u arrestuan ndersa Alaines iu hoqen pese vite denim.
-Shume faleminderit.
-Asgje.
-Ku mund te jete nena ime Dilan!Po sikur te kete vdekur,ka jetuar kushedi se ku ne keto pese vite.
-Mos e thuaj ate nena jote eshte nje grua e forte,do ta gjejme.
-Ku je Alaina,ku!
-Varrezat-Tha Noahni papritur.
-Varrezat!-perseriti Lea pas tij.
-Ku ndodhen varrezat Zoti Dilan?
-Ato taksite aty te cojne drejt tek varrezat.
-Prit,ku po shkon Noah!
-Lere Lea,ai ka gjetur nenen e tij le ti leme vetem.
-Mendon se nena e Noahnit ndodhet atje.
-E donte shume Brianin.Nuk kam pare kurre nje grua qe ta doje kaq shhme burrin e saj.E shikoja ne syte e saj,sa here qe fliste per te.
Shpresonte qe zemra e tij te mos genjente dhe ajo te ishte vertete aty.
-Ketu djalosh,ndiq ate rrugen atje dhe do te hysh tek varrezat.
-Shume faleminderit.
Vrapoi me shpejtesi drej varrezave dhe filloi te kerkonte ne cdo cep te atij vendi.Kishte kaq shume te vdekur saqe nuk e dinte nese do te arrinte ta gjente derisa pa nje grua te kerrusur qe qendronte shtrire mbi nje varr.U afru drejt saj pa bere zhurme qe te mos e trembe.Ishte nje grua e dobet me thinja qe mbante veshur nje fustan te gjere te grisur.Kembet e saj ishin te zbathura,te nxira dhe te cara.U afrua edhe pak drejt saj dhe ne mermerin e bardhe te atij varri lexoi emrin e te atit dhe pa foton e tij.
-Nene!-dhe nje lot rreshkiti ne faqen e tij.
Gruaja qe qendronte ne ate varr u ngrit,ferkoi syte dhe pa drejt djalit qe qendronte perballe saj.Duart iu drodhen,iu afrua dhe filloi ti prekte fytyren.E njihte ate fytyre e si mundej nje nene te mos njihte fytyre e djalit te saj.Filloi ta puthte,te qante,dridhej kishte emocione dhe nuk i besohej qe ai ishte aty,dukej si nje ender por ishte e verte.
-Bir,je...je vertet ti!Noahni im i vogel!
-Une jam nene,une.
-Ah,nuk mund ta dish se sa te kam pritur o bir!
-Dhe une moje nene.
-Eja ule ketu,e shikon ky eshte babai yt
-Cfare ka ndodhur njezet vite me pare?Kam degjuar shume fjale por asnjeren nuk kam besuar,dua te ma thuash ti te verteten.
-E doja babain tend shume,ishim te lumtyr por paraja na shkatarroi dhe njeriu qe hyre ne mesin tone.Ndryshoi,filloi te sillej keq,ndonjehere ushtronte dhune.Ne lekure i kam ende ato shenja dhe pse nuk duken ne syte e te tjerve une arrij ti shoh,i ndeje.Nuk doja ta vrisja por u detyrova,nuk po duroja dot me.Qendroja me te vetem qe ti te mos vuaje ndarjen tone por dhe dashuria qe kisha per te nuk me linte ta braktisja ate.
-E urrej ate njeri,ai nuk eshte babai im.
-Jo bir,ti nuk duhet te ushqehesh me urrejtje sido qe te jete eshte babi yt,ti thjesht mos u bej si ai cfaredo qe re ndodhe ne jete respektoje femren qe do te kesh ne krahe.
-Mos ki merak nene,une nuk jam si ai.Tani cdo gje do te ndryshoj.Te gjitha vitet qe ti humbe une do ti rikthej larg prej ketu ne nje vend me te mire.
-Jo,Noah,une nuk do te largohem qe ketu.Ketu mesova te dashuroj,ketu vuajta dhe mesova te perballoj ditet me te errta,ketu eshte e gjithe jeta ime dhe ketu dua te vdes prane njeriut qe njoha dhe dashurova dikur.Atehere kur ishim dy te rinj qe nuk kishim asgje pervecse njeri-tjetrit.
-Atehere dhe une do te qendroj ketu me ty.
-Vertet!
-Nuk kam nder mend te te humbas perseri.
-Biri im!
Vuri koken ne preherin e saj e ajo filloi ti ledhatonte floket,ashtu sic bente dikur.Tani nuk do te mungonin me keto ledhatime,tani ata ishin bashke per te mos u ndare me kurre.
Ju kerkoj ndjese qe nuk e publikova dje por me iku interneti
Ju faleminderit te gjithve atyre qe e kane lexuar librin tim jeni me te miret ju dua shume.
Dhe shpresoj shume qe tju kete pelqyer ky liber.