A/N: hindi maganda connection ko.
Shoutout!
HyascintMalik
Sofhia Fajardo
Jingjing
Jam
Jade
Biyay
Marisse
Aso
Nich
Bengbeng
Dethdeth
Payat
Co
Pfam
Sodium/Diummies
Princess Sunshine Panerio
Sheisran
katrize123
CharinaMaeCarmen
xnameless_girlx
Zeannia1010
ay_rish
Kristeninaa
xx_Cassandriana_xx
Madam_Silver
Purple_Str4wb3rry
CamilleFajiculay
WindellAbella
dnl_brtlt
GiRL_In_PiNk27
mochimmy01
HanetteDamole6
Sorry sa wrong grammat at spelling.
Tired
Keifer's POV
I won't last a day without seeing her. Ang hirap ng ganito. Sobrang hirap lalo na para sakin. I badly want to see her.
I miss my Jay-jay.
Halos malukot ko ang papel na hawak ko habang pasulyap-sulyap sa cellphone na ginagamit ko na may iisang number lang na naka-save.
Her number.
Hindi naman siguro masama kung ime-message ko sya ngayon. Keigan is not here yet. Balak ko ng damputin ang phone ng marinig ko ang pagtunog ng original phone ko.
I took it out of my pocket and look. It was a text message from Mr. Ryder.
From: Atty. Raider.
Message: Hanamitchi's only heir is no longer engage.
Napatuwid ako ng pagkakasandal habang tinititigan ang message. They're no longer engage. A smirk form in my face. I finally heard a good news.
Akala ko kailangan ko pang ubusin ang mga Hanamitchi para lang masira ang engagement na yan. Malamang na ang pamilya ni Yuri ang gumawa ng paraan.
In your face Angelo! In your face!
Jay-jay is mine. Only mine! No man can have her except me. This should be a lesson to learn for Angelo.
Tinago ko ulit ang phone ko bago harapin na naman ang binabasa ko. Kahit papano may panibago akong dahilan para ipagpatuloy tong ginagawa ko. Isa sa mga problema ko ang kusang naresulba.
Pero meron pa! Marami pa kong haharapin. Ngayon pa lang sumasakit na ang ulo ko. But this is a good start.
"Kuya, can I go home now?" Keiren ask me while playing with his tablet.
"No. I told you we're staying here for a month."
"What about my school?" He put down his tablet and looks at me. "My girlfriends will miss me."
Binaba ko ang hawak kong mga papel. He just said girlfriend with an S.
"Excuse me? What girlfriends?" I ask emphasizing the S.
"The girls whose giving me gifts everyday. They're my girlfriend."
I rolled my eyes. He have different understanding about dating.
Narinig ko ang pagbukas ng pinto ng suite na tinutuluyan namin. I immediately took my secret phone and put it in my other pocket.
"By lunch you'll meet are relatives. Mostly our cousins from a far." Keigan said before laying down at the long sofa.
Binalik ko ang tingin sa mga papel. This is the brief information about the Watson Enterprise and of course the latest happening inside.
This is complicated than I expected. Mas malawak pa pala to sa inaasahan ko. Pano pa kapag nasa loob na ko ng company?
This isn't really what I thought not even close. Ang masakit pa nito mukang dadaan talaga ako sa butas ng karayom.
"You will never become the CEO of Watson Enterprise."
Those words from my cousin Clyde suddenly pop up in my mind.
"You don't have a degree. No experience or understanding about the company. You're under age."
Napahiya ako sa sarili ko ng marinig ang mga salitang yon sa kanya. Kahit kaming dalawa lang kahapon sa opisina nya pakiramdam ko napahiya ako sa buong angkan namin.
"So, how will you handle this position?"
Naibato ko bigla ang hawak kong papel dahil sa inis. Agad na tumingin sakin ang dalawang kapatid ko. Tumayo ako at mabilis na naglakad papunta ng balkonahe. Balak ko sanang magpahangin. Keigan immediately stop me when I'm about to open the glass door.
"Don't Kuya!" He shouts.
I frown and look at him. "What?"
"That's not a good place to die."
I hold the bridge of my nose. I almost forgot. We're in London and most people here are dying to see me soaking in my own blood.
I raise both of my hand as a sign of defeat. Naglakad nalang ako papunta sa kwarto ko. Halos pabalibag kong sinara ang pinto. Kusang bumagsak ang katawan ko sa kama.
Fvck! Ayokong mauwi sa wala lahat ng paghihirap ko. I'll probably visit Clyde again tomorrow. Kailangan kong makahanap ng butas kung pano makakapasok sa company.
I don't care if I'll get a small position, as long as I'm inside. Unti-untiin ko yon hanggang sa makuha ko ang para sakin.
Kinuha ko ang secret phone ko at nag-message ako kay Jay pero hindi naman nya ko ni-replayan.
Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako. Nagising nalang ako dahil sa malakas na pag-yugyog sakin.
"Kuya! Wake up! Kuya Keigan said that you need wake up now!" It was Keiren.
"Stop... I'm awake!" I said and force my eyes to open.
Tumigil sya at lumapit sa mismong muka ko.
"What do you want for your birthday?" He ask that makes me stop.
He knew when my birthday is but we don't celebrate. Kaya nakakapagtaka na nagtatanong sya tungkol sa regalo.
"Re-regaluhan mo ba ko?"
He shook his head. "Nope. I'm just asking."
I grown loudly while he laugh mischievously. Narinig ko ang yabag nya paalis. Bumangon ako at naupo sa dulo ng kama. I search for my phones to check the time.
I found the secret one under my pillow while the original one is at the bedside table.
Pareho kong tinignan yon. Hindi ko alam na makakatulog ako ng matagal. It's already 11am. I also check my messages. There's no message at my secret phone.
My load kaya sya? Tamad pa naman mag-load yon. Kaya hindi na ko magtataka kung hindi sya makapag-reply dahil wala syang pang-reply. Maybe I should put her number in line so she won't worry about contacting anyone.
I checked my original phone. My forehead crease upon seeing Yuri's name as the first message in my inbox.
From: Chickenhead
Message: You leave the country without saying goodbye to me.
I immediately send my respond.
To: Chickenhead
Message: Don't cry. I'll be back soon.
Hindi ko na hinintay ang sagot nya. Tumayo na ko para pumunta sa banyo. I took a bath.
Tumutulo pa ang tubig mula sa buhok ng lumabas ako. I glance at my phone before picking it up to check his message.
From: Chickenhead
Message: Don't return. Stay where you are. Jay-jay will be mine.
I almost chuckled bitterly.
To: Chickenhead
Message: Keep dreaming. It's free anyway.
Wala na kong natanggap na sagot mula sa kanya. Minabuti ko nalang na ipagpatuloy ang ginagawa ko. I change my clothes to something appropriate.
Palabas na ko ng masalubong si Keigan na halos patakbo ng palapit sakin.
"I thought you sleep back again."
"Why in a hurry?"
"Hinihintay na tayo ng mga pinsan natin."
I nodded and walked after him. Eto ang plano nila pagdating dito ang harapin ang mga kamag-anak namin. Nakaharap ko na ang iba kahapon pagdating namin. As usual they don't like my presence near them or the company. May mga pinsan naman akong halatang sumisipsip lang.
Most of them lives in Scotland or Ireland, some lives in the province side of England. Only those who work or interested in our company lives here in London. Ang alam ko may mga pinsan pa ko na nasa ibang bansa at bumibisita lang dito.
Malaki ang pamilya ng mga Watson. Madami kasing anak sa labas. I'm not surprised. Sa kabila ng dami at yaman nila kakaunti lang ang kinikilala ng main family.
Sa kasamaang palad hindi ako isa sa mga yon. Despite being the grand child of my late grandfather. Hindi ko alam kung dahil ba sa Halimaw kong Ama o dahil hindi ako lumaki sa kanila.
Nasa lobby na ko ng marinig ko ang pag-uusap ng iba't-ibang tao na may iba't-ibang lengwahe. They're every where. Kahit saan ako lumingon kita ko ang nga pinsan ko at ibang kamag-anak.
I know, at first glance I can tell already. Ganun yata ka-obvious ang appearance ng isang Watson.
"Gordon Bennett! It's you!" A man walks beside me with amusement expression.
Malalim ang accent nya. Halatang dito sya lumaki. Muntik ko ring itanong kung sino si Gordon. I almost forgot that it's an expression at ako pala ang kausap nya.
Hinawakan nya ang kamay at braso ko para makipag-kamay. Kahit naguguluhan, ginawa ko nalang. Agad kaming napansin ng iba at naglapitan sakin.
Keiren and Keigan are watching just behind this people. Lahat sila excited na makausap ako. Samantalang ako nag-o-obserba lang sa kanila.
"Jemelle Ruth, I'm from Slovakia." A woman with weird accent approach me. "We're third cousins."
"Hi, I'm Miracle!" Another woman introduce herself. "My Dad is your second cousin but his not here."
Nagpilit ako ng ngiti sa kanila. Isa pang babae ang lumapit sakin. Humalik pa sya sa pisngi ko.
"Francheska Grace, half Pilipina. Kaya kung gusto mo ng kausap in tagalog, just call me." She said and smiled sweetly.
"Excuse me!" Another woman interrupt us. "Martina Carla from Spain." She said with weird different accent.
Napapansin ko na karamihan sa kanila ay puro babae. Mga galing sa iba't-ibang bansa.
May hinatak na babae yung Martina at pilit hinarap sakin. Nahihiyang ngumiti ang babaeng kasama nya.
"H-hi, I'm Irene Flores. I'm from Spain like Martina." He said and smile. "We're second cousins."
I force to smile at her. Pinili ko muna silang talikuran. Balak ko sanang lapitan si Keigan na may kausap na ibang tao pero meron na namang lumapit sakin para magpakilala.
"Bonjour, I'm Zrapyire. I'm a fashion designer from France." Hinalikan nya ko sa pisngi at niyakap ng mahigpit.
Hindi naman ako nabigla sa ginawa nya. French are known for being sweet and intimidating.
"Nice to meet you." I said before walking again.
Nakita ko na my kausap na babae si Keigan. Paglapit ko sa kanila agad na ipinakilala ni Keigan ang kasama nya.
"This is Franchezka Reigne, she's from Finland and she's a lawyer," Keigan introduce her.
She offer her hand for handshake. I accepted it and smiled.
"If you need help about your rights in this family, just call me." She said in her hard accent.
I simply nod before facing Keigan and pull him away from this people—I mean from our cousins.
"Saan ba galing ang mga to?" I ask in tagalog.
Alam ko kasing makikinig ang mga nakatayo malapit samin. Mas mabuti kung hindi nila kami maintindihan.
"Mga pinsan natin. Gusto nilang makipag-kilala."
I shook my head. "Naniwala ka naman? Wala rin yang pinagka-iba sa ibang pinsan natin."
"Edi samantalahin mo ang pagkakataon. Gamitin mo sila para magkaroon ka ng maraming kakampi sa pamilya na to."
Aanhin ko naman ang maraming kakampi kung mga peke naman sila.
Wala akong nagawa kundi ang hayaan si Keigan sa balak nya. Mas may alam sya sa mga dapat gawin kesa sakin.
Pinakilala na naman nya ko sa mga pinsan daw namin. Sa pagkakataon na to mga lalaki naman ang lumapit sakin. Karamihan mga galing din sa upper part ng europe. Meron ding galing ng Germany at Poland.
Kung merong kapansin-kapansin sa mga lalaking pinsan ko, yun ay ang kilos nila na hindi nalalayo sakin na malamang ay nadala din ng dugong Watson sa kanila.
Ang iba sa kanila hindi na dala ang apilyido namin. Ang iba naman ay hindi talaga pwedeng gamitin dahil mga anak sila sa labas na hindi kinilala ng Main Family.
Napatingin kami sa isang pinsan namin na biglang pumalakpak. Tumingin kami sa kanya at agad namang tumahimik ang iba.
"I know, we're all excited to meet Keifer but let's continue our conversation... With a nosh!" He said with a very hard accent.
Agad namang nagpalakpakan ang mga pinsan ko at naglakad papunta sa restaurant ng hotel.
Nakita ko ang nakasimangot na Keiren habang palapit sakin. "What is nosh?"
"It means food." Ginulo ko ang buhok nya. "Gusto mo na ba kumain?"
"Yes, I still haven't eat lunch." Tinalikuran nya ko at sinundan ang mga pinsan namin.
Ganun din ang ginawa ko. Makaluma ang concept ng restaurant dahil na rin siguro sa preserve looks ng hotel. Nagkakagulo sila sa pagpili ng kakainin. Iba't-ibang lengwahe na ang naririnig ko.
"Jahzara! Alexandra! Sit here!"
"Hannah Lois! Call your brothers now!"
"Stop shouting Jay Belle!"
Napahinto ako sa narinig kong pangalan. Remembering her now suddenly makes me wants to contact her. I want to know if she's eating properly. Maybe she's still asleep. Gusto ko syang itext para masagot ang pangamba ko pero kaharap ko si Keigan. Baka makahalata sya at magsimulang magtanong.
Dumating ang waiter na kanya-kanya ng abot ng menu. Kagaya lang din ng kay Keiren ang inorder ko. Aliw na aliw sa pakikipag-kwentuhan si Keigan sa kanila. Samantalang nakikinig lang ako.
Madalas na tungkol sa naging buhay lang namin sa Pinas ang pinag-uusapan nila.
"Do you have girlfriend?" One of my male cousin ask me. "We heard this news that you're going crazy because of a girl."
Nag-iba ang tono ng mga boses nila. Karamihan pinagbulungan ako sa ibang lengwahe pero halata ko naman kung anong pinupunto nila.
"You know what exactly happened to a Watson—."
"There's no such thing. It's not real." I said and look at them deadly.
Kung ordinaryong tao lang isang to, iiwas na siguro sya pero dahil isa syang Watson tinawanan lang nya ko habang napapailing.
"It's real Keifer. What do you think the reason why most of us are single?" My Female cousin said with her French accent.
Like I care why.
"Because they leave us. Most of the people we love leave us," One of my Male cousin said. "Our possessiveness are the reason."
I almost rolled my eyes. Excuse me, I'm not possessive. Yes, I easily got jealous but that doesn't make me possessive.
"Even Clyde has been left by his ex-fianceé." They added.
"He was left because his an idiot." I said and they laugh.
"But seriously Keifer. It's like a curse, a real curse. And only those whose lucky has the ability to overcome it."
I look at them confidently. "Then I'll be one of those lucky bastard."
Karamihan sa kanila napangiti sa sinabi ko habang napapailing. Naghiyawan sila at bumalik sa kanya-kanyang kwentuhan.
Napatingin ako kay Keigan na halatang hindi sang-ayon sa mga sinabi ko. But he can't do anything about it. Hindi ko na itatago ang totoo sa kanila o kahit sa mga Elders ng pamilya.
Wag lang silang magkakamali na pagbalakan sya. Uubusin ko silang lahat.
"There will be a game on Saturday! Let's watch it!" Someone suddenly shouts.
Napatingin sakin ang lahat na para bang hinihintay ang decision ko. I simply nodded before they cheer up. Walang katapusang kwentuhan at tawanan ang mga ginawa nila. Inabutan na kami ng pananghalian.
Sa totoo lang kakaiba ang pakiramdam ko sa mga taong to kumpara sa mga nauna kong pinsan na nagpakilala. Magaan, dahil siguro kagaya ko hindi rin sila tanggap ng Main Family. Nakakamangha na ayos lang sa kanila ang bagay na yon. May karapatan sila sa maraming bagay pero hindi na nila pinaglaban, dahil ba mas masaya na sila sa meron sila?
I want that to!
Pero hindi pwede. Malaki ang mawawala sakin, marami ang masasayang na paghihirap. Masasayang ang pagkamatay ni Mom.
Ilang oras din ang nag-daan bago nila maisipang umalis. Nagpaiwan pa ang ilan sa mga lalaki kong pinsan para makipag-inuman.
"See this? She's my girl!" One of my cousin said while showing a picture to us.
"She's out of your league!" Answered by another.
Agad na nagtawanan ang ibang pinsan namin ng makita ang inis sa muka nya. Nauwi sa pakitaan ng litrato ang usapan.
"Can we see the picture of your girlfriend?" One of them ask me.
I stop myself for arching a brow. Wala akong balak na ipakita sa kanila si Jay-jay. Ayokong magka-interes sila sa kanya. Basta alam kong maganda sya hindi ko na kailangan ng opinyon ng iba!
"I don't want to," I said and sip at my drink.
Napailing sila ng maintindihan nila ang ibig kong sabihin. Buti nalang at hindi ko na kailangang ipaliwanag sa kanila ang nasa isip ko.
23 na bote na ang nauubos namin pero hindi pa rin lasing ang mga to. Totoo nga na talagang matagal malasing ang mga Watson. Inabot din kami ng hapon bago maisipang umuwi ng mga to.
Hinatid ko sila sa lobby ng Hotel kung nasan naman si Keigan at nag-aabang sakin. We says are last goodbyes before they finally leave.
"They never ask," I said and Keigan look at me. "They never ask about the company."
Hindi nga din sila nakikiusap sakin na ipasok sila ng trabaho sa company. Hindi kagaya ng mga nauna kong nakilalang pinsan.
"What do you think about them?"
"I noticed their connection to each other. Kahit galing sa malalayong lugar parang magkakapitbahay lang sila. Things that I never saw from the main family."
Keigan nodded shortly. "I like them."
"Me too," I said before walking back to our suite.
May araw pa naman pero mabigat na ang pakiramdam ko. Gusto ko ng mahiga at ipikit ang mga mata ko. Pagpasok sa loob, si Keiren na hawak na naman ang tablet ang una kong nakita.
Hinayaan ko nalang sya at tumuloy na sa kwarto ko. Napaupo ako sa kama at napahimas sa batok ko. Pakiramdam ko napaka-haba ng araw na to at pagod na pagod ako.
Kinuha ko ang parehong phone ko. Tinignan ko yung isa na may iisang number lang na naka-save.
I miss Jay-jay. I miss her so much. Parang gusto ko tuloy na umuwi ng Pinas kahit sandali lang sisilipin ko sya. Gusto ko lang marinig ang boses nya.
Out of no where I notice my phone. It was dialling Jay's number. Hindi ko alam na napindot ko na pala ang call button.
I immediately cancel the call. Napahawak ako sa dibdib ko dahil sa kaba. Hindi nya pwedeng marinig ang boses ko at baka makilala nya ko.
My phone pop up a message from....her.
From: MyFutureMrsWatson
Message: Baliw!
Napangiti ako. At least she texted me first. Agad akong nagtype ng sagot.
To: MyFutureMrsWatson
Message: Ako syo? Oo nMn!
I know she'll answer me with her usual curses and profanity.
From: MyFutureMrsWatson
Message: cno kba tlga? Lkas ng trip mo sa mundo! Kng nant-trip k lng pwdeng wg aq? Ang dmi ko ng prob, hnd ko alm kng anung uunhin ko. Wg kna sumali.
I'm quite surprise. Ang haba kasi ng message nya kayalang hindi ko na naman maintindihan. Ang hilig nya talaga sa ganitong uri ng text.
I tried to read it, word for word. Few minutes after I understand it. She have a problem and I have this feeling that it's about the cancellation of engagement. She needs someone to talk to about it.
Should I talk to her?
I can't. If she heard my voice she'll recognize me. If she do, she will no longer answer my messages.
What should I do then?
Tumayo ako at naglakad-lakad. Kausap ang kailangan nya. She can talk to me but I can't talk to her. Then it's not talking at all. Baka hindi rin nya gusto ng kausap na hindi sumasagot.
Nagulo ko ang buhok ko dahil sa inis. Bahala na siguro. Basta dapat hindi ako mag-salita.
I dial her number and waited for her to answer it.
["H-hello?"] I heard her voice.
I close my eyes to feel it. How I miss hearing her voice. I badly want to speak and say how much I love her.
["Hello? May tao ba dyan? May hayop ba dyan? Alien? Engkanto? Impakto? Tarantado meron? Gago?"] She said and I almost laugh.
Para syang laging naghahamon.
["Kung hindi ka magsasalita, papatayin ko na to."] She said sounds pissed.
I'm expecting that already. Sino nga naman ng gusto ng kausap na hindi nagsasalita? But it's better to be this way.
["Hoy! Pwede? Tigilan mo na ko! Wag kang pa-mysterious effect dyan! Hindi nakakatuwa! Nakakainis! Dagdag ka lang sa isipin ko ang dami ko na ngang problema!"]
I ended the call. I can't tell her over the phone. I compose a message and send it immediately. Ginaya ko yung paraan nya ng pagtetext so she can understand me easily.
To: MyFutureMrsWatson
Message: I can't talk but I can listen. Tell me ur problem. Alteast mbwasn ang bigt ng nrramdamn mo sa pagssbi skin.
I gave her few seconds before calling her again. Just one ring and she answered it. I didn't say a thing and waited for her.
["Gagong baliw..."] She said and my forehead crease. ["...hindi naman kasi kita kilala. Kaya yan ang pinangalan ko sayo."]
Seriously? She is really a weird woman. She doesn't know me but she have the audacity to call me Gago. I smirked and try my best not to make a sound.
["Hindi ko talaga ma-gets trip mo sa buhay. Pwede ka namang magpakilala, eh kung bakit gumaganyan ka. Siguro malaki atraso mo sakin—yung sobrang laki nahihiya na yang pagmumuka mo."]
Yes. Malaki talaga ang atraso ko sayo. Sobrang laki!
["Ang dami kong problema. Sa pamilya, sa bahay, sa school, sa mga kaklase at sa punyetang love-love na yan. Isama pa yung mga basagulero dyan na trip yata talaga ako."]
Mukang napa-away na naman sya. I will contact Rory about this.
"Hhmm..."
["Ewan ko kung kilala mo na buong pagkatao ko. Broken family kasi si ako. si Mama ko iba-iba nagiging asawa, si Papa ko hindi ko pwedeng makasama. Yung pakiramdam na sinalo ko lahat ng pahirap nilang dalawa."]
I know she's been carrying that. Probably her whole life. Hindi na ko magtataka kung maghanap sya ng kausap tungkol sa bagay na yon.
["Sa bahay, nakikitira lang ako pero tinuring naman nila kong pamilya talaga, pero syempre hindi sa lahat ng pagkakataon. Pinagka-sundo nila ko don sa kaklase kong anak ng business-keneme nila. Ipinapakasal nila kong pilit don—pero umatras din naman sila, kapalit nga lang ng tuluyang pagbagsak ng company."]
I know that. My kasalanan din naman ako dahil hinayaan ko si Yuri sa plano nya. I guess we have our own planned back then. I'm so confident that I will win.
["Yung problema ko sa school problema na siguro ng mga istudyante. Ang tagal ng graduation!"] I simply chuckled. ["Sa mga kaklase ko"] I become serious. ["Pinaniwala kasi nila ko. Akala ko kabilang ako sa kanila. Yun pala isa lang akong laruan para sa kanila, pinag-pustahan at pinagka-isahan na parang wala kaming pinag-samahan."]
Yes you are. Kabilang ka Jay. Kabilang ka samin. You are part of our Section ever since you step your foot inside that room.
["Tapos yung taong mahal ko. Saksakan ng gulo! Sarap nyang sampalin back to back. Pinag-lalaruan nya ko—kamuka ko ba si Barbie para paglaruan? Lakas ng trip nya. Bading yata ang putik!"] Did he just call me gay? I almost react. ["Bading yun! Kilala mo ba yun si Mark Keifer Watson? Badin yun! Bading!"]
And she really did call me that. Maghintay ka lang at sa pag-uwi ko papatunayan ko sayong lalaking-lalaki ako.
"Tss..." I said and immediately regret it.
What the hell! Sa taranta ko napatay ko ang tawag. Mababaliw ako nito! Pano kung nakilala nya ko ng dahil don? I silently prayed that she don't.
A message came from her.
From: MyFutureMrsWatson
Message: hnd pa q tpos mgSlita... kLa ko mkknig ka?
Shit! Mas mabuti siguro kung umiwas muna ko. Baka hindi na makapag-pigil pa.
To: MyFutureMrsWatson
Message: sory, i hve to go.
I said and put my phone under my pillow. Nasabunutan ko ang sarili ko. Next time kailangan kong mag-concentrate para masiguro na hindi na mauulit yon.
So stupid Keifer!
++Don't forget to Vote, Comment and Share. 😉 ++
Fb Page: Ang Mutya ng Section E
Fb Group: Tropa ni eatmore2behappy
Author's FB Page: Lara Flores - eatmore2behappy