Kabanata 57
Napabalikwas ako nang gising nang maramdaman ko ang malamig na pagdaloy ng tubig mula sa aking ulo. I wandered my eyes around and found out I'm in an abandoned building. Anong ginagawa ko rito?
Sinubukan kong gumalaw ngunit nakaposas ang aking kamay at paa sa upuan. Muli akong nag-angat ng tingin sa lalaking may hawak na timba na sa tingin ko ay ang pinagsidlan niya ng tubig na ginamit niya pangbuhos sa akin.
"Sino ka?! Anong ginagawa ko rito?!" I yelled at the top of my lungs.
Ngumisi ito sa akin. Kumikinang ang mga piercing nito na kung saan-saan nalang nakasabit. Sa ilong, sa gilid ng labi, at marami pa sa magkabilang tenga.
"Gising ka na pala, Mahal na Prinsesa." He mocked. Kahit sa dila ay may piercing.
I tried to remember everything before I came here. The message. The picture. The voicemail. The hand—
"Nasaan si Mommy?! Dalhin niyo ako kay Mommy!" I wanted to cry but I won't. I won't let them see the weakest me. Not now.
Sasagot pa sana ang lalaki nang bumukas ang malaking at pumasok si Jonald kasama ang mga armadong kalalakihan.
"Well, well, well.." He went near me and leveled my height. "You want to see you mother?"
"Root in hell, Jonald! I swear I will bury you in the depths of hell! Mamatay ka na!"
Humalakhak ito at mabilis na dumapo ang palad sa aking pisngi. I licked the side of my lips and tasted blood. Hinawakan niya ang aking panga at pilit na pinaparahap sakanya.
He smirked. "You want her back? Marry me, then. Then you'll have your mother back."
Tears are asking to be fall but I refuse. I don't want to give him the satisfaction of seeing my tears. "Demonyo ka! Hayop! How dare you to use my mother to have me?! Tangina mo!"
Muli nitong inangat ang kanyang kamay at alam kong dadapo na naman ito sa pingi ko kaya't pumikit na ako. Naramdaman kong bumukas ang pinto at umalingawngaw ang boses na kinaririndian ko.
"Jonald..."
I opened my eyes. Bumungad sa akin ang mukha ni Antonio. Beside him was the man... The man I talked to this noon.
"Raiven..." I whispered.
May babaeng tumabi dito and I found out it was Kelly. T-they're in DNC organization? A-anong ginagawa nila sa lugar na 'to?
"Antonio." Umayos ng tayo si Jonald at humarap sa tatlo. "Good evening, Ms. Taylor and to you Mr. Aurin."
Aurin?
"May I have a word with Natasha for a while?" Raiven said.
Parang hindi makapaniwalang tinignan siya ni Kelly. "Are you freaking kidding me, Raiven? Bakit mo naman siya gustong makausap?"
Hindi ni Raiven pinansin ang mga pinagsasabi ni Kelly. "I want no people in this area. I want to talk with her alone."
"Are you planning to run her away?" Iritadong sambit ni Jonald.
"You can stay outside. Kahit bantayan niyo pa ang buong lugar. Gusto ko lang siyang makausap."
Wala silang nagawa kundi ang lumisan. Kita ko ang pagdadalawang isip sa mga mata ni Kelly ngunit hindi siya pwedeng manatili dahil inutusan siya ni Antonio at Jonald na lumabas. Nilapitan naman ako ni Raiven, he sat to leveled my height and look at me with a sincere eyes.
"I'm sorry..."
"Traidor ka.." I whispered. "P-paano mo nagawa sa amin ito, Raiven. Paano?! We treated you like a family! We love you as our brother even if you attitude sucks a lot! Pero anong sinukli mo?! Traidor ka, Raiven. Traidor ka." At doon na nagpatakan ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan.
Agad niyang pinahiran ang mga luha ko. Natigilan ako nang may isang butil ng luha ang pumatak galing sa mata nito.
"I-i'm sorry... Tash."
Tash?
Mariin kong pinikit ang aking mga mata upang higit na linawin ang aking paningin. I opened my eyes and stare at him.
"S-so you're... you're..." I did my best to contain my sobs. "You're my brother.."
Hinawakan nito ang kamay ko at mahinang pinisil. Yumuko ito kung kaya't hindi ko makita ang kanyang buong mukha.
"P-paano mo nagawa sa akin ito, K-kuya?" I bit my lip. Just continue, Natasha. "K-kuya.. P-paano mo nagawang talikuran ang Royals? B-bakit mo ito ginagawa? Tinrato ka namin ng tama tapos ito lang ang igagante mo?!" Tuluyan nang pumiyok ang boses ko. "Sabihin mo sa akin, Kuya Rai. Ano bang nagawa kong mali sa'yo?!"
Umiling ito at mas hinigpitan ang kapit sa aking kamay. Gusto ko mang tanggalin ang hawak niya ngunit nakatali ang aking mga kamay at paa.
Inabot ng kamay niya ang aking pisngi, ngunit agad ko itong iniwas. "Don't... touch me..."
Biniaba nito ang kanyang kamay at bumuntong hininga. "I'm sorry for what I've done, Tash.."
"If you're sorry, then you shouldn't have done this!" I sniffed. "A-akala ko iba ka sa kanya, Kuya. A-akala ko ililigtas mo ako kagaya ng ibang magkakapatid. A-akala ko h-hindi mo ako p-pababayaan." Pagak akong natawa. "Akala ko lang pala."
Tumayo ito at yumuko, cupping my both cheeks. "Tash, I'm sorry. I can't save you."
"Because you let Antonio control you..." Iniwas ko ang mukha ko sa hawak niya. "Raiven Reyes. Reyes. How can I forget my mother's last name."
Napaiyak ako nang maalala ko kung bakit kinamumuhian ako ni Antonio. Because I'm not a boy. Gusto ni Antonio na lalaki ang magiging anak niya para mamana ang kanyang mga yaman. That's why he favored Kuya Rai than me. For him, I'm just a burden. Walang kwenta para sa kanya ang pagiging isang babae. Just an addition to pollution.
"Tash—"
"Save Mommy." I cut him. "Iligtas mo si Mommy, Kuya. Then I'll forgive you. I'll forget about your betrayal."
Umiling ito at muling hinawakan ang pisngi ko. I can see pain and sadness that glints in his eyes. But those emotion can't stop me from hating him. Bali-baliktan man ang mundo, siya ang traydor sa grupo. I don't care even if he's my sibling.
"Listen to me, Tash.." He held my cheeks. "Marry Jonald—"
He didn't finished his sentence when I stomp his stomach using my tied feet. Narinig ko ang mga pagmumura nito. Bumukas ang pintuan at pumasok sina Kelly, Antonio, at si Jonald na may dalang... time bomb.
"Mga hayop kayo!" Now I'm in rage. "You're all such a gold digger! Ilabas niyo si Mommy! Ilabas niyo siya!"
Ngumisi si Jonald at lumapit sa akin. Muli niyang hinawakan ang aking panga ng sobrang higpit. "I told you. You should marry me. Pero pinuno mo ang pasensiya ko, e. You're adding fuel on my fire. I'm sorry not sorry, but I already killed your mother..."
Halos manlumo ako sa narinig. No way. Mommy. She can't be dead. No!
"Sinungaling ka! Ilabas mo si Mommy!"
"Na-ah." Umiling ito. "She's now in morgue. Don't worry. Ipagtatabi ko kayo ng libingan ng ina mo at ng boyfriend mo."
Lumukob sa sistema ko ang kaba. "Huwag mong idamay si Jared dito!"
"Why, Honey? He's the reason why—"
Naputol ang sasabihin niya nang dinuraan ko siya sa mukha. Agad itong tumayo at mabilis na lumapat sa aking pisngi ang kanyang palad. Napadaing ako sa sobrang sakit. He fisted his hand while pulling my hair na mas lalong nakapadaing sa akin.
"Unrespectful bitch." Binitawan niya ang buhok ko at pinulot ang time bomb na nasa lapag. He look into me and smirked. "It's showtime.."
Kumabog ng sobrang bilis ang puso ko nang inikot niya sa aking beywang ang bomba. Kinabit niya ito at sinigurong mahigpit at matibay. Isang ngiting tagumpay ang sumilay sa labi niya nang matapos niyang ikabit ang bomba sa akin.
"Now. Let's call your sweet boyfriend." Nang-iinis na sambit nito.
He got his phone and took a picture of me. After few shots, nilapitan niya ako at sinampal ng malakas na nagpadaing muli sa akin. I look into my brother's direction, iniwas nito ang kanyang paningin sa akin.
"L-let go of my mother..."
I won't beg. I won't beg for myself. I won't.
"Oh, Honey. I will never." Muli itong ngumisi kasabay ng pag-ring ng phone. "Oh, your beloved boyfriend is calling." Nang-uuyam na sambit nito bago sinagot ang tawag.
"Oh, hello there." He glance at me and smirk. "Your girlfriend? Oh? We just signed the contract. I'm already her husband." He paused and then laugh his lungs out. "Wanna hear her?"
Inilayo nito ang cellphone sa tenga at inion ang loudspeaker. He move himself to level me and held my hair tightly earning some groan from me.
"Fuck you, Jonald! Let go of my queen!" I heard Jared from the other line.
Humalakhak si Jonald. "I'm giving you..." May pinindot ito sa bomba at nagsimula na itong tumunog. "8 hours. Walong oras para mahanap mo ang lokasyon namin. If you can't find us, then bid a goodbye to your dearest Queen, Montenegro."
"No way!" Naririnig ko ang boses ng mga kasama nito. "Venice! Fuck it. Asan ka!? Ven, baby, talk to me please..."
Napaungol ako nang malakas ulit akong sinampal ni Jonald. "Did you heard that, Montenegro?"
"Damn you, Dimitri! I will really kill you!"
"Oh. I'm scare," nang-uuyam na sambit nito. "7 hours, 45 minutes, and 38 seconds. Find us if you want to see your Queen again."
"No!" paos kong sigaw. "Don't look for me, Red! Don't come here!"
"The time is ticking." Mas lalong lumapad ang ngisi ni Jonald nang matalim ko itong tinignan.
"Fuck you, Jonald." I gritted my teeth. Nginisihan lang niya ako at pinatay ang tawag. "Once your boyfriend comes, you'll both die. Mawawala na ang salot sa lipunan."
"Kung may totoong salot man sa lipunan, ikaw 'yun at hindi kami," I answered.
"Let's see." He walked out, leaving me, Antonio, Raiven, and Kelly.
I look at me brother and saw pain and guilt in his eyes. What for? Nagiguilty siya sa kasalukuyang nangyayari sa akin? I switched my eyes to Kelly and found her looking intently at me. I know she's thankful seeing me suffer.
"I'm sorry." Raiven mouthed. No. He's not my brother anymore. Wala akong kapatid na traidor.
Pinaalis naman sila ng mga armadong lalaki kaya umalis na ang mga ito. I took a deep breath. Sana huwag silang pumunta.
I know I'm being selfless with on what I'm thinking. Their security comes first. I can't risk the one I love. Hindi ko pwede isakripisyo ang mga buhay nila. Because no amount of money can afford their lives once they'll be gone.
Nakarinig ako ng matinis na sigaw ng babae at kasunod nito ang pagbukas ng isang pinto. Lumabas dito ang isang babaeng nakawheel chair habang tulak-tulak ito ng lalaking maraming tatto sa magkabilang braso. My heart leaped in happiness as soon as I recognized the girl in the wheelchair.
"Mommy!"
Nag-angat ito ng tingin sa akin at nagulat nang makilala ako.
"Natasha? Is that you, my daughter?" Bakas sa boses niya na siya ay nahihirapan sa kanyang sitwasyon ngayon.
I can feel a pang of pain inside my chest. "M-mommy.."
"What are you doing here?" she asked.
"Y-you're alive.."
She didn't respond and just stare at me, then her eyes drop on the bomb on my waist. Tila ay nanlumo ito nang makita ang oras.
"A-ash..."
"Don't worry, Mommy. I can handle..."
"A-ash... Please, live."
Nabuhayan naman ako sa sinabi niya. With all my strength, I focused myself on how to break the handcuffs that was doubled with a rope that was tied on my wrist. Ngunit kahit anong gawin ko, masyadong mahigpit ang pagkakatali nila sa aking pulso. I know it will mark tomorrow..
Will I be able to see the sunshine tomorrow? Well I guess, I can't anymore.
Mommy keeps talking even if she's in pain. Kahit na sobrang higpit ng pagkakatali, hindi ako sumuko. Kailangan kong iligtas si Mommy. I need to save her. Pinagkait na siya sa akin ng ilang taon, ngayon pa ba ako susuko? There's no way.
Even it means risking my own life.
"Try hard, Honey." Umalingawngaw ang nakakairitang boses ni Jonald sa buong lugar.
"Fuck you, Jonald! Bakit mo dinadamay ang ina ko?!" I yelled. Paos na ako.
"Don't worry. Your oh so knight-in-shing-armor will arrive. But that is, IF he can locate us. But if not? Then the one coffin will be emptied." His mocking his voice.
Nangangalaiti ko siyang sinagot. "Don't worry. Once I'll survive, I won't hesitate to buy one more coffin so that the four of you have your own."
Wala naman sumagot kaya alam kong pinutol na nila ang linya dito. I took another deep breath and start to unbuckle the damn handcuffs.
"7 hours, 10 minutes and 34 seconds." Mahinang wika ni Mommy habang nakatingin sa bomba. "Baby, please survive..."
Nag-angat ako ng tingin kay Mommy at ngumiti upang itago ang pangamba sa aking mga mata. There's a big possibility that I can't survive. I can feel it. Most of my instinct never fails me. And I'm afraid my instinct right now will be true. That I'll die as the bomb burst.
I consumed almost four hours just to untie myself but no work. Nagbaba ako ng tingin sa oras na nalalabi sa bomba at nanlumo sa nakita.
2 hours, 56 minutes and 48 seconds.
Halos marinig ko na ang pagdagungdong ng aking puso. My heart beats fast.
"Baby..." Napatingin ako sa gawi ni mommy nang mag salita ito. "Please..."
"Don't lose hope, Mom. Makakaya natin 'to.."
As soon as I finished my words, the wide door opened up and shows the complete team of Alas, Royals and... Quadro.