Το ίδιο πρόγραμμα επικράτησε και τις επόμενες εβδομάδες για τα δύο παιδιά. Συγκεκριμένα, το πρόγραμμα της Hyerin ήταν το εξής: σχολείο, σπίτι, διάβασμα, συνάντηση στο σπίτι του Yoongi. Κανείς θα έλεγε πως το να κάνεις το ίδιο πράγμα για πολλές μέρες θα καταντούσε βαρετό μα στη συγκεκριμένη περίπτωση για την Hyerin δεν ήταν καθόλου βαρετό.
Το να περνάει τον περισσότερο χρόνο της ημέρας της με τον Yoongi τής ήταν ευχάριστο και ενδιαφέρον. Μπορεί να παραμελούσε και λίγο τα μαθήματά της, καθώς η ανυπομονησία μέσα της δεν την άφηνε σε ησυχία, αλλά προσπαθούσε όσο μπορούσε. Το γεγονός ότι κάθε μέρα έβλεπε τον Yoongi δεν σήμαινε πως θα βρισκόταν και σε καλή ψυχολογική κατάσταση. Ήδη ανησυχούσε για αυτόν και το συμβάν στο σχολείο την έκανε ακόμα χειρότερα.
Βέβαια, δεν το είχε αναφέρει στον Yoongi, δεν του είχε πει τίποτα. Από τότε, είχε καταλάβει πως ήταν δύσκολο να κυκλοφορεί μόνη της χωρίς τον Yoongi στο σχολείο. Ναι, ίσως το ξύλο που έδωσε ο Hoseok στον Wonho, να επηρέασε κάπως τον δεύτερο αλλά και πάλι, περίμενε το απροσδόκητο.
Ανυπομονούσε να αναρρώσει ο Yoongi ώστε να έχει κάποιον να περνάει τον χρόνο της μαζί. Μερικές φορές της κρατούσε συντροφιά και ο Hoseok με τον Jimin, αλλά τις περισσότερες φορές θα τους έβλεπε να είναι μαζί, οι δύο τους, και να περνάνε καλά, οπότε δεν ήθελε να τους χαλάσει την “ατμόσφαιρα”. Δεν είχε αναπτύξει μία ιδιαίτερη σχέση μαζί τους.
Εκτός αυτού, δεν υπήρχε κάποιο κορίτσι που να της έκανε παρέα γιατί από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της σε εκείνο το σχολείο όλα τα κορίτσια την “μίσησαν” επειδή απέκτησε την ευκαιρία να καθίσει με το πιο γυμνασμένο και – ως συνέπεια – όμορφο αγόρι του σχολείου.
Τέλος πάντων, μία από τις συνηθισμένες ωραίες τους μέρες, η Hyerin με τον Yoongi είχαν κανονίσει να πάνε να δουν μία ταινία στο σινεμά. Είχαν βαρεθεί αυτή τη κλεισούρα του σπιτιού. Κάθε μέρα σπίτι, σπίτι, ταινία, σπίτι, σπίτι, σπίτι, επιτραπέζια – στη χειρότερη περίπτωση – σπίτι…
Και οι δύο τους είχαν ανάγκη μία αλλαγή.
Ο Yoongi μάλιστα βρισκόταν σε καλύτερη κατάσταση και του ήταν πιο εύκολο να κυκλοφορεί έξω για να πάει εκεί που ήθελε έχοντας μαζί του πάντα τις πατερίτσες. Σε μερικές μέρες θα πήγαινε και στο σχολείο. Ένιωθε πολύ κλεισμένος μέσα στο σπίτι, τόσες μέρες, να μην κουνιέται από το κρεβάτι – ή να το κάνει, αλλά δύσκολα – και να χρειάζεται να κάνει μπάνιο με τη βοήθεια του αδερφού του.
«Μην με βοηθάς άλλο! Φύγε!»φώναξε ο Yoongi νευριασμένος με την επίμονη βοήθεια του αδερφού του.
«Μα πως θα μπορείς να είσαι όμορφος μπροστά της ενώ –»
«Σσσσσσς!!»έκανε ο Yoongi χτυπώντας τον ταυτόχρονα στο μπράτσο.
«Αουτς!»παραπονέθηκε ο αδερφός του. «Τι σουτ; Ποιος θα μας ακούσει;!»
«Μάνα είναι αυτή. Δεν ξέρεις από πού μπορεί να ξεφυτρώσει από στιγμή σε στιγμή.»ψιθύρισε συνωμοτικά κοιτώντας προς τη πόρτα σε περίπτωση που βρισκόταν κάποιος και τους άκουγε.
«Yoongi είσαι έτοιμος;»Εμφανίστηκε η μητέρα του εκείνη τη στιγμή μπροστά από το δωμάτιο και τα δύο αδέρφια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.
«Στα ‘λεγα εγώ…»είπε σιγανά ο Yoongi στον αδερφό του με νόημα καθώς έβγαινε από το δωμάτιό του για να τον μεταφέρει η μητέρα του στο σπίτι της Hyerin και από εκεί να φύγουν για το cinema.
[…]
«Το ‘χω, είμαι θεά.»υπενθύμισε η Hyerin στο είδωλο που σχηματίζονταν στον καθρέφτη του δωματίου της και πήρε μία βαθιά ανάσα προτού αποχωρήσει από τον χώρο της και κατευθυνθεί προς το κάτω μέρος του σπιτιού για να χαιρετήσει τη μητέρα της.
«Να προσέχεις και σεμνά!»τη συμβούλεψε η μητέρα της.
Μιλάει αυτή που προσπαθούσε να μου κάνει κονέ με αγόρι…, σκέφτηκε η Hyerin ενώ έβγαινε από το σπίτι και μόλις αντίκρισε το αυτοκίνητο του Yoongi να βρίσκεται έξω από το σπίτι της, επιτάχυνε το βήμα της με ένα χαμόγελο ως τα αφτιά.
«Γεια σας…»χαιρέτισε τη μαμά του Yoongi καθώς άνοιγε τη πόρτα για να μπει στο αμάξι.
«Καλώς την… Έτοιμη;»ρώτησε η κυρία Min το κορίτσι προτού ξεκινήσουν.
«Ναι φυσικά!»την διαβεβαίωσε και έριξε μια ματιά στον Yoongi ο οποίος δεν είχε βγάλει άχνα.
Ας πει κάτι μέχρι να φτάσουμε στο κινηματογράφο…
[…]
«Να προσέχετε!»φώναξε η μητέρα του Yoongi μέσα από το αμάξι καθώς τα δύο παιδιά στέκονταν απέξω από το κτίριο και το αυτοκίνητο μέσα σε δευτερόλεπτα είχε εξαφανιστεί από μπροστά τους.
Η Hyerin κοιτάχτηκε με τον Yoongi που στεκόταν όρθιος με τη βοήθεια από τις πατερίτσες και του χαμογέλασε αμήχανα.
Έλα Hyerin, δεν είναι και η πρώτη φορά που κάνετε κάτι οι δύο σας!, ενθάρρυνε τον εαυτό της και μίλησε.
«Πάμε;»
«Πάμε.»
«Μήπως χρειάζεσαι βοήθεια με αυτά;»προσφέρθηκε δείχνοντας τις πατερίτσες, διότι τον έβλεπε να πηγαίνει αργά με αυτές, καθώς προχωρούσαν για να βγάλουν εισιτήρια.
Δεν ήξερε όμως πως μία τέτοια ερώτηση θα τον έκανε να νευριάσει.
«Hyerin, είμαι απολύτως καλά! Δεν χρειάζομαι τη βοήθεια κανενός!»της απάντησε υψώνοντας λιγάκι τον τόνο της φωνής του χωρίς βέβαια να το καταλάβει και ξεκίνησε να πηγαίνει μόνος του προς το ταμείο αφήνοντάς την πίσω.
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενε να της απαντήσει έτσι, ούτε ότι δεν βρισκόταν σε καλή ψυχολογική κατάσταση. Στο αυτοκίνητο βέβαια ο Yoongi δεν μίλησε καθόλου και της κίνησε κάπως τη περιέργεια αυτό αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό που τον ενοχλούσε.
«Yoongi, περίμενε!»φώναξε καθώς έτρεχε από πίσω του και όταν τον έφτασε μπήκε από μπροστά του και τον έπιασε από τους ώμους. «Ηρέμησε.»τον κοίταξε συμπονετικά και αυτός κοίταξε αλλού νευρικά. «Έγινε κάτι;»
Ο Yoongi ξεφύσηξε και την κοίταξε. «Απλώς βαρέθηκα να με λυπούνται οι άλλοι. Προσπαθώ να κάνω όσα μπορώ μόνος μου αλλά δεν μου αφήνετε περιθώριο!»παραπονέθηκε με θυμό το αγόρι και απ’τα νεύρα του χτύπησε τη μία πατερίτσα στο έδαφος.
Η Hyerin κατέβασε τα χέρια της από τους ώμους του και κοίταξε το έδαφος. Δεν μπορούσε να κάνει κάτι για αυτό. Δεν θα ήθελε φυσικά να βρίσκεται στην ίδια θέση αλλά αυτό θα γινόταν μέχρι να αναρρώσει πλήρως.
«Ξέρω πως είναι δύσκολο για εσένα, αλλά πρέπει να το συνηθίσεις. Δεν ήξερα πως θα σε πείραζε τόσο αυτό… Εξάλλου, για το καλό σου το κάνουμε.»αποκρίθηκε εκείνη και τον κοίταξε πάλι.
«Είμαι εντάξει.»
Στην ατμόσφαιρα επικρατούσε μία αβεβαιότητα για το αν ο Yoongi έλεγε την αλήθεια ότι ήταν εντάξει.
Φυσικά και δεν ήταν. Απλώς δεν ήθελε να το παραδεχτεί γιατί δεν ήθελε να τον λυπούνται οι άλλοι. Ήθελε να καταφέρνει να κάνει ό,τι χρειαζόταν μόνος του.
Η Hyerin την επόμενη στιγμή τύλιξε προσεκτικά τα χέρια της γύρω από το σώμα του και ακούμπησε το πρόσωπό της στο στέρνο του.
Ένιωθε τόσο άτυχος εκείνη τη στιγμή. Ήθελε να πετάξει μακριά αυτές τις πατερίτσες και να την αγκαλιάσει και αυτός με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
«Απλώς φαντάσου ότι αυτή τη στιγμή σε αγκαλιάζω.»είπε αυτός ενώ τη κοιτούσε προσεκτικά και αυτή έστρεψε το βλέμμα της πάνω του. «Γιατί αυτό θέλω να κάνω αλλά δεν μπορώ.»
[…]
Τα δύο παιδιά είχαν ήδη κάτσει στις θέσεις τους και μάλιστα στις μπροστινές και περίμεναν να ξεκινήσει η ταινία. Είχαν εφοδιαστεί με ένα τεράστιο κουβά από pop corn, το οποίο βρισκόταν ανάμεσά τους, και με ένα μπουκάλι με νερό για τον καθένα.(ναι, φυσικά και θα πάρεις νερό και όχι coca cola γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ξέρεις ποτέ τι πρόκειται να συμβεί ;))
«Ελπίζω να επιλέξαμε καλή ταινία…»είπε η Hyerin αναφερόμενη στη ταινία περιπέτειας που αποφάσισαν να παρακολουθήσουν.
«Και εγώ…»
«Ε. Είσαι εντάξει;»ρώτησε το κορίτσι θέλοντας να μάθει αν ήταν καλύτερα από πριν. «Νιώθεις άνετα;»
«Ναι όλα εντάξει.»απάντησε αυτός χτυπώντας την ελαφρά στον ώμο για να τη καθησυχάσει.
Τι κάνω ο μαλάκας.
Έχουν περάσει τόσες μέρες από τότε και δεν έχει ξανασυμβεί τίποτα. Ούτε η ίδια έχει αναφέρει κάτι.
Τι σκατά είμαστε;
Πρέπει να της μιλήσω.
«Θέλω να περάσουμε καλά.»της είπε αυτός λίγα δευτερόλεπτα προτού αρχίσει η ταινία και σβήσουν τα φώτα.
Τότε μόνο συνειδητοποίησαν πως τα μόνα άτομα τα οποία βρίσκονταν εκεί μέσα ήταν αυτοί οι δύο. Τη στιγμή που η ταινία άρχιζε και η μεγαλοπρεπής μουσική της εισαγωγής κατέκλυζε το χώρο, η Hyerin κοίταξε τριγύρω της, πίσω και γενικά σε όλο τον χώρο συνειδητοποιώντας πως δεν βρισκόταν κανείς άλλος εκεί μέσα.
Ο Yoongi αντιλαμβανόμενος τις κινήσεις της έστρεψε το βλέμμα του από την γιγάντια οθόνη στη Hyerin χαμογελώντας της.
«Είμαστε μόνοι;»διαπίστωσε η Hyerin καθώς δεν περίμενε και ούτε είχε αντιληφθεί ενώ έμπαιναν μέσα στην αίθουσα ότι δεν είχε γεμίσει ολόκληρη, διότι ήταν απασχολημένη με το να ασχολείται με τον Yoongi και να τον βοηθάει περισσότερο.
«Απ'ό,τι φαίνεται, ναι…»γέλασε αυτός και πήρε λίγα pop corn από τον κουβά δίπλα του.
Ελπίζω να μην μου κολλήσει κανένα pop corn στα δόντια, γιατί αν χρειαστεί να τη φιλήσω, θα γίνω ρεζίλι., σκέφτηκε ο Yoongi μετανιώνοντας τη προηγούμενη κίνησή του.
[…]
Η ταινία εξελισσόταν αρκετά αργά, θα έλεγε κανείς – αν την παρακολουθούσε. Πολλές λεπτομέρειες, πολλές αποκαλύψεις, πολλά μυστικά. Η υπόθεση ήταν κάπως μπερδεμένη και αυτό έκανε τα δύο παιδιά να αναρωτιούνται γιατί επέλεξαν να δουν τη συγκεκριμένη ταινία.
Τη στιγμή που διαδραματιζόταν μία ήρεμη σκηνή, ο Yoongi έγειρε προς το αφτί της Hyerin, η οποία είχε στερεώσει το σαγόνι της στη παλάμη της και απλώς παρακολουθούσε με ένα άχρωμο βλέμμα. «Hyerin.»
«Ναι.»
«Να σου πω κάτι;»Η Hyerin γύρισε και τον κοίταξε περιμένοντας να ακούσει αυτό που ήθελε να της πει. Το μυαλό της έκανε διάφορες σκέψεις.
«Βαριέμαι.»απάντησε μόνος του ο Yoongi και έβγαλαν και οι δύο ένα χαχανητό. Μπορεί από μέσα της να ξενέρωσε μονομιάς, αλλά η δήλωσή του του φάνηκε αστεία.
«Και εγώ βαριέμαι, βασικά. Αλλά δεν γίνεται να βγούμε έξω πριν τη λήξη της ταινίας.»εξήγησε αυτή και ο Yoongi γύρισε το βλέμμα του προς την οθόνη. Στη πραγματικότητα δεν παρακολουθούσε, απλώς προσπαθούσε να βρει κάτι για να περάσει η ώρα και να φύγουν από εκεί.
Η Hyerin τοποθέτησε αυθόρμητα το κεφάλι της στον ώμο του. «Τι μπορούμε να κάνουμε;»
Η ερώτησή αυτή, σε συνδυασμό με τη κίνησή της, έβαλε τον Yoongi σε σκέψεις. Ένιωσε κάπως περίεργα όταν το μάγουλό της ήρθε σε επαφή με τον ώμο του. Στο μυαλό του, κυριαρχούσε συνεχώς η απορία: Το έκανε επίτηδες;
Δάγκωσε το κάτω χείλος του τη στιγμή που φαντάστηκε αυτόν και αυτή να βρίσκονται κοντά και αναρωτιόταν αν έπρεπε να κάνει τη πρώτη κίνηση αλλά δεν ήταν σίγουρος. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν είχε κάποιον σκοπό για να συμπεριφερθεί κάπως έτσι.
Θα κάνουμε κάτι; Και μετά; Τι θα γίνει μετά;
Κατέβασε το κεφάλι του για να τη κοιτάξει και τότε κάρφωσε και αυτή το βλέμμα της πάνω του. Και οι δύο κοιτούσαν ο ένας τον άλλο λες και ήθελαν να πάρουν χρόνο για να σκεφτούν ποια θα ήταν η επόμενη κίνησή τους.
Χάθηκε μέσα στα μάτια της. Το απέραντό τους τον έκανε να ξεχνάει οτιδήποτε άλλο, πήγαινε σε έναν άλλο κόσμο, έχανε τα λόγια του, τις σκέψεις του. Ξεχνούσε οτιδήποτε απαγορευμένο, ανήθικο, έκλυτο…
«Hyerin…»μουρμούρισε με τη βαθιά και βραχνή φωνή του μετακινώντας το βλέμμα του στα χείλη της. Είχαν βρεθεί τόσο κοντά οι δύο τους, που μπορούσε να νιώσει τη βαριά και αργή ανάσα της.
«Yoongi-»Τα λόγια της διακόπηκαν από τα χείλη του που συγκρούστηκαν με τα δικά της.
Δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Απλώς πήρε την ευκαιρία θεωρώντας πως εκείνη η στιγμή ήταν η κατάλληλη. Είχε περάσει τόσος καιρός και όλες αυτές τις μέρες περίμενε να ξανασυναντηθούν και να νιώσει ξανά την αίσθησή των χειλιών της πάνω του.
Σιγά σιγά απομακρύνθηκε αφήνοντάς μία ανάσα να βγει από μέσα του ενώ κοιτούσε τη Hyerin που είχε γουρλώσει τα μάτια της από τη ξαφνική κίνησή του.
Τι σκατά γίνεται πάλι;, σκέφτηκε, αναστατωμένη καθώς ήταν, και επεξεργάστηκε κάθε λεπτομέρεια του προσώπου του.
Ηρέμησε, Hyerin. Δεν σε φιλάει για πρώτη φορά.
Γιατί με κοιτάζει έτσι;, αναρωτήθηκε από μέσα του ο Yoongi καθώς εξακολουθούσε να την κοιτάζει. Οι εκφράσεις του προσώπου του δεν πρόδιδαν το τι ένιωθε εκείνη τη στιγμή. Στη πραγματικότητα ανησυχούσε για το αν έκανε κάτι λάθος. Δεν ήξερε τι ένιωθε το κορίτσι ακριβώς γιατί έπειτα από εκείνο το βράδυ δεν είχαν ξαναμιλήσει για αυτό το θέμα και απλώς το άφησαν στην άκρη. Ούτε αυτός, ούτε αυτή έκανε κάτι για να το συζητήσουν.
Ήταν η σειρά της Hyerin να κλείσει το πρόσωπό του στις παλάμες της και να τον φιλήσει. Δεν την ένοιαζε πλέον. Έτσι κι αλλιώς, αυτός ήταν ο πρώτος που τη φίλησε με δική του πρωτοβουλία οπότε δεν πίστευε πως θα είχε θέμα να τον φιλήσει αυτή τώρα.
Όταν ο Yoongi ξεκίνησε να κουνάει με ρυθμό τα χείλη του πάνω στα δικά της, είχε καταλάβει πως πλέον το ήθελε και αυτή. Το αίσθημα του να το θέλουν και οι δύο ήταν κάτι που τον έκανε να νιώθει τόσο βέβαιος για αυτό που έκανε εκείνη τη στιγμή… Ένιωθε ανάλαφρος τη στιγμή που αυτή πήρε τη πρωτοβουλία και τους μετέφερε σε ένα φιλί γεμάτο αγάπη. Ήταν σίγουρος.
Με το χέρι του πήρε τον κουβά με τα pop corn και τα τοποθέτησε στη διπλανή θέση του, δίχως να πάρει τα χείλη του από πάνω της.
Προσπάθησε να ηρεμήσει λίγο τον ρυθμό τους και μόλις ξεφορτώθηκε τα pop corn, την τράβηξε από τους ώμους φέρνοντάς τη πιο κοντά του. Τη φιλούσε δείχνοντάς της όλη την αγάπη και τη στοργή που κρατούσε μέσα του τόσο καιρό.
Το ίδιο έκανε και εκείνη. Θα μπορούσε να το κάνει αυτό εδώ και πολύ καιρό πριν, μα κάτι την τραβούσε πίσω. Μπορεί να ήταν ο φόβος, οι ανήσυχες σκέψεις που τριγυρνούσαν μέσα στο μυαλό της.
Έπειτα από λίγο, έγειρε πάνω του κάνοντάς τον να γυρίσει στη θέση του κανονικά και έδωσε περισσότερο πάθος στο φιλί τους.
Τον ήθελε περισσότερο από τις προηγούμενες μέρες. Σκεφτόταν διαφορετικά, λειτουργούσε διαφορετικά από το κανονικό.
Η κοπέλα απομάκρυνε για λίγο τα χείλη της από δικά του, αλλά εκείνος την τράβηξε ξανά πάνω του, κάνοντάς τη να πέσει πάνω στο στέρνο του και δίνοντάς της ένα γεμάτο ένταση φιλί. Δεν ήταν ο Yoongi που ήξερε. Ο εαυτός του άλλαζε όταν ήταν κοντά της, όταν τον έφερνε σε μία τέτοια θέση.
Το ένα του χέρι τύλιξε τη μέση της και το άλλο βρέθηκε τυλιγμένο γύρω από τους ώμους της, σαν να την εγκλώβιζε για να μην του ξεφύγει. Ήταν σαν να ήθελε να μείνουν έτσι για πάντα, αγκαλιασμένοι. Ούτε και αυτή βέβαια θα είχε θέμα να μείνει έτσι μαζί του. Τον ήθελε τόσο πολύ εκείνη τη στιγμή.
Τα χέρια της τοποθετήθηκαν στο στέρνο του καθώς ο Yoongi της έδινε πλέον απαλά φιλιά. Έπειτα από λίγο, την απομάκρυνε ήρεμα από πάνω του, σε σημείο που τα πρόσωπά τους βρίσκονταν χιλιοστά μακριά το ένα από το άλλο, και τη κοίταξε κάνοντας φανερή τη λαχτάρα που ένιωθε εκείνη τη στιγμή μέσα από το βλέμμα του. Αυτό συνειδητοποίησε και η Hyerin όταν ανταπέδωσε και είδε τη λάμψη να αντικατοπτρίζεται στα μάτια του.
«Πες το επιτέλους.»ψιθύρισε ο Yoongi αγανακτισμένος. Ήξερε ότι τα αισθήματα ήταν αμοιβαία.
Πώς να του το πω;!
Ούτε μια φορά δεν έχω σκεφτεί πως μπορεί να του εξέφραζα τα συναισθήματά μου, τώρα βρήκε κι αυτός;!;!
«Ε-εμ…»
«Με συγχωρείτε μα η ταινία μόλις έληξε.»τους διέκοψε μία αμήχανη μα ταυτόχρονα άγνωστη φωνή κάνοντας και τα δύο παιδιά να τιναχτούν από τις θέσεις τους.
«Εμ, α ναι, οκ, μάλιστα… γκχμ γκχμ…»έκανε ο Yoongi ενώ έτριβε αμήχανα τον σβέρκο του. Η Hyerin έφτιαξε λίγο τον εαυτό της παρατηρώντας πως τα φώτα της αίθουσας είχαν ανάψει.
Για αυτό γυάλιζαν τα μάτια του πριν., σκέφτηκε ενώ ένιωθε μεγάλη ντροπή για τη κατάσταση στην οποία βρέθηκε και τα μάγουλά της είχαν κοκκινίσει αρκετά.
Έγινα μεγάλο ρεζίλι…, σκέφτηκε καθώς είχε σκυμμένο το κεφάλι της και βοήθησε τον Yoongi να σηκωθεί από τη θέση του.
Αφού αποχώρησαν από την αίθουσα, με τη Hyerin να πιάνει τον Yoongi από τον ώμο για να τον βοηθήσει και τον Yoongi να προχωράει με σκυμμένο το κεφάλι, βρέθηκαν αντιμέτωποι με αυτή την άβολη μοναξιά, διότι ήταν οι μοναδικοί που βρίσκονταν εκεί μέσα.
Ο ένας στάθηκε απέναντι από τον άλλο χωρίς όμως να κοιτάζονται. Ήταν κάπως άβολη η όλη φάση. Πώς γινόταν κάθε φορά που συνέβαινε κάτι, να τους διέκοπτε κάποιος;
«Εμ, νομίζω πως… θα πρέπει να έρθει κάποιος… να μας πάρει…»είπε η Hyerin κοιτώντας τον με το ζόρι στα μάτια.
«Ε, ναι μάλλον.»αποκρίθηκε ο Yoongi και κοίταξε τριγύρω.
«Θα τηλεφωνήσω–»
«Hyerin.»Τη διέκοψε αποφασιστικά ο Yoongi. Η Hyerin σήκωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει.
«Μην προσπαθείς να αποφύγεις πάλι αυτό το θέμα. Απλώς πες μου.»