#IHK84
"Uuwi ng maaga."
"Opo." Sagot ni Miala habang nakatingin sa salamin.
"Hindi mo pa boyfriend pero paganda ka ng paganda diyan?"
"Ma..." Tinigil ni Mia ang pagaayos at humarap sa nanay niya na ngayon ay may kalakihan na ang tiyan. "Kahit naman walang lalaki, titingin at titingin pa rin ako sa salamin. Lahat naman tayo bago umalis." Hinimas niya ang tiyan ng nanay niya. "And opo, hindi ko pa po siya boyfriend."
She is referring to Andres— na papadating na ngayon para sunduin siya.
Hindi niya alam kung paano gumaan ang lahat. Basta ang alam niya, the loads of yesterday were suddenly lifted. Hindi man lahat, pero ang mahalaga ay umayos. Wala pa ring kasiguraduhan kung mananatili ang katiting na kasiyahan, pero hindi na siya ganoon nagaalala na baka kasunod nito ay kalungkutan. Dahil kung mangyari man 'yun, alam niyang ganito talaga ang buhay.
She hasn't been through all these para walang matutunan. Dahil lumambot man siya at natumba, unti-unti niya na ngayong binubuo ang sarili niya.
"Hindi pa talaga?"
"Hindi pa." Pag-uulit ni Mia.
"Bakit hindi pa?"
"Kasi ma, baka hindi pa ako handa... Parang ikaw."
"Oh bakit napunta sa'kin usapan?"
Ngumiti lang si Miala. Dahil ang totoo, medyo maayos na rin naman ulit ang relasyon ni tito Sonny niya at ng nanay niya. They are both trying their best to plan how they will raise the baby in her mom's belly. Pero ganun pa man, hindi pa rin ganoon katulad ng dati. Hindi na muli pang bumalik si Mindy sa bahay ng mga Nobleza. Ni hindi pa ulit siya tinanong ng nanay niya tungkol dito. Basta ang alam niya, sa apartment na lang ulit sila bumalik.
"Basta ma, ayos na muna 'to."
"Bakit hindi mo pa sinasagot?"
"Wow ma." Natawa si Miala. Nao-awkward siya na maging ganito ka-open sa nanay niya na mukhang sinusubukan pa siya. "Gusto mo sagutin ko na?" She also tried to challenge her, although she knows she is treading on thin eyes.
"Hindi ah!"
"Bakit?!"
"Bakit napunta sa'kin 'yung tanong?! Ako 'yung nagtatanong kanina ah."
"'Yung tanong mo kasi ma parang with malice."
"Anong with malice? Tinatanong ko kasi kung bakit hindi mo pa sinasagot eh parang gusto mo naman 'yung tao."
Ngumiti si Mia.
"Oh, ngingiti pa."
"Bakit payag ka na ba? Kahit hindi pa ako graduate?"
"Siyempre, gusto ko pa rin na sana, graduate ka na..."
"See?"
"Pero siyempre, wala na naman akong magagawa. Kung gusto mo talaga. Nililnaw ko lang. Kasi parang ngayon, kayo naman tapos sinasabi mo hindi."
"Hindi pa rin ako makapaniwalang naguusap tayo ng ganito ma."
"Pero, hindi mo pa rin sinasagot tanong ko."
"Ma. Sinagot ko na." Napakamot si Mia. "Hindi nga po kami. Oo gusto ko nga po siya. Sinabi ko na rin 'yun sa kanya. Pero hindi pa kami. Kasi natatakot nga ako."
"Natatakot na?"
"Na baka gusto ko lang siya, dahil sobrang bait niya sa'kin. I wish. I really wish na hindi, kaya habang hindi pa rin ako sigurado, hindi pa rin kami... We're just good friends."
"Showbiz naman 'nun!"
"Ang gulo mo ma, ha?"
"Eh kasi, ayaw mo ba na mabait siya sa'yo?"
"Wala po akong sinabi na ganun. Basta ma."
HIndi na alam ni Mia kung paano pa ipapaliwanag sa nanay niya ang sitwasyon at kung maiintindihan ba ng baby-boomer mind ng nanay niya ang mga hanash ng tulad niya. Pero alam niya sa sarili niya, kaya niya nang pangatawanan ito.
Maya-maya, kumatok na nga si Andres. Pinapasok muna ito ni Mia bago sila umalis.
"Ah, alis na po muna kami ni Mia. Uwi naman po kami bago magdilim." Bati ni Andres sa nanay ni Mia.
"Sige. Mag-ingat kayo."
"Ikaw mag-ingat diyan ma. Mag-isa ka lang."
"Oo. Sige na. Umalis na kayo nang makabalik kayo agad."
"Sige po."
Nagmano muna si Miala bago sila tuluyang umalis. Hindi niya alam na abot-abot ang ngiti niya nang makalabas sila.
"May masaya?"
"Hoy huwag kang feeler. Masaya ako dahil nag-usap kami ni mama ng masinsinan. Hindi dahil sa'yo."
"Wala naman akong sinasabi na ako ah!"
Namula tuloy si Miala dahil lalong obvious siya.
"Hindi mo dala si Angelina?" Pag-iiba ni Mia ng usapan.
Natawa tuloy si Andres bago sumagot.
"Hindi. Mag-bus na lang ulit tayo." Hindi na iginiit ni Andres ang pang-aasar. Ayaw rin naman nitong may masirang araw. Lalo pa ngayon, kahit siya kinakabahan sa gagawin niya.
He is taking her to see his family.
Oo hindi pa sila. Pero wala namang masama. Bihira lang niyang gawin ito. Kahit nga sa mga kaibigan ni Andres, hindi niya masyado binubuksan ang tungkol sa pamilya niya, kaya malaking bagay din ang ginagawa niya ngayon.
'Pagsakay nila ng bus, isa na lang ang upuan at nagulat siya ng umupo si Andres.
"Ay, anyare sa pagkagentleman mo? Nag-expire?" Biro niya dito. Pero ang totoo, wala naman siyang pakialam kung sino ang umupo. Naniniwala naman siyang may karapatan ding umupo ang mga lalaki dahil lahat naman nagbabayad.
"Dito ka kasi uupo." Andres pointed on his lap.
"Baliw!" Tawang-tawa si Miala, at hinila niya na lang patayo si Andres habang inaalalayan ang isang middle-aged woman na maupo.
"Kayo na po ang maupo diyan." Aniya sa babae.
"Salamat. Salamat."
Ang ending, parehas sila ni Andres na nakatayo.
"Ano ba 'yan, kala ko pa naman." Bulong sa kanya ni Andres nang magkalapit na silang nakatayo sa gitna ng bus.
"Para kang adik talaga."
Natawa si Andres.
"Biro lang. Nakakatawa kasi 'yung itsura mo."
"Hay nako. Dami mong trip." Tumingala si Miala as she stares on his face. "Umamin ka nga. Kinakabahan ka na naman 'no?"
This time, tipid na ngumiti si Andres, as if confirming Miala's words.
"Adik nga 'to. Dapat nga ako kabahan, kasi ako ipapakilala mo." Hinampas ni Miala ang dibdib ni Andres na parang nahihiya na rin tuloy sa pinagsasasabi nila. "Ano ba 'yan! Bakit kasi big deal. Meet the parents lang."
"Oh, ba't nahiya ka din?" Natatawang sabi ni Andres.
Mauga at pahinto-hinto ang byahe, pero dahil nakakapit naman siya kay Andres, nananatiling matatag ang pagtayo nila sa gitna.
"Valentines day sa isang linggo." Sabi ni Andres nang matagal na silang hindi nagsasalita.
"So?"
"Walang kwenta na naman kausap 'to." Sabi ulit nito pero nakayakap na rin siya dito for more balance.
"Will you be my Valentine? Oh wait. That was a rhetorical question. You don't have a choice!, Mia."
Makalipas ang ilang oras, hindi nila namalayang nakarating na sila. Ilang oras din silang nakatayo, pero dahil sa kung ano-anong random na kakulitan ng usapan nila, mabilis na dumaan ang bawat minuto.
Pagdating nila sa Verde, sumakay lang sila ng tricyle at nakarating na rin sila. Nakilala na ni Miala finally kung sinong mga tao ang nagimpuwensya sa lalaking ito.
Pero laking gulat niya, his family has full of girls. Nanay nito. Mga tita, mga pinsan.
"Uhm, I don't get where your sarcastic side came from..." Bulong ni Mia habang pumapasok sila sa loob. Puro kasi mga gentle woman ang sumasalubong sa kanila. But deep inside, she realized that behind his walls, this is where he got his sweet softness.
"Why?"
"Wala." Huling bulong ni Mia bago malakas na binati ang mga kumakamusta sa kaniya. "Hello po, ako po si Miala. Mia na lang po kung gusto niyo."
"Napakaganda mo, Hija."
"Gusto mo ba ng merienda?"
"Dito umupo ka sa may electric fan."
"Hi, ate Mia! Ako po si Elia. Pinsan po ako ni kuya Dale."
Ginantihan ng kaway ni Miala lahat ng bumabati sa sa kanila.
"Ikuha mo ng maiinom Dale, at baka nauuhaw."
Natawa si Miala. Kumunot lang si Andres dahil alam nitong ang pinatutungkulan ay ang pagtawag ng mga kapamilya nito sa kaniya ng "DALE"
"Wait lang po ah. Ipapakilala ko lang 'to kila ermat..."
Nag-isip si Mia. Halos hindi niya nga maalala kung may nabanggit si Andres tungkol sa nanay at tatay nito sa buong panahong magkakilala sila. Ang totoo, halos wala nga siyang alam tungkol dito eh. Kaya rin naman nabuksan ang plano sa pagpunta niya dito sa Verde sa pamilya nito dahil na rin sa usapan nila na hindi pa niya talaga masyadong kilala ang pamilya ni Andres. Kaya heto sila...
Kaya parang kinabahan si Mia nang dinala siya ni Andres sa isang sulok ng bahay.
"Ermat, erpat, si Mia. Mia, nanay tatay ko." Pakilala ni Andres sa dalawang urn jar na nakalagay sa isang lamesa.
Ngayon naiintindihan niya na.
"Hello po..." Bumati rin naman siya at humarap kay Andres na nakangiti.
Walang pagpapaliwanag na naganap, pero halatang nagkakatindihan naman sila. Matapos bumati, dinala na nga siya ni Andres sa may kusina para uminom. Then she suddenly sees a framed ponytail in one corner of the house.
"Ano 'to?!" Tanong niya kay Andres. But he knows exactly what it was.
"It is was ponytail."
"Bakit nakaframe?"
"Nahulog mo 'yan dati sa bridge."
"Tapos?"
"Eh kinuha ko, when you left."
"Bakit mo nga pina-frame?" Natatawa-tawang sabi ni Miala
"Remembrance."
"Baliw ka! Creepy ka!"
"Bakit creepy? Hindi naman kita ini-stalk. Kala ko nga 'di na tayo magkikita eh."
"Uy!" Pangaasar niya dito. "Mahal mo na ako 'nun no?"
"Why? Kapag may nagtanong sa'yo kung totoo ang love at first sight, ituturo mo ako?" Tanong ni Andres.
But she silenced his loud talkative mouth with her kiss.
"I love you from the ground that you're walking, up to the flies flying on your head."
Tawa na naman siya ng tawa.
"Wala naman akong langaw sa ulo!"
Ganito lang naman lagi sila eh. Masaya. Kuntento sa isa't-isa.
Nagtatawanan sila habang pabalik sa sala.
"Halika, Mia. Heto ang merienda." Sabi ng isang tita ni Andres.
"Kayo ba ay magka-trabaho?" Sabi naman ng isa.
"Ah, hindi po, nagaaral po ako." Tapat na sagot ni Mia. "Pero malapit na po ako gumraduate. Vet med din po. Kaya soon, vet na rin po ako."
"Mas matanda pala ang Dale namin..." Sabi naman ng isang tita ni Andres.
"Opo. 4 years po tanda niya." Sagot ni Mia habang natatawa-tawa.
"Eh 'di kuya mo pala siya." Sabi ng isang pinsan ni Andres na si Elia.
"Oo. Si kuya. Hi kuya." Inaasar niya si Andres. "Tanda na 'yan eh."
"Mahal mo naman." Bulong ni Andres.
"Wala naman akong sinabing hindi."
"Really? Then say it."
"I love you kuya." She whispers.
Miala's love for Andres has never been as angsty and intense, and as uncontrollable as the love she gave for Lenard. But it was mature. It was enough. It was true.
And Miala has realized that hust because someone isn't exactly what you're looking for, doesn't mean they're not exactly who you need. Because at the end. Andres is that one person she never thought she needed until he came.
*later*
>>Last update: Epilogue
Not sure kung i-update ko pa 'to. Haha. Tapos na naman. Just a relief siguro. But this. is. done. Hahaha.