Sumunod lang si Miala kay Andres sa kung saan man siya dinadala nito. She didn't ask anymore. All she knew was that her heart is already in a good place na parang ayaw niya nang magtanong pa.
Walang dalang sasakyan ngayon si Andres. Hindi na rin niya inabalang tanungin kung nasaan si Angelina at hindi niya nakikita. Basta hinayaan niya na lang itong i-lead siya kung saan sila sasakay ngayong parang first time nilang magko-commute ng ganito kahaba ng sabay.
It was when they rode a bus that it felt very familiar.
Dahil hindi naman siya tanga. Kung dati, noong bata siya, na basta-basta na lang siyang sumakay ng bus ng hindi tinitignan ang karatula, ngayon, alam na alam niya kung nasaan sila.
"Verde?" She whispered.
Ngumiti lang si Andres at hindi nagsalita.
And Miala didn't press for more.
She just sat on the chair in the middle, habang si Andres ang nasa tabi ng bintana.
Miala at first couldn't pinpoint the uncanny emotions not settling on her chest. Until she realized— it was indeed really familiar, because this happened a decade ago. Only with a different person.
With Lenard.
The same ride. The same turns and bumps on the road. Umiiyak din siya. Only this time, she's with a different person.
"Tama na kase..." Sabi ni Andres as he wiped her tears na paminsan-minsan pa ring nakakatakas sa mga mata, betraying her forced smile.
"Weird lang kasi."
"What's weird?"
"It feels like I'm overwriting memories right now."
"Overwriting?" Andres grinned. "Paano?"
Umiling lang si Miala as she puts her head on his shoulder.
"Basta salamat... Salamat..."
She wanted to say thank you endlessly. Pero nakatulog siya. Doon na lang niya naramdaman ang pagod, at antok.
Nagising na lang siya nang maramdaman ang marahang tapik sa mga pisngi niya.
"Nandito na tayo?"
"Yup." Sagot ni Andres for what it felt like the shyest he has ever been. He appears to be even more timid timid than that one time they started being cozy together. 'Yung panahong hiyang-hiya pa si Andres gumawa ng move because she was his first kiss.
Kinusot niya ang mga mata na parang lumabo dahil sa malakas na sikat ng araw na una niyang nakita.
"Ahk... Ang sakit." Nagulat din siya ng nakaramdam ng kirot dahil sa biglang pagkusot niya. Bigla niyang naramdaman na parang namyumugto pala 'yung mata niya na hindi naman malabong mangyari dahil sa dami ng iniyak niya buong gabi.
"Huwag na kasing kusotin." Suway sa kanya ni Andres.
Bahagya siyang tumango. Maya-maya, sinundan niya na si Andres sa pagbaba ng bus. Nakita niya ring sumaludo si Andres sa kundutor bago sila tuluyang makalayo.
"Namamaga ba talaga?" Tanong ni Mia nang naglalakad na sila sa kalsada.
"Huh?"
"'Yung mata ko, kung namamaga ba ng sobra-sobra." Ulit ni Mia.
Pero ang totoo. Hindi naman talaga siya ganoon ka-conscious sa itsura niya. Masyado na siyang lugmok nitong mga nakaraang araw na tuluyan niya na talagang kinalimutan 'yung pag-aayos ng sarili. Na hanggang ngayon, hindi pa rin niya nagawang mag-ayos.
Masyado lang kasing kakaiba 'yung pakiramdam niya ngayong bumalik na siya ng Verde. 'Yung amoy ng mga paligid. The humidity and temperature na tamang-tama lang sa paglalakd. The sound of the leaves rustling. Pati 'yung kapansing-pansing punto ng mga tao sa paligid dinig na dinig na niya na parang nagsasabing, heto na nga at nagbalik na siya.
At kahit pa nga nag-stay pa siya ng isang taon sa Del Verde University, isa pa rin ang lugar na 'yun sa pinaka-iniiwasan niya. The place of her supposed realized dreams. Na ngayon simpleng lugar na lang. Parte na lang ng mga what could have been niya.
"Naniningkit ka lang." Bahagyang tumatawa si Andres habang sinasagot ang tanong niya.
"Eh 'di namamaga nga."
"Ano naman?" Ginulo nito ang buhok ni Miala bago muling nagsalita. "Huwag ka na kasing umiyak. Noong nauna kitang nakita, ganyang-ganyan ka din eh. Umiiyak ka din."
"Huh?" Nag-isip si Mia. "Hindi ah."
"Oo nga."
"Grabe ka. Kahit na mukha akong tanga 'nung kasal nila Jane at Tom— oh God bless his soul— eh hindi naman ako umiiyak 'nun no."
"'Di naman kasi 'yun eh."
"Huh?" Miala becomes confused even more.
Ngiti lang ang isinagot ni Andres habang hinihila siya papasok sa sa campus.
Bigla tuloy napaisip si Mia. Dahil hindi naman siya tanga. Kung hindi lang halo-halo 'yung pakiramdam niya simula kaninang isinakay siya ni Andres sa linya ng mga bus na pinaka-iiwasan niyang sakyan. Kung hindi nga siguro siya niyakag ni Andres dito, baka hindi na siya ulit babalik pa. Na kahit pa nga si Riley na mismong ka-batch niya dito, hindi siya mapabalik.
"Nagkita na ba tayo sa university? Sa Del Verde ka ba nagaaral?!" Malakas na tanong ni Miala bago pa gumana ang utak niya to do the math. "Wait. Ilang taon ka na kamong vet? Ay, imposible tayong magkita dito sa uni."
"Hindi nga." Malumanay na sagot nito
"Eh anong sinasabi mo?"
"Patience, my love."
Napatahimik na lang si Mia hindi lang dahil sa wala siyang maisagot, kundi dahil sa term of endearment nito that came from nowhere. Na parang wala lang nangyari. Although she didn't wish otherwise, iniisip lang niya ang consequence ng kagaanan ng sitwasyon.
Sumakay sila sa stop ng jeep na nagkataong nasa tapat rin ng apartment na sana kukunin ni Lenard dati, kung sakaling natuloy sila. Isa rin sa mga iniiwasan niyang tignan noong nagaaral pa lang siya, pero ngayon ay medyo iba. Medyo magaang na kahit papaano.
"Dalawa boss." Ani Andres habang nagbabayad. "Pasensya na walang barya. Diretso lang sa may kaliwa kami ah."
"Ay, main road ang daan namin, may ginagawa sa may yellow eh." Sagot ng driver habang kinukuha ang bayad.
"Ah. Pwede na kami doon. Sige boss." Sagot ni Andres habang umuurong sila ng upo dahil may iba pang sumasakay.
At kahit pinipigilan ang sarili, mas lalong na-curious si Miala kung saan siya nito dinadala.
"Saan ba tayo? At bakit ba parang alam na alam mo dito?" Bulong niya dito.
"Sukli sa 200, dalawa estudyante!" Biglang sigaw ng driver.
"Wow ah. Napagkamalan din akong estudyante..." Ani Andres habang binibilang ang sukli. Hindi na nasagot ang mga tanong ni Mia.
"Uy nakakahiya 'to. Balik mo nga 'yan." Nahihiyang bulong ni Miala.
"Sabi mo eh." Kinuha nito ang piso at iniabot sa mga estudyante sa pagitan. "Boss, hindi po estudyante 'yung isa."
Napatingin ang driver sa rearview mirror at parang gustong mapakamot dahil proud na proud pang nagbalik ng piso ang lalaki.
"Salamat."
"Welcome, boss."
Parang gustong magtago ni Miala sa likuran nio Andres dahil tumitingin na rin ang ibang nakasakay sa jeep dahil sobrang weird na ng conversation ni Andres at ang naguguluhang driver na sumasagot din naman.
Mabuti na lang at ilang minuto lang, ibinaba na rin naman sila ng driver. Doon na lang niya sinaway si Andres.
"Bakit ang hyper-hyper mo?"
"Bakit hindi? Tignan mo!" Turo ni Andres sa 'di kalayuan.
"Ha?" Miala squinted. Halos hindi niya alam ang tinutukoy ni Andres. Isang nakatenggang construction site lang ang nakikita niya. "Anong nakaka-hyper dito?"
"Jesus!"
"Hoy!" Gusto niyang pagalitan pero nauunahan pa rin siya ng lumulukob na confusion. Hindi niya alam kung matino pa ba ang utak 'pagtapos ng mga nangyari. Dahil wala talaga siyang maintindihan. "Ano ba kasi?"
"Hindi din ako naniniwala dati eh. Hindi talaga. Wala naman akong pakialam dito eh. Biruin mo 'yun. Ilang taon ako dito. More than 6 years!"
"Ha?! Hindi ko na talaga maintindihan." Halos hindi tuloy ma-abosrb ni Mia nasa mga huling sinabi ng lalaki, this confirms na dito nga ito nag-aral ngtapos ng vetmetd. "Wait! So dito ka nga nag-aral!? Nag-abot nga tayo?! Nagkita na tayo?!"
"Hindi."
"Hindi ka ng hindi. Eh kasasabi mo pa lang na more than six years ka dito!"
"Well..." Hinawakan ni Andres ang mga kamay ni Miala.
"Anong well. Ano ba kasi 'yun?"
"I love you..."
"Kasi na—" Naputol lahat ng sasabihin ni Miala nang yakapin na naman siya ni Andres.
"Hindi tayo nagkita. Kasi hindi mo ako nakikita. But that's okay. Everything's okay."
"Hindi kita nakita saan?"
"Hindi ba, ang sabi dito daw, kapag daw tumayo kayo sa kahaabaan nito nang kayong dalawa lang, magkakatuluyan kayo?"
"Ha? Eh sa Yellow River Bridge kaya 'yun at—" Napatigil si Mia when it hits her. Hindi niya lang halos mamukhaan ang lugar simula kanina dahil sa ginagawa pero ngayong naisip niya na at nai-orient ang sarili, nandoon nga sila. Malapit sa bridge na ngayon ay under construction na at hindi puwedeng daanan. Napabitaw siya sa pagkakayakap to process what she's seeing.
Hindi niya alam kung bakit hindi niya agad nakuha ang "Yellow" na kanina pa binabanggit ni Andres at ng driver. Hindi ba't ito 'yung sikat na sikat na bridge na sinasabing mythological at naging tourist spot na simula pa dati?
"Well?" Nakangiting tanong ni Andres.
"Okay." Napalunok si Miala. She's starting to feel really really wistful, sa hindi niya malamang dahilan. Dahil if anything, she still can't connect the dots. "So ano? Hindi naman totoo 'to eh."
"Paano mo nasabi?"
"Anong paano ko nasabi?"
"Did you ever tried with Lenard?"
"Paano mai-ta-try? Eh ang dami-dami ngang tao palagi dito? Tapos tignan mo, ngayon, sira na siya. Anong nangyari diyan? Anong myth-myth eh construction lang 'yan."
"Ginagawa lang 'yung railings, pero hindi pa 'yan sira."
"Kahit na. Bakit mo sinasabi 'to sa'kin? Eh hindi pa naman tayo tumayo dito..." She trailed off... A certain memory came back to her. "Unless..."
Her eyes started to water. Hindi niya alam kung bakit parang kinilabutan siya kahit hindi niya pa tuluyang naiintindihan at nako-confirm ang lahat. Wala siyang natatandaang tumayo siya doon kasama si Andres and only Andres.
"Did we..."
"No. Well. Hindi natin pinlano. But we stood, together just the two of us."
"How?" Pilit na hinahalukay ni Miala 'yung memorya na matagal na niyang binaon. Hindi niya alam na magkakaroon nga talaga ng time na pipilitin niyang alalalahanin ang bagay na 'yun.
"I was just passing by, na-flat kasi motor ko nun so I need go back walking. Umuulan, may habagat yata, so walang mga nagtitinda, walang mga turista, walang dumadaan." Kwento ni Andres.
"I-ikaw 'yun?"
"You were there. You were crying but I didn't realize that early on kasi nga umuulan. I even joked, may soulmate na pala ako. Hindi mo ako napansin. 'Di mo rin yata ako narinig."
But Miala can remember now what happened. It was that time when she came into Verde looking for Lenard. Noong mga panahong nawala ito kasama ni Angeli. But when she arrived at his mom's house, wala rin ito doon. She was so dejected, napaiyak na lang siya sa Yellow River Bridge nang may dumaang lalaki. Ni hindi niya binigyang pansin 'yung lalaking 'yun.
Her past self would not even realize it would be someone important in her future.
"Ikaw nga 'yon?" She knew. But she wanted to hear it from him.
"It's gonna be me. Hahaha." Biro pa nito giving nod to the song."
"Baliw ka..." Sabi ni Mia pero nanginginig siya. She didn't realize this revelation would cause her so much chills.
"'Di ko rin naman masyadong pinansin 'nun. But then, months after, I saw you at the college. Vetmed ka rin pala. You were a freshman, proper na ako nun." Siyempre natandaan kita, biniro ko na naman sarili ko, sabi ko si soulmate oh. Pero siyempre nakakadiri 'yung thoughts ko kasi ang bata mo kaya. Kaya sinarili ko na lang. And then I didn't see you again, nagtransfer ka na pala nun. So akala ko, sige wala na."
"And then we saw each other at Jane and Tom's wedding." Si Miala na mismo 'yung nagtuloy. Connecting all the pieces.
"Yes. But correction. We didn't see each other. I saw you. Sobrang wala kang pakialam sa'kin kahit para akong tangang kinakabahan nun."
Medyo natatawa na si Miala dito.
"Kinakabahan, eh pinipilosopo mo nga ako noon eh. Tinatanong ko pangalan mo, sabi mo tignan ko sa invitation!"
"That is because I was so excited finally putting a name to a face. Hindi lang sa dahil nakita na naman kita, pero dahil veil ka din sa entourage. I didn't this bridge would be so powerful.
"Naniwala ka na talaga dito ah."
"Oo naman. Tignan mo nga. Ilang tao lang. ba nasosolo ang bridge na 'to? Tignan mo nga naman 'pagbalik natin, solo pa rin natin."
"Kahit na... Sira naman."
"Kahit na rin. Naniniwala pa rin ako na kahit na anong force pinaglalapit pa rin tayo. Especially after what happened? Nasalo mo 'yung bouquet tapos sa'kin garter."
"I really wouldn't peg you for a hopeless romantic kung 'di kita kilala." Nakangiting sabi ni Mia. Mukhang pati siya gusto ng maniwala. And then, she realized something.
"Kaya pala sabi mo, it wasn't the 4thtime that we met, dati. It was the 6th."
"Yup. You just didn't see me in the first two."
"I'm sorry..."
"Not you fault, okay?"
Tumango si Mia.
"Ngayon naniniwala ka na mahal talaga kita? It's been so long..."
"Naligaw ako pero nandito na ako... Ang tanong eh, open pa rin ba 'yung "easy love" na offer mo dati? Even though I am difficult?
"Kung magtanong ka naman, parang nag-offer ako ng trabaho."
"Seryoso kasi... Tignan mo nga sabi mo, this should be easy. Pero ikaw..." Mia inhaled. "Sobrang tagal nito..."
"Oh, it was easy for me."
"Why? Even now? After what you've heard?"
"Not even a million of your issue could make me hate you."
"Huwag mong sabihin 'yan."
"Nasabi ko na eh."
"Baliw ka."
"Sobra."
*later*
Some of your guys have already seen through the Yellow River bridge theory haha. Very very keen, ha! Husay! Love it when you notice the littlest things. It validates a lot about me and the details that I write. And, this also means, I'm not driving the story haphazardly, like what some of you guys think. Things happen because it was all written. Thanks. Tagal ko din di masabi to haha. Now, the bird's out!
>>Next Chapter: Chapter 80 - First Love