At ganun na nga ang nangyari.
Kabado pa akong pumasok ng Guidance Counselor Office at hindi ko aakalaing papasok ako sa opisina na ito sa buong buhay ko.
Buwesit talaga yung mga lalaking yun. Nakakainis sila!
"Ma'am-"
"Miss Jamie Han." The counselor cut me off kaya ay lalo akong di makatingin sa kaniya.
"Hindi ko aakalaing hahantong ka din sa ganitong sitwasyon. Akala ko isa ka sa mga matitinong estudyante. You were not matured enough then kahit na matalino ka pa pala." She continued.
Not matured enough? Ang sakit.
"Sorry po, Ma'am." i said kahit alam kong di naman yun katanggap tanggap.
"Bakit mo ba ginawa yun? Tell me. Baka maiatras ko pa ang detention mo kung sinabi mo ang dahilan." she said kaya napatingin ako sa kanya ng direkta.
Is she giving me a chance?
"Kasi po, sila Sim-"
"At talagang mandadamay ka pa ng ibang tao sa ginawa mo ha?" someone showed up from the door kung kaya ay natigilan ako sa pagsasalita at napatingin ako doon.
Si Kelly.
Napalunok ako.
Kung sapakan lang naman ang hahabulin niya, hindi ako aatras. Pero ngayon kasi aminado akong may kasalanan ako. Kung bakit kasi eh.
"Miss Kelly, bakit ka narito?" The counselor asked kaya nalipat ang tingin ni Kelly rito.
"Gusto ko lang ibigay to." straight forwardly, she held a paper to her at pati ako ay nacurious rito.
Expelled na ba ako? Hala wag naman.
"Sige. Makakaalis ka na." The Counselor said at isang matalim na irap ang nakuha ko mula sa kanya bago ito umalis.
Napahinga ako ng malalim.
"Oh, look hija. A petition for a half-day suspension and detention punishment." She said that made my knees weak.
Nanlumo lang ako lalo. Sana nakinig nlang ako kay Jordan kanina. Nakakaiyak talaga.
Napaupo ako sa upuan na halos paiyak na. Mukhang napansin iyon ng officer kaya bago pa man siya magsalita ay inunahan ko na siya.
"Gagawin ko na po ang punishment. Sige na po." mangiyak ngiyak kong wika.
Oo, my voice breakdowns afterwards.
Akala ko ay bubungangaan ako nito. Pero nakita ko ang awa sa mata nito.
Na di ko naman hinihingi talaga.
"Hija, hindi kita puwedeng palusutin nalang dahil malaking bagay tong nagawa mo. Alam ko mabait kang bata, pero rules to ng school. Nagulat nga ako kanina nung malaman ko ang tungkol dito at ayoko pa ang maniwala. Puwede mo naman sabihin sakin diba? Sabihin mo kung ano ba talaga ang nangyari. Maiintindihan ko yan. Alam ko, matino ka. Alam ko-"
"Ma'am, ibigay niyo na po ang parusa ko para po matapos na ang lahat." I cut her off kaya napahinga ito ng malalim.
Nang maglaon ay sinabihan na niya akong maglinis ng both male and female washrooms sa Administrative Building ng school. Kahit alam kong malawak yun, pumayag nalang ako at dumiretso na doon.
Inuna ko ang paglilinis sa Female washroom. Di ganun marumi kaya medyo madali lang siya.
Pero nang dumating sila Kelly, dun nangyari ang kalbaryo.
"You are so desperate. Pakiramdam mo naman dahil sa ginawa mo matutuwa sayo si Simon kapag nalaman niyang binigyan mo si Angela ng tubig? Tapos nilagyan mo pa ng allergic substances para lang mapahamak ang kaibigan ko?Tss. Kasi diba nga every Simon's fangirl hates Angela for being the best girl for him? Napakadesperada mo." Kelly said.
"N-no. Hindi yan totoo. May roon lang kasing pinapagawa sila Simon sakin." i explained. Pero nagngisian lang sila ni Chloe na kasama niya.
"Whatever." she said bago ako sinabuyan ni Chloe ng something sa uniform ko saka sila tumawa.
"Yan ang bagay sayo, hampaslupa." Kelly said saka na sila lumabas.
At ako? Naiwang walang nagawa.
"Kaasar." i mumbled. Ketchup pala yung tinapon nila sakin at halos mapasigaw na ako sa inis.
BAKIT BA NANGYAYARI TO SAKIN?!
Mangiyak ngiyak ko nang tinapos ang trabaho ko doon saka ako lumipat sa Male washroom habang nagpupunas ng luha ko mula sa mata.
Wala namang tao doon pero nang magsimula na akong maglinis, ay may pumasok bigla.
"Tagumpay ang plano natin, bakit ka pa umiiyak?" i heard him at awtomatikong napalingon ako rito.
Simon.
Lalo lang akong nainis nang makita ang ngisi niyang nakakaasar.
"Umalis ka na dahil baka ikaw ang malampaso ko dito." i warned him but he laughed. At lalo pa itong lumapit sa kinaroroonan ko.
"Ang tapang mo talaga." Inapakan pa niya yung lampaso at tinitigan ako ng mas malapit.
Saka bumaba ang tingin niya sa damit ko kung saan natapunan nga ako ng ketchup at feeling ko gusto ko nalang mawala dito bigla.
Pakiramdam ko para akong batang palaboy sa hitsura ko.
"Sa susunod, wag kang aamin sa Kelly na yun. O magpapahuli man lang. Baka sa susunod isang timba ng ketchup na ibuhos nun sayo." he smirked.
"Umalis ka na nga! Hindi ako natatapos dito eh!" I said pushing him away.
Di nagtagal ay umalis na nga ito kaya napahinga na ako ng maluwag.
Mabilisan nalang akong tumapos sa gawain ko dito at saka na ako nagsabi sa Utility Officer ng ginawa ko. Nagreport na din ako sa Counselor namin bago ako pinayagang umuwi na ng tuluyan.
Nakakahiya yung damit ko kaya kailangan ko talagang makauwi na ng tuluyan.
Paano pala ako sasakay ng jeep ngayon kung ganito hitsura ko? Nakakaasar!
Nasa tapat ako ng soccer field na nun nung maisip ko yun. At sakto may nakita akong bola ng soccer na palapit sakin kaya ay inapakan ko iyon para tumigil gamit ang paa ko.
"Nice." voice was heard. Lumingon ako at mukha na naman ni Simon ang nakita ko.
Buong araw halos minalas ako dahil sa pagmumukha ng unggoy na to ah.
"Iyo na ang bola mo." I said at nagsimula na ang maglakad palayo pero narinig ko siya.
"Teka, hoy baboy!" sigaw niya kaya nairita ako.
Tinawag na naman akong baboy at nakakainsulto yun kasi aminado akong madumi ang hitsura ko ngayon dahil sa tinapon sakin nila Kelly kanina.
"Ano ba problema mo?!" sinigawan ko siya pabalik.
Tumawa ito at lumapit. "Wag ka ngang hot diyan. Baka pag natusta ka, maging instant lechon ka diyan."
Nayukom ko ang kamao ko at huminga ng malalim bago ako tumalikod nalang sa kanya dahil wala ako sa mood na palakihin yung away. Kahit nanggigigil talaga ako sa kaniya.
Pero di palang ako nakakalayo ay narinig ko ang yapak niya palapit sakin saka niya ako tinawag.
"Miss Han, wag mo sabihing uuwi ka ng ganyan kadumi ang uniform mo? Tingnan mo, mukha kang-"
"Kasalanan mo to eh!" bulyaw ko sa kanya. Natigilan naman ito.
Akala ko tatawanan ako o ano pero may bigla siyang inabot sakin.
"Ano yan?" i asked.
"Suot mo." he said.
Napatingin pa ako sa kanya bago ko yun kinuha. Soccer shirt niya pala to. You know, member kasi siya ng Soccer team ng school.
"Hindi ka pa makakauwi din niyan kasi locked ang gate at nasa break pa ang mga guards." he said.
Ang hinahon niya ngayon ah. Ganito ba siya magsorry?
"Oh ano? Di ka man lang ba magpapasalamat? Im saving you out of shame." he smiled.
"Saving? Kasalanan mo naman kung bakit nangyari to diba?" i asked. Muli, ay narinig ko ang nakakainis na tawa niya.
"Deal yun. Suwerte mo nga pinansin kita diba?" he asked smiling.
Yabang.
Talaga namang mayayabang sila eh. Karamihan naman ng estudyante dito sa school ay mayayabang kasi mayayaman.
Inirapan ko siya.
"Nandoon ang washroom oh. Dali na. Hintayin kita sa field." he said.
"Field?" i asked confused.
"Oo. Hindi ka nga makakauwi diba? Tsaka pupuntahan ka dun nung kaibigan mo sinabi niya kanina." he said as he started walking away.
"Teka, sinong kaibigan?" i asked pero di niya ako sinagot. Nilingon lang niya ako at nginitian.
Sandali akong nanatili sa kinatatayuan ko at napaisip.
Mukhang hindi naman siya gaya ng ibang mayayabang na puro yabang lang ang alam sa buhay.
Let's say he is a type of bully. Pero kahit paano alam pa magmalasakit ni Simon.
Hindi ko siya nakilala na ganito. Ngayon lang naman kasi kami napansin nila at naging magkasection.
Nakakatakot kasing mapalapit sa kanila. Maliban sa marami kang makakaaway na babae dito, maaakusahan ka pang malandi at desperada sa mata ng lahat.
Gaya nalang ng sinabi sakin kanina nila Kelly. Nakakainis yan.
Pumunta na ako sa pinakamalapit na washroom at nagpalit ng damit.
Nang maisuot ko yung damit niya, dun ko lang narealize na ang laki pala talaga nung damit niya sakin. Matangkad pa din naman talaga ako pero iba naman ang tangkad ng lalaki sakin. Kapre yun eh.
Dumiretso ako sa field at ginalugad ang buong paligid. Pero siya lang ang nakita ko, at wala ni isang kaibigan akong nakita gaya ng sabi niya.
"Ako ba pinagloloko mo ha?" sabi ko habang palapit ako sa kanya.
Nilingon naman niya ako kaya ay nagtama ang mga tinginan namin. Pero sandali lang yun dahil muli siyang napatingin sa tinitingnan niya kanina.
Ako naman ay napatingin din sa tinitingnan niya. Doon ko lang nalaman na tinatanaw kami nila Jordan na nasa highest floor ng department building namin ngayon.
Nakilala ko nga ito na iwinawagayway ang kamay samin habang nasa loob sila ng silid.
"Baka gusto mong malaman kung bakit ka namin pinansin kanina?" suddenly, Simon asked kaya nilingon ko siya at kinunutan ang noo.
Muli itong nagsalita, "Kapag naglalaro kami dito ng soccer lagi, at tuwing break lagi akong napapatingin sa dakong yun. At sa gilid, lagi kitang nakikita na nagbabasa ng libro. Yun. Kaya naisipan naming ikaw ang pagdiskitahan." he said.
"Kala mo nakakatawa yun? Hindi." i said that made him laughed.
"Nakakatuwa kaya. Hindi mo kasi alam ienjoy ang buhay mo." wika niya.
"Nagkabad record ako ng dahil sayo, okay?! Don't make fun of it!" i said pero di ito natinag.
"Anong gusto mo ngayon?" he asked.
"Say sorry." i told him.
"Sorry? Oh ayan nasabi ko na." he said.
Nainis lang ako. "Yung sincere naman!"
"Magsosorry lang ako ng sincere sayo kung papayag kang makipaglaro sakin." sabay paikot niya ng soccer ball niya sa kamay niya.
What?!
"Kahit wag na! Alam ko namang hindi mo yun magagawa at puro ka kalokohan." i said and started walking away.
Nakakainis yung lalaking yun. Ano ba gusto niya? Gusto ko na sanang magpasalamat kasi pinahiraman ako ng damit pero-
*Click!*
Ha?
Liningon ko siya at nanlaki ang mga mata ko nang makita ko siyang may hawak na phone. At mukhang pinicturan ako.
"A-anong ginagawa mo?!" I shouted.
"Kung di ka nakipaglaro sakin, ipagkakalat ko ang picture mo na suot ang team shirt ko ng soccer. So yeah?" he asked smirking.
Napalunok ako at saka nasapo ko ang noo ko. Napapikit pa ako ng aking mga mata dahil sa inis.
Doon ko pa napagtanto na yung likod ng shirt na ito ay naroon ang surname niya at team code niya. Nakakainis!
He is really the king of blackmailers.
Tumakbo ako palapit sa kanya na mukhang ikinatuwa ng loko. "Okay fine! Wala ka nang ginawang maayos alam mo ba yun?!"
Tumawa ito at biglang hinawakan ang bag ko at kinuha iyon mula sakin saka siya pumunta sa bleachers sa silong at nilagay iyon doon.
"Tara?" he asked smiling.
Nakakagigil siya sobra!
"Tapusin na natin to." I said trying to calm myself.
"So ganito. You need to pass the ball to me. Pero gagamitin mo lang yung paa mo, as soccer's number one rule. Basta kahit anong diskarte, basta maipasa mo sakin." He instructed me saka binigay yung bola sakin.
Napahinga ako ng malalim.
"Come on, Im ready. Kaya mo yan." Simon said pero diko yun napansin dahil nakatingin ako sa bola na nasa paanan ko.
Agad kong sinipa iyon pero hindi centered ang pagkakasipa ko kaya ay halos di ito lumayo sakin at nagspin lang ito sa malapit sakin na dahilan ng paghagalpak na tawa ni Simon.
"Try harder!" Sigaw pa niya.
Ako naman, parang uto utong sumunod sa kanya.
This time, talagang tinutukan ko ang center side ng bola.
And when i did the strike-
It rolled up in my leg at dumiretso sa mukha ko na dahilan upang bumagsak ako sa lupa.
Argh!
Akala ko tatawa si Simon. Pero hindi ko siya narinig na tumawa.
"Okay lang yan! Bangon!" he shouted.
Napabangon ako at napatitig sa kanya. He is smiling habang hinihintay na tumira ako ulit.
Bahagya akong napangiti at tumango. I think he is not that awful at all.
And then, i positioned the ball again.
Gigil na gigil nga ako sa pagsipa at dahil sa sobrang gigil ay di ito dumapo sa kinaroroonan ni Simon.
Kundi ay sa salamin ng bintana ng isang kotse na nakapark sa malapit sa field.
Jusko, what did i do?
"Uh-oh." I mumbled lowly habang nakatingin sa basag na salamin ng sasakyan.
At masaklap pa ay may tao pala sa loob nito, at lumabas ito. Nakita nga kami at nanlamig na ang kalamnan ko nang maglakad ito palapit samin.
"Hoy kayo!" The woman shouted, and i guess, isa siya sa mga non-teaching staff ng University. Diko namalayang nilapitan na pala ako ni Simon.
"A-anong gagawin natin?!" i panicked as i looked at him. At pati din siya pala ay mukhang nababahala sa nangyari.
"We have no choice." He said and then he took my wrist in his hand.
Then, he exclaimed. "Takbo!"
Hindi ko ineexpect na sasabihin niya yun pero kusang sumang ayon na din ang sistema ko at napatakbo na din ako habang hila hila niya ako.
Nagawa pa niyang madampot ang bag ko sa dinaanan namin at akala ko ay safe na kami nung masilayan naming bukas na ang gate ng University.
Pero humarang ang dalawang guard na mukhang alam na ang nangyayari.
"Talagang tinakbuhan niyo pa talaga ako?!" Sabi nung babaeng may ari yata ng kotse na nabasag ko.
Hiyang hiya na ako kaya sinuntok ko ng mahina sa tagiliran si Simon, trying to asked for some help pero tinapunan lang ako nito ng tingin.
"Ma'am, sorry na po. Please patawarin niyo po ako. Hindi ko naman po ginusto na mabasag yung bintana ng kotse niyo eh." pagmamakaawa ko sa babae pero ang sama pa din ng tingin sakin.
Nakakainis na talaga tong Simon na to. Lagi na lang akong ipinapahamak!
"You need to pay for that! Hindi mo alam kung gaano kamahal ang kotse na yun tapos hihingi ka lang ng tawad. Makakarating to sa Adviser mo, tandaan mo yan." she said.
"Excuse me? Pinapabayaran mo yung nabasag na bintana ng kotse mo tapos magsusumbong ka pa?! Hindi mo ba ako nakikilala?" suddenly, Simon said kaya lahat kami natigilan.
"Alam kong anak ka ng may ari ng University, hijo. Pero it's not an excuse. Baka gusto niyong sa detention ang bagsak niyo?" pananakot pa ng babae.
Ayoko na please. Galing na ako dun kanina.
"Gawin mo ang gusto mo!" Simon coldly shouted at the woman saka ito tuluyang umalis, iniwan kami ng walang pasabi.
HALA! IIWAN NIYA AKO?!
Nakakaasar!
"Walang modo talaga minsan yung batang yun." The woman murmured saka ako binalingan. "So hija? Alam ko namang wala kang maipangbabayad sa nabasag mo sa kotse ko kaya irereport nalang kita sa Office niyo. Please move and meet your Guidance Counselor right now."
"Pero Ma'am-"
"No buts. Go now!" nilakihan pa ako nito ng mata kaya di na ako nakapagsalita pa.
Ano bang klaseng buhay to? Kagagaling ko lang doon kanina tapos- AAAAAAAAAAAAAAA! AYOKO NA! BAKIT BA ANG MALAS MALAS KO NGAYONG ARAW?!
Pagkarating ko sa Guidance Counselor, nanginginig pa ako at mukhang alam na ng officer kung bakit ako bumalik rito.
Pero wala palang nagsasalita saming dalawa ay biglang bumukas ang pinto at iniluwal nito si Amanda na mukhang okay na.
"Bago niyo siya parusahan, gusto kong ibigay muna ito sainyo." Amanda said at may iniabot na papel sa officer bago ako nito nginitian.
"Oh. Okay. Makakauwi ka na, Miss Han." The officer said that surprised me.
Is that a miracle? Oh Jesus! Thanks for saving me!
Bago pa man ako makapareact at nahawakan na ni Amanda ang kamay ko sabay sabing, "Tara na. Ako na maghahatid sayo."
At nang makarating na kami sa labas ng Office ay saka ako nakapagsalita. I asked her, "Paano nangyari yun? I mean, paano nila pinawalang-bisa ang kasalanan ko? Nakasira ako ng property sa loob ng school grounds."
She laughed. "One of the guards actually reported the Dean kung ano ba talaga ang nangyari. Since involve doon si Simon, pinawalang bisa na ito ng Mom niya kasi alam din naman niya kung gaano kapasaway si Simon. Kaya lucky you."
I heaved a sigh. "Inutusan ka ba nilang ihatid yun dito?"
"No. Nalaman ko kasi na binully ka nila Kelly kanina sa CR kaya i would like to check on you. Delikadong babae yun si Kelly, kaya dapat umiwas ka sa kanya okay?" she smiled.
Napatitig muna ako sa kaniya saka ngumiti. Nagsalita ito ulit, "Tsaka sorry kanina kung hindi dahil sakin napilitan kang akuhin yung kasalanan tungkol kay Angela. Dapat kasi di mo na inamin yun. Hindi naman ako sasaktan nun ni Kelly eh."
Umiling ako.
Tsaka ako ngumiti ulit, "Thank you ha? Kahit paano naibsan yung bigat na nararamdaman ko ngayon."
"Wala yun. Gusto ko nga magsorry kasi napagtripan ka nila Simon. Hayaan mo, sasabihan ko siyang tigilan ka na. By the way, hatid na kita?" she said.
"Naku, wag na. Malapit lang naman ang bahay eh." i refused.
"Malapit lang pala eh. Tara na. Naghihintay na yung driver ko sa kotse." she said as she hold me in my wrist at hinila na ako papunta sa parking lot ng school.
Napahinga ako ng malalim.
Mabuti nalang kahit paano na-save ako ngayon.
Pero nasaang lupalop na kaya si Simon ngayon? Iniwan nalang ako kanina talaga. Napakamakasarili naman niya porket nakikilala siyang anak ng may ari ng school.
Bahala nga siya sa buhay niya. Sana wag na niya ako pansinin ulit gaya ng kanina.
Kasi sa totoo lang? Nakakairita siya.
Na may pagkamabait ng kaonti.
Kasi oh? Naisip niyang mapahiraman ako ng damit. Kahit paano nag iisip pala siya ng ganun.
Naku, Simon.