Η Hyerin προχωρούσε στο δρόμο χαλαρή αλλά και ταυτόχρονα θυμωμένη από το σκηνικό με τη μητέρα της στο σπίτι, προσπαθώντας να καταλάβει πόσο χαζή παίζει να ήταν που ετοιμαζόταν να πάει στο σπίτι του φίλου της χωρίς να ξέρει καν πού μένει. Η αλήθεια να λέγεται όμως, τις τελευταίες μέρες με την τρομάρα που είχε πάρει από το ατύχημα δεν ήταν και τόσο στα καλά της. Την είχε επηρεάσει κατά έναν μικρό βαθμό και η ανησυχία της, καθώς και τα αισθήματά της, για τον Yoongi μεγάλωναν με τον καιρό.
Περπατούσε λοιπόν γρήγορα, κόντρα στον απαλό αέρα εκείνου του απογεύματος, προσπαθώντας να κρατήσει στο νου της τις οδηγίες που τις έδωσε η μαμά της προηγουμένως για το πώς θα φτάσει στο σπίτι του Yoongi σώα – ας ελπίσουμε.
Καθώς έκανε να στρίψει σε μία γωνία, ήρθε ξαφνικά και απότομα σε επαφή με ένα σκληρό σώμα, το οποίο την έκανε να κάνει μερικά βήματα προς τα πίσω. Ήταν έτοιμη να χάσει την ισορροπία της όμως στηρίχθηκε γρήγορα στον τοίχο που βρισκόταν δίπλα της.
«Είσαι χαζό ρε;!»φώναξε μόλις είδε το ανεπιθύμητο πρόσωπο μπροστά της.
Ήταν ο Wonho.
Φυσικά, αν ήταν κάποιος άλλος δεν θα του μιλούσε με τέτοιο αγενή τρόπο και μπορεί να του ζητούσε και συγνώμη, αλλά στη περίπτωση αυτή, το αγόρι που την κορόιδεψε και παραλίγο να την έφερνε και σε άλλους μπελάδες βρισκόταν μπροστά της και γι ’αυτήν δεν υπήρχε λόγος να του μιλάει ευγενικά.
Έτριψε τον ώμο της που πονούσε και μόρφασε κάπως. Ο Wonho από τη στιγμή που συγκρούστηκαν δεν κουνήθηκε ούτε ένα χιλιοστό γιατί ήταν πιο μεγαλόσωμος και δυνατός σε αντίθεση με αυτήν που ήταν το ακριβώς αντίθετο από αυτόν. Την κοιτούσε από εκεί πάνω σαν να ήταν ένα μυρμήγκι για αυτόν.
«Πόσο γκαβός παίζει να είσαι;»
«Χα!»γέλασε ο Wonho κοιτώντας αλλού λες και του είπαν κάτι τόσο γελοίο για αυτόν. Η βρισιά της Hyerin δεν τον είχε αγγίξει τόσο πολύ αλλά δεν ήθελε να του μιλάνε άσχημα γιατί αυτός έκανε κουμάντο σε άτομα ‘κατώτερα’ – σε δύναμη – από αυτόν.
«Που το βρίσκεις το αστείο, ηλίθιε;»
«Που βρίσκεις λόγους να μου μιλάς έτσι;»ρώτησε αυτός σχεδόν γελώντας με τη κατάστασή της. Όταν η Hyerin παρατήρησε το υπεροπτικό βλέμμα του, νεύριασε και έφτιαξε καλύτερα τον εαυτό της. Δεν θα τον άφηνε να ξεφύγει έτσι χωρίς να τον αποτελειώσει.
Λεκτικά, πάντα.
«Και εσύ που βρίσκεις λόγους να σου μιλάω καλά έπειτα από όσα έγιναν;»αντεπιτέθηκε εκείνη σταυρώνοντας τα χέρια της μπροστά από το στήθος της.
«Α δεν ξέρω… Όλο και κάποιον λόγο θα έβρισκες εσύ…»
«Ναι πρόσεξε, γιατί το καλάμι κάποια στιγμή τελειώνει εκεί πάνω!»απάντησε εκείνη αναφερόμενη στην υπεροψία του και στην υπερβολική αυτοπεποίθησή του και του έδειξε επιδεικτικά το κεφάλι του.
Ήταν η σειρά του Wonho τώρα να τη κοροϊδέψει.
Θέλοντας να τη κάνει να νιώσει άσχημα και κατώτερα, με ένα μόνο βήμα έφτασε ακριβώς μπροστά της, το σώμα του παραλίγο θα ακουμπούσε το δικό της. Αυτή τον κοίταξε καλά – καλά και κράτησε την ίδια στάση με πριν προσπαθώντας να διατηρήσει μία απόσταση μεταξύ τους.
«Ε τότε πες μου τι καιρό έχει εκεί κάτω για να ξέρω πότε να κατέβω.»ψιθύρισε εκείνος ειρωνικά και εκείνη του χαμογέλασε με τον ίδιο τρόπο. Βαθιά μέσα της θίχτηκε κάπως γιατί την ενοχλούσε όταν τη πείραζαν για το ύψος της, αλλά σε αυτή τη περίπτωση δεν θα τον άφηνε να τη πληγώσει.
«Καλά είναι μωρέ και, ω Θεέ μου, μπορώ να δω και το προγούλι σου από εδώ κάτω!»έκανε αυτή δήθεν έκπληκτη και ο Wonho ενοχλημένος από την απάντησή της ακούμπησε το πηγούνι του – σε περίπτωση που είχε όντως. «Δεν μας χέζεις λέω εγώ…»πρόσθεσε αυτή αφού πρώτα επανήλθε στην αρχική της κατάσταση, δηλαδή θυμωμένη και σοβαρή, και τον προσπέρασε για να φύγει.
Προχώρησε μερικά μέτρα καθώς σκεφτόταν πως τον είχε ξεφορτωθεί επιτέλους, όταν η φωνή του ακούστηκε από μακριά.
«Να ξέρεις, πως θα το μετανιώσεις πολύ πικρά!»φώναξε αυτός νευριασμένος που το κορίτσι πρόλαβε και τον άφησε σε τέτοια κατάσταση, χωρίς να τον αφήσει δηλαδή να πει τίποτα. Έπειτα, περίμενε από τη Hyerin να σταματήσει, μα αυτή δεν έκανε απολύτως τίποτα.
«Θυμήσου να μου πάρεις μια γάτα και βάλτην να κλάψει αντί για εμένα!»φώναξε εκείνη πίσω συνεχίζοντας να κατευθύνεται προς το σπίτι του Yoongi. Δεν έδωσε άλλη σημασία και στριφογύρισε τα μάτια της με τη συμπεριφορά του. «Κόπανε…»
[…]
«Καλώς τη να κι ας άργησε…»Την υποδέχτηκε η μαμά του Yoongi χαμογελαστή.
Αν δεν συναντούσα έναν μαλάκα στο δρόμο, πιστέψτε με θα έφτανα νωρίτερα από το κανονικό.
«Πέρνα μέσα, τι στέκεσαι έξω, γλυκιά μου;»είπε η μεγάλη γυναίκα και έκανε χώρο στη Hyerin να περάσει μέσα στο σπίτι.
Καθώς ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε μέσα στο σπίτι του Yoongi, σκούπισε τα παπούτσια της πρώτα καλά στο χαλάκι της κεντρικής πόρτας και εισήλθε μέσα στον χώρο. Κοιτούσε το σαλόνι που ήταν όμορφα διακοσμημένο και την κουζίνα που μπορεί να μην φαινόταν πολύ, αλλά αυτός ο μικρός χώρος που έπαιρνε η άκρη του ματιού της, ήταν ήδη ωραίος για τα γούστα της.
«Τι κάνει η μαμά σου;»Η ερώτηση της κυρίας Min την έβγαλε από την έκπληξη που την είχε συνεπάρει και την έκανε να τιναχτεί κάπως.
«Ε-ε εντάξει είναι, μία χαρά!»απάντησε αυτή με έναν περίεργο ενθουσιασμό να συνοδεύει τη φωνή της. Στη πραγματικότητα, αυτό οφειλόταν στη ξαφνική παρουσία της κυρίας Min.
«Ωραία χαίρομαι! Ο Yoongi είναι πάνω γλυκιά μου, σε περιμένει!»είπε η μεγάλη γυναίκα και τότε η Hyerin κατάπιε το σάλιο της κοιτώντας την τρομαγμένη κάπως.
Με περιμένει;
Ο Yoongi εμένα;
Όπα.
Προτού προλάβει να ολοκληρώσει τις όμορφες σκέψεις της και να φανταστεί αυτήν και το αγόρι σε μία ρομαντική σκηνή με άκρως ρομαντική ατμόσφαιρα, ήρθε στα λογικά της και προσπάθησε να μην σκεφτεί όπως θα σκεφτόταν ένα μικρό 14χρονο έφηβο κοριτσάκι.
Θα με περιμένει αυτός ή μήπως έχει μπει κάποιος ανάμεσα εδώ πέρα;
Αυτή η μάνα μου μαζί με τη δικιά του θα το κανόνισαν. Χίλια τα εκατό!
Κάτι μου βρωμάει εδώ πέρα…, σκέφτηκε υποψιασμένη με τη συμπεριφορά της μητέρας του Yoongi. Υπήρχαν κάποιες ομοιότητες με αυτή τη μητέρας της.
«Ααα ωραία λοιπόν!»έκανε την ανήξερη και κίνησε προς κάτι σκάλες που τις έδειξε η μαμά του αγοριού. Προς τα εκεί βρισκόταν το δωμάτιο του Yoongi. Ανέβηκε γρήγορα τις σκάλες και πέρασε από μία πόρτα, μέσα από την οποία ακουγόταν μουσική.
«Ώστε παίζεις πιάνο, ε;»
«Ε, ναι…»
Αυτό το ξαφνικό flashback έκανε τα πράγματα να συνδέονται κάπως. Έπαιζε πιάνο άρα του άρεσε και η μουσική…
Και σε ποιον δεν αρέσει η μουσική, απλώς μπες μέσα στο δωμάτιο να τελειώνουμε!
Χωρίς δεύτερη σκέψη, στάθηκε μπροστά από την πόρτα και τη χτύπησε γρήγορα.
«Ναι…»
Παίρνοντας την άδειά του να μπει μέσα, άνοιξε την πόρτα κάνοντας πλέον τη μουσική να ακούγεται πιο καθαρά. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισε ήταν το λίγο ακατάστατο δωμάτιό του και έπειτα αυτόν. Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και κοιτούσε κάτι στο κινητό του κουνώντας το κεφάλι του στο ρυθμό της μουσικής. Φαινόταν αδιαμφισβήτητα καλύτερα από τις προηγούμενες μέρες.
Το ίδιο και το πόδι του.
Μπορεί να ήταν τυλιγμένο με γύψο αλλά το γεγονός το ότι το είχε στερεωμένο πάνω στο κρεβάτι του την έκανε να ηρεμεί κάπως.
Ο Yoongi σήκωσε το βλέμμα του και την είδε. Έκλεισε το κινητό του και της χαμογέλασε κάπως αμήχανα. Ένιωθε λίγο πολύ μαλάκας που τις πέντε τελευταίες μέρες δεν άκουγε τη μητέρα του και δεν είχε τακτοποιήσει το δωμάτιό του λιγάκι. Αν και δεν περίμενε την εμφάνιση της Hyerin στο σπίτι του. Του φάνηκε ξαφνικό.
«Γειααα…»τον χαιρέτισε χαμογελώντας και μπήκε μες στο δωμάτιο κλείνοντας τη πόρτα πίσω της. Βαθιά μέσα της, ήλπιζε το αγόρι να μην εκλάβει αυτή της τη κίνηση ως κάτι παραπάνω…
«Πώς και από εδώ;»
Οκ.
Το έχουν στημένο.
Η Hyerin είχε μείνει παγωμένη στη θέση της μόλις άκουσε την ερώτησή του. Τα είχε καταλάβει όλα πλέον. Ή μάλλον, οι μανάδες τους περίμεναν να καταλάβουν και οι δύο πως πρόκειται για ένα σχέδιο καλά οργανωμένο από αυτές.
«Τι έπαθες;»την ρώτησε ο Yoongi, αν και σιγά σιγά είχε αρχίσει και αυτός να καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται, διότι η ησυχία που επικρατούσε στο δωμάτιό του ήταν ασυνήθιστη.
«Η μαμά σου μου είπε, όταν ήρθα, ότι με περιμένεις…»του εξήγησε εκείνη πλησιάζοντας το κρεβάτι του.
«Όχι – βασικά, ναι, φυσικά και σε περίμενα πόσες μέρες να έρθεις γιατί…»
Ήθελα να σε δω.
«… δεν είχα παρέα και τα αγόρια είχαν διάβασμα.»είπε αυτός αντί της κανονικής δικαιολογίας. Δεν ήθελε να την χτυπάει απανωτά με σημάδια της ατέλειωτης λατρείας του για αυτήν.
«Βασικά, ούτε και εγώ ήξερα κάτι για αυτό και απλώς η μαμά μου με έστειλε εδώ γιατί ήθελε να μάθει αν είσαι καλύτερα και για να βγω και λίγο έξω από το σπίτι.»παραδέχτηκε εκείνη, αφού κάθισε στη καρέκλα που βρισκόταν δίπλα στο κρεβάτι, γελώντας στο τέλος με όλη αυτή τη μπερδεμένη συνεννόηση.
«Δεν ξέρω…»υποχώρησε εκείνος μπερδεμένος και γέλασε μαζί της.
Γελούσαν για λίγο ακόμα λες και ήθελαν και οι δύο τους να καλύψουν αυτή την αμήχανη στιγμή με κάτι, μιας και δεν έλεγε τίποτα κανένας από τους δύο, ώσπου ο Yoongi σταμάτησε και σταμάτησε και εκείνη.
«Πώς και δεν ήρθες αυτές τις μέρες; Ούτε στο νοσοκομείο σε είδα μετά από εκείνο το βράδυ…»Ήταν το πρώτο πράγμα που του ήρθε στο μυαλό να πει εκείνη τη στιγμή για να μπει στο θέμα γιατί πολύ τα είχαν ψειρίσει τα πράγματα και νευρίαζε γιατί ήθελε να βγάλει μία άκρη και με αυτό. «Σε περίμενα…»
«Ε, απλώς, είναι…»
«Τι είναι, γαμώτο, τι;»
«Yoongi, απλώς άσε με να σου πω.»προσπάθησε εκείνη να τον ηρεμήσει με το να τον διαβεβαιώσει με μία γλυκιά και απαλή μελωδία στη φωνή της ότι σε λίγο θα τα μάθαινε όλα. «Μετά από εκείνη την ημέρα, όταν είχαμε βγει όλοι μαζί, μου ήταν δύσκολο να σου μιλάω… Ήταν κάπως μπερδεμένα τα πράγματα για εμένα…»του εξήγησε εκείνη και την κοίταξε με ένα λυπημένο βλεμμα.
Ίσως το να την φιλήσει εκείνη την ημέρα μετά από όλα όσα είχε περάσει και δει, δεν θα ήταν και ό,τι καλύτερο για αυτήν. Θα φαινόταν κάπως πιεστικός. Σίγουρα, το να της ζητήσει να τα φτιάξουν κιόλας, θα την έκανε κυριολεκτικά να φρίξει.
«Το καταλαβαίνω…»απάντησε αυτός κατανοώντας την κατάσταση στην οποία βρισκόταν το κορίτσι και αυτή συνέχισε.
«Το να μην σε δω όμως σε μία άσχημη για εσένα στιγμή, θα ήταν αγενές, γι’αυτό ήρθα στο νοσοκομείο. Μετά έφυγα πάλι εκείνο το βράδυ γιατί δεν άντεχα άλλο αυτή τη καταπίεση και έφυγα έτσι απλά…»
«Πότε σε καταπίεσα; Έκανα κάτι λάθος που σε πείραξε;»ρώτησε αυτός ανήσυχος μήπως έκανε κάτι. Παρατήρησε, ωστόσο, την δυσκολία της κοπέλας να εκφράσει αυτά που ήθελε να πει.
«Όλο αυτό που δημιουργήθηκε μεταξύ μας όλο αυτό το μικρό χρονικό διάστημα δεν μου άφησε περιθώρια. Αν κατάλαβες τι εννοώ…»
Αυτό που είπε η Hyerin ήταν αυτό ακριβώς που είχε σκεφτεί ο Yoongi εξαρχής. Χώρισε με τον Wonho και έπειτα από κάτι λεπτά βρισκόταν κάτω από μία γέφυρα και φιλούσε ένα άλλο αγόρι. Σίγουρα, κάτι τέτοιο δεν της άφηνε περιθώρια να επιλέξει.
«Μπορείς να νιώθεις άνετα μαζί μου και μπορείς να μου λες ό,τι σε ενοχλεί στη συμπεριφορά μου. Σύμφωνοι;»είπε και προσπάθησε να κοιτάξει το κορίτσι που το βλέμμα της είχε γίνει ένα με το πάτωμα έπειτα από την ‘εξομολόγησή’ της.
«Σύμφωνοι.»απάντησε εκείνη ικανοποιημένη γυρνώντας αλλού το βλέμμα της.
«Ωραία. Δώσε μου το χέρι σου τώρα.»
«Τι;!»Η ξαφνική πρόταση του Yoongi την έκανε να τον κοιτάξει μονομιάς. Ο Yoongi ξεκίνησε να γελάει με την γλυκιά αντίδρασή της και άνοιξε τη παλάμη του μπροστά της για να του πιάσει το χέρι, πράγμα που δεν έκανε. Απλώς, εκείνη τη στιγμή, ο εγκέφαλός της δεν έστελνε τα κατάλληλα μηνύματα στο χέρι της ώστε να σηκωθεί από τη θέση του και να τοποθετηθεί στο χέρι του Yoongi.
«Σου είπα πως μπορείς να νιώθεις άνετα μαζί μου. Δώσε μου το χέρι σου.»είπε ξανά αυτός πλησιάζοντας τώρα το χέρι του περισσότερο προς το μέρος της. Ήθελε να τη παροτρύνει να τον πιάσει, να τον ακουμπήσει με αυτό τον τρόπο.
Η Hyerin ξεκίνησε διστακτικά, το χέρι της τρέμοντας, ώσπου ακούμπησε απαλά τη παλάμη της με τη δικιά του και αυτός την έσφιξε λίγο. Ήθελε να της δείξει πως οτιδήποτε και να γινόταν δεν θα την άφηνε ποτέ.
Όταν το χέρι της ήρθε σε επαφή με το δικό του, ένιωσε τα πάντα μέσα της να κάνουν μία ξαφνική δυνατή έκρηξη, η καρδιά της χτυπούσε πιο γρήγορα και οι πεταλούδες πολεμούσαν μέσα της κάνοντάς τη να νιώθει αυτή τη μικρή ένταση που νιώθει κάποιος σε μία παρόμοια στιγμή, σαν κι αυτή.
Χαμογέλασε κρυφά για να μην τη δει και έπειτα τον κοίταξε. Συνειδητοποίησε πως την κοιτούσε ακόμα και τότε, οπότε η προσπάθειά της να μην τη καταλάβει αποδείχτηκε μάταια.
Ο Yoongi δάγκωσε το χείλος του στη προσπάθειά του να συγκρατηθεί. Για την ακρίβεια, δεν είχε συγκρατηθεί. Απλώς αυτό αποτελούσε μία μικρή κίνηση. Αποφάσισε πως από εδώ και στο εξής θα τα έπαιρνε όλα σιγά σιγά, βήμα – βήμα, προκειμένου να της δείξει τον καλύτερό του εαυτό και να την κάνει να τον αγαπήσει.
«Yoongi, έφτιαξα kimchi! Να σας φέρω να φάτε;» Ακούστηκε η φωνή της μαμάς του Yoongi απ’έξω απ’το δωμάτιό του και ξαφνικά η ατμόσφαιρα γύρω τους χάλασε και ο Yoongi δυσανασχέτησε ξεφυσώντας χωρίς να του απομένει και αρκετή υπομονή πλέον.
«Ε ρε που μπλέξαμε…»μουρμούρισε το αγόρι, μα η Hyerin τον άκουσε και ήταν η σειρά της να γελάσει μαζί του.