De deur gaat krakend open. Abrupt stop ik met rondjes lopen door de kamer. Orlando komt binnenlopen. Hij gaat zwijgend op het bed zitten terwijl hij me aanstaard.
"Excuse you?" Vraag ik nijdig. Hoewel mijn stem krachtig klinkt, beef ik vanbinnen. Jeez, wat geeft deze man mij de kriebels.
Hij staart me aan voor hij spreekt. "Je bent pittiger dan ik dacht."
Ik sla mijn armen over elkaar, alsof het me zou beschermen. "Dus?"
"Dus niks." Hij schudt kort zijn hoofd. "Ik had alleen verwacht dat je het gelijk zou geven."
"Die man van het filmpje." Spreek ik. "Waarom hij? Wat had hij gedaan?"
"Een USB-stickje achtergronden." Grapt hij.
Doodserieus kijk ik hem aan. "Ik meen het. Wat kan hij gedaan hebben dat hij de dood verdiende volgens jou?"
"Doet dat er iets toe?" Kaatst hij terug. "Het veranderd niks aan deze situatie." Hij lacht schamper. "Jij zal sowieso nooit begrijpen waarom ik het heb gedaan."
Het.. Met 'het' bedoeld hij koelbloedig een kogel door iemand zijn hoofd rammen.
"Wat had Diego hiermee te maken?" Snauw ik. "Hij was onschuldig en dat weet jij ook."
Hij lacht schimmig. "Je kent de regel, getuigen gaan eraan. Zeker als ze een filmpje hebben."
"Nee, ik ken de regels niet want ik zit niet bij een fucking maffiabende!" Val ik naar hem uit.
Met donkere ogen staart hij me aan. "Ik ben niet slecht, Emma."
Niet slecht? Hij handelt in drugs en vermoordt mensen. Als je dat goed noemt, dan is hij 'niet slecht' nee.
"Iedereen die iemand een moppie noemt is slecht." Ik ben abrubt mijn angst voor hem vergeten. Echt fuck hem. Hij kan spontaan vlam vatten en het boeit me nieteens.
Hij gromt zacht. "Jezus, ik wist niet dat jij zo irritant was."
"En ik wist niet dat jij zo'n klootzak was." Ik denk na. "Wacht, nee, dat wist ik wel. Maar niet dat je zó erg was." Ga ik dramatisch door. "Je bent zeker naar nummer twee gestegen in mijn klootzakken lijstje."
Orlando kijkt me verbaasd aan. "Wie staat er op nummer één?"
Nu ben ik ook verbaasd. Na alles wat ik zojuist heb gezegd, is dát hetgeen wat hij vraagt? Het is Collin trouwens. Collin staat op nummer één. "Dat doet er niet toe." Zeg ik iets rustiger.
"Dat doet er wel toe." Spreekt hij me tegen. "Het leven is geen wedstrijd, maar ik houd verdomd veel van winnen." Hij buigt naar me toe, wat mij achteruit doet deinzen. "En ik zal er alles aan doen om op die eerste plek te komen." Grijnzend staart hij me aan. "Moppie."
Zijn woorden geven me de kriebels. Zwijgend kijk ik naar de grond. Hij lacht spottend. "Waarom vertel je het me niet gewoon?" Zijn hand raakt mijn arm, die ik gelijk weg sla. "Zeg het me en je kunt gaan."
"Je kent de regel, getuigen gaan eraan." Spraat ik hem na. "Jouw woorden, niet de mijne."
Strak kijkt hij mij aan. "Je denkt dat je slim bent, maar je speelt nu een heel dom spel."
Ik slik door zijn dreigende woorden. "Laat me gaan en ik zal het stickje vernietigen."
Hij schudt zijn hoofd. "Geef het me en ik laat je gaan." Spreekt hij mij tegen.
"Ik vertrouw je niet." Komt er zacht uit mijn mond.
Hij buigt naar me toe. "Insgelijk mop, ik vertrouw jou ook niet."
"Ik zal het je nooit vertellen." Houd ik vol.
"Mijn God, wat ben jij irritant." Briest hij. In een ruk staat hij recht. Na een grote stap staat hij plots voor me. "Je hebt geluk dat je een vrouw bent, anders had je er echt niet meer bij gezeten als zo'n popje."
"Sexist." Snauw ik. Vluchtig spring ik op. "Wat had je anders gedaan dan? Me martelen?" Vraag ik. "Mij drugs voeren zodat ik praat?"
"Breng me niet op ideeën." Waarschuwt hij me. "Ik geef gewoonlijk geen drugs aan jonge meiden, maar jij werkt me echt op mijn zenuwen."
Ouch. Hoewel hij een klootzak is, steekt het toch. Ondanks dat ik gekwetst ben, kijk ik hem boos aan. "Doe wat je niet laten kan, het boeit me niet."
"Dan ben je dommer dan ik dacht."
Ik zet een stap naar achter waardoor mijn benen tegen de rand van het bed knaller. "Je kent me niet." Klinkt het zacht. "Ik jou ook niet, laten we dat zo houden."
Zijn donkere ogen staren me aan. "Well, als jij het stickje niet geeft, zullen we genoeg tijd hebben om elkaar te leren kennen."
"Daar heb ik geen behoefte aan." Spreek ik eerlijk uit.
Een grijnst siert zijn gezicht. "Je hebt geen keus."
Met geknepen ogen kijk ik hem aan. Ik weet niet welk spelletje hij probeert te spelen, maar ik speel niet mee.
"Pedro gaat spaghetti maken, lust je dat?" Vraagt hij alsof we een dood normaal gesprek aan het voeren waren.
Eigenwijs sla ik mijn armen over elkaar. "Ja, maar ik hoef niet."
Nog een zucht verlaat zijn mond. "Prima. Wil je iets anders?"
Ik laat een sadistisch lachje horen. "Ik wil dat je dood gaat."
Direct kijken zijn ogen strak in demijne. Automatisch buig ik naar achter. Nu is hij degene die lacht.
"Omdat ik niet wil dat jíj dood gaat, ga ik wat halen." Reageert hij kalm. Nog voor ik iets kan zeggen is hij al weg.
Niet heel veel later komt hij terug. Hij geeft me een glas en een bord met spaghetti. Achterdochtig ruik ik aan het drinken. "Nee," zeg ik. "Dit ga ik dus niet drinken."
"Ik heb er niks mee gedaan."
"Uhum." Mompel ik. "Jeah, right."
"Ja, waarom zou ik jou dat aandoen?"
Ik kijk hem lang aan om te peilen wat hij denkt maar ik zie niks. Zijn gezicht is net een staal masker. Waar is hij mee bezig? Waarom is hij niet zo gemeen als ik had verwacht dat hij zou zijn?
Ik sla mijn armen over elkaar, niet goed wetend wat ik moet zeggen. "Je kan er spul in hebben gedaan waardoor ik ga praten." Komt er als slap excuus uit mijn mond.
Een grinnik verlaat dezijne. "Dat bestaat niet, cariño."
"Noem me niet zo." Kaats ik terug.
"Als ik jou was zou ik het drinken. En ga slapen, het is al laat en je ziet er moe uit." Hoofdschuddend loopt hij de kamer uit.
Zuchtend pak ik het bord. Dit wordt een lange nacht..
~~~~~~~~{De volgende dag}~~~~~~~~
Ik voel iets nats op mijn gezicht. Gelijk schiet ik overeind terwijl ik naar adem hap. "What the fuck!" Roep ik.
"Goedemorgen." Grijnst een jongeman. Hij heeft een leeg glas in zijn handen.
"What the fuck." Zeg ik nog een keer. Dit keer veel zachter.
"Orlando is weg." Zegt hij.
"Ja, dus?"
"Ik moet op je letten." Het klinkt enthousiast.
"Ik heb geen oppas nodig." Antwoord ik nijdig.
"Hier." Hij geeft me een broodje met hagelslag.
"Ik had water voor je maar dat zit nu een beetje over je gezicht verspreid."
Ik kijk hem boos aan. "Een beetje?"
Hij lacht. "Sorry, kan ik het goed maken met koffie?"
Nu glimlach ik ook. "Ja, dat zou fijn zijn." Antwoord ik terwijl ik mijn gezicht afdoe aan de deken.
"Oké, dan ben ik zo terug." Na dat gezegd te hebben loopt hij de deur uit. Even later komt hij terug met een kop koffie. Dankbaar kijk ik hem aan. Ik neem een slokje. Ondanks dat het zo heet is in mijn mond proeft het zalig.
De jongen lacht. "Ik ben trouwens Dilano. Joey Dilano eigenlijk maar iedereen noemt me Dilano."
"Hoi." Antwoord ik droog. Wat wil hij dat ik zeg?
Hij lacht en vertelt verder over zijn leven terwijl ik rustig mijn broodje eet.
~~~~
Het is ondertussen al 2 uur 's middags. Dilano heeft van alles en nog wat verteld. Hij houdt wel erg van praten. Ik heb gewoon een beetje geknikt en gelachen terwijl hij door vertelde over dat hij Roberto niet mag en dat ene Tulio, ik heb geen idee wie dat is, een verader is. En dat het heel vervelend is om de jongste te zijn. Het was best gezellig, hij geeft een energie af waardoor je zelf ook blij word.
Middenin zijn zin wordt de deur met een klap open gegooid.
Roberto staat in de deuropening. "Ik neem het vanaf hier wel over." Zegt hij.
"Oh dat hoeft niet hoor, het is best gez-"
"Ik zei, ik neem het vanaf hier wel over."
De manier waarop hij het zegt, zo kalm en dreigend laat een rilling over mijn rug gaan.
Dilano staat snel op en loopt de kamer uit.
Roberto kijkt even naar de gesloten deur en daarna naar mij. Iets in zijn blik bevalt me niet.
"Emma García." Lacht hij na een tijdje. "Wat leuk om je eindelijk weer te zien."
Angstig kijk ik hem aan. Laat ik zeggen dat hij nooit echt de liefste is geweest, als je snapt wat ik bedoel.
"Hoe gaat het met Layla?" Vraagt hij tot mijn verbazing.
Ik slik voor ik spreek. "Gaat je niks aan." Helaas had het slikken geen zin, want de trilling is nog steeds in mijn stem te horen.
"Wat is er?" Vraagt hij grijnzend. "Ben je bang?"
"Niet voor jou." Lieg ik.
"Ik kom alleen maar op je letten. Zolang jij je gedraagt, doe ik dat ook. Is dat begrepen?"
Zwijgend staar ik naar de muur, te bang om te antwoorden.
"Is dat begrepen?" Vraagt hij nog een keer. Zijn stem klinkt hard en scherp.
Mijn handen trillen. "Ja." Mompel ik met tegenzin.
Roberto grijnst. "Sorry, wat zei je? Ik verstond je niet."
"Ja." Zeg ik hard, op het randje van roepen.
"Oké, duidelijk."
Hij komt naast me zitten. Automatisch wil ik naar achter schuiven maar hij trekt me al terug. Ik voel hoe zijn hand op mijn been beland. Met ingehouden adem kijk ik naar zijn hand.
In één beweging duw ik hem aan de kant en sprint de deur uit. Ik gooi de deur hard achter me dicht. Maar ver kom ik niet. Zodra ik de hoek van de gang om ben bots ik tegen iemand aan. Ik wil me weer omdraaien maar ik word stevig vastgehouden. Langzaam kijk ik omhoog, recht in het gezicht van een man. Ik schat hem rond de 22 jaar, maar hij kan netzogoed 30 zijn, ik ben niet goed in schatten. Met een woedend gezicht komt Roberto de hoek omgelopen.
"Problemen Ro?" Lacht de man.
"Houd je bek Thiago." Bromt hij.
Oké, de man heet dus Thiago.. Staat genoteerd.
Roberto pakt me bij mijn arm. Hij wil me meesleuren, maar ik ruk me snel los. "Blijf met je vieze pedo poten van me af!" Schreeuw ik. Roberto wil me weer vast pakken, maar Thiago is sneller en trekt me naar achteren.
"Sorry, wat zei je?" Vraagt hij.
"Ze stelt zich aan." Antwoord Roberto. Hij draait zicht tot mij. "Meekomen."
"Nee, blijf staan." Zegt Thiago snel.
Verward kijk ik de mannen aan. Moet ik nou meekomen of blijven staan?
"Waar is Dilano? Hij zou bij haar blijven."
Roberto zucht. "Hij is niet hier dus ik let op haar."
"Ik kan ook gewoon op mezelf letten hoor." Meng ik.
"Nee!" Blaffen de mannen tegelijk naar me.
"Ro, als je haar iets aan doet, maakt Orlando je af. Dat weet je toch?"
"Ja, en daarom doe ik haar niks aan. Dus laat dit maar aan mij over."
Thiago zucht en houdt zijn handen in de lucht.
Serieus? Geeft hij zo snel op?
Ik word uit mijn gedachten getrokken door een hand die zich strak om mijn arm bevindt. Hardhandig word ik meegetrokken richting de kamer.
Ik probeer me los te trekken. "Laat me met rust." Roep ik.
Zijn arm verplaatst zich naar mijn middel. Hij trekt me de gang door. Bij de kamer aangekomen houd ik me vast aan de deurpost. Roberto trekt me zonder moeite los. Splinters schieten in mijn handen.
Hardhandig gooit hij me de kamer in waardoor ik met een klap op de grond terecht kom. Snel sta ik weer op. Ik zie hoe hij de deur achter zich sluit.
Zodra hij zich omdraait, schik ik. Hij kijkt me woedend aan.
"Sorry..?" Zeg ik voorzichtig.
Gelijk schiet mijn hoofd naar rechts en begint mijn wang te branden.
"Dus excuses niet aanvaard?"
Weer krijg ik een harde klap op mijn wang. Niet veel later komt de pijn ook binnen.
Oké die had ik wel verdiend.
Zijn hand gaat weer omhoog.
"Stop!" Zeg ik hard. "Stop gewoon, oké."
"Ach, ben je nu al bang?" Het klinkt spottend.
Ik antwoord niet wat een stomp in mijn buik oplevert. Hoestend buig ik verover. Roberto duwt me weer overeind.
"Ik stop pas wanneer je smeekt." Sist hij.
"Nooit." Antwoord ik vastberaden.
Maar wanneer ik zijn blik zie, ben ik niet meer zo zeker van mijn zaak.
Dit was het domste wat ik kon doen..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hey peops!
How you doing? (Denk dit op een cowboys-accent..)
I hope you liked it.
Fyi: Ik heb het zusje van Orlando uit dit verhaal gehaald, mocht je hier ooit nog iets over lezen, laar het me dan please weten zodat ik dat kan aanpassen. Thank you! :)
Love you all!
Xoxo