ေအာက္တိုဘာလ
၂၀၁၇ ခုႏွစ္
ပံုေပျမိဳ႕ေဟာင္း
အီတလီႏိုင္ငံ
မာကို၏ေရွ႕တြင္ ထိုင္ေနေသာ လူငယ္သည္ ကိုလာဗူးကို ခပ္ေစာင္းေစာင္းထားကာ ဖန္ခြက္ထဲ ဂရုတစိုက္ ေလာင္းထည့္ေနသည္။ ဖန္ခြက္၏ တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္အေရာက္မွာ ရပ္လိုက္ျပီး ေဘးဘက္သို႔ ျပန္ခ်သည္။ ေမာ့ေသာက္ျခင္းမရွိ။ ဆိုင္ျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။
"ပံုေပက အိမ္ေတြအားလံုးနီးပါး ဘာလို႔ ေအာက္ထပ္ေတြပဲ က်န္ခဲ့လဲ မင္းသိလား။"
ပီဇာကို ကိုက္၀ါးရင္း မာကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။ ေျဖလိမ့္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူ သိျပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေျဖကို ေစာင့္ေနသည္မဟုတ္။ မိမိေျပာခ်င္သည္ကို ေျပာလို႔ရရန္ စကားေခၚရံုသက္သက္ျဖစ္သည္။
"ပံုေပျမိဳ႕ၾကီးဟာ မီးေတာင္ေပါက္ျပီးတာနဲ႔ ၀ုန္းခနဲ ပ်က္စီးသြားတာ မဟုတ္ဘူးေလကြာ။ မီးေတာင္ရွိတဲ့ေနရာနဲ႔ ပံုေပျမိဳ႕ဟာ အလွမ္းေ၀းတယ္။ ေခ်ာ္ျပာေတြ၊ ေခ်ာ္မွုန္ေတြ၊ ေက်ာက္ခဲငယ္ေတြ၊ ျမိဳ႕ေပၚကိုက်လာရာကေန တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာျပီး အိမ္ေခါင္မိုးေတြက ေက်ာက္ခဲေတြရဲ႕ အေလးဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေတြျပိဳ၊ မီးေတြေလာင္ ျဖစ္တယ္။ အေဆာက္အဦးေတြရဲ႕ အမိုးေတြ၊ ၀ရန္တာေတြ၊ အေပၚထပ္ပိုင္းေတြဟာ အကုန္ျပိဳတာပဲ။"
ထိုအခ်ိန္က မီးေတာင္ၾကီးမွန္း မည္သူမ်ွ သိမထားခဲ့ၾက။ ေရွးပညာရွင္အခ်ိဳ႕ကေတာ့ မီးေတာင္ေဟာင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယူဆထားေၾကာင္း မွတ္တမ္းအခ်ိဳ႕တြင္ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ စိမ္းစိုေသာေတာတန္း၊ ေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္ သာယာေနခဲ့ေသာ မီးေတာင္ၾကီး၏ ေအာက္ေျခတြင္ ေခ်ာ္ရည္ပူမ်ား ရွိေနခဲ့သည္။ ေျမမ်က္ႏွာျပင္ေအာက္ သံုးမိုင္ေက်ာ္ခန္႔ အကြာအေ၀းတြင္ ျဖစ္သည္။ ထို ေက်ာက္ရည္ပူမ်ား၏ ဖိအားေၾကာင့္ ပံုေပျမိဳ႕အနီးႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ငလ်င္လွဳပ္မွုမ်ား စဥ္ဆက္မျပတ္ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ပံုေပျမိဳ႕သူ၊ ျမိဳ႕သားမ်ားကမူ ေသမင္းေခၚသံျဖစ္သည့္ ထိုငလ်င္မ်ားကို နတ္ဘုရားမ်ား၏ ေဒါသဟုသာ မွတ္ယူကာ ပူေဇာ္ဆုေတာင္းမွုမ်ားျဖင့္ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။
"အဲ ေအာက္ထပ္ေတြကေရာ ဘာလို႔ လက္ရာမပ်က္က်န္ခဲ့လဲသိလား။"
ဒီေမးခြန္းကိုလည္း လူငယ္မေျဖ။ မ်က္လႊာခ်ကာ တရားရွဳေနသလို ျငိမ္သက္ေနသည္။ မာကိုကေတာ့ စိတ္မပ်က္။ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔ကာ စကားဆက္သည္။
"ပံုေပတစ္ျမိဳ႕လံုးကို ဒီေခ်ာ္ခဲငယ္ေတြ၊ မီးေတာင္ျပာေတြ ဖံုးသြားခဲ့တာေလ။ အျမင့္က ေပ ၂၀ ေလာက္ထိ ရွိတယ္။ ဒီလိုဖံုးထားခဲ့လို႔လည္း ေခ်ာ္ရည္ပူေတြ၊ ေလပူေတြ၊ ရႊံ႕ရည္ပူေတြ၊ မီးေလာင္မွုေတြက ျမိဳ႕ၾကီးကို ကာကြယ္ေပးထားသလို ျဖစ္ခဲ့တာ။ အေဆာက္အဦးေတြရဲ႕ ေအာက္ပိုင္းေတြ မပ်က္စီးခဲ့တာ။ အေပၚထပ္ေတြဆို ဘယ္က်န္မွာလဲ။ အစအနေတာင္ ရွာလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ျမိဳ႕ၾကီးကို အဲ့ဒီ့လို ျပာေတြ၊ ေခ်ာ္ရည္ေတြနဲ႔ ဖုံးထားျပီး ခဲသြားတဲ့အခါမွာ တကယ္ ခ်ိတ္ပိတ္သိမ္းထားသလို ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ ႏွစ္ေပါင္းအၾကာၾကီး ဒီအတိုင္း ရွိေနတာ။ ဒီေနရာမွာပံုေပျမိဳ႕ၾကီးရွိခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေတာင္ လူေတြေမ့သြားၾကတာကြ။"
ယခုအခါ Somma ေတာင္တန္းအျဖစ္ ျမင္ေနရသည့္ တစ္ခ်ိန္က Vesuvius ေခၚ Vesbius မီးေတာင္ၾကီး၏ ေပါက္ကြဲမွုသည္ ဟီရိုရွီးမား အႏုျမဴဗံုးေပါက္ကြဲမွုေပါင္း ၅၀၀၀၀ ေက်ာ္ႏွင့္ ညီမ်ွခဲ့သည္။ အႏုျမဴဗံုးသည္ စြမ္းအင္ကို ခ်က္ခ်င္းလႊတ္ထုတ္ေသာ္လည္း မီးေတာင္ၾကီးကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လႊတ္ထုတ္ခဲ့ ျခင္းျဖစ္သည္။ နာရီ ၂၀ အတြင္း တန္ခ်ိန္ေပါင္း တစ္ဆယ္ဘီလ်ံရွိသည့္ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲမ်ား ေပါက္ကြဲထုတ္ခဲ့ျပီး ပံုေပျမိဳ႕ဘက္ျခမ္း ၇ မိုင္မွ ၁၀ မိုင္အထိ ေနရာမ်ားကို ၁၀ ေပနီးပါးအျမင့္ရွိသည့္ ေခ်ာ္ေက်ာက္ခဲငယ္မ်ားႏွင့္ ဖုံးလႊမ္းေစခဲ့သည္။ ပံုေပျမိဳ႕ဆိုလ်ွင္ အျမင့္ ေပ ၂၀ ေက်ာ္၊ Ercolano ျမိဳ႕ဆိုလ်ွင္ အျမင့္ေပ ၆၀ ေက်ာ္ရွိသည့္ မီးေတာင္ရႊြံ႕မ်ား၊ ေက်ာက္ခဲငယ္မ်ားႏွင့္ ျပာမ်ားေအာက္ ေရာက္ခဲ့သည္။
အပူခ်ိန္ ၄၀၀ ႏွင့္ ၆၀၀ ဒီဂရီ ၾကားရွိေသာ ဂက္စ္၊ ျပာမွုန္၊ ေခ်ာ္ေက်ာက္အမွုန္အစမ်ားႏွင့္ တိမ္ပူလွိုင္းၾကီးမ်ားသည္ တစ္နာရီ မိုင္ ၆၀ ေက်ာ္သည့္ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ျဖတ္သန္းသြားခဲ့သည္။
သတၱ၀ါမွန္လ်ွင္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ဖို႔ မိမိတို႔ကိုယ္စြမ္းရွိသမ်ွ ၾကိဳးစားၾကသည္ပင္။ ပံုေပျမိဳ႕သူ ျမိဳ႕သားမ်ား သည္လည္း ဆိုး၀ါးသည့္ ကံၾကမၼာကို လည္စင္းခံခဲ့သည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ လြတ္ေျမာက္ရန္အတြက္၊ အသက္ဆက္ ႏိုင္ရန္အတြက္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ၾကိဳးစားခဲ့သည္ပဲ ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ေလာကသဘာ၀တရား၏ ေဒါသကို သားသမီးမ်ားျဖစ္သည့္ လူသားမ်ား လြတ္ေအာင္ မေျပးႏိုင္ခဲ့ၾက။
"ငါ ေျပာခဲ့သလို မီးေတာင္ စေပါက္ကြဲျပီး ၂ နာရီကေန ၃ နာရီအတြင္း ပံုေပျမိဳ႕က ခ်က္ခ်င္းထြက္ေျပးသြားသူေတြေလာက္ပဲ အသက္ရွင္က်န္ခဲ့ႏိုင္တယ္။ က်န္သူေတြကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ရွင္မက်န္ႏိုင္ဘူးေလ။ ျမိဳ႕လံုးကၽြတ္ ပ်က္စီးခဲ့တာဆိုေတာ့.."
မာကို၏ ပီဇာမွာ ကုန္သြားျပီျဖစ္ေသာ္လည္း လူငယ္ကေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွ ပီဇာကို ထိပင္ မထိေသး။ လက္ႏွစ္ဖက္ပိုက္ကာ စားပြဲေပၚတင္ရင္း ဆိုင္ျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနဆဲျဖစ္သည္။
မာကိုေျပာသည္မ်ားကို စိတ္၀င္စားဟန္လည္းမျပသလို၊ စိတ္မ၀င္စားသည့္ ဟန္လည္းမျပ။ ႏုနယ္ရွင္းသန္႔ေသာ သြင္ျပင္မ်က္ႏွာမွ အမူအရာကို ခန္႔မွန္းရခက္ေနသည္။ ႏွာတံစင္းစင္း၊ မ်က္လံုးနက္နက္မ်ားသည္ တည္ျငိမ္ကာ စြမ္းအားတစ္မ်ိဳး ကိန္း၀ပ္ေနသလိုပင္။
"မင္း စဥ္းစားၾကည့္ေလကြာ။ ေပါင္မုန္႔ဖိုထဲမွာ ေပါင္မုန္႔ေတြ ဒီအတိုင္း ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ ဆိုင္ရွင္ခမ်ာ ေပါင္မုန္႔ေတြကို ဖိုထဲထည့္ျပီး ျပန္ထုတ္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရခဲ့ဘူး။ ဒီအတိုင္း ထားခဲ့ရပံုပဲ။ ျမိဳ႕ေဟာင္းၾကီးကို တူးေဖာ္သူေတြက ဖိုကိုဖြင့္မွ ေပါင္မုန္႔ ၈၁ လံုးကို ျပန္ေတြ႔ရတာ။ အိမ္နံရံေတြမွာ ေဆးသုတ္လက္စေတြ၊ ပစၥည္းေတြ ဒီအတိုင္း က်န္ခဲ့တယ္။ ေရပိုက္ျပင္ေနသူေတြ ထားခဲ့တဲ့ ေရပိုက္ေတြ၊ ပစၥည္းေတြ လက္ရာမပ်က္ ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ ျမိဳ႕ထဲမွာ ဆရာ၀န္ကိရိယာေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြ၊ အိမ္ေတြရဲ႕ အျပင္အဆင္ေတြ၊ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီကားေတြ အားလံုး ပံုစံမပ်က္ ေလ့လာခြင့္ရတယ္။ ေနာက္ျပီး ေၾကာ္ျငာစာတမ္းေတြ။ အိမ္နံရံေတြမွာ ေရးထားခဲ့တဲ့ ေၾကာ္ျငာစာတမ္းေတြ၊ သခ်ၤိဳင္းဂူေတြမွာ ေရးထားတဲ့ စာတမ္းေတြ ဒါေတြကို ဖတ္ခြင့္ရတာဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးရွိလဲ။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀ ကြ ေကာင္ေလးရ။ မေန႔၊ တစ္ေန႔က မဟုတ္ဘူး။ ဒါေတာင္ အခုတူးေဖာ္ထားတာ ျမိဳ႕ရဲ႕ သံုးပံု ႏွစ္ပံုေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ တျခားအပိုင္းေတြဆိုရင္ အခုထိ ေျမၾကီးေအာက္ထဲမွာ ရွိေနတုန္းပဲ။ တူးေဖာ္တိုင္းလည္း ေကာင္းတာမွ မဟုတ္တာကြာ။ တူးေဖာ္ျပီး ထိန္းသိမ္းႏိုင္မွ။ မဟုတ္ရင္ အားလံုးပ်က္စီးကုန္မွာေပါ႔။"
မာကို ေျပာရင္းႏွင့္ စိတ္တက္ၾကြကာ စားပြဲကို ၀ုန္းခနဲ ထုခ်လိုက္သည္။ လူငယ္ေလးကေတာ့ လွည့္ပင္ မၾကည့္။ ေသာက္လက္စ ကိုလာသံဗူးကိုသာ ေမွာက္မသြားေအာင္ စားပြဲေပၚမွ မ လိုက္ရင္း မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ မသိမသာ တြန္႔ေကြးရံု။
"မင္း မစားဘူးလား။"
လူငယ္ေရွ႕မွ ပီဇာကို ေမးေငါ႔ျပရင္း မာကို ေမးလိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ မဆာဘူး အဘ။"
"ျပီးတာပဲ။"
မာကိုသည္ အစားမစားခ်င္သည့္ ကေလးေတြကို မိဘေတြ ေခ်ာ႔လိုက္၊ ေျခာက္လိုက္၊ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး လုပ္လိုက္ႏွင့္ အစာေကၽြးေနပံုေတြကို အလြန္ အျမင္ကတ္သူေတြထဲတြင္ ပါသည္။ လူငယ္ထံမွ မဆာဘူးဆိုသည့္ အေျဖကိုရလိုက္သည္ႏွင့္ ပန္းကန္ထဲမွ ပီဇာကို ဆြဲယူကာ အငမ္းမရ ကိုက္စားပစ္လိုက္သည္။ လူငယ္သည္ မာကို ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ ကိုလာကို တစ္ငုံေမာ့ေသာက္ျပီး ဖန္ခြက္ကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း ျပန္ခ်လိုက္သည္။ တစ္ရွဴးရြက္ကို လွမ္းယူရင္း ႏွုတ္ခမ္းကို ဖိသုတ္ကာ စားပြဲေပၚမွာ ျပန္တင္သည္။ အမူအရာတစ္ခုခ်င္းစီကိုက တစ္ခုခုကို သတိထားလုပ္ေဆာင္ေနသလို နားလည္ရခက္သည္။
"မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။"
လူငယ္ သူ႔ကို မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းျပန္ငုံ႔သြားသည္။
"ကၽြန္ေတာ္.. အရမ္း... စိတ္လွုပ္ရွားေနတာ။"
"ဘာ.. ဒီပံုစံကေလ.."
မာကို ပါးစပ္ထဲမွာ ပီဇာအျပည့္ ၀ါးေနတာကို ေမ့သြားျပီး ဗလုံးဗေထြး ေအာ္ျဖစ္သည္။ နားရွိလို႔သာ ၾကားရသည္။ ဘယ္လိုမွ ယံုႏိုင္စရာမရွိ။ မ်က္ႏွာက လူေသတစ္ေယာက္လို အသက္မရွိ။ မ်က္လံုးက အိ္ပ္မက္မက္ေနသူလို။ ဒီပံုစံကို စိတ္လွုပ္ရွားေနပါသည္ဟုဆိုလ်ွင္ စကားႏွင့္အစားမျပတ္သည့္ မိမိကိုယ္ကို ဘယ္လိုနာမည္တပ္ရမည္မွန္း မသိေတာ့။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ ေစာင့္ေနပါ႔မလား မသိဘူး။"
သူ..
လာျပန္ျပီ။ ဒီစကား။ မာကို စိတ္ရွဳပ္စြာ ေခါင္းကို ကုတ္ပစ္လိုက္သည္။
"ဘယ္သူမွန္းမသိ။ ဘယ္ေနရာမွန္းမသိ။ ဘယ္အခ်ိန္ကမွန္းမသိတဲ့လူလား။"
လူငယ္သည္ ျပံဳးလိုက္ကာ ထိုင္ခံုကိုေနာက္ဆုတ္ရင္း မတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္။
"သြားရေအာင္ အဘ။"
ေန႔လယ္စာစားျပီးတိုင္း espresso ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ ေသာက္တတ္သည့္အက်င့္ကိုပင္ ေမ့ထားလိုက္ရသည္။ ဆိုင္ခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ထြက္သြားေသာ လူငယ္ေနာက္သို႔ အမီလိုက္ရင္း ေမာသြားသည္။ လူငယ္သည္ အျခားခရီးသြားဧည့္သည္မ်ားကဲ့သို႔ ေဘးဘီ၀ဲယာကို ေငးၾကည့္မေန။ ေရွ႕တုရုကိုသာ စူးစိုက္ၾကည့္ ရင္း ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ ျမိဳ႕လယ္လမ္းမၾကီးအတိုင္း ေလ်ွာက္သြားေနသည္။
"မင္း ဘယ္သြားမလို႔လဲ။"
"အဘ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ဆို.."
"ေၾသာ္.. ေအး.. ဟုတ္သား။"
ေန႔လယ္ေစာင္း အက်ေန၏ ေရြ႔လ်ားမွုသည္ ျမန္ဆန္သည္။ ဘာမွေသခ်ာမျပင္ဆင္ခ်ိန္မရွိပါဘဲ ညေနခင္းခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ လ်ွင္ျမန္စြာ ျဖတ္သန္းခရီးႏွင္သြားျပီျဖစ္သည္။ ပံုေပျမိဳ႕ေဟာင္းအတြင္းတြင္ ခရီးသြားဧည့္သည္မ်ားသည္ မနက္ပိုင္းကေလာက္ မမ်ားေတာ့။ တစ္ေနကုန္ လမ္းေလ်ွာက္လည္ပတ္ျပီး ပင္ပန္းေနၾကေသာေၾကာင့္ ထိုင္လ်က္အနားယူေနသူမ်ားကို ခပ္စိပ္စိပ္ေတြ႔ရသည္။ အိမ္အို အိမ္ပ်က္မ်ား၏ တံတိုင္းအရိပ္မ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းနိမ့္ဆင္းလာေသာ ေနေရာင္ႏွင့္အတူ ရွည္လ်ားလာေနသည္။
ေက်ာက္တံုးမ်ားခင္းထားေသာ လမ္းမရွည္တစ္ေလ်ွာက္ ေလ်ွာက္လာခဲ့ျပီး လမ္းသြယ္တစ္ခုထဲ ခ်ိဳးေကြ႕၀င္လိုက္သည္။ သစ္ပင္ရိပ္လႊမ္းေသာ လမ္းငယ္မွာ သြားလာသူမရွိ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ မည္သူမွမရွိ။ လာေရာက္လည္ပတ္သူမ်ားသည္ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ေကာင္းမြန္စြာျမင္ႏိုင္မည့္ ေနရာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ထြက္ခြာသြား ၾကျပီျဖစ္သည္။ လမ္းသြယ္အတြင္းမွာ မာကိုႏွင့္ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္သာ ရွိေနသည္။ အနိမ့္အျမင့္မတူ အုတ္ေဟာင္းနံရံမ်ား ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ကာရံထားေသာ လမ္းသြယ္ေလးအတိုင္း အဆံုးေရာက္ခါနီး ေနရာအထိ ဆက္ေလ်ွာက္လာခဲ့ၾကသည္။
"ဒါ ဘယ္ေနရာလဲ အဘ။"
"ငါ အၾကိဳက္ဆံုးေနရာ။"
မာကိုသည္ အုတ္ေဘာင္ခတ္ထားေသာ ၀င္း အတြင္း လွမ္း၀င္လိုက္သည္။ ေလးေထာင့္၀င္းသည္ မက်ဥ္းမက်ယ္ျဖစ္သည္။ စပ်စ္ပင္တစ္ခ်ိဳ႕ရွိသည္။ စပ်စ္ခင္းဟု ေခၚရေအာင္လည္း စီတန္းစိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ အတန္းေရ မမ်ားပါ။ ေရွးေခတ္ပံုေပျမိဳ႕တြင္ စိုက္ပ်ိဳးသည့္ပံုစံအတိုင္း နမူနာစိုက္ပ်ိဳးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ျခံ၀င္းေထာင့္တြင္ေတာ့ မွန္ေဘာင္ၾကီးကို အေဆာက္အဦးသဖြယ္ ေဆာက္လုပ္ထားသည္။
ထိုအထဲတြင္ေတာ့...
လူငယ္သည္ ျခံ၀င္းထဲ တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္သည္။ မွန္ေဘာင္ရွိရာ ေလ်ွာက္သြားသည္။ ဒါေပမဲ့ ၾကာၾကာမၾကည့္။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ျခံ၀င္းထဲ ေနာက္တစ္ပတ္ ေ၀့ၾကည့္သည္။ မာကို နားမလည္။ သူ ေခၚလာခဲ့သည့္ေနရာသည္ ခရီးသြားတိုင္း စိတ္၀င္စားသည့္ ေနရာတစ္ခု။ ဒီေနရာေရာက္လ်ွင္ လူတိုင္း မအံ့ၾသဘဲ မေနႏိုင္။ လူငယ္ကေတာ့ အံ့ၾသပံုမရသလို စိတ္၀င္စားဟန္လည္းမရွိ။
"မင္း စိတ္မ၀င္စားဘူးလား။"
မာကို၏ အေမးကို လူငယ္သည္ နားမလည္သလို လွမ္းၾကည့္ရံု အသိအမွတ္ျပဳသည္။ ျခံ၀င္းထဲမွာ တစ္စံုတစ္ရာကို ရွာေဖြေနသလို ေ၀့ၾကည့္ေနသည့္ ေကာင္ေလးကို အတန္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနျပီးမွ မာကို နားလည္သြားသည္။ ဒီေကာင္ေလးသည္ အျခားခရီးသြားမ်ား စိတ္၀င္စားသည့္ေနရာကို စိတ္မ၀င္စားတာ သဘာ၀က်သည္။ သူ ျမင္ခ်င္ေနခဲ့တာက ပံုေပျမိဳ႕ေဟာင္းမဟုတ္။ သူ ေတြ႔ခ်င္တာက ပံုေပျမိဳ႕ေဟာင္း၏ စိတ္၀င္စားစရာ ေနရာမ်ားမဟုတ္။
သူ႔ကို ေစာင့္ေနသည္ဟူသည့္ လူ...
ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေရာက္ေနသည့္ ျခံ၀င္းထဲမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေန။