ပင္လယ္ေလသည္ တျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္ေနသည္။ ဥယ်ာဥ္ၾကီးထဲမွ သစ္ရြက္မ်ားၾကား ေလတိုးသံသည္ နတ္သမီးငယ္မ်ား၏ ဂီတသံစဥ္မ်ားလို ထြက္ေပၚေနသည္။ တလြင့္လြင့္လွုပ္ခါေနေသာ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္မ်ား၏ အရိပ္မ်ားသည္ ကေခ်သည္မ်ားႏွယ္ ယိမ္းထိုးေနသည္။ ေလအေ၀ွ႔မွာ ေၾကြဆင္းလာသည့္ အျဖဴေရာင္ မက္မြန္ပန္းပြင့္ငယ္မ်ားသည္ အစိမ္းေရာင္ ျမက္ခင္းမ်ားေပၚတြင္ ျပန္႔က်ဲေနသည္။ ပန္းပြင့္ငယ္မ်ားၾကားမွ ပ်ားပိတုန္းေကာင္ငယ္မ်ား၏ ၀ီေခၚသံကိုလည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကားေနရသည္။
သာယာေသာဥယ်ာဥ္ၾကီးထဲတြင္ ရွိေနေသာ လူသားသံုးေယာက္၏ ရင္ခြင္မွာေတာ့ မီးေတာက္ကိုယ္စီျဖင့္ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းမရွိ။ ပင္လယ္ျပင္မွ ကၽြန္းစုငယ္မ်ားရွိရာ မ်က္ႏွာမူထားေသာ လုလိယက္စ္သည္ ဥယ်ာဥ္အတြင္းတြင္ အလွဆင္ထားေသာ ေက်ာက္ရုပ္တစ္ခုပမာ လွုပ္ရွားျခင္းကင္းမဲ့ေနသည္။
"ဒီေကာင္က အရွင္တိတိုရဲ႕ လူယံုေတာ္။ အစ္ကို႔ကို မ်က္ေျခမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ေနဖို႔ အရွင္တိတို လႊတ္ထားတာ။ အစ္ကိုယံုေအာင္ က်ဳပ္ဘယ္ႏွခါေျပာရမလဲ အစ္ကိုရာ။"
အားရီးယူးစ္သည္ လုလိယက္စ္ႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ရပ္ေနသည္။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပန္းပုဆရာတစ္ေယာက္တည္းမွ သြန္းလုပ္ထားေသာ နတ္ဘုရားရုပ္တုႏွစ္ခုလိုပင္ မ်က္ႏွာပံုစံႏွစ္ခုသည္ ဆင္ဆင္တူသည္။ ရင့္က်က္ျခင္းႏွင့္ စိတ္ထက္ျခင္း။ တည္ၾကည္ျခင္းႏွင့္ ေဒါသေရာင္။ ထိုအျခင္းအရာမ်ားကသာ ကြဲျပားေသာ လူသားႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာေစသည္။
အားရီးယူးစ္၏ ႏုနယ္ငယ္ရြယ္ေသာ မ်က္ႏွာသည္ ေဒါသေၾကာင့္ နီရဲေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားက ေအးစက္ကာ လူသတ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚေနမွန္း သိသာေစလြန္းသည္။ ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္ ေက်ာ္လြန္ေနျပီျဖစ္ေသာ္လည္း အစားအေသာက္ကို မည္သူမွ အာရံုမရွိၾက။ အျခားအေစခံမ်ားသည္လည္း သူတို႔နားမွာမရွိ။ အဘိုးအိုအဲလ္ဇီယိုတစ္ေယာက္သာ သူတို႔နားမွာ ရွိသည္။
"ဒီေကာင္ဟာ သူလ်ွိဳပဲ အစ္ကို။ ဟာဗ်ာ..သူလ်ွိဳ၊ လူယံုဆိုတာထက္ကို ပိုပါတယ္ဗ်ာ။ သူက အရွင္တိတိုနဲ႔ အေစခံမရဲ႕ သားတဲ့ဗ်။ အရွင္တိတိုရဲ႕ ေသြးသားရင္းအစစ္။ သူ႔အရွင္သခင္ရဲ႕ အမိန္႔ဆိုရင္ ေသဆိုေသ၊ ရွင္ဆိုရွင္ လိုက္နာတတ္တဲ့ အေစခံတစ္ေယာက္ဗ်။"
"မင္း ဒါေတြကို ဘယ္လိုသိတာလဲ။"
"ဟား..အစ္ကိုက က်ဳပ္ ေျပာတာကိုေတာင္ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဒီကၽြန္က အေရးပါေနျပီလား။"
အားရီးယူးစ္၏ ခါးသက္သက္ ရယ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အဘိုးအိုမွာ ေနရာမွ တုတ္တုတ္မွ မလွုပ္ရဲ။ နီရဲနာက်င္ေနေသာ အရွင္လုလိယက္စ္၏ မ်က္လံုးမ်ားကို မျမင္ႏိုင္ေအာင္ မ်က္ႏွာလႊဲထားရံု တတ္ႏိုင္သည္။ ျငိမ္သက္ေနေသာ လုလိယက္စ္၏ ရင္ထဲမွ အပူမီးကို သူ နားလည္သည္။ ျဖစ္လာႏိုင္သည့္ အနာဂတ္သည္ မည္သူ႔အတြက္မွ မလွပႏိုင္။ အရွင္တိတိုႏွင့္ ဖဲလ္လစ္တို႔ ပတ္သက္မွုကို လုလိယက္စ္သည္ သိေနေသာ္လည္း ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ဒါေပမဲ့ အားရီးယူးစ္ကေတာ့..
"မင္းကို ငါ မယံုဘူးလို႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး အားရီးယူးစ္။ ဒီကိစၥကို ေသခ်ာ မစဥ္းစားဘဲ မဆံုးျဖတ္ခ်င္ဘူး။ ဖဲလ္လစ္ ငါ႔နားမွာ ရွိေနတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီ။ သူ ငါ႔ကို သတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္မေရြး သတ္လိုက္လို႔ ရႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရခဲ့တယ္။"
"ဒါကေတာ့ ရွင္းပါတယ္ဗ်ာ။ အရင္အင္ပါယာရွင္ ရွိေနတုန္းကေတာ့ အစ္ကို႔ကို သူတို႔ မထိရဲဘူး။ အစ္ကိုဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သိရေလာက္ေအာင္ပဲ ေထာက္လွမ္းခိုင္းထားတာ။ အခု သူနန္းတက္ျပီးတာနဲ႔ အစ္ကို႔ကို လုပ္ၾကံခိုင္းထားတာ။"
အဘိုးအိုမွာ ၾကားလိုက္ရေသာ စကားေၾကာင့္ တုန္လွုပ္သြားရသည္ေတာ့ အမွန္ပင္။ အရွင္တိတို နန္းတက္ျပီးသည္ႏွင့္ ဖဲလ္လစ္ကို ယာခင္းအိမ္သို႔ လုလိယက္စ္ ပို႔ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ယာခင္းအိမ္မွ ထြက္ေျပးဖို႔ အခြင့္သာခဲ့ေပမယ့္ ဖဲလ္လစ္ မထြက္ေျပးခဲ့။ အခု လုလိယက္စ္ အနားသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ တိုက္ဆိုင္မွုေတြ မ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္ အားရီးယူးစ္၏ စကားမ်ားကို လက္မခံဘဲ မေနႏိုင္။
"အစ္ကိုသိခ်င္ေသးရင္ ဒီ့ထက္ပိုျပီး တိက်ေအာင္ က်ဳပ္ေျပာႏိုင္တယ္။ အရွင္တိတိုက အစ္ကိုတစ္ေယာက္တည္းကို သတ္ခိုင္းထားတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ တစ္မိသားစုလံုးကို သတ္ခိုင္းထားတာ။"
လုလိယက္စ္မွာ ယခုမွ ရုတ္တရက္ အသက္၀င္လာသလို မိမိေဘးမွ ညီျဖစ္သူကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ စိုးရိမ္မွု အျပည့္ျဖစ္ လွည့္ၾကည့္သည္။
"မင္း ဘာေျပာလိုက္တာလဲ အားရီးယူးစ္။"
"ဟုတ္တယ္ဗ်။ အခု လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အစ္ကို႔ကို နန္းတင္ေပးခ်င္ေနသူေတြ အရမ္းမ်ားေနတယ္။ အရင္ အင္ပါယာရွင္က အစ္ကို႔ကို ေမြးစားခ်င္တဲ့ကိစၥမွာလည္း နန္းတင္ေပးခ်င္တာက အဓိကဆႏၵပဲဆိုတာ သူတို႔အားလံုး သိေနၾကတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ အရွင္တိတိုက က်ဴပင္ခုတ္၊ က်ဴငုတ္မက်န္ေအာင္ ရွင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္အတိအက် သတင္းရထားတယ္။"
လုလိယက္စ္သည္ မတ္မတ္မရပ္ႏိုင္ေတာ့သလို ခံုတန္းလ်ားမွာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ လွုပ္ရွား ဆူပြက္ေနေသာ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရန္ ၾကိဳးစားေနသည့္ဟန္။ အသက္မဲ့ေသာမ်က္လံုးျပာမ်ားသည္ ပင္လယ္ျပာ၏အဆံုးကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ အရွင္လုလိယက္စ္ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လွုပ္ခါေနမည္မသိ။ တည္ျငိမ္ေနေသာကိုယ္ခႏၶာက ေဆာက္တည္ရာမရ လွုပ္ခတ္ေနေသာ ရင္တြင္းခံစားခ်က္မ်ား၏ ၀န္ခံမွု မဟုတ္ပါလား။
အားရီးယူးစ္ထံမွ ေတာက္ ေခါက္သံတစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ရသည္။
"အစ္ကိုရာ။ အခုအခ်ိန္က ေတြေ၀ေနရမယ့္ အခ်ိန္မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ဳပ္တို႔ အရွင္တိတိုကို လုပ္ၾကံမွျဖစ္မယ္။"
အားရီးယူးစ္၏စကားေၾကာင့္ အဘိုးအို တုန္လွုပ္သြားသည္။ လုလိယက္စ္သည္လည္း အံ့ၾသတုန္လွုပ္သြားဟန္။ အားရီးယူးစ္သည္ ေဒါသၾကီးသူတစ္ေယာက္၊ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ဆံုးျဖတ္တတ္သူ တစ္ေယာက္မွန္း သိေပမယ့္ ယခုေလာက္အထိ အတင့္ရဲလိမ့္မည္ဟု သူတို႔ မထင္ထား။ အင္ပါယာရွင္ကို လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ရန္ဆိုသည့္အမွုမွာ အေတြးႏွင့္ပင္ ျပစ္ဒဏ္ၾကီးခံရႏိုင္သည္။
"က်ဳပ္တို႔ ဆက္ျပီးအသက္ရွင္ခ်င္ရင္ သူ႔ကိုသတ္မွျဖစ္မယ္။ အခု ဖဲလ္လစ္က အစ္ကို႔ကို သတ္ဖို႔ မေအာင္ျမင္ဘူးဆိုရင္ သူ တျခား တစ္နည္း ရွာၾကံဦးမွာပဲ။ အခုသူကအင္ပါယာရွင္။ သူ႔ကိုယွဥ္ျပီး က်ဳပ္တို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ သူ႔ကို လုပ္ၾကံဖို႔ပဲရွိတယ္။ အစ္ကို ဘာလို႔ ဒီေလာက္ ေပ်ာ႔ညံ့ေနတာလဲ။"
"တိတ္စမ္း။ မင္းဦးေႏွာက္မွ ရွိေသးရဲ႕လား။ အရွင္တိတိုမရွိေတာ့ရင္ ငါတို႔ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး ဒုကၡေရာက္သြားလိမ့္မယ္။ အင္ပါယာရွင္ဆိုတာ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ျပည္သူျပည္သားေတြအတြက္ မကုိဋ္ တစ္ခုပဲ။ ငါတို႔ေတြ ျဖိဳခ်ခ်င္တိုင္း ျဖိဳခ်လို႔မရဘူး။"
"က်ဳပ္ကေတာ့ ဆံုးျဖတ္ျပီးျပီး အစ္ကို။ အစ္ကိုက ေတြေ၀ေနေပမယ့္ က်ဳပ္ မေတြေ၀ႏိုင္ဘူး။ မယ္မယ္တို႔အသက္ကို တိုင္းျပည္အတြက္ဆိုတဲ့ နာမည္လွလွနဲ႔ အစ္ကိုက စေတးရဲတယ္ဆိုရင္ေတာင္ က်ဳပ္ကေတာ့မစေတးႏိုင္ဘူး။ အစ္ကို ေမ့ေနျပီလား။ အန္နီရာကို အစ္ကိုလက္ထဲက ဆြဲထုတ္သြားခဲ့တာ ဘယ္သူလဲ။ အန္နီရာ ေသခဲ့ရတာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲ။"
လုလိယက္စ္သည္ ဥယ်ာဥ္ပတ္လည္ကို စည္းခတ္ထားေသာ ေဘာင္နံရံကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ လက္ဖမိုးမွ အေၾကာစိမ္းမ်ား ေထာင္ထ လာသည္အထိ တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ အဆံုးအစမရွိသည့္ နာက်င္မွုမ်ားေၾကာင့္ ႏွုတ္ခမ္းမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါလာျပီး ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို အတင္းဖိကိုက္ထားသည္။
"က်ဳပ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ေသမလို တစ္ခါ ျဖစ္ခဲ့ျပီးျပီ။ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။"
လုလိယက္စ္သည္ အားရီးယူးစ္ကို မယံုႏိုင္သလို စူးခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ အတန္ၾကာသည္အထိ စိုက္ၾကည့္ေနသည္မွာ မ်က္ေတာင္ပင္မခတ္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ လည္လိမ္ခ်ိဳးခံလိုက္ရေသာ စာငွက္ငယ္တစ္ေကာင္လို ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ အတန္ၾကာသည္အထိ လွုပ္ရွားမွုမရွိ။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ အားရီးယူးစ္ကို တစ္ဖန္ျပန္လည္ ေမာ့ၾကည့္သည္။
ရင္ဘတ္တည့္တည့္ကို ျမွားအစင္းတစ္ရာျဖင့္ ပစ္ခတ္ခံလိုက္ရသလို နီရဲေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ မ်က္ရည္စမ်ား စို႔တက္လာသည္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို ဖိအုပ္လိုက္သည္။ ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မည့္ စကားလံုးမ်ားကို ျပန္လည္ျမိဳခ်ေနရသလိုပင္။ စိမ့္ထင္လာေသာ မ်က္ရည္စက္မ်ားကို မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ရင္း စီးက်မလာေအာင္ တားလိုက္သည္။ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ဒဏ္ရာရေသာ ငွက္ငယ္တစ္ေကာင္လို ရဲရဲနီလ်က္။
လုလိယက္စ္ကို ဒီလိုနာက်င္မွုမ်ိဳးျဖင့္ မေတြ႔ခဲ့ဖူးေသာ အဘိုးအိုမွာ အသက္မရွဴႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ေမာပန္း၀မ္းနည္းလာရသည္။ အသက္အရြယ္ကြာျခားမွုေၾကာင့္ အရွင္လုလိယက္စ္သည္ အားရီးယူးစ္ကို ညီတစ္ေယာက္ဆိုတာထက္ သားတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေျဖာင့္မတ္ကာ စည္းကမ္းၾကီးေပမယ့္ အားရီးယူးစ္၏ ဆိုး၀ါးဂ်စ္ကန္မွုမ်ားကို သည္းခံခြင့္လႊတ္တတ္သူ။ ထို႔အျပင္ မိဘႏွစ္ပါးက အားရီးယူးစ္ကို အျပစ္ေပးေတာ့မည္ဆိုလ်ွင္ေတာင္ ေရွ႕မွရပ္ကာ ကာကြယ္ေပးတတ္သူျဖစ္သည္။ အခုကိစၥတြင္ အင္ပါယာရွင္ကို အားရီးယူးစ္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ၾကံရန္ ဘယ္လိုမွ ခြင့္ျပဳႏိုင္မွာမဟုတ္။
အားရီးယူးစ္သည္ လုလိယက္စ္၏ မ်က္လံုးမ်ားကို ရင္ဆိုင္မၾကည့္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ျပီးသည့္ဟန္ ေနာက္လွည့္ထြက္ခြာသြားသည္။
"ညီ.."
လုလိယက္စ္၏ အေခၚေၾကာင့္ အားရီးယူးစ္ ေျခလွမ္းရပ္သြားသည္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္လွည့္မၾကည့္။ အဘိုးအို မ်က္လံုးပိတ္လိုက္မိသည္။ မျမင္ခ်င္ေပမယ့္ ၾကားရဦးမည္ပဲျဖစ္သည္။ အရွင္လုလိယက္စ္၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို သူ ၾကိဳသိျပီး ရင္ကြဲမတတ္ နာက်င္ေနရျပီ။
"ငါ သြားမယ္။"
လုလိယက္စ္ရွိရာသို႔ အားရီးယူးစ္ လွည့္ၾကည့္သည္။
"အရွင္တိတိုကို ငါကိုယ္တိုင္ လုပ္ၾကံမယ္။ မင္း မသြားနဲ႔။"
အဘိုးအိုမွာ လုလိယက္စ္၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို တားခ်င္ေပမယ့္ အာေစးထည့္ခံထားရသလို ပါးစပ္ကို ဖြင့္မရ။ လည္ေခ်ာင္းတစ္ခုလံုး ဆို႔နစ္နာက်င္ေနသည္။
"တိုက္ခိုက္ေရးပိုင္းမွာ မင္း သူ႔ကို မယွဥ္ႏိုင္ဘူး အားရီးယူးစ္။ ငါ သြားမယ္။ ငါကိုယ္တိုင္ သူ႔ကိုသတ္မယ္။"
လုလိယက္စ္သည္ စကားကို တစ္ခြန္းခ်င္း ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။ အားရီးယူးစ္ကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူးသလို စူးစိုက္ၾကည့္ကာ လက္သီးမ်ားကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖိဆုပ္ထားသည္။ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားသည္ စိတ္လွုပ္ရွားမွုေၾကာင့္ေရာ၊ ၀မ္းနည္းမွဳေၾကာင့္ပါ မသိမသာ တုန္ခါေနသည္။ အားရီးယူးစ္သည္ လုလိယက္စ္ရွိရာ ေလ်ွာက္လာကာ ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
"လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ က်ဳပ္အသိေတြရွိတယ္ အစ္ကို။ ဒီကိစၥျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ သူတို႔ ကူညီေပးလိုက္မယ္။ အစ္ကိုၾကံမယ္ဆိုရင္ မေအာင္ျမင္စရာမရွိဘူး။"
"အဘ.. ျမင္းေတြျပင္ခိုင္းထားလိုက္။ ကၽြန္ေတာ္ အခုခ်က္ခ်င္း ေရာမကိုသြားမယ္။"
ေအးစက္ေနသည့္ေၾကာက္မက္ဖြယ္အရိပ္အေငြ႔မ်ားသည္ လုလိယက္စ္၏ မ်က္လံုးျပာမ်ားထဲမွာ ျဖတ္ေျပးေနသည္။