Dedicated sa kanya kasi po kinikilig ako sa 23:11. Tapos 11:11 ko pa to naipost kaya yan haha :)
#HisGangsterPrincess
Medyo napaiyak ako sa chapter na ito kaya dapat kayo rin ha!
Second to the last chapter na po ito. Yes, this is going to end. It's either this Month or early next month kaya abangan. Grabe ng sakit sa puso dahil malapit ng matapos pero masaya ako dahil alam kong naging successful ang good trip story ko haha. Thank you so much for the support and love :*
As always may typo po ito dahil tinamad akong magcheck hahaha.
xxxMissyMariexxx
~*~
“I love you.” Sabi ko.
“I love you, too. My gangster Princess.” Sabi ni Tyler.
Napatingin kami sa tanawin namin habang ngumingiti.
“Ang ganda noh?” tanong ko habang tumitingin sa paglubog ng araw. Ang ganda ganda, may halo halong kulay ng kahel at dilaw.
“Yes, it’s beautiful.” Sabi niya.
Bigla akong napatingin kay Tyler at nagulat ako ng sa akin pala siya nakatingin. Ramdam ko ang pagakyat ng dugo ko sa mukha ko. Nagkatitigan kami pero una akong umiwas dahil nahihiya ako sa mala kamatis kong mukha.
“Hey, don’t be shy.” Sabi niya at hinawakan ang baba ko at hinarap ang mukha ko sa kanya.
“I love you.” Bigla niyang sabi.
Napangiti ako. Ramdam ko ang mga kulisap na nagpaparty sa tyan ko. Grabe hindi ko akalain na mararamdaman ko ang ganitong kilig sa katawan ko. Parang ang sarap kapag ganito ka araw araw, kinikilig. Iniisip ko pa lang ay parang mapapatay na ako sa kasiyahan.
Unti unting lumapit ang mukha ni Tyler at dahan dahang dinampi ang kayang labi sa akin. Bigla akong napangiti at napapikit. Ito siguro ang sinasabi nilang a kiss in a romantic sunset scene. Parang ang ganda sa pakiramdam na magkakaroon ka ng ganitong moment.
After we kissed he suddenly hugged me.
Nilapit niya ang kanyang bibig sa aking tainga at bumulong.
“Sad to say my princess your prince charming just died.”
Biglang nanlaki ang mata ko at naitulak ang nakayakap sa akin. Nagulat ako ng ang mukha ni Trevor ang bumungad sa akin. Teka, nasaan si Tyler? Siya ang kasama ko rito! Lumingon ako sa paligid at kitang kita ng mata ko ng biglang binalot ng dilim ang magandang tanawin kanina. Wait, what is going on?
Hinarap ko si Trevor. Nakatututok na ang kanyang baril sa akin at handang handa na akong patayin. Napailing ako. This is not true. Panaginip lang lahat ito hindi ba?
“Good bye.” Sabi ni Trevor at biglang pinutok ang baril.
Napapikit ako at hinanda ang sarili sa balang dapat tatagos sa may puso ko. Pero nagulat ako ng walang dumating. Agad kong minulat ang mga mata ko at mabilis na kita ang duguang katawan ni Tyler na nakahandusay sa sahig. Napatakip ako ng bibig at napaikak.
Mabilis ko naimulat ang aking mga mata at agad na bumangod. Agad kong naalala kung anong dinnas namin ni Tyler. What the hell? Nasaan na ba ako? Where is Tyler? Nasaan siya? Bigla kong nakita sila mama at papa na nagaalalang lumapit sa akin.
“Where’s Tyler, mom?” nagaalalang tanong ko.
“Rien dear, magpahinga ka muna.” Pagaalalang sabi ni mama at pilit akong hiniga.
Mabilis akong umiling at agad na tinanggal ang DEXTROX na nakakabit sa akin. Nagulat naman sila mama at agad na tinawag ang nurse at doktor.
“Calm down honey.” Sabi ni Papa.
Kunot noo kong tinignan ang aking papa habang nararamdaman na ang ang mainit na luhang nagbabadyang tumulo sa sulok ng mga mata ko.
“Calm down? How can I calm down when I don’t any idea what the hell happened to Tyler?! I need to see him, dad. I must.” Sabi ko.
Nagkatingin ang magulang ko bago at umiwas ng tingin sa akin. What the fuck? Pilit kong basahin ang galaw nila pero damn it! Masyadong magulo ang
“What’s going on mom? Bakit hindi kayo makatingin sa akin ng diretso? Answer my damn question! Nasaan si Tyler” frustrated kong tanong at hindi na mapiligang umiyak.
Nakita kong napaiyak na rin si mama sa nangyari at napailing. Lumapit naman si papa at mahigpit akong niyakap. Yumakap rin ako kay papa at mas lalo pang umiyak. Can someone tell me what the fuck is going on?
“W-where’s T-tyler?” pagulit ko ng tanong.
“He’s still in the operating room honey. He’s going to be fine.” Sabi ni papa.
Kumalas ako sa pagyakap ni papa at napailing. I can’t calm down. Especially now that Tyler is fighting for his life. He needs me and I need to be there.
“I need to see him.” Giit ko.
“Please Rien, magpalakas ka muna. Bagong tanggal lang ang balang nasa may balikat mo kaya kailangan mong magpahinga.” Sabi ni mama.
Agad namang nagsipasukan ang mga nurse na tinawag ni mama at agad akong pinakalma.
“Ma’am, humiga po kayo.” Sabi ng isang nurse.
Tinulak ko naman siya at mabilis na tumayo.
“I’m totally fine! Walang wala ito sa pinagdadaanan ngayon ni Tyler! Kaya please, dalhin niyo ako sa kanya.” Sabi ko. “Hindi ko kayang kumalma paghindi pa siya nakikita.” Sabi ko at napaluhod na habang umiiyak.
Naramdaman ko naman ang paghawak ni mama sa magkabilang braso ko at agad akong tinayo. Niyakap niya ako ng mahigpit at dahan dahang tumango.
“Okay honey.” Sabi niya.
Parang nasa teleserye ako at feeling ko ay lahat na nangyayari sa paligid ko ay nagiging slow-mo. Dahan dahan akong naglalakad habang hila hila ang IV Stand, dito nakasabit ang IV fluid ko na nakakonekta sa akin. Ramdam na ramdan ko ang kabang nadadarama ko habang humahakban papuntang Operating Room. Tanaw ko rito ang nakatayo at hindi mapakaling kaibigan ni Tyler, ang Black Horizon. Bigla akong nakaramdam ng kirot.
Katulad ko ay nanlulmo rin sila sa nangyari sa kanilang lider, sa kanilang kaibigan. Kahit arogante, man whore, paminsan ay walang modo, heartless, basagulero at parang demonyo ay kabila nun ay isa siyang mabait na kaibigan, mapagmahal, may sense of humor, romntic, sweet, selfless jerk. He’s the one and only Tyler Lawrence Montereal.
Napatigil ako sa paglalakad at biglang napayuko. Ramdam ko naman ang pagalalay sa akin ni mama at mabilis na hinihimas ang likuran ko.
“It’s okay baby.” Ani ni mama.
“X-xyra...”
Napatingin ako kay Nathan na tinawag ang aking pangalan. Pilit niyang ngumiti at nilapitan ako.
“Good Afternoon po, tita.” Galang na pagbati niya sa mama ko.
Ngumiti naman ang mama ko at tumango. Niyakap ako ni mama at pinunasan ang nagbabadyang tumulo sa mata ko.
“Maiwan muna kita.” Sabi ni mama. “Nathan ikaw na muna ang bahala kay Rien.” Aniya kay Nathan.
Tumango naman si Nathan at siya na ang umalalay sa akin. Ngumiti naman ako ng pilit at dahan dahan niya akong inalalayan papunta sa may pintuan ng operating room kung nasaan andun rin ang ibang myembro ng Black Horizon. Nang makita kong nakaupo si Pierce at nakayuko ay agad ko itong nilapitan at mabilis na tinabihan.
“Hey how’s Jade and Charlotte?” unang tanong ko sa kanya.
Lumingon naman siya sa akin at ngumiti ng pilit. Halatang halata naman kasi talaga ang lungkot sa mga mata namin ngayon na kahit ngumiti kami ay bakas pa rin sa mukha namin ang kalungkotang nadadarama namin ng dahil kay Tyler.
“They’re fine. Bibisita rin yun mamaya.” Tipid na sabi ni Pierce. “Kamusta ka na?” pagiba niya.
Napabuntong hininga ako at napayuko. Ayaw kong makita ni Pierce kung gaano kalungkot ang aking mga mata ngayon. Tumawa rin ako ng pilit at napailing.
“Heto, naghihintay pa rin kay Tyler.” Sabi ko. “Gusto ko paggising niya ay ako ang una niyang makita kaya sisiguraduhing kong nasa tabi niya lang ako. I will never leave him. Never.” Sabi ko.
Inakayan naman ako ni Piere kaya napatingin ako sa kanya. Nakita ko siyang ngumiti at tumango.
“Thank you Xyra for not leaving our friend. Also, thank you for loving him deeply.” Sabi niya. “I never thought that I will encounter such great sacrifice all because of love. Thank to you and Tyler. Now, I know what really love is. It is selfless and is willing to do anything.” Sabi ni Pierce.
Tumango naman ako at napayakap kay Pierce. Maya maya ay kumalas rin ako at tumayo. Si Nathan naman ay inaalalayan lang ako habang nakikipagusap sa mga iba pang kamyembro ng Black Horizon.
“Adrienne Saavedra, Right?”
Bigla akong napalingon sa babaeng tumawag ng pangalan ko. Nasa late 40’s na ata ito at malungkot rin ang kanyang mga mata katulad lang ng akin. Katabi niya naman ang nasa Early 50’s siguro at kahawig na kahawig niya si Tyler. Ito sguro ang mga magulang niya.
“Opo.” Sabi ko.
Lumapit naman sila sa amin.
“I’m Tanya, Tyler’s mom.” Sabi niya. “This is Alfredo, his dad.” Sabay pakilala niya sa asawa niya sa akin.
Yumuko naman ako pagsilbing galang sa kanila. Pinilit kong ngumiti at ipakita sa kanila na magiging okay rin ang lahat.
“Thank you for saving our son.” Biglang sabi ni Tita Tanya at niyakap ako.
Hindi ko alam pero sa pagyakap niya ay agad akong napaiyak. Niyakap ko na rin siya at hindi na nahiya sa sarili at umiyak na sa mga bisig niya.
“Thank you dahil prinotektahan mo siya. Thank you.” Sabi niya.
Mabilis naman akong umiling.
“He protected me that he wants to give his own life just to do it. So I should be the one thanking you. Thank yu for your son. Thank you for making my life more meaningful than ever.” Sabi ko.
Kumalas naman siya ng ykap at mabilis na pinunasan ang kanyang luha gamit ang likod ng kanyang palad. Ngumiti naman siya at tumango.
“Hindi ko inaasahan na magiging ganito pala kalala si Tevor. Akala ko ay simpleng away magkakapatid lang ng meron sila.” Malungkot na sabi ni Tita Tanya.
Biglang naginit ang dugo ko ng marinig ko ang pangalan ng taong may kasalanan nito lahat. Hindi ko rin inaasahan na mahahantong sa ganito ang lahat. I never thought Trevor would do such a thing like killing.
“Don’t worry Adrienne. Trevor is now put in a rehab center. Napagalaman rin kasi namin na nagdrodroga ang aking anak.” Malungkot na sabi ni Tito Alfredo.
Napabuntong hininga naman ako. I know Tito Alfredo is very disappointed about Trevor pero wala na siyang magawa sa lahat ng pinsalang nagawa ni Trevor kay Tyler. It’s good to know na kahit sinaktan ni Trevor si Tyler ay hindi pa rin ito pinakulong ng papa niya. I really think that he’s hoping someday their family will be alright.
Bigla namang may lumabas na doktor galing sa operating room kaya agad naman kami nagsilapitan at nagsisisiksikan.
“Kamusta si Tyler doc?” kalmang tanng ni Tita Tanya.
Tumango tango naman and doktor at tinapik ang balikat ni Tito Alfred.
“He’s fine, succesful po naming nakuha ang balang tumama malapit sa kanyang puso. Mabuti na lang po talaga at naagapan pa siya. Ilalagay na namin siya sa kaynang kwarto at baka mamaya o bukas ay magigising na siya.
Parang nabunutan ako ng tinik sa sinabi ng doktor sa amin. Kitang kita ko rin sa mga mukha ng mga taong nagaalala kay Tyler ang ginhawa at saya. Thank God and he’s fine.
Maya maya ay nagsiuwian muna silang laaht para makapagbihis at maligo para pagmamaya at fresh na resh daw sila pagnakita sila ni Tyler. Napatawa ako. Masyado talaga silang nagaalala kay Tyler at nakalimutan na nilang alagaan ang kanilang mga sarili. Dalawang araw na pala kami ni Tyler dito, ni hindi ko man lang namalayan.
“Noche Buena na pala bukas.” Sabi ko.
“Yes, kaya sana maging okay na si Tyler para magiging masaya ang pasko natin.” Sabi ni Nathan.
“Dapat lang noh, kasi unang taon ito na magkakasama tayong lahat sa pasko.” Sabi ko.
Tumango naman si Nathan.
“Sige, sabayan mo muna sila Tita Tanya sa kwarto ni Tyler. Punta lang akong sibahan.” Sabi ko.
Tumango naman si Nathan at nauna ng naglakad. Huminga ako ng malalim at dahan dahang dumaretso sa simbahan ng ospital na ito. Gusto ko lang magpasalamat sa Panginoon at binigyan niya pa ng bagong pagkakataon sa buhay si Tyler.
Habang naglalakad ako at hila hila ang IV stand ay nagulat ako ng biglang sumulpot sa harap ko si Amethyst na luhaan.
“A-amethyst?”
Mabilis niya akong nilapitan at niyakap.
“How is he? Oh my gosh, I’m so sorry for everything, Rien. I’m so sorry. I’m such a bitch and and....”
Hinimas ko ang likod niya at pinatahan siya.
“Shh, nagmahal ka lang kaya mo nagawa yun. He’s okay now.” Sabi ko.
“I know hindi mo ako mapapatawad ngayon pero sana isang araw ay pwede. Sana.” Sabi ni Amethyst at kumalas sa yakap.
Ngumiti naman ako. Pinunasan niya ang kanyang mga luha at seryosong tumingin sa akin. Pilit kong hindi matawa. She’s still Amethyst. Matapang yan.
“Can I visit my ex-boyfriend?” sabi niya.
Tumango naman ako.
“Yeah sure.” Sabi ko.
Nagtawanan naman kaming dalawa ni Amethyst. Siguro tanggap na niya na hindi na babalik si Tyler sa kanya at suko na siya sa aming dalawa.
“XYRA!”
Bigla akong kinabahan at agad na lumingon kay Nathan na hingal na hingal na tumatakbo papunta sa akin.
“S-si T-tyler...”
Hindi ko na pinatapos magsalita si Tyler at agad na tinanggal ang IV Fluid line na nakakabit sa akin at agad na tumakbo papunta sa kwarto niya. Wala akong pake kung mahina ako ngayon ang gusto ko lang ay makita si Tyler. Hindi ko na napigilan ang pagluha habang tumatakbo sa loob ng ospital. May nababangga pa nga ako dahil nagiging blur na ang daan ko.
“Tyler, please wait for me. Don’t leave me.” Sabi ko habang tumatakbo.
Rinig na rinig ko ang mga tawag ni nathan at Amethyst sa akin sa may likuran ko na magdahan dahan. Pero hindi ko sila inintindi at mas lalo pang binilisan ang pagtakbo. Ramdam ko ang kirot sa may balikat ko ng dahil sa tahing natamo ko. Pero wala akong pake! I need Tyler the most!
Nang makarating na ako sa harap ng pintuan ay agad ko tong binuksan. Nakita ko sila Tita Tanya na nasa may tabi at umiiyak. Lalapit sana ako kay Tyler na ngayon ay nirerevive ng doktor gamit ang defibrillator paddles pero bigla akong pinigilan ni Nathan.
“Tyler! Fight for me! Please! Don’t leave me. Fight Tyler!” sigaw ko habang tulo pa rin ng tulo ang mga luha ko.
“Clear!” sigaw ng doktor at mabilis na nilagay ang mala plantsang defibillator paddles sa katawan ni Tyler dahilan para ito ay tumaas baba.
Napatakip ako sa bibig ko at napailing. Please live Tyler. Live cause there are so many damn waiting for you here. I love you and I don’t know what to do if you will leave me. So please damn leave.
Napapikit ako ng mata at mabilis na nanalangin sa Panginoon. Sana mabuhay si Tyler. Sana hindi nyia kami iwan. Sana maging matatag siya.
Parang gumunaw ang mundo ko ng bigla kong marinig ang isang tunog na parang sipol. Agad naman akong napamulat at napatingin sa Cardiac Monitor. Hysterical akong napailing habang tinitignan ang isang linyang nagpapatunay na patay na ang isang tao.
Bigla akong napaluhod at napahagulgol.
“It can’t be...” sabi ko.
Mabilis akong tumayo at niyakap si Tyler. I know his parents should be the one doing this but who cares? Nasasaktan ako ngayon.
“T-tyler.... why? Why did left me? Nahihirapan ka na ba ha at bigla mo na alng ako iniwan? Tyler naman ee, mahal na mahal kita.” Sabi ko at mas lalong napaiyak.
“I said don’t leave me...” sabi ko at napabuntong hininga. “but you already did.”