Chapter Twelve
I've been looking at him for what feels like forever. It's like my eyes have their own law-maker and I just can't take it off him.
I cleared my throat after getting back to my senses. "I, uh... I need to go home," itinago ko ang crumpled paper sa bulsa ko nang palihim. He looked at me with disapproval at nawala na ang hint ng kan'yang pagpipigil ng ngisi.
"Ngayon na?"
Tumayo ako and made my way towards where our bags are. Kinuha ko ang akin at inilgay ang notebook at iyong crumpled paper dito. "Yes." Dumidilim na at hindi matutuwa si mama kapag late na ako makakauwi. To be honest, ayoko pa talaga umuwi. I'm really enjoying his company and I like how happy he makes me feel. Kaya lang, may mga responsibilidad akong kailangang harapin.
"Hatid na kita," he offered at kinuha na rin ang sariling bag. Ipinapasok niya ang kan'yang notebooks sa bag pero sa akin siya nakatingin. I immediately shook my head.
"Hindi na." I said, almost embarrassed. Ayokong magpahatid sa kan'ya dahil una sa lahat ay nakakahiya ang bahay namin. Sigurado akong compared sa kanila ay magmumukhang bahay lang ng mga baboy ang bahay namin.
Second is because I don't want him to have a glimpse of my life. Tama na yung kinakaawaan ko na ang sarili ko, i don't need his sympathy. Baka mag-iba pa ang tingin niya sa akin once he finds out how shitty my life is.
"No. I'll drive you home." He said with finality at isinabit muli ang kan'yang bag sa right shoulder niya.
Lalo lang ako nagpursige na 'wag magpahatid sa kan'ya. He has a car, at sigurado akong environment pa lang ng lugar namin ay hindi na babagay ang kan'yang kotse. I've seen his car before, it's a white Hyundai Elantra, at ang alam ko ay mahal na mahal niya ang sasakyan niya na hindi siya nagpapasakay dito dahil sa takot na baka madumihan ito.
"Hindi na." Nagsimula akong maglakad palabas ng locker room. In-off naman niya ang ilaw kaya't nauuna ako sa paglalakad pero humabol din siya sa akin. Hinawi niya ang strap ng shoulder bag ko sa balikat ko para abutin iyon pero mabilis ko siyang napigilan.
"Akin na bag mo," Ngiti niya sa akin na para bang gustong gusto niya ang ideya ng bag ko sa balikat niya.
"Bakla ka ba?" It went out unexpected. Shit, nawala ang filter ng bunganga ko! Natigilan ako at tinitigan ko siya, nawala na ang ngisi sa labi niya. Tumigil din siya sa paglalakad.
Shit! Shit! Shit!
Kumunot ang noo niya at ngayon, kahit napakagwapo niya kapag nakakunot ang noo, ay hindi ito maganda. "Sa gwapo kong 'to." Bulong niya pero narinig ko pa rin. Sa totoo lang, never ko pa siya narinig magsabi ng mga ganyan, yung pinupuri ang sarili. Palaging kay Spencer ko naririnig ang mga iyan kaya't hindi bagay sa seryosong mukha ni Tyrone ang sinabi niya.
Natawa ako. Hindi lang tawa, humalakhak ako. That was a first! He's never arrogant at ang awkward lang ng pagbanggit niya, para bang hindi siya sanay sa sinabi niya. And it's been a long time since tumawa ako ng ganito, yung walang naiisip na problema. Talagang masaya lang ako. When was the last time I laughed so hard? I couldn't even remember being this happy.
"What?!" Pagalit ang tono niya pero unti-unting bumubuo ang ngiti sa labi niya. Hindi ko mapigilan ang tawa ko.
"What's funny, Yvette?" Tanong niya muli kaya't kinagat ko na ang labi ko para pigilan ang paghalakhak. "Hindi ba ako gwapo?" Ngumuso siya and he looks like a puppy! Sarap niyang kurutin!
"Hindi," humalakhak ako lalo at nagsimula muling maglakad. Sumunod naman siya. Heck, that's the most epic lie of all times! Obvious na obvious yung sagot pero dahil gusto ko nga siyang tuksuhin ay nagsinungaling pa ako.
"Hindi ako gwapo?" he said with a hint of humor.
"Hindi nga!" I sticked a tongue out to him pero ang sunod niyang ginawa ay inagaw niya ang bag ko and he succeeded. I frowned looking at him with his victorious smile na para bang nakaagaw siya ng candy sa isang bata. I never knew that he is this playful.
Hindi niya pinansin ang pagsimangot ko. Naglakad siya with my bag on his shoulders at nakakatawa talaga ang itsura niya. He looks super weird with it. Umiling ako at hinayaan ko na lang. Kasiyahan niya 'yan eh.
Nakarating kami sa parking lot at pinatunog niya ang kan'yang sasakyan.
"Akin na bag ko." Pagbabawi ko rito. Maglalakad pa ako papunta sa gate at medyo malayo yon dito sa parking lot.
"Bakit?" He said at binuksan ang pinto ng passenger's seat. I can almost smell the scent of his car. Scent of air freshener and of him, Tyrone's alluring scent. Nakakaakit, gusto kong pumasok na lang sa sasakyan niya at yakapin ang kung anong pwedeng mayakap sa loob. Pwede rin namang si Tyrone na lang.
"Kasi uuwi na ako?" I distracted myself and sarcasm is the best way para gawin iyon.
"Kaya nga, hatid kita." Nanatiling nakabukas ang pinto at muli ay tinitigan ko ang loob nito. Isang beses pa lang ako nakasakay sa kotse at hindi ko na matandaan kung kelan iyon. Isa pa, hamak naman na mas maganda ang kotseng ito. Kung papayag ako magpahatid, isang achievement para sa akin ang makasakay muli sa kotse!
"Hindi na kailangan, Tyrone. Malapit lang naman iyong bahay. Nilalakad ko lang," true enough. Nilalakad ko ang bahay pero hindi iyon malapit. Sadyang kailangan ko magtipid ng pamasahe kaya't kahit may kalayuan ang bahay namin ay kailangan ko iyon lakarin.
Isinara niya ang pinto at nakaramdam ako ng kaunting disappointment sa dibdib ko. Goodbye, achievement.
"Okay. I'll walk you home then."
Napalingon ako sa kan'ya. He looks serious. Umangat ang kan'yang kilay at iyon ang patunay na wala siyang balak bawiin ang sinabi. Hindi niya ako pwedeng ihatid! Kung iyong sasakyan niya pa nga lang, hindi na bagay doon sa amin, pano na lang kung siya na?
"You really think I'll let you go home by yourself? Gabi na, Yvette. Kaya ko naman ihatid ka." humalukipkip siya at muli ay gusto kong matawa sa itsura niya dahil sa bag ko pero dahil natetense ako ay hindi ko magawang tumawa.
"Kaya ko rin namang umuwi mag-isa," pagdedepensa ko.
"I don't care, kaya kong ihatid ka." Pag-uulit niya.
Bumuntong hininga ako. Mukhang wala na akong kawala rito. Padabog akong naglakad papunta sa pinto ng sasakyan niya at nabuo ang ngisi sa labi niya. His victorious smile. Oo na, ako na lang lagi ang tumitiklop sa ating dalawa. Kainis!
"Good girl," aniya at muli ay pinagbuksan niya ako ng pinto. Sinalubong ako ng amoy nito at may kung ano sa tyan ko ang nagliliparan.
Pumasok ako sa loob habang naaadik ako sa amoy ng kotse niya. Isinara niya ito at nakangiti siyang umikot patungong driver's seat. Ipinatong niya ang bag naming dalawa sa backseat. Maganda ang loob ng sasakyan, napakasopistikado. O siguro ay dahil wala akong alam sa mga kotse and I have nothing to compare it to.
---
Tyrone looks weird in our place. It looks weird na mayroong sasakyan ang andito sa eskinita. Kinunotan ng noo ni Tyrone ang mga lalaking nagiinuman sa kanto. Napakagat ako sa labi. He shouldn't be seeing this--my life. He's not used to it. Hindi talaga magandang ideya ang pagpayag ko sa paghatid niya sa akin.
"Nilalakad mo 'to araw araw?" He looks disappointed. Lalo akong nanliit sa sarili.
"Oo."
He frowned even more and I just feel like I have to explain.
"Malapit lang naman tsaka hindi naman laging may nag-iinuman d'yan. Kilala ko--"
"It's dangerous." Umiling siya. Bumuntong hininga ako. Ilang taon ko na ito ginagawa at buhay pa rin naman ako hanggang ngayon.
You know what's dangerous? You. And this feeling.
Hindi na ako sumagot pa at kumontra dahil mukhang badtrip na badtrip siya. Napuno kami ng katahimikan hanggang sa makita ko na ang maliit na bahay namin na halos hindi na makita dahil sa sobrang dilim.
"Dito na lang ako." Hindi ko na kayang ipahiya pa ang sarili ko. He had a glimpse of my life, hindi niya nagustuhan kung paano tumakbo ang buhay ko. Sigurado akong na-turn off na siya sa akin.
Hininto niya ang sasakyan. "Asan bahay mo?"
Tinuro ko ang madilim na lote kung saan nakatayo ang bahay namin.
Tinignan niya ito at umaasa akong mandidiri na siya sa akin. We are of different universe, una pa lang ay alam ko na iyon. Dapat ay tinigil ko na ang magustuhan siya dahil walang wala ako kung ikukumpara sa kan'ya.
He didn't give anything away pero alam kong nandidiri na siya, and it hurts me more than I was expecting, at exaggerated man kung sabihin, pero ngayon ko lang naramdaman ang ganitong klaseng sakit na gusto ko na lang magtago at wag nang magpakita pa.
"Alis na 'ko," kinuha ko ang bag ko mula sa back seat at hindi ko na siya tinitigan pa. Sobrang nanliliit ako sa sarili ko at hindi ko ata kakayanin na makita pa ang reaksyon niya. Bubuksan ko na sana ang pinto nang bigla niyang hinawakan ang braso ko. Nilingon ko siya at nagpapasalamat ako sa dilim dahil hindi niya nakita ang pagtulo ng isang luha ko.
"I'll see you tomorrow," aniya at wala na akong nagawa kundi tumango. Gusto ko na lang makapasok sa bahay para makita ko na si Viviene at sigurado akong mawawala na itong kung anong sakit na nararamdaman ko.
Binuksan ko na nang tuluyan ang pinto at nakalabas na ang isang paa ko nang magsalita siya muli.
"Yvette," he said and I feel like breaking down. Kinakaawaan niya ba ako? Kaya ba ganito? Hindi ko kailangan ang awa niya.
Nilingon ko siya muli at naghintay ng sasabihin.
"I, uh... I..." he heaved a deep sigh and it's as if he's fighting some internal struggle "Nevermind. Good night."
Nilunok ko ang kung anong bara sa lalamunan ko para makapagsalita ako ng maayos. Ayokong malaman niyang umiiyak ako dahil lalo niya akong kakaawaan. "Good night, Tyrone. Salamat sa paghatid."
Bumaba ako at naglakad papunta sa bahay. Agad akong sumilip sa bintana para makita ang pag-alis niya, pero nagtagal pa siya ng ilang minuto bago tuluyang umalis. Bumuntong hininga ako at pinunasan ang luha sa pisngi ko.
This is stupid. Kung iiyak ako, iiyak ako dahil ganito ang buhay ko, at hindi dahil hindi ako gusto ng taong gusto ko.