«Yoongi…»
Μμμ
Γιατί νιώθω τόσο ανάλαφρος;
«Yoongi;…»
«Λες να ξύπνησε;»
«Δεν ξέρω ρε μαμά, κάτσε τώρα ήσυχα!»
Τι είναι όλες αυτές οι φωνές;
Η μία ανήκει στη Hyerin…
Είναι εδώ η Hyerin;!
Ο Yoongi προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια του όχι μόνο για να δει την Hyerin αλλά και να καταλάβει που στο καλό βρισκόταν. Για κάποιο λόγο δεν μπορούσε να τα ανοίξει όμως. Όσες προσπάθειες και να έκανε, αποτύγχαινε παταγωδώς, διότι ένιωθε τα βλέφαρά του βαριά. Εκτός απ’αυτό, η συνομιλία που γινόταν από δίπλα του ακουγόταν κάπως υπόκωφη για αυτόν.
Κάτι του μύριζε άσχημα εκεί πέρα. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Ένιωθε καθηλωμένος, καταβεβλημένος από κάτι, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό. Το πρώτο πράγμα που μπορούσε να αισθανθεί ήταν ότι βρισκόταν ξαπλωμένος κάπου.
«Κυρία Min, ευτυχώς που ήρθατε εγκαίρως –»
Ο Yoongi έκανε μία τελευταία προσπάθεια να ανοίξει τα μάτια του.
«Μαμά, νομίζω ότι ξύπνησε!»
«Το παιδί μου!»
Όταν άνοιξε τα μάτια του, όλες οι απορίες του λύθηκαν.
Βρισκόταν σε ένα άσπρο δωμάτιο, μετρίου μεγέθους. Στη γωνία υπήρχε μία μικρή τουαλέτα, δίπλα από το κρεβάτι ένα κομοδίνο και απο τη μία μεριά του κρεβατιού υπήρχαν δύο καρέκλες και από την άλλη μεριά ένας καναπές.
Κοιτούσε τριγύρω του δίχως να κουνήσει ούτε ένα εκατοστό του σώματός του, παραμένοντας ξαπλωμένος στο κρεβάτι που κείτονταν.
Δεν βρίσκομαι σε νοσοκομείο.
Ας μου πει κάποιος ότι δεν βρίσκομαι στο νοσοκομείο.
«Y-Yoongi;»Με το άκουσμα της φωνής της, ο Yoongi έστρεψε το βλέμμα του προς τα δεξιά. Για κάποιο λόγο δεν μπορούσε να κουνήσει το υπόλοιπο σώμα του για να κοιτάξει κάπου ή να κάνει κάτι. Για την ακρίβεια δεν προσπάθησε καν να κουνηθεί.
Αμέσως ήρθε αντιμέτωπος με τη Hyerin. Όταν τον είδε, του χαμογέλασε. Θα το έκανε και αυτός, μακάρι να μπορούσε όμως.
Όταν η Hyerin έμαθε πως ένας συμμαθητής της, σε αυτή τη περίπτωση ο Yoongi, είχε μπλεχτεί σε ένα μικρό ατυχηματάκι, έχασε την γη κάτω απ’τα πόδια της. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι την ίδια μέρα, μερικά λεπτά αφού ο Yoongi έφυγε από το σπίτι της βρέθηκε στο δρόμο ελαφρά χτυπημένος. Ανησύχησε τόσο πολύ για αυτόν που αμέσως έτρεξε στο νοσοκομείο όπου βρισκόταν.
Τη στιγμή που ο Yoongi απέστρεψε το βλέμμα του απο τη Hyerin και πήγε να κοιτάξει από την άλλη μεριά του κρεβατιού, συνειδητοποίησε και κάτι άλλο.
Το πόδι του.
Ας μου εξηγήσει κάποιος τι έχει γίνει.
Το πόδι του βρισκόταν στον αέρα και συγκεκριμένα κρεμασμένο από ένα αντικείμενο που του το κρατούσε σταθερό.
Δεν χάρηκε και τόσο πολύ με το θέαμα αυτό, αφού γούρλωσε τα μάτια του τρομαγμένος, με αποτέλεσμα να είναι έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Ήταν πολύ κουρασμένος για να συγκρατηθεί και να μην κλάψει.
Καθώς όλα τα μάτια ήταν στραμμένα πάνω του, η αντίδρασή του σε όλο αυτό δεν πέρασε απαρατήρητη και αμέσως η μητέρα του, η οποία βρισκόταν δίπλα του, τον πλησίασε για να τον καθησυχάσει προτού πει ο ίδιος οτιδήποτε.
«Τι μου συν–»
«Ηρέμησε, αγόρι μου, δεν έγινε τίποτα, απλώς ηρέμησε.»προσπάθησε να τον καθησυχάσει η μητέρα του αγκαλιάζοντάς τον και με αυτή της τη κίνηση, απλώς τον αποτελείωσε.
Ένιωσε σιγά σιγά δάκρυα να σχηματίζονται στις άκρες των ματιών του. Είχε τρομοκρατηθεί από όλο αυτό που αντίκρισε από τη πρώτη στιγμή που άνοιξε τα μάτια του. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει και όλο αυτό τον άγχωνε. Βρισκόταν σε μία άσχημη κατάσταση και κανείς μέχρι τότε δεν του είχε εξηγήσει τι είχε προηγηθεί για να έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο.
«Ας μου εξηγήσει κάποιος τι συνέβη… Τι έγινε;»
Με αυτή την ερώτηση, οι γύρω του κοιτάχτηκαν περίεργα και ελάχιστα τρομαγμένα. Η μητέρα του τραβήχτηκε από πάνω του και τον κοίταξε μπερδεμένη. Όσο και να μην ήθελαν δεν δίστασαν να σκεφτούν το ενδεχόμενο ότι μπορεί να περνούσε μία απώλεια μνήμης.
«Πες μας το όνομά σου.»ζήτησε η Hyerin να της απαντήσει καθώς τον πλησίασε ανήσυχη. Το μόνο που δεν ήθελε να είχε πάθει ο Yoongi, ήταν να έχει αμνησία. Δεν ήθελε να την ξεχάσει, να αρχίσει ξανά από το μηδέν.
«Min Yoongi με λένε βασικά, δεν γίνεται να μην με θυμάσαι Hyerin.»
«Yes! Θυμάται ΚΑΙ το όνομά μου!»πανηγύρισε η κοπέλα δίνοντας μία μπουνιά στον αέρα και εν τέλει κερδίζοντας τα βλέμματα των δύο μεγαλύτερων γυναικών. Δεν την ένοιαξε καθόλου που την κοίταξαν περίεργα, αυτό όμως που την ανακούφισε και την χαροποίησε ήταν ότι ο Yoongi τη θυμόταν.
«Τουλάχιστον πες μου και το πότε γεννήθηκες.»ζήτησε η μητέρα του και ο Yoongi κοίταξε απαυδισμένος το ταβάνι.
«Μαμά, θυμάμαι πότε γεννήθηκα!»φώναξε εκνευρισμένος πλέον ο Yoongi με κάποια λιγοστά δάκρυα να έχουν ξεφύγει από τα μάτια του εξαιτίας του ξεσπάσματος και της έριξε ένα θυμωμένο βλεμμα. Από μέσα του ένιωθε ντροπή και τρελή αμηχανία που η μητέρα του του έκανε τέτοιες ερωτήσεις και ο ίδιος έκλαιγε μπροστά στο κορίτσι που του αρέσει.
«Άρα δεν έχεις αμνησία.»διαπίστωσε η μητέρα του εξακολουθώντας να το έχει απορία.
«Όχι μαμά… Απλώς ας μου εξηγήσει κάποιος τι έγινε και βρέθηκα σε αυτό το κρεβάτι με ένα…»κοίταξε μπροστά και ξεφύσηξε απογοητευμένος. «… σπασμένο πόδι…»
«Εγώ δεν ξέρω πολλά και πως έγινε το ατύχημα. Απλώς έμαθα πως σε χτύπησε ένα αμάξι επειδή βγήκες ξαφνικά στον δρόμο.»τον πληροφόρησε η μητέρα του, αν και δεν ήταν τόσο επαρκείς οι πληροφορίες για να του δώσουν να καταλάβει τι πραγματικά συνέβη.
«Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του οδηγού στην αστυνομία, πέρασες τον δρόμο χωρίς να κοιτάξεις και αυτός ευτυχώς πάτησε απότομα το φρένο και δεν σε χτύπησε πολύ. Απλώς, εξαιτίας του σοκ που δέχτηκες από το μικρό χτύπημα βρέθηκες κάτω λιπόθυμος και μάλλον για τον ίδιο λόγο δεν θυμάσαι τι έγινε. Το καλό με αυτή την υπόθεση είναι ότι ο οδηγός σε είδε, αλλιώς τα πράγματα τώρα θα ήταν ακόμα χειρότερα…»διευκρίνισε καλύτερα η Hyerin και στο τέλος τον κοίταξε αγχωμένη. «Με όλο το συμπάθιο, μα είσαι πολύ γκαντέμης που έσπασες μόνο το πόδι σου!»του φώναξε αλλάζοντας ξαφνικά την έκφρασή της σε θυμωμένη και τρομάζοντας ταυτόχρονα και τον Yoongi. Έπειτα, έστρεψε το βλέμμα της στη μητέρα του, ένοχη που χαρακτήρισε έτσι τον γιο της όχι μόνο μπροστά σε αυτήν αλλά και στη δικιά της μητέρα. «Με συγχωρείτε κυρία Min για τον χαρακτηρισμό, αλλά που στο καλό είχες το μυαλό σου όταν περπατούσες;!;!»
Σε εσένα, ίσως;
Στο φιλί που μοιραστήκαμε πριν από τρεις μέρες και στο γεγονός ότι παρόλο που είσαι κορίτσι, δεν το ανέφερες καν; Ίσως;
Μήπως δεν σημαίνει τίποτα για εσένα τελικά;
Ενώ σκεφτόταν όλα αυτά, την κοιτούσε λες και εξέφραζε τις σκέψεις του μπροστά της, εκείνη τη στιγμή. Ήθελε τόσο πολύ να της το πει, αλλά η παρουσία των μητέρων τους δεν βοηθούσε και πολύ στο να συζητήσουν τα δικά τους.
Αυτό το φιλί τού ήταν τόσο ακαταμάχητο, ώστε ήθελε να της το αναφέρει και να της εκφράσει το πόσο πολύ περίμενε αυτή τη στιγμή και πόσο πολύ ήθελε να επαναλάβουν αυτή τη στιγμή. Το άγγιγμά της ήταν τόσο αισθητό πάνω του, όταν της κράτησε το χέρι ένιωσε τόσο ασφαλής. Θα έμενε για πάντα έτσι, αν μπορούσε.
Ήθελε όμως να συγκρατήσει τον εαυτό του και να μην φανεί σαν κανένας μανιακός.
Από την άλλη βέβαια, ένιωθε τόσο μαλάκας που βρέθηκε σε μία τέτοια κατάσταση εξαιτίας της αφηρημάδας του. Θα μπορούσε να ήταν πιο προσεκτικός, να μην σκέφτεται πράγματα που ήξερε ότι τον αποσυντονίζουν τόσο εύκολα και να μην είχε προκαλέσει ένα τέτοιο, μη απαραίτητο ατύχημα.
«Μπορείτε να με αφήσετε λίγο μόνο μου;»Ο Yoongi πέταξε τη φράση που δεν ήθελαν να ακούσουν οι τρεις γυναίκες. Τον κοίταξαν άφωνες που τους είπε κάτι τέτοιο σε μία κρίσιμη για όλους στιγμή και έδειξε αδιαφορία για το πόσο ανησύχησαν. Αλλά ήταν λογικό, με όσα είχαν συμβεί, ήθελε να μείνει μόνος του, να έχει την ηρεμία του και να ξεκαθαρίσει τις μπερδεμένες σκέψεις που βρίσκονταν μες στο κεφάλι του.
Και κάπως έτσι, η μητέρα του ξεκίνησε να του κάνει κήρυγμα τρελαμένη από τα λόγια του γιου της.
«Έχεις τρελαθεί εντελώς; Like, εντελώς;! Νομίζεις πως στη κατάσταση που βρίσκεσαι θα σε αφήσουμε μόνο σου; Δεν είσαι με τα καλά σου μου φαίνεται! Όταν γυρίσουμε στο σπίτι, θα πρέπει να συζητήσουμε κάποια πράγματα νεαρέ μου, που–»
«Μαμά, δεν είμαι ένα 10χρονο σκατόκουτσκο που πρέπει να έχει τη μάνα του συνεχώς πάνω απ’το κεφάλι του να του λέει τι να κάνει! Απλώς θέλω να ηρεμήσω! Το πόδι μου έσπασα, το ξέρω ότι θα είχα πάθει και χειρότερα και ζητάω τρομερά συγνώμη που δεν κοιτούσα μπροστά μου αλλά έχω τόσες σκοτούρες στο μυαλό μου και είμαι τόσο μπερδεμένος που το μόνο που θέλω να κάνω είναι να ησυχάσω και να βρω μία λύση στα προβλήματα που με απασχολούν!»Της αντιγύρισε αυτός φωνάζοντας έξαλλος με την υπερπροστατευτική συμπεριφορά της, άσχετα αν υπήρχαν μαζί τους και δύο άτομα που κανονικά δεν έπρεπε να ξέρουν την οικογενειακή τους κατάσταση.
Είχε βαρεθεί να τον αντιμετωπίζουν σαν ένα μοναχοπαίδι που έπρεπε να τα έχει όλα στη διάθεσή του, να δέχεται περισσότερη αγάπη και σημασία από αυτή που αξίζει.
Ο Yoongi πήρε μία βαθιά ανάσα για να ηρεμήσει.
«Αχ απλώς φύγετε. Θέλω να κοιμηθώ και λίγο. Είμαι κουρασμένος.»είπε σαν δεύτερη δικαιολογία.
Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια προτού η Hyerin, η μητέρα της και η μητέρα του αποχωρήσουν από το δωμάτιο αφήνοντάς τον μόνο του.
Αφού έκλεισαν τη πόρτα, ο Yoongi έβγαλε έναν βαρύ αναστεναγμό και κοίταξε μπροστά.
«Και τώρα μείναμε οι δύο μας.»είπε αναφερόμενος στο πόδι του και προσπάθησε να ηρεμήσει ώστε να σκεφτεί καθαρά τι θα κάνει για να ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα.
Μακάρι να ‘ξερε πως η Hyerin καθόταν και τον κοιτούσε από το τζάμι της πόρτας και ευχόταν από μέσα της να πάνε όλα καλά και να αναρρώσει γρήγορα…