SA ISANG kilalang ospital sa Maynila ay kinakabahang nakatayo sa may pinto ng pribadong silid si Serena. Natatakot siya sa maaaring makita. Kasama na roon ang pangamba na baka nasa loob si Yvette. Pero tinakpan ng pangangailangang makita si Robb ang takot niya.
Pinihit niya ang seradura at itinulak pabukas ang pinto. Nag-iisa lang si Robb sa kama, patamad na nonoood ng TV. Her heart beat erratically. She wanted to run and throw herself on him and yet her legs felt frozen.
He looked almost achingly familiar—lean, angular face, with the thin scar along the jawline...
Mula sa television ay nag-angat ng paningin si Robb sa dako niya. May ilang beses itong kumurap nang makita siyang nakatayo roon. His look of shocked surprise was quickly replaced by a carefully guarded expression.
Dahan-dahang humakbang palapit si Serena. Huminto siya sa mismong paanan nito. "You know my mobile number..." Her voice was trembling. "Bakit hindi mo ako tinawagan?"
"Dahil hindi ko gustong malaman mo," he said. Serena grimaced inwardly.
"Paano mong nalaman?" dugtong nito.
"It isn't important," she said. Sinulyapan niya ang naka-cast nitong kaliwang binti, mula sa ibaba ng tuhod hanggang sa kalahati ng hita. "W-what happened, Robb?"
Sandali itong nag-atubili bago sumagot. "Pinagtakhan ko ang pagmamadali mong makaalis sa kabila ng masamang panahon. Nang bumaba ka'y pumasok ako sa silid mo at nakita ko sa dressing table ang mga singsing..."
Serena thought she saw pain cross his eyes. But it was gone instantly.
"I knew then you weren't planning to come back. I ran after you, thinking I could catch up with you and stop you..." Sandali itong huminto na tila nahapo sa pagsasalita.
Serena watched Robb with growing horror. The scar stood out like a ragged white line on his tensed jaw.
"Nakita ko nang mabunot ang puno mula sa lupa. Umiwas ako, but one of the branches caught me when it fell. It injured my leg." He laughed, a harsh, humorless sound. "It's ironic, isn't it? Naligtasan ko ang mapanganib na kagubatan sa Indonesia upang mapahamak lamang sa isang sanga sa mismong bakuran ko."
Kung ganoon ay kay Robb ang tinig na narinig niya. Tinatawag siya. And she drove away, leaving him lying there helpless!
"Dapat pa rin akong magpasalamat," Robb added grimly. "Ilang hakbang pa at nasa ilalim sana ako ng punong iyon."
"I'm sorry..." she whispered. May pakiramdam siyang nawalan ng kulay ang mukha niya. Robb could have been dead. "H-hindi ko alam..."
Nagkibit ito ng mga balikat. "Mabuti na lamang at hindi pa rin nakaalis si Yvette. Binigyan niya ako ng first aid at nag-utos kay Julio na lagyan ng improvised splint ang binti ko."
Si Yvette. Sandali niya itong nakalimutan sa pag-aalala niya. Of course, the good old capable and experienced Yvette, she thought painfully.
"Sana'y pinaalam mo sa akin..." Puno ng pagdaramdam ang tinig niya. "Kahit paano'y may karapatan akong malaman."
"Para agad mo akong puntahan at alagaan? Tulad ng lagi mong ginagawa? Tiyahin mo man... o isang may sakit na lola ng ibang tao, o isang nabitag na ibon?" He sneered. "You're always trapped by your own softheartedness, Serena. And I won't have a wife on those terms!"
Serena lifted anguished eyes to him. "On... on what terms will you have a wife?" tanong niya. Wala siyang pakialam kahit na ano pang kondisyon ang ibigay ni Robb, tatanggapin niya iyon.
Pero hindi ito sumagot. Nakatitig lang sa screen ng TV, a familiar scowl on his face.
"N-nandito ba sa ospital si Yvette?" tanong niya.
"No."
"Ibig mong sabihin ay wala lang siya rito ngayon pero dadalawin ka niya ano mang oras?" she asked uncertainly.
"May nakilala siyang pasyente rito sa ospital na taga- Negros, an old sugar baron. Agad niyang tinanggap ang alok na maging private nurse nito. So, she must be in Negros now." His voice was cold and without emotion. "Nang mamatay si Lola ay natapos ang trabaho niya."
"I was under the impression that Yvette's talents were not only limited to her nursing abilities," panunuya niya.
"Si Yvette ba ang dahilan kaya ka umalis, Serena? Iniisip mo bang may namamagitan sa amin habang inaalagaan niya si Lola?"
"I'm not blind. I could see what was going on!"
"And what exactly did you see?" he asked sarcastically.
"The night before Lola Emilia died, she insulted me." She was more wary than angry. Hindi siya makapaniwalang nagtatalo na naman sila. She should be comforting him instead of antagonizing him. "She said I wasn't your type... ipinahihiwatig niyang may alam siya tungkol sa ating dalawa... At para na rin niyang inaming may relasyon kayo."
"Damn!" he muttered angrily. "Kung ano man ang namagitan sa amin ay matagal nang nangyari iyon at naghiwalay kaming magkaibigan. If there's one thing that turns me off, it is a possessive woman who presumes a lot of things that aren't true."
Hindi matiyak ni Serena kung siya ba ang tinutukoy ni Robb o si Yvette. "It's all right, Robb," she said in a resigned and bitter tone. "Kung wala na siya'y walang dahilan para pag-usapan pa ito."
"Gusto kong pag-usapan!" he snapped. "It's my fault. Dapat ay inawat ko si Yvette sa pagpipilit niyang muli kaming magkalapit. Pero hinayaan ko siyang mag-isip na wala akong pagtingin sa iyo, na kaya kita pinakasalan ay dahil sa kung anong kapakinabangan mula sa pagpapakasal natin..."
"I-iyon naman talaga ang totoo," usal niya, nag-init ang sulok ng mga mata.
"But she didn't know that. She just presumed! Dahil naki-kita niyang tuwing magkakalapit tayo'y tila may sakit akong nakakahawa sa paningin mo. Ginamit ko ang maling paniniwala niyang iyon. Gusto kong magselos ka..."
Napasinghap siya kasabay ng panlalaki ng mga mata niya.
"Oh, it was a cheap trick, inaamin ko," patuloy nito.
"But you were so damned untouchable."
"And you enjoyed making me miserable letting me think you were making love to another woman under my nose!" Magkasamang galit at sama ng loob ang nararamdaman niya.
"Miserable? Why, you certainly hid it well," he was sarcastic. "Anyway..." He sighed irritably, "bakit ka naririto, Serena?"
She swallowed a lump in her throat. "I came because I...I love you, Robb."
Sandali lang na natilihan ito. Pagkatapos ay umiling. "No. You don't love me. You think I'm helpless and you want to take care of me. Tulad ng pag-aalaga mo sa tiyahin mo... kay Lola... sa ibon! Nakadarama ka ng awa at guilt sa akin dahil iniisip mong hindi mangyayari ito kung hindi kita hinabol."
She gasped. "H-hindi totoo iyan!"
"Iyan mismo ang dahilan kung bakit hindi ko ipinaalam sa iyo ang nangyari sa akin, Serena. I won't have a wife who says she loves me just because she feels sorry for me."
Serena felt so helpless. Tumalikod siya at lumapit sa bintana. Tinanaw ang mga tao sa parking lot sa ibaba. In a way, tama ito. Hindi siya pupunta roon kung hindi ito napahamak. But his accident had nothing to do with the depth of her love. Iniibig niya ito may sakit man ito o wala.
Pero hindi naniniwala si Robb sa kanya. At mula pa kaninang dumating siya'y ipinahihiwatig nitong hindi nito ikinatutuwa ang pagdalaw niya. Unbearable pain sliced through her heart. Pinuno niya ng hangin ang dibdib at muling humarap dito.
"Ikinalulungkot kong nakabagabag sa iyo ang pag-amin kong mahal kita, Robb. Hindi ko hinihiling na paniwalaan mo iyon. Hindi rin ako humihiling ng katugon..." She sniffed. "Gusto ko lang na malaman mo. Hindi ko nga matiyak kung bakit kailangan kong sabihin sa iyo gayong nang umalis ako'y ipinagpasalamat kong hindi mo nalamang mahal kita. At least, I had my pride intact."
He eyed her, a frown on his forehead. Ni hindi niya matiyak kung ano ang nararamdaman at iniisip nito. Humakbang siya patungo sa pinto bago pa siya umiyak sa harap nito.
"Sisikapin kong madalaw kang muli bago ka lumabas. At kung kailangan ang pirma ko sa annulment papers..." Pinigil niyang huwag kumawala ang hikbi "...tawagan mo ako."
Nasa pinto na siya nang magsalita ito. "I never wanted an annulment, Serena. I only said that to protect my pride," he said. "At matagal ko nang pinunit ang prenup contract. Noon mismong araw na pinirmahan mo iyon..."
Naguguluhang nilingon niya ito. "W-why?"
Nagkibit ito ng mga balikat. "Just a wild idea. Nang araw na umalis ka'y balak kong sabihin sa iyong magsimula tayong muli. That I'll make it right this time. Liligawan kita... susuyuin. And my arrogance led me to believe I could make you love me..."
Napahakbang siya pabalik. Her eyes were wide and uncertain. Robb reached for her hand and pulled her closer. "Totoong gusto kong paluguran si Lola kaya sinabi kong magpanggap tayong magkasintahan, Serena. But marrying you was never part of my plan. Subalit bigla'y naramdaman kong hindi ko gustong pakawalan ka. Kaya ginamit ko ang pagmamahal mo kay Lola at sinabi kong pakakasal tayo. Alam ko na ano man ang mangyari'y hindi mo gugustuhing sumama ang loob niya...
"Hindi ko alam kung kailan kita unang minahal, Serena," patuloy nito. "Kung noong una tayong magkita sa dalampasigan nang sinisikap mong iligtas ang ibon... o nang matulog tayong magkayakap sa ospital... o noong bumalik ako sa bahay mo nang gabing iyon at makitang naroon pa rin ang sasakyan ni Alfred. I was really shaken up. I'd never felt anything like that to a woman before."
Speechless, Serena stared at him dazedly. Hindi niya matiyak kung naiintindihan niya ang mga sinasabi nito.
"I love you, Serena," he whispered. Ikinulong ni Robb ang kamay niya sa mga palad nito at hinagkan iyon.
"Then... why did you reject me that night?" naguguluhang tanong niya.
"Forgive me, my love. But I realized I wanted more from you than purely male instinct. Just sex wasn't enough... I wanted your love. At nang gabing iyon ay may pakiramdam akong iyon mismo ang gusto mong mangyari—to get something out of this marriage..."
"Oh." Serena sighed happily. "I love you, Robb. Nang gabing iyon ay alam ko nang mahal kita."
Kinabig ni Robb ang mukha niya at masuyo siyang hinagkan. "And this time, we will have a real wedding night, darling."
Serena smiled. She knew she was again trapped. Trapped in Robb's love.
••• WAKAS •••