Love Trap by Martha Cecilia

Chapter 33

SA ISANG kilalang ospital sa Maynila ay kinakabahang nakatayo sa may pinto ng pribadong silid si Serena. Natatakot siya sa maaaring makita. Kasama na roon ang pangamba na baka nasa loob si Yvette. Pero tinakpan ng pangangailangang makita si Robb ang takot niya.

Pinihit niya ang seradura at itinulak pabukas ang pinto. Nag-iisa lang si Robb sa kama, patamad na nonoood ng TV. Her heart beat erratically. She wanted to run and throw herself on him and yet her legs felt frozen.

He looked almost achingly familiar—lean, angular face, with the thin scar along the jawline...

Mula sa television ay nag-angat ng paningin si Robb sa dako niya. May ilang beses itong kumurap nang makita siyang nakatayo roon. His look of shocked surprise was quickly replaced by a carefully guarded expression.

Dahan-dahang humakbang palapit si Serena. Huminto siya sa mismong paanan nito. "You know my mobile number..." Her voice was trembling. "Bakit hindi mo ako tinawagan?"

"Dahil hindi ko gustong malaman mo," he said. Serena grimaced inwardly.

"Paano mong nalaman?" dugtong nito.

"It isn't important," she said. Sinulyapan niya ang naka-cast nitong kaliwang binti, mula sa ibaba ng tuhod hanggang sa kalahati ng hita. "W-what happened, Robb?"

Sandali itong nag-atubili bago sumagot. "Pinagtakhan ko ang pagmamadali mong makaalis sa kabila ng masamang panahon. Nang bumaba ka'y pumasok ako sa silid mo at nakita ko sa dressing table ang mga singsing..."

Serena thought she saw pain cross his eyes. But it was gone instantly.

"I knew then you weren't planning to come back. I ran after you, thinking I could catch up with you and stop you..." Sandali itong huminto na tila nahapo sa pagsasalita.

Serena watched Robb with growing horror. The scar stood out like a ragged white line on his tensed jaw.

"Nakita ko nang mabunot ang puno mula sa lupa. Umiwas ako, but one of the branches caught me when it fell. It injured my leg." He laughed, a harsh, humorless sound. "It's ironic, isn't it? Naligtasan ko ang mapanganib na kagubatan sa Indonesia upang mapahamak lamang sa isang sanga sa mismong bakuran ko."

Kung ganoon ay kay Robb ang tinig na narinig niya. Tinatawag siya. And she drove away, leaving him lying there helpless!

"Dapat pa rin akong magpasalamat," Robb added grimly. "Ilang hakbang pa at nasa ilalim sana ako ng punong iyon."

"I'm sorry..." she whispered. May pakiramdam siyang nawalan ng kulay ang mukha niya. Robb could have been dead. "H-hindi ko alam..."

Nagkibit ito ng mga balikat. "Mabuti na lamang at hindi pa rin nakaalis si Yvette. Binigyan niya ako ng first aid at nag-utos kay Julio na lagyan ng improvised splint ang binti ko."

Si Yvette. Sandali niya itong nakalimutan sa pag-aalala niya. Of course, the good old capable and experienced Yvette, she thought painfully.

"Sana'y pinaalam mo sa akin..." Puno ng pagdaramdam ang tinig niya. "Kahit paano'y may karapatan akong malaman."

"Para agad mo akong puntahan at alagaan? Tulad ng lagi mong ginagawa? Tiyahin mo man... o isang may sakit na lola ng ibang tao, o isang nabitag na ibon?" He sneered. "You're always trapped by your own softheartedness, Serena. And I won't have a wife on those terms!"