«Μην. Βγάλεις. Άχνα.»τον προειδοποίησε κοιτώντας τον ευθεία στα μάτια και παρακαλώντας τον με αυτόν τον τρόπο να μην πει ούτε λέξη.
Ο Yoongi ανταπέδωσε με ένα βλέμμα. Δεν περίμενε ποτέ ότι θα βρισκόταν μες στα σκοτάδια κολλημένος πάνω σε έναν τσιμεντένιο τοίχο με το κορίτσι που του αρέσει. Η σιωπή που επικρατούσε γύρω τους – παρά τον ήχο των αυτοκινήτων – έκανε την ατμόσφαιρα καλύτερη. Του άρεσε. Ήθελε απλά να σταματήσει τον χρόνο και να κάτσει εκεί μπροστά της, το σώμα του κολλημένο πάνω στο δικό της, τα μάτια του να κοιτάνε τα δικά της.
Ναι, έπρεπε να κάνουν ησυχία. Αλλά δεν μπορούσαν να στέκονται εκεί χωρίς να κάνουν τίποτα. Κάτι πήγαινε λάθος εκείνη τη στιγμή.
Σιγά σιγά η έκφρασή του μαλάκωσε. Επιβεβαιώνοντας τον εαυτό του ότι πλέον βρίσκεται σε ένα ασφαλές μέρος, εξέπνευσε από τη μύτη του και το χέρι του σύρθηκε αργά πάνω στον πήχη της. Έπειτα, ανέβηκε προς τα πάνω και απομάκρυνε τη παλάμη της πάνω από το στόμα του. Χωρίς να αφήσει το χέρι της μέσα απ’το δικό του, της χαμογέλασε γλυκά. Αυτή έμεινε να τον κοιτάζει. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι προσπαθούσε να της δείξει το βλέμμα του.
Πώς γινόταν να ήταν τόσο ήρεμος τη στιγμή εκείνη; Έπειτα από κάτι τόσο τρομερό για αυτή;
Είχε βρεθεί αντιμέτωπη με μία φωτογραφία που αποδείκνυε ότι το αγόρι της την κορόιδευε τόσο καιρό, αντιμέτωπη με την πιο άσχημη συμπεριφορά του αγοριού της και ήταν λογικό να ήταν αναστατωμένη.
Ο Yoongi πλέον ένιωθε χαλαρός. Η εσωτερική γαλήνη που αναζητούσε εδώ και πόση ώρα τον είχε βρει επιτέλους.
Το αγόρι που βρισκόταν ακριβώς μπροστά της έσκυψε διστακτικά προς το μέρος της. Αφού δεν μπορούσε να μιλήσει για να εκφράσει τα συναισθήματά του, σκέφτηκε να το κάνει με πράξεις. Δεν τον ένοιαζε ούτε ότι μέχρι πριν από λίγα λεπτά ήταν κορίτσι του Wonho, ούτε καν ο ίδιος ο Wonho.
Η Hyerin μη ξέροντας τι να κάνει, τον κοιτούσε περιμένοντας την επόμενη κίνησή του. Φοβόταν να πάρει τη πρωτοβουλία να κάνει κάτι χωρίς να είναι σίγουρη. Ούτως ή άλλως, πως γινόταν να σκεφτεί από τη στιγμή που το αγόρι για το οποίο είχε κρυφά συναισθήματα εδώ και λίγες μέρες είχε τα χείλη του ελάχιστα εκατοστά μακριά από τα δικά της;
Ο Yoongi την κοίταξε για μία ακόμη φορά στα μάτια, άφησε μία τελευταία ανάσα να πέσει πάνω στα χείλη της και επιτέλους έκανε την τελική κίνηση.
Την φίλησε.
Ένωσε τα χείλη του απαλά με τα δικά της, ενώ της κρατούσε ακόμα το χέρι. Το αίσθημα του να κλειδώνει το στόμα του με το δικό της ήταν απλώς ακαταμάχητο.
Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα άλλο. Μόνο αυτήν, αυτόν, να φιλιούνται μέσα στη σιωπή της νύχτας. Θυμήθηκε πως πολλές φορές έπιανε τον εαυτό του να φαντάζεται τέτοιες στιγμές.
Ξαφνικά, η Hyerin επανήλθε στη πραγματικότητα και ανταπέδωσε στο φιλί του. Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι συνέβαινε. Μέσα σε μία μέρα είχε φιλήσει δύο αγόρια. Το ένα δεν της ανήκε – ακόμα. Το άλλο πολύ πιθανόν να βρισκόταν ακόμα ξαπλωμένο στο γρασίδι κρατώντας τα αχαμνά του.
Ο Wonho δεν την ενδιέφερε πλέον. Επιτέλους, ένιωθε ελεύθερη να είναι ο εαυτός της. Ένιωθε ασφαλής μπροστά στον Yoongi, άνετη. Μπορούσε να του δείξει τον πραγματικό εαυτό της. Την αληθινή Hyerin.
Το αγόρι έκλεισε το πρόσωπό της μέσα στις μεγάλες – σε σύγκριση με του κοριτσιού – παλάμες του. Δεν ήθελε να σταματήσει να τη φιλάει. Είχαν βρει ήδη τον ρυθμό τους και δεν μπορούσε να την αφήσει να φύγει. Ένιωθε τα χείλη της να χορεύουν πάνω στα δικά του και αναστατωνόταν. Ένιωθε τα πάντα μέσα του να μπερδεύονται μεταξύ τους.
Η Hyerin απομάκρυνε – όσο και να μην ήθελε – τα χείλη της από τα δικά του και του έριξε ένα βλέμμα. «Yoongi...»έκανε χαμηλόφωνα αλλά ο Yoongi της έκανε νόημα να σωπάσει. «Τι κάνουμε–»
«Σσς...»έκανε ο Yoongi πάλι και την ξαναφίλησε. Δεν είχε τη δυνατότητα να αντισταθεί πλέον και φυσικά, δεν περίμενε ένα ζευγάρι χειλιών ενός κοριτσιού να τον κάνουν τόσο επιρρεπή πάνω τους.
Δεν την πίεσε πολύ και απλώς της έδωσε ένα απλό φιλί το οποίο ίσως διήρκησε 5 δευτερόλεπτα.
Κοιτάχτηκαν για λίγο μεταξύ τους. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν τι μόλις είχε συμβεί. Ο Yoongi δεν πήρε τα χέρια του από το πρόσωπό της και εξακολουθούσε να την κοιτάει. Με το να έχει ολόκληρο τον κόσμο στα χέρια του, την έκανε να εστιάσει στο πρόσωπό του, στα μάτια του.
Άφησε μία ανάσα από μέσα του και μετέφερε τα χέρια του στους ώμους της. Προσπαθούσε να χαλαρώσει έπειτα από το φιλί τους και το ίδιο προσπαθούσε να μεταφέρει και σε εκείνη. Την ηρεμία και την ανακούφιση έπειτα από το πρώτο του φιλί.
Ξαφνικά, του ξέφυγε ένα χαζό χαχανητό καταστρέφοντας ολίγον την ατμόσφαιρα και κάνοντάς τη να χτυπήσει με το χέρι της το κούτελό της από την αγανάκτιση με τη πράξη του.
«Πώς έγινε αυτό;»ρώτησε γελώντας σαν μικρό παιδί και αυτή τον κοίταξε άφωνη από αυτό που είχε συμβεί προηγουμένως. Αυτό το ξαφνικό φιλί την είχε πιάσει απροετοίμαστη.
«Εσύ το ξεκίνησες, χαζέ.»αποκρίθηκε σοβαρά και ο Yoongi γέλασε. Το γέλιο τον είχε κάνει να ξεχάσει αυτό που είχε γίνει, τον έκανε να αποβάλλει όλη αυτή τη ταραχή που είχε τα τελευταία λεπτά. Όταν όμως είδε πως η Hyerin δεν αντιδρούσε σταμάτησε. Κάτι δεν άρμοζε σωστά σε όλη αυτή την ιστορία.
«Hyerin; Όλα εντάξει;»την ρώτησε ο Yoongi, ενώ την κρατούσε ακόμα από τους ώμους και αυτή του έριξε ένα βλέμμα ‘πες μου ότι δεν κάνεις πλάκα’.
«Yoongi… εγώ…»πήγε να πει αλλά δεν της βγήκε. Δεν μπορούσε να εκσφενδονίσει τα λόγια που σχεδόν κρέμονταν από τα χείλη της. Εκείνη η στιγμή δεν ήταν η κατάλληλη για να του πει αυτό που ήθελε.
«Εντάξει. Είμαι μαλάκας.»είπε σαν να έκανε ανακοίνωση αφήνοντάς την ελεύθερη, αφού διαπίστωσε τι έκανε χωρίς να την ρωτήσει καν, χωρίς να προηγηθεί κάτι που θα τους οδηγούσε σε αυτό το φιλί. «Γαμώτο…»μουρμούρισε μετανιώνοντας για ό,τι έκανε. Δεν μπορούσε να προβλέψει τι θα συνέβαινε στο μέλλον.
Μπορεί να μην του μιλούσε.
Μπορεί να μην ήθελε να της μιλήσει αυτός.
Μπορεί να μην ήθελε να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό. Να ένιωθε άβολα έπειτα από ό,τι συνέβη μεταξύ τους.
Δεν μπορούσε να ξέρει. Γι’αυτό τον λόγο, φοβόταν.
«Όχι, δεν πρέπει να το λες αυτό.»είπε ενθαρρυντικά το κορίτσι. «Απλώς–»πήγε να προσθέσει μα μία ανεπιθύμητη για αυτούς φωνή που προερχόταν από μακριά τούς έκανε να παγώσουν στη θέση τους.
«MIN YOONGI! ΆΜΑ ΣΕ ΠΙΆΣΩ ΣΤΑ ΧΈΡΙΑ ΜΟΥ, ΕΊΣΑΙ ΝΕΚΡΌΣ!»ακούστηκε ο Wonho ενώ περπατούσε αυτός κουτσαίνοντας από τη κίνηση της Hyerin και τα μάτια του Yoongi γούρλωσαν. Είχε αρχίσει να τον αναζητάει εδώ και λίγα λεπτά και τα νεύρα του δεν ήταν σε καλή κατάσταση.
Ούτε το πουλί του, χεχεχεχε;)
Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους τρομαγμένοι, λες και ο ένας περίμενε από τον άλλο να βρει μία λύση για να αντιμετωπίσουν αυτή τη κατάσταση. Δεν είχαν ιδέα για το τι μπορούσαν να κάνουν τη στιγμή εκείνη. Ήταν και οι δύο τους αναστατωμένοι, οπότε μία οποιαδήποτε λανθασμένη κίνηση θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία ολική καταστροφή.
«Τι σκατά;! Πότε πρόλαβε να τρέξει μέχρι εδώ;!;!»ψιθυροφώναξε η Hyerin ρίχνοντας μερικές γρήγορες ματιές προς το μέρος απο το οποίο ακούγονταν οι φωνές του Wonho. Όσο να ‘ναι, φοβόταν και αυτή, αλλά περισσότερο ανησυχούσε για την σωματική ακεραιότητα του φίλου της. Για τον τελευταίο όρο, πάντως, δηλαδή το 'φίλου', δεν ήταν σίγουρη – ακόμα. «Κοντεύει να φτάσει εδώ πέρα!»διαπίστωσε και έπειτα γύρισε να κοιτάξει τον Yoongi με ένα ανησυχητικό βλέμμα. Από αυτό φαινόταν πως περίμενε από τον ίδιο να βρει κάποια λύση ώστε να μην μπλεχτούν σε μπελάδες πάλι.
Ο Yoongi από την άλλη δεν ήξερε τι να κάνει. Λυπόταν για το γεγονός ότι βρισκόταν μαζί της στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή, γιατί δεν μπορούσε να τη ‘σώσει’ και η ηλιθιότητα του σε συνδυασμό με το άγχος του εκείνη τη στιγμή τον έκανε να λυπάται ακόμα περισσότερο.
Μία σκέψη πέρασε από το μυαλό του, η οποία αποδεικνυόταν κάπως επισφαλής και για τους δύο.
Αλλά όπως και να ‘χει, το έκανε, καθώς βρισκόταν σε αδιέξοδο.
Λένε πως κάποιες φορές, σε στιγμές έντονης κρίσης, τα επίπεδα αδρεναλίνης που εκκρίνει το ανθρώπινο σώμα εκτινάσσονται, σε σημείο που, για ένα σύντομο διάστημα, το άτομο ‘βιώνει’ μία υπεράνθρωπη δύναμη. Κι ίσως έτσι εξηγείται το πως ο Yoongi κατάφερε να βουτήξει τη Hyerin, να τη φορτώσει στον δεξί του ώμο και ύστερα να τρέξει με ταχύτητα που θα ζήλευε ακόμη και ολυμπιονίκης, διασχίζοντας την γεμάτη πράσινο όχθη του Han River. Μπορεί ο καρπός του να πονούσε από πριν, μα εκείνη τη στιγμή δεν τον ένοιαζε και δεν ένιωθε τίποτα που να έχει σχέση με την λέξη ‘πόνος’.
«Τι στο – Yoongi, τι κάνεις;!;!»είπε η Hyerin ενώ ο Yoongi εξακολουθούσε να τη κρατάει στον ώμο του σαν ήταν κάνα σακί με πατάτες και να τρέχει αρκετά γρήγορα, παρά το βάρος που είχε στον ώμο του.
«Προσπαθώ να μας σώσω, τι βλέπεις να κάνω;!»απάντησε μανιακά και απελπισμένα, καθώς η ερώτηση τού κοριτσιού δεν ήταν καν αναγκαία τη στιγμή εκείνη. Το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να τρέχει χωρίς σταματημό.
«ΣΤΑΜΆΤΑ ΕΚΕΊ ΠΟΥ ΕΊΣΑΙ! MIN YOONGI ΣΤΑΜΆΤΑ ΤΏΡΑ ΑΛΛΙΏΣ ΘΑ ΚΆΝΕΙΣ ΈΝΑ ΜΉΝΑ ΝΑ ΠΑΤΉΣΕΙΣ ΤΟ ΠΌΔΙ ΣΟΥ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΌ!»φώναξε ο Wonho από μακριά, διότι τους είδε όταν βγήκαν από τη κρυψώνα τους, με αποτέλεσμα ο Yoongi να επιταχύνει, μουρμουρίζοντας ένα ‘σκατά’.
«ΠΟΤΈ!»φώναξε πίσω και μετά απευθύνθηκε στη Hyerin. «Και μετά με ρωτάς τι κάνω;!;!»τη ρώτησε το αυτονόητο και αυτή νευριασμένη του έδωσε μία σφαλιάρα στον πισινό. «Αουτς!»έκανε αυτός χοροπηδώντας μία φορά στη πράξη της αλλά συνεχίζοντας να τρέχει. Τη συγκεκριμένη μέρα, αποδείχτηκε πως η Hyerin έκανε πράγματα που ελάχιστα κορίτσια της ηλικίας της θα έκαναν. Είχε χτυπήσει ένα αγόρι στο πιο ευαίσθητο σημείο και τώρα σφαλιάρισε τον φίλο της στο πισινό. Τι θα έκανε μετέπειτα;
«Απλά ΣΚΆΣΕ και ΤΡΈΧΑ!»
«Το ξέρεις ότι αυτή τη στιγμή με προκαλείς, έτσι;»της είπε ο Yoongi χαμογελώντας πονηρά και γύρισε το κεφάλι του προς τον δεξί του ώμο ερχόμενος αντιμέτωπος με ένα πολύ ωραίο θέαμα. Αν και δεν ήταν τέτοιου τύπου, εκείνη τη στιγμή του βγήκε αυθόρμητα να κοιτάξει προς το σημείο εκείνο. Βασικά, δεν συνήθιζε να κοιτάζει τους πισινούς κοριτσιών.
«Τι;»
«Ο πισινός σου βρίσκεται ακριβώς μπροστά στη μούρη μου, οπότε το χέρι μου δεν θα αργήσει να βρεθεί εκεί πάν –»
«ΆΣΕ ΜΕ ΚΆΤΩ ΤΏΡΑ!»απαίτησε εκείνη φωνάζοντας και χτυπώντας τον στη πλάτη. Ο Yoongi την άφησε κάτω, όχι μόνο γιατί το ζήτησε η ίδια, αλλά και γιατί είχαν φτάσει πλέον στον αυτοκινητόδρομο. Δεν είχαν καταλάβει πότε κατάφεραν και έφτασαν τόσο γρήγορα εκεί.
Προφανώς, σταμάτησαν να τρέχουν και στάθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλο.
«Είχα σκοπό να σε αφήσω βασικά, γιατί βλέπεις... ο αυτοκινητόδρομος...»της είπε κάπως αμήχανα και η Hyerin κοίταξε προς τα εκεί. «Και νομίζω πως ξέρεις πώς να τρέχεις.»πρόσθεσε ξύνοντας τον σβέρκο του.
«Αυτό έπρεπε να το είχες καταλάβει προτού με αρπάξεις και με βάλεις στους ώμους σου σαν κάνα σακί με πατάτες και αρχίζεις να τρέχεις!»απάντησε εκείνη προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να τον ταπώσει αλλά η συζήτησή τους δεν τελείωνε εκεί.
«Well, το κατάλαβα και πριν, όταν εγώ κόντευα να πεθάνω από τον τρόπο που μου έπιανε το χέρι ο Wonho και εσύ το έβαλες στα πόδια.»της απάντησε εκείνος με ειρωνικό τρόπο και σταύρωσε τα χέρια του στο στέρνο του.
«Well, γιατί τότε δεν με άφησες να τρέξω αφού με είχες δει προηγουμένως να τρέχω και αντί αυτού με κουβάλησες εσύ μέχρι εδώ πέρα;»αντιγύρισε εκείνη με τον ίδιο τρόπο δείχνοντάς τον στο ‘εσύ’ και έκανε την ίδια κίνηση με αυτόν.
Ένιωθε ικανοποιημένη που τον έπιασε απροετοίμαστο. Ο Yoongi παρέμεινε σιωπηλός να την κοιτάζει μην έχοντας τι να απαντήσει στην ερώτησή της και κυρίως μετανιώνοντας που άνοιξε τέτοια συζήτηση με ένα άτομο σαν κι αυτή. Δεν περίμενε να ακούσει τέτοιο πράγμα από το στόμα της. Δεν ήθελε να της πει "Ξέρεις, σε κουβάλησα πάνω μου τρέχοντας και δεν με ένοιαζε αν έσπασα κανένα κόκαλο της μέσης μου από το βάρος σου, αλλά το μόνο που θέλω είναι να είμαι συνέχεια μαζί σου."
Κοίταξε νευρικά αλλού και δάγκωσε το χείλος του. Τον είχε στριμώξει τώρα και όσο και να προσπαθούσε να σκεφτεί κάτι για να της πει, δεν έβρισκε κάτι.
Το μόνο που έκανε ήταν να της πιάσει το χέρι και αρχίσει να προχωράει έτσι ώστε να τον ακολουθήσει.
Από το να βασανίζεται μαζί της, προτίμησε απλώς να περάσει μία στιγμή, όπως πριν από μερικά λεπτά. Το μόνο που ήθελε ήταν εκείνη.