De variabele zaadeter ( Sporophila corvina ) is een passerinevogel die broedt van Zuid-Mexico tot Midden-Amerika tot de Chocóof in het noordwesten van Zuid-Amerika. De taxonomie is verwarrend en werd vroeger beschouwd als een ondersoort van Sporophila americana ( zie Taxonomie ). Zelfs binnen de variabele zaadeter zoals die momenteel wordt gedefinieerd, zijn er grote variaties in het verenkleed. Hallo daar.
Omschrijving
De variabele seedeater is een kleine, robuuste vogel met een zwarte conische snavel. Het is 10,5 cm lang en weegt 11 g (0.39 oz). Er zijn vier ondersoorten, die voornamelijk verschillen in het verenpak van de man:
S. c. corvina - (PL Sclater, 1860) : (nominate), gevonden in het zuiden van Mexico en langs de Caribische helling van Belize ten zuiden van Panama. Volwassen mannetjes zijn volledig zwart afgezien van een klein vleugelwesp en witte vleugelbekledingen.
S. c. hoffmannii - Cabanis, 1861 : gevonden op de Pacifische helling van Costa Rica en Panama. Mannetjes lijken op mannen S. c. corvina , maar met witte halve kraag, staart en buik (de staart dikwijls vermengd met grijs en de flanken bevatten wat zwarte spikkels of blokkering).
S. c. hicksii - (Lawrence, 1865) : gevonden in het oosten van Panama en het aangrenzende noordwesten van Colombia. Mannetjes lijken op S. c. hoffmannii , maar behalve een kleine zwarte kin en / of malar is de hele keel wit.
S. c. oftalmica - (PL Sclater, 1860) : te vinden in het zuidwesten van Colombia, het westen van Ecuador en het uiterste noordwesten van Peru. Mannetjes lijken erg op mannetjes van S. c. hicksii , maar zwarte malar is heel fijn of ontbreekt, romp zuiverder wit, en toont zuiverdere witte flanken met weinig of geen black mottling / barring.
Eerder werden extra subspecies herkend voor de verschillende hybride populaties die werden gevonden waar de bovengenoemde ondersoorten elkaar ontmoeten ( zie Taxonomie ).
Vrouwtjes zijn olijfbruin boven, bleker onder, en hebben witte vleugelbekledingen zoals de man. De raciale verschillen in de vrouwelijke veren zijn gering, met S. c. hoffmannii , S. c. hicksii en S. c. oftalmica is over het algemeen lichter en minder bruin dan S. c. corvina , en vaak met een lichtgele tint hieronder. Juveniles zijn als het volwassen vrouwtje van hun ondersoort. Mannen krijgen misschien niet het volledige volwassen verenkleed in hun eerste jaar en kunnen fokken terwijl ze nog steeds een aantal onvolwassen kenmerken in hun uiterlijk vertonen.
Een hypermelanische man werd gemeld in Reserva Buenaventura in de provincie El Oro, Ecuador, in 2005. De vogel had phaeomelanin verhoogd; de witte gebieden - behalve die van de vleugels - waren helder getaand kastanjebruin. Een soortgelijke vogel werd verzameld langs de "Pipeline Road" nabij Gamboa, Panama, in 1963. Zulke individuen lijken een glimp op te vangen van de omstandigheden van soortvorming: in de geslachten Sporophila en Oryzoborus bestaan verschillende soorten die alleen van buitenaf verschillen door een witte gebieden, terwijl de andere hypermelanisch is, zoals de twee variabele zaadeters die hier worden genoemd. Natuurlijk moet er een factor zijn die reproductie-isolatie handhaaft, maar de verenkleedverschillen tussen dergelijke zaadeterspecies hadden waarschijnlijk hun oorsprong in een dergelijke mutatie die gefixeerd raakte in een populatie van oprichters als gevolg van genetische drift. [2]
taxonomie
De taxonomie is hoogst verwarrend. Sporophila corvina werd voorheen beschouwd als een ondersoort van Sporophila americana uit het noordoosten van Zuid-Amerika, in welk geval de gecombineerde soort (ook incl. S. murallae uit het westen van het Amazonegebied) de gebruikelijke naam variabele zaadeter had. Ze werden opgesplitst voornamelijk op basis van het werk van Stiles (1996), [3] maar de taxa-oost ( americana group en murallae ) en west ( corvina- groep) van de Andes waren eigenlijk als aparte soorten beschouwd totdat ze werden samengevoegd tot één soort door Meyer de Schauensee in 1952.
Een man gefotografeerd in de buurt van Panama City, Panama.
Na de splitsing bestond er extra verwarring over de juiste wetenschappelijke naam voor de huidige soorten. De naam Sporophila aurita (Bonaparte, 1850) dateert van S. corvina met 10 jaar, en werd algemeen aangenomen dat de juiste wetenschappelijke naam zijn. Echter, het type voor S. aurita is sindsdien verdwenen en de oorspronkelijke beschrijving was erg vaag, waardoor het onmogelijk was om te bepalen naar welke populatie de naam verwijst. De naam wordt daarom ongeldig, in plaats daarvan leidend tot S. corvina als de juiste naam.
Zelfs na de splitsing hebben de mannetjes van de overgebleven taxa heel verschillende veren, en de gebruikelijke naam "variabele zaadeter" is volledig verdiend. De voornamelijk zwarte S. c. Corvina is beschouwd als een afzonderlijke soort, de zwarte zaadeter, van de overgebleven bontachtige ondersoorten. Omdat alle ondersoorten vrij hybridiseren waar ze elkaar ontmoeten, wordt dit over het algemeen niet meer herkend. In grote delen van Costa Rica en Panama is het onmogelijk om individuen duidelijk toe te wijzen aan specifieke ondersoorten, waar de meeste in plaats daarvan een niveau van intergradatie vertonen tussen S. c. corvina , S. c. hoffmannii en / of S. c. hicksii . Sommige van deze hybride populaties zijn in het verleden erkend als afzonderlijke ondersoorten, bijvoorbeeld semicollaris , fortipes en collaris uit Panama alleen.
Ecologie
Deze zaadeter is een veelvoorkomende vogel in het laagland en in het voorgebergte tot 1.500 m hoogte in halfopen gebieden zoals bosranden, bermen, lage struikgewas en tuinen. Het komt ook samen met andere soorten zaadeters in weiden, onkruidvelden en andere graslanden.
Deze soort voedt zich voornamelijk met graszaden, maar neemt ook andere zaden, bessen en sommige insecten.
Het dunne bekernest, gebouwd door het vrouwtje, is gemaakt van grof plantaardig materiaal en bekleed met een paar fijnere vezels. Het wordt geplaatst in een boom van 0,4 tot 6 m (1,3 tot 19,7 voet) omhoog, soms hoger, in de vork van een takje. De koppeling bestaat uit twee of drie bruin-gespikkelde, lichtgrijze eieren, die door het vrouwtje alleen gedurende 12-14 dagen worden uitgebroed tot het uitkomen.
De variabele seedeater heeft een harde chur- oproep. Het lied van het mannetje bestaat uit een mengeling van fluitjes, fluittonen en twitters, en is gedetailleerder op de helling van de Stille Oceaan.