De terreur begon
Ooit gehoord van "Nightmare?" Net als veel andere spellen in de jaren 90, kwam het met een VHS die je hebt getimed met je spel. Het personage in de video geeft je instructies over wat je moet doen terwijl je de game in realtime hebt gespeeld. Als een scardy-kat weigerde ik het te spelen toen mijn moeder het voor ons kocht. Mijn broer was teleurgesteld dat hij Nightmare niet kon spelen, maar mijn moeder had een oplossing. Ze bracht "Rap Rat" tevoorschijn. Het was een goedkoop, smerig klein ding dat zich richtte tot kinderen van mijn leeftijd; je ging rond het bord, verzamelde kaas, en de eerste speler die het einde bereikte, zou winnen. Het leek eenvoudig genoeg, en omdat het ons deed denken aan "Mouse Trap" (wat we niet hadden), waren er geen bezwaren. We gooiden de film in de VHS en richtten het bord op. Het eerste deel van de video was slechts een eenvoudige uitleg van de regels en instructies over hoe het spel werkte.
Toen kwam Rap Rat op tv. Hij was ... niet wat iemand van ons had verwacht. Mijn kleinere broer, die toen nog maar drie was, ging onmiddellijk huilend de kamer uit. De rat leek niet eens op een rat. De oren waren veel te groot. Het had een mond met twee tanden en de binnenkant van de mond zag er bijna gezwollen uit. Het meest opvallende aan het ding waren echter de ogen. Ze waren groot, glasachtig en visachtig. Vroeg ik, stoorde me toen en smeekte mijn moeder om het uit te zetten. Rap Rat schreeuwde plotseling luid, schreeuwend en jammeren, zeggende: "WAIT YOUR TURN" met een demonische, lage stem die helemaal niet leek op zijn normale irritante, nasale stem. Op de achtergrond konden we de verteller horen zeggen: "Hij is Rap Rat, en hij is de baas", steeds opnieuw op een overdreven serieuze toon.
De video was ... onbeschrijfelijk. Beelden kruisten elkaar snel achter elkaar en werden overheerst door de uitdrukkingsloze ogen van Rap Rat. De afbeeldingen waren enkele dingen waar ik toen bang voor was. Een persoon die over een balkon kijkt, een horzel die langzaam iemands oog prikt, een extreme close-up van een tarantula, een put vol kronkelende cobra's en een bebloede spuit gevuld met groene vloeistof. We hebben de video meteen uitgeschakeld en ik rende schreeuwend de kamer uit en gooide mijn deur dicht. Het kostte mijn moeder twintig minuten om mij ervan te overtuigen dat de video verdwenen was, dat ik het nooit meer zou zien. Ik had de hele week nachtmerries over Rap Rat.
Dat was niet de laatste keer dat ik Rap Rat zag. Terwijl mijn vriendin en ik zich voorbereidden om samen naar binnen te gaan, was ik de kast van mijn kamer aan het opruimen en vond Rap Rat opnieuw, met dezelfde VHS en hetzelfde bordspel erin. Het was bijna perfect intact, afgezien van een dikke laag spinnenwebben en stofkonijnen erop. Dit was raar ... raakte mijn moeder er niet vanaf? En wat deed de game in mijn kamer? Ik slaakte een zuchtje toen ik het vond, en mijn vriendin kwam de kamer binnen en vroeg wat er aan de hand was: ik ademde hard en zei: "Rap Rat." Ze lachte een beetje en vroeg of het een grap was. Ik schudde mijn hoofd en legde uit dat dat niet zo was. Ze geloofde me niet - dat deed niemand - en ik besloot dat de enige manier om het haar te bewijzen was door haar de video te laten zien.
Ik heb de VHS van mijn buurman geleend en de video voor haar gespeeld. De afbeeldingen waren echter veranderd. Ik zag een clown, zijn neus barstte en spoot bloed op het scherm. Ik zag een vrouw alleen in een donkere kamer. Ik zag een man gedwongen wit-heet metaal op te rapen en het in zijn uitgestrekte hand vast te houden, zijn hand naar een leerachtige puinhoop draaiend. Het gekras dat ik als kind hoorde, ging door en werd steeds luider. Toen kwam Rap Rat tevoorschijn en begon te draaien en stuiptrekkend, het zijn wapens die deze kant op duwen. Het kostuum was geen kostuum meer - het vilt was echt bont.
Het gezicht was geen plastic, maar een doornenhaar met tanden. De ogen keken naar binnen en klapten plotseling weer uit: Rap Rat's enorme vissenogen waren binnenstebuiten, starend naar me, kijkend naar elke beweging, mijn elke uitdrukking. Het grijnsde breed en gebaarde naar mijn vriendin en ik met een enkele, uitgestrekte, onmenselijke hand. Ik hoorde de vaagste krabben aan mijn voordeur. De tv ging uit en vertoonde statisch. Het krabben werd luider. Het was niet meer krabben, maar bonzen: het bonzen van kleine pootjes op hout. Mijn vriendin omhelsde me in angst, en mijn zintuigen trapten erin. Voordat er iets anders kon gebeuren, stopte ik de video, gooide het weg en onttrok de VHS. Het krabben is gestopt. Toen ik uit het raam van de woonkamer keek, was er niets.
De politie kwam kort daarna opdagen en waarschuwde ons dat een buurman een figuur buiten onze deur had gezien en bezorgdheid had geuit. Mijn vriendin en ik konden gewoonweg niet uitleggen wat er was gebeurd en moesten de politieagent vertellen dat wij het waren. Ik was woedend dat een kinderwedstrijd me beangstigde. Ik ging de tape opnemen, maar de VHS brandde in mijn hand. Het voelde alsof ik een bunsenbrander op de hoogste stand had aangeraakt. We moesten de ovenwanten uit de keuken halen om eruit te halen, en zelfs toen was het verzengend heet. Ik bracht het naar buiten, gooide het op de stoep en verpletterde het met mijn winterlaarzen.
Mijn vriendin en ik hadden elke nacht nachtmerries. We zouden allebei midden in de nacht wakker worden en griezelig soortgelijke beelden beschrijven die we in onze slaap zagen. Het krabben zou er altijd zijn 's nachts, wanneer de lichten uit waren en de kamer pikzwart was (behalve het maanlicht dat door het raam binnenkomt). Maar nu zou het krassen gebeuren elke keer dat ik bij de voordeur kwam en elke keer dat we de naam van Rap Rat noemden. Het klonk alsof iets heel kleins iets buiten de deur over de grond sleurde ... ijsberen ... wachten. Ik zou gewoon wachten, met de dekens tot mijn nek getrokken, totdat ik bezweek aan uitputting.
Op dit moment was ik vastbesloten om het bedrijf te dagvaarden voor schadevergoeding. Het eerste wat ik deed was mijn moeder bellen en vragen waar ze 'Rap Rat' kreeg. Ze had geen idee. Ik vond een verkoper die versies van "Rap Rat" verkocht en vroeg hoe ik contact kon opnemen met het bedrijf. Hij heeft me deze e-mail gestuurd.
"Ik weet niets van de game, maar ik weet dat deze is gemaakt door dezelfde mensen die Nightmare hebben gemaakt." Het bedrijf heet "A Couple of Cowboys" .Probeer ze. "
Ik deed wat meer onderzoek en ontdekte dat het bedrijf in 1994 werd opgeheven ... slechts twee jaar nadat het bedrijf Rap Rat had gemaakt. Ik ontdekte waarom ze dat kort daarna deden.
Hoe rap rat is geworden wat hij nu is
In 1992, het jaar van de ontwikkeling van de game, had A Couple of Cowboys een productiebedrijf in Haïti gevraagd om de pop te maken die in de game werd geportretteerd. Het bedrijf dat de pop maakte, had een sweatshow waar ze vrouwen en kinderen dwongen de verschillende onderdelen van de pop te produceren, inclusief het vilt en het plastic van de pop.
Op een dag kreeg een jong Haïtiaans meisje haar arm gevangen in de industriële naaimachine. De veerlader, die het gewicht van de machine niet aankon, kwam los en trof de nek van het kind en doodde haar meteen. Een paar dagen na de begrafenis kwam de moeder van het kind naar de fabriek en eiste de eigenaar, die ontkende dat hij er iets mee te maken had. In een vlaag van woede zei de moeder dat het "bloed van de onschuldigen" in elke spleet van de pop zou sijpelen, elk onderdeel waarmee het was gemaakt en iedereen die het aanraakte zou sterven. Ze beweerde een "angstdemon" te hebben geroepen en schreeuwde, in de top van haar longen, "APARAT WILL CURSE YOU!"
De eigenaar lachte eenvoudigweg en vertelde zijn bedrijfsleiders over Aparat. Ze verspreidden de grap van persoon tot persoon en de game kreeg de nieuwe naam "Rap Rat", een losse anagram van Aparat. Elke recitatie van de naam Aparat bracht een steeds grotere vloek met zich mee. Slechts twee jaar nadat 'Rap Rat' was gemaakt, werd het bedrijf gesloten en werden de eigenaars ingehuurd door Mattel.
Er waren verhalen over het smeken van de werknemers voor vrije dagen, het wekenlang overslaan van werk en het vinden van de pop op vreemde plaatsen. Vroeger waren de verhalen over zelfmoorden. Grimmige, gewelddadige zelfmoorden waarbij de arbeiders hun handen zouden steken en zichzelf zouden verbranden en zouden schrijven: "I AM FEAR" op het dichtstbijzijnde oppervlak in bloed.
Niemand weet waar de Rap Rat-pop naartoe ging nadat de oorspronkelijke makers verdwenen waren. Sommigen zeggen dat de laatste dingen die de slachtoffers zagen voordat ze gek werden, grote, gezonken, visachtige ogen waren.
Words of Warning
1. Zeg nooit "Aparat" hardop. Een hardop zeggen van de naam van een demon is een uitnodiging voor hen, een roeping. Als je dit al hebt gedaan, kan het niet ongedaan worden gemaakt.
2. Probeer niet met Aparat te praten of contact op te nemen.
3. Vermijd wakker te zijn tussen 03.30 uur en 04.00 uur, wanneer Rap Rat het meest waarschijnlijk probeert je bang te maken.