Ik woon in een klein, landelijk stadje op slechts ongeveer een uur rijden van Chicago. Ik heb daar mijn hele leven gewoond. In de drieëntwintig jaar dat ik hier heb gewoond, is er niets veranderd. Geen nieuwe gebouwen, geen nieuwe dorpelingen niets. Met uitzondering van ... één keer. Er was eens een lege winkel in de buurt waar geen winkel was. Op een dag, toen ik en mijn vriendin, Maria een biertje achter de drogisterij deelden, stal ik het van mijn huis, toen we zagen dat er een rijdende vrachtwagen vooraan stond.
Nadat we klaar waren en de bierfles verborgen hadden, gingen we kijken wat er aan de hand was. Blijkbaar was er een pizzawinkel die werd opgezet. Ik was opgewonden om te zien dat er iets nieuws in de stad zou komen. Tenslotte! Iets nieuws voor iedereen! Je moet begrijpen dat toen ik een kind was, ik dacht dat mijn geboortestad even opwindend was als papier. Dus toen deze nieuwe pizza joint werd aangekondigd, was ik zo blij als een kind in een snoepwinkel. Er is slechts een klein probleempje ... Ik ben geen fan van pizza. Ja, ik weet het, ik weet dat dit waarschijnlijk betekent dat ik een hellespawn ben of zoiets, maar het spijt me, het is niet mijn ding!
Mijn vriendin houdt echter meer van pizza dan van het leven zelf. Dus natuurlijk wist ik dat we daarheen moesten gaan als het werd geopend.
Het vreemde was dat het verrassend lang duurde om te openen. Ik weet niet zeker waarom, maar het opende ongeveer vier maanden nadat de verhuiswagen de stad in rende. Maar ja hoor, het ging wel open.
De nacht gingen Maria en ik naar de pizzarestaurant, ik had iets te eten voordat we er naartoe gingen. Zoals ik al zei ik eet geen pizza, dus ik heb een klein broodje gegeten ongeveer een half uur voordat we daar heen gingen. Uiteindelijk kon het mijn leven redden. Helaas kan ik niet hetzelfde zeggen voor Maria. Maria ... ik had je meer moeten beschermen.
Toen Maria en ik naar de salon liepen, merkte ik dat ze honger had. Maria is een beetje zwaar, maar dat stoort haar of mij helemaal niet
"Ik ga een hele taart op eten! Jezus, ik heb honger! 'Riep Maria uit. "Een hele taart?" Vroeg ik. "Eet niet te veel of misschien word je ziek!" Zei ik tegen haar terwijl ik mijn arm om haar heen bewoog. Maria lachte. Haar vlammende rode haar leunde tegen mijn nek: 'Maak je geen zorgen, ze komt wel goed.' Zei Maria.
We kwamen aan bij de Parlor. Het bordje stond "Red Pumpkin Pizza", en ze waren open. Vreemd genoeg was er niemand binnen.
We liepen naar binnen om daar te zien waar vier hokjes aan de linker- en rechterkant, een zwart-witte geblokte vloer en een aanrecht naar de achterkant die alle soorten pizza's had. Echter, slechts één man aan het loket. Hij was lang en lang. Zijn armen en vingers waren lang en dun en hij had een korte witte baard. Hij had een zelfvoldane grijns van zelfvertrouwen op zijn gezicht.
"Kom op met vrienden! Welkom bij RPP! Red Pumpkin Pizza. 'Maria liep naar hem toe terwijl ik een zitplaats in een kraam kreeg. "Wat kan ik je aanbieden ?" De oude man zei het met een glimlach. Zijn vergeelde tanden laten zien. Zijn adem stonk verschrikkelijk. Hij moet een roker zijn geweest. Maria keek over het menu, dacht even na en zei: "Ik zal een kleine pepperoni pizza hebben, alstublieft." De man keek verbaasd. "Klein? Dat is niet genoeg voor jullie tweeën. 'ze zei. "Oh nee, het is alleen voor mij. Hij eet geen pizza. 'De man keek me recht aan met een blik die alleen een man met een plan kan maken. Hij zei binnensmonds: "Eet geen pizza, eh ..." Hij keek terug naar Maria en zei. "Zeker. Ik ben zo terug. 'Hij draaide zich om en liep naar binnen voordat Maria zelfs maar het geld eruit kon trekken. "Hallo! Hoeveel kost de pizza? "Vroeg Maria. Geen antwoord. Maria, nu behoorlijk in de war, liet een tiental op het aanrecht liggen en ging tegenover me zitten bij het hokje.
Kort daarna werd de pizza op tafel gelegd. "Geniet van een beetje missy." Hij glimlachte terwijl hij de pizza met frisbee-formaat op tafel legde. Maria keek op en zei: "Heb je het geld gekregen dat ik op de toonbank plaatste?" "O ja, dat deed ik. Heel erg bedankt. 'Hij zei en liep snel naar achteren. We waren alleen. Alleen ik, Maria en een pizza.
Maria stelde niet op toen ze haar gezicht begon te vullen met de pepperoni-pizza. Ik kon alleen maar gaan zitten kijken. Ik had geen honger en keek toe hoe Maria het at, maar het maakte me nog minder blij. Vroeg of laat was Maria klaar met de Pizza en daar was ze blij om.
"Hoe was het?", Vroeg ik liefdevol.
Maria glimlachte en voordat ze iets kon zeggen, hoorde je een laag gerommel van onder de tafel. We zijn onderbroken. Het klonk bijna ... onnatuurlijk om het zachtjes uit te drukken. Maria keek naar de tafel om te zien of er iets onder de tafel zat. Niets. We keken elkaar aan, toen om ons heen, maar vonden uiteindelijk niets.
Vlak voordat ik zou zeggen dat dat raar was, hoorden we het opnieuw, maar deze keer was het een beetje luider en konden we zien waar het vandaan kwam. Maria's maag. Maria keek naar haar buik en legde haar hand erop. Vreemd genoeg was het warm en gromde op dezelfde vreemde manier.
Toen raakte de shit de fan.
Beeld per stuk dat niet te vergelijken is met Deviantart
Maria's maag begon uit te breiden. Het was door de lege kamer te horen. Het vorm van de huid rekt zich uit en haar nu groeiende buik wordt groter en groter. "O MIJN GOD! HELP ME! "Riep Maria. Ze begon in paniek te raken, en ik ook! Ik sprong uit mijn stoel en begon Maria eruit te trekken. Ze was veel zwaarder door haar uitzettende maag. Gelukkig kon ze uit de stoel worden getrokken. Haar maag werd groter. Nu was het zo groot als een basketbal, en de knoppen op haar shirt knalden. Ze begon te gillen. De bloedvaten in haar maag begonnen te tonen. Ze rekte zich te snel, te groot, scherp! Toen begon ze het bloed op te hoesten, helemaal over haar flanellen overhemd en huid. Toch begon ze te groeien.
Ik rende naar achteren om te kijken of de man daar was. Hij was vermist. Niemand was in zicht. Ik hoorde Maria weer gillen, dus ik moest haar helpen. Toen ik terugkeerde naar het hoofdgedeelte, was haar buik helemaal rood van striae en bloedvlekken. Ze keek me even aan, voordat haar buik explodeerde.
Haar buik brak open en gooide haar gezwollen organen overal naar toe. Ik was bedekt met bloed en half verteerd voedsel. Alles wat er van Maria over was, was haar bovenlichaam en haar gezicht bevroren van angst en pijn.
Het is vijf jaar geleden dat het evenement plaatsvond. Hoe meer ik erover nadenk ... hoe minder het logisch is. Waar is die man gebleven? Waarom een winkel opzetten, die vier monden duurde om te doen, en dan de stad sneed? Waarom waren wij de enige daar? Achter de winkel was een maisveld. Als hij zo was vertrokken, waarom waren er dan geen gebroken maïsstengels? Waarom? Waarom? Waarom?!
...
Ik kreeg nooit de schuld van de dood van Maria. Niet door de politie of haar ouders. En de autopsie bevestigde dat er een groeiend kruid in de maag van Maria was dat ervoor zorgde dat ze opzwol. Die gebeurtenis heeft jarenlang in mijn nachtmerries herhaaldelijk gespeeld. Soms vanuit het gezichtspunt van Maria, soms van mijn mening maar langzamer, dwing ik me haar buik open te zien scheuren en haar lef overal te sturen.
Ik haat pizza.