THANK YOU FOR REACHING THIS FAR, PEEPS! THIS CHAPTER WILL BE JD'S POV!
Nagising ako sa mahinang alarm mula sa cellphone ko. Maingat akong bumangon para makaligo at makapaghanda na ng agahan.
When I was in 11th grade, I remembered the moment when I started a conversation and talked to her. For me, Chandia Kate Biencamino is a forbidden fruit. I can't have her. She's a poison to me. My father always said that. But the first time I saw her was also the moment that I decided to know her more.
I thought that she's a snob and a spoiled brat like the other girls I know, but no. She's so kind, caring and thoughtful. Who wouldn't fall for her?
After a month of being her friend, I fell. Damn hard. Napakadali niyang mahalin! She's like an angel. My innocent and sweet angel.
"Uy, JD! Bakit tulala ka nanaman diyan?" Natatawa niyang tanong.
Nakakahiya! Kanina pa kasi ako nakatitig sa mukha niya. Ang hirap mag-iwas ng tingin!
"Huh? Ah, kain tayo?" Tanong ko at hinila na siya papunta sa bilihan ng ice cream na paborito niya.
I courted her for a year before we took the next step.
Our classroom was full of red and pink flowers. I will ask her now. I'm hoping for a good result.
"I wanna make you smile, whenever you're sad..." Saktong pagpasok niya sa silid ay ang simula ng pagkanta ko.
"What's this?" Gulat niyang sabi.
Nagkibit-balikat ako at pinagpatuloy ang pagkanta.
"Carry you around when your arthritis is bad..."
Naglahad ako ng kamay sa kaniya at ibinaba na ang gitara. Lumapit siya at humawak sa kamay ko.
I smiled when I smelled her natural scent. My favorite scent. Bakit parang naaadik na ako sa amoy niya? Ah! My heart!
"All I wanna do is grow old with you..." Bulong ko bago ibigay ang isang pulumpon ng kulay pulang bulaklak sa kaniya.
"Aww. So sweet!" Aniya at inamoy pa ang mga bulaklak na hawak.
"C-can you be my girlfriend?" I hold my breath while waiting for her answer.
"I thought you'd never ask." She smiled sweetly.
Hindi ako nakapag react.
"Its a yes, boyfriend! You can now breathe!" Humalakhak niyang sabi.
Napabuga ako ng hangin dahil sa sagot niya. Ang bilis ng tibok ng puso ko! Gusto na atang lumabas sa dibdib ko.
"Yes? Yes? Yes!" I hugged her then lifted her up.
Years have passed, tita Grace died. I saw how she grief for her mother. She's crying her heart out and it pained my heart. Seeing her cry, seeing her in pain, and seeing how her heart broke. Nahihirapan akong makita na halos hindi na siya kumain.
Sinamahan ko siya noon hanggang sa maging okay na siya. Galit na galit ang daddy ko nang malaman niya na may relasyon kami ni Andi. Lalo pa noong halos bumagsak na ang kompanya.
"Estupido! Estupido!" Galit na sabi ni Daddy nang umuwi ako galing sa bahay ng mga Biencamino.
"Dad, mahal ko siya! Ano bang alam namin sa negosyo ninyo? Ikaw lang ang nakikipag-kompitensya dito! Wala kang kalaban, Daddy. Hindi mo kalaban ang mga Biencamino!" Halos isigaw ko na sa kaniya 'yan para lang maintindihan niya.
"Madre de puta! Sila ang dahilan kung bakit nahaharap sa krisis ang kompanya! Hiwalayan mo na ang babaeng 'yan!" Hindi ako natinag sa kinatatayuan ko kahit halos manhid na ang mukha ko dahil sa lakas ng suntok niya.
"Ayoko, dad. Ayoko." Mariin kong sabi.
Alam ko naman na mangyayari 'to pero hindi ko inasahan na ganito kabilis. Alam kong magagalit siya pero itinuloy ko. Anong magagawa ko kung mahal ko siya? Siyempre ipaglalaban ko.
"Kinausap ako ni Senator Malcor, makipag-mabutihan ka sa anak niya. Mag-iinvest siya sa kompanya kaya sundin mo ako." Iyon na ang huling pag-uusap namin.
Habang naliligo ay naalala ko ulit kung paano ko nasaktan ang pinakamamahal ko dahil sa paglayo ko sa kaniya.
"Susunod ka sa sinasabi ko, hijo... If you dont want the youngest Biencamino so suffer. Madali lang naman ang gagawin mo, pasiyahin mo lang ang anak ko. Walang magiging problema ang negosyo ninyo at magiging tahimik din ang buhay ng babaeng 'yon." Kalmado ngunit may diing sabi ng Senador habang marahang tinatapik ang pisngi ko.
Pumiglas ako pero humigpit lang ang pagkakahawak ng dalawang tauhan niya sa akin. Mga hayop!
Pumasok ako kinabukasan ng hindi gaanong pinapansin si Andi. Halos isang buwan na din. Nasasaktan ako habang pinanonood siyang tahimik at walang kibo sa tuwing kakausapin ko siya. Isang buwan na kaming ganito at mukhang tumutupad naman sila sa usapan dahil walang masamang nagyayari kay Andi.
Gusto kong kausapin siya pero alam kong may mga matang nakatutok sa aming dalawa. Konting pag-uusap, konting oras na pagsasama, at konting galaw lang ay alam kong masasaktan siya. Wala akong magawa dahil hawak ako sa leeg ng walang hiyang Senador na 'yon. Kahit ang ama ko ay binantaan niya na rin dahil sinubukan kong iwasan yung anak niya. Ang gagong senador na 'yon, pinasundan pa ako sa mga tauhan niya. Kaya nang makapagdesisyon ay nakipagkita ako sa kay tito Art na ama ni Andi. Naintindihan ni tito ang gusto kong mangyari at susuportahan niya ako.
I remembered the time when I asked to eat with her. I'm ready to take the risk. Kahit sa pagkakataon lang na 'yon.
"Hey," Bati ko nang makaupo na sa tabi niya.
"Hmm?" Tanging sagot niya. She didn't even look at me. That fucking hurts.
"Do you want something to eat?" I asked. I want her attention. I'm longing for it. Damn it.
"I'm full." She answered.
"I'm sorry. Sobrang busy ko lang talaga. Let me make it up to you, babe, please?" I whispered while looking at our professor who entered the room.
"Ano ba kasi 'yang pinagkaka-busy-han mo?" Natigilan ako. You don't have to know, baby. I will handle this for you...
I can't speak. I don't want to.
She sighed then she looked at the back where Concielo and Cyniel were sitting.
"Excuse me, Mr. Hermano? Can I talk to you?" Biglang sabi ni Niel. Kunot-noong napatingin si Mr. Hermano sa kaniya.
"Okay, let's talk outside." Walang emosyon na sabi ni Mr. Hemano.
Yumuko si Andi sa armchair niya kaya naman sinuklay ko yung buhok niya gamit yung kamay ko.
"Are you sick?" I checked if her forhead was hot.
"Nope." She said coldly.
Tumahimik na ang lahat nang pumasok muli si Mr. Hermano kasama si Niel. He walked back to his chair and whispered something to Concielo.
"Where are you going?" My forehead creased when I saw her putting her things to her bag.
"I dont know?" She just shrugged her shoulders.
"Can I come?" Madali kong sabi.
"Aren't you busy?" Aniya. Hindi agad ako nakasagot.
"I still have time after class." Hindi siya nag salita.
"Will you send me home?" That pinched my heart.
"I have a dinner meeting..." With the freaking Senator and his daughter. Kung pwede lang talagang sabihin ay sinabi ko na. Damn. I really hate to disappoint her.
Umiling siya. Disappointed.
"Let's have coffee after class? Or maybe we can eat?" Pilit ko. Muli siyang umiling.
"Its okay. Enjoy you meeting." She said with finality before going out.
Tangina. Hirap na hirap na ako sa tuwing iniiwasan ko siya, pero hindi ko pala kaya kapag siya na yung umiiwas at walang pakialam sa akin. Ang sakit! Tangina talaga.
Nagsuot ako ng kulay itim na shorts bago magsuot ng apron. Pinatugtog ko ng mahina yung cellphone ko bago mag-ayos ng ingredients para sa lulutuin.
"Umuwi ka na, baby... Hindi na ako sanay ng wala ka..." I sang together with my phone's speakers.
I remembered when she got tired of me. It hurts like hell. I feel like a fucking asshole when I let her broke up with me. I should've just told her the real reason behind all the bullshits of Haley Malcor, but I didn't. She'll be in danger if I did that.
Kanina ko pa pinanonood si Andi hanggang sa matapos na ang klase at pumunta siyang mga-isa sa library. Naglakad siya papunta sa direksyon kung nasaan ang cafeteria. Marahan akong lumapit.
"Let me help you." Mabilis kong inagaw ang mga librong hawak niya.
"No, thank you." She said coldly. I just sighed.
"Please? I wont pester you anymore after this." Hirap kong sabi at nag-iwas ng tingin. Can I really do that? I guess not, but I'll try. For her safety.
I waited for her to talk and say something but she didn't. It's my fault, I know.
"Babe... I'm really sorry." I whispered when I saw her cry. I immediately hugged her. Fuck this.
"Nahihirapan na ako... I don't know you anymore. So please, just act like we don't know each other. Tutal hindi naman na talaga kita kilala. Good bye, JD." Para akong binuhusan ng malamig na tubig dahil sa sinabi nya. Para akong nawalan ng lakas, kaya naman nakawala siya sa yakap ko.
Kinuha niya yung libro mula sa kamay ko at wala na akong nagawa kung hindi ang ibigay yon. So fucking weak, John Draco Vidallion. Maglalakad na sana siya palayo nang higitin ko ang braso niya. Hindi siya kumilos. Muli niya akong hinarap.
This is my last chance.
"Always remember that, I love you. Nothing will ever change that. I am in love with you and I will always be. Ikaw lang yung laman ng puso ko at walang kahit sino na makakapag paalis sayo dito. Whatever happens. Whatever it takes. I love you, Andi, please be happy even without me." Nag iwas ako ng tingin. Ramdam ko na ang pagsikip ng dibdib ko at pamumuo ng traydor na luha sa mga mata ko.
I kissed her forehead. I missed this. I fucking missed her. Damn.
Tumingala siya at ngumiti. Ayokong makita niya yung mga mata ko kaya ipinatong ko yung noo ko sa balikat niya. Naramdaman ko ang kamay niya sa mukha ko at marahang iginiya ito paharap sa kaniya.
She tiptoed then kissed my forehead. Damn, baby, how will I let you go?
"I only wish you happiness, JD." She smiled sadly before she turned her back on me.
It brakes my heart watching her walk away.
Lahat ng sakit ay ibinaling ko sa pader na nasa harapan ko. Ramdam ko ang sakit at hapdi sa kamao ko habang buong lakas na sinusuntok ang pader. Not minding the people looking at me. Fuck them all.
Time check, 5:30 AM. Late na pala akong nagising. Naka-alarm ng ala cinco ang cellphone ko at may interval na limang minuto bago magring ulit. Mabuti at hindi nagising ang pinakamamahal kong misis.
"Mahirap ang mag-isa... At sa gabi-" Naputol ako sa pagkanta dahil sa narinig kong kaluskos sa hallway ng penthouse.
"Addy..." Bumungad sa akin ang inaantok na mukha ng anak ko.
"Its too early for you to wake up, baby." I said while walking towards him.
"I think, Kitten has a fever." He pouted.
Nanlaki ang mga mata ko. Fuck, no!
He raised both of his arms in front of me so I carried him to their room.
This baby boy was just four years old and his sister will turn two on March. I walked fast to their room and there I saw my princess sleeping peacefully.
Lumapit ako para kumpirmahin ang sinabi ni Dos. Nakahinga ako ng maluwag dahil normal naman ang init ng bunso ko.
"What now, daddy? Lets bring her to the hospital!" He said, almost pleading. I sighed.
"Our Kitten wasn't sick, son. Maybe your hands were just too cold." Naging hobby na niya kasi na itutok ang mga kamay kung saan tumatama ang hangin mula sa aircooler.
"Really? I thought she's sick. I almost got a heart attack, Addy!" He dramatically said.
"Really? Its okay, baby. I'm sure you won't get a heart attack. You're to young." Natatawa kong sabi.
"Addy! No! I'm big." Marahas siyang umiling.
"Hmm, would you like to have an assignment, Dos? A mission, perhaps? Like James Bond? I will give you chocolates later if you'll finish the mission." I smiled when I saw how his eyes widened.
"Yes, Addy! I want! I want!" Aniya habang tumatalon.
"Okay, your mission is to make sure that Kitten will not cry. As simple as that. Are we clear, Agent Dos?"
"Sir, yes! Sir!" Seryosong sabi niya na tila ba isang sundalo na binabantayan ang kapatid na nasa crib nito.
Nakangiti at naiiling akong lumabas ng kwarto. Nagmadali akong magluto ng agahan bago pa mag-ala siete.
I smiled when I felt her hands around my waist. The Queen is now awake.
"Good morning, Love..." Aniya habang nakayakap pa rin sa akin.
"Morning, misis ko." I turned then lift her to the kitchen's counter.
"JD, don't!" Her eyes widened when I kissed her.
"Hmm," She protested when I deepened the kiss. I just smiled.
Maharan kong idinilat ang isang mata ko para tignan kung sino kung kumakalabit sa akin. Halos matawa ako sa lukot na mukha ng panganay namin. He's frowning while carrying his sister.
"Oops, Ammy, awake?" Gulat niyang sabi.
Agad akong tinulak ni Andi at malakas na hinampas sa braso.
"Baby, I told you not to carry Isabela by yourself!" Mariin niyang sabi. She was telling that line almost everyday but she has a stubborn son like his husband.
"Ammy, she cried and I don't want to leave her in our room when I called Addy." Naiiyak na sabi ni Dos.
Binuhat niya si Isabela at binuhat ko naman si Dos na pinipigilan paring umiyak.
"It's okay, son. It's okay. Just say sorry to Ammy and give her a kiss." Bulong ko habang inaalo siya.
"Mmy! Cry?" Rinig kong sabi ni Isabela kaya napatingin ang asawa ko sa amin.
Sumenyas siya na ilapit ko ang umiiyak na si Dos sa kaniya.
"Baby, are you crying?" Malambing na sabi ng asawa ko.
"No..." My son said while secretly wiping his tears. I can't help but smile.
"Really? Then, can you give mommy a good morning kiss?" Suyo niya.
Agad na kumapit si Dos sa leeg niya at si Isabela naman sa akin.
"What will you say to mommy?" Tanong ko.
"Ay yab chu!" Sigaw ng bunso namin.
"I'm sorry, Ammy. Good morning. I love you!" He said then kissed his mom.
"I love you more, baby." Aniya tsaka pinaulanan ng halis sa mukha si Dos na ngayon ay tawa ng tawa.
"Me? Ddy, Mmy! Yab me?" Singit ng makulit na bunso namin kaya natawa kami.
"Yes, kitten. Daddy loves you."
"Mommy also loves you, baby." She smiled then reached for her mom's cheeks and kissed her.
"What about me? Do you love me, misis ko?" Lambing ko sa kaniya habang inaayos sa upuan ang mga bata.
"Of course, mister ko, I love you." She winked.
My heart pounded so damn hard. Oh, what did you do to me, Chandria Kate Vidallion?
I smiled while watching her feeding our kids.
Nothing will ever keep us apart because I will do anything to keep her.
It's all or nothing and win or lose. And I will win to have all.
All for love.