Και μόνο η σκέψη του ότι ο Yoongi θα πήγαινε στο σχολείο και θα την έβλεπε μαζί του για ακόμη μία φορά, τον έκανε να μην θέλει να πάει. Αλλά όπως και να 'χει, σηκώθηκε από το κρεβάτι του αναγκαστικά, επειδή έπρεπε.
Έκανε τα απαραίτητα και έπειτα από λίγα λεπτά περπατούσε με προορισμό το σχολείο.
Μπήκε μέσα στο προαύλιο και δεν την είδε να κάθεται στο παγκάκι αυτή τη φορά, οπού ο Yoongi συνήθως καθόταν.
Στην αρχή, ανησύχησε, νόμιζε πως όντως της έκανε κάτι κακό, ότι μπλέξανε σε μπελάδες μη παραλείποντας το γεγονός ότι χθες έκαναν κοπάνα μαζί και ότι ο Wonho είναι απλώς ο Wonho αλλά άρχισε να κοιτάζει τριγύρω στο προαύλιο και τελικά την εντόπισε.
Στην άλλη άκρη του προαυλίου μαζί του και με τους φίλους του.
Πόσο πιο ωραία μπορεί να περνάει χωρίς εμένα, σκέφτηκε.
Κάθισε στο παγκάκι του κουρασμένος από τον ελάχιστο ύπνο και την πίεση που δέχτηκε χθες καθ'όλη τη διάρκεια της ημέρας και έκλεισε για λίγο τα μάτια του γέρνοντας προς τα πίσω το κεφάλι του. Δεν τον ένοιαζε καν αν θα τον έβλεπε κάποιος σε περίπτωση που πραγματικά τον έπαιρνε ο ύπνος. Ήθελε να ηρεμήσει, να ησυχάσει από τις άσχημες σκέψεις που είχε στο κεφάλι του και κυρίως ήθελε να ξεχάσει αυτό που έγινε χθες.
Σιγά, ένα κορίτσι είναι…
‘Πώς κάνεις για μία κοπέλα έτσι;’
Δίκιο είχε ο Jimin…
Εξάλλου, ποια θα γυρίσει να κοιτάξει εμένα;
«Yoongi; Κοιμάσαι; Yoongi ξυπνά!»άνοιξε σιγά σιγά τα μάτια του θυμώνοντας που τον "ξύπνησαν" και τότε την είδε. Αν βρισκόταν κάποιος άλλος στη θέση της, θα τον πλάκωνε στις σφαλιάρες επειδή τον ταρακούνησε τη στιγμή που ήτανε έτοιμος να κοιμηθεί. Αλλά στο συγκεκριμένο πρόσωπο, ακόμα και με όλα όσα έγιναν, δεν μπορούσε να κρατήσει κακία.
«Ω, ε γεια.»την χαιρέτισε και ξαναέκλεισε τα μάτια του, διότι μπροστά της ένιωθε πιο άνετα, άσχετα αν ήταν το crush του.
«Είσαι εντάξει; Μήπως σε πονάει το κεφάλι σου;»τον ρώτησε ανήσυχη και τοποθέτησε το χέρι της στον ώμο του.
Ήταν μαζί χθες…
Φιλήθηκαν…
Και πάλι όμως, εξακολουθεί να νοιάζεται! Γιατί γαμώτο, γιατί;!
«Όχι, απλώς νυστάζω...»της απάντησε νυσταγμένα και αυτή απλώς έβγαλε ένα επιφώνημα γελώντας.
Αυτό το γέλιο...
Άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε το κενό. Για την ακρίβεια, κοίταξε το "αγόρι" της το οποίο στεκόταν στο ίδιο σημείο όπως και πριν και κοιτούσε κάτι στο κινητό του με τους φίλους του χαζογελώντας.
Θα γκομενιάζουν απ' ό,τι φαίνεται.
«Έμαθα ότι τα έφτιαξες με τον Wonho.»της μίλησε ήρεμα, ενώ στην πραγματικότητα έβραζε από μέσα του. Αναρωτιόταν πώς στο καλό κατάφερε και πρόσφερε αυτές τις λέξεις. Από την άλλη η Hyerin αναρωτιόταν το ίδιο γιατί… πώς το έμαθε τόσο γρήγορα; Τα έχουμε μόνο κάτι ώρες...
Η Hyerin δάγκωσε το κάτω χείλος της και ο Yoongi μπορούσε να διακρίνει μία νευρικότητα να τη κυριεύει.
Δεν ήθελε να το μάθει;
Γιατί έκανε έτσι;
«Η αλήθεια είναι πως κάτι έγινε μεταξύ μας αλλά…»
«Το ξέρω, σας είδα...»τη διέκοψε απότομα και μόνο στη θύμηση της προηγούμενης μέρας από αυτή και του Wonho να φιλιούνται μες στη μέση του δρόμου, γιατί πολύ απλά δεν άντεχε να το θυμάται.
Κοιτούσε το κενό κάπως αμήχανα και έμεινε σιωπηλή μέχρι να πάει το "αγόρι" της και να τη πάρει μακριά από τον Yoongi. Την έπιασε από τη μέση και την έφερε κοντά του δίνοντάς της ένα κτητικό φιλί μπροστά του.
Ίου, σκέφτηκε αηδιασμένος από τη σκηνή.
Όταν χωρίστηκαν από το φιλί, ο Wonho της χαμογέλασε και έστρεψε το βλέμμα του πάνω στον Yoongi.
«Η μέρα μου ξεκίνησε μια χαρά, δεν περίμενα όμως να εξελιχθεί έτσι...»τον κοίταξε με ένα βλέμμα αηδίας κάνοντάς τον Yoongi να τη παρακαλάει από μέσα του να τον αφήσει να τον βαρέσει.
Πόσο πολύ ήθελε να ανοίξει καλύτερα τα μάτια της και να δει ποιος είναι ο πραγματικός Wonho.
Να δει ποιος νοιάζεται πραγματικά για αυτήν.
Τους κοίταξε για λίγο και τότε παρατήρησε ότι τον κοιτούσε μετανιωμένη. Η Hyerin δεν ήθελε να την φιλήσει μπροστά του. Ήξερε ότι το έκανε επίτηδες, για να νευριάσει τον Yoongi.
Προφανώς και δεν ήξερε τι να κάνει εκείνη τη στιγμή. Το αγόρι της κορόιδευε τον κολλητό της μες στη μούρη του και ήταν κάπως δύσκολη η απόφαση για το ποιανού το μέρος να πάρει.
«Wonho, καιρός να καταλάβεις πως κανείς δεν έχει την όρεξή σου πρωινιάτικα!»είπε ο Yoongi νευριασμένος και σηκώθηκε από το παγκάκι για να φύγει.
«Παιδιά, δεν χρειάζεται να–»
«Μην προσπαθείς να σώσεις τη κατάσταση, Hyerin. Χειρότερη την κάνεις.»της απάντησε αδιάφορα και έφυγε μακριά τους.
Δεν περίμενε να της πει κάτι τέτοιο.
Από τα νεύρα του, του ξέφυγαν αυτές οι άσχημες λέξεις και δεν ήθελε να τη πονέσει.
Δεν το εννοούσε.
Συγνώμη..., σκέφτηκε καθώς έμπαινε μέσα στο κτίριο του σχολείου.
[...]
Κάθονταν για ακόμη μία φορά στη βιβλιοθήκη, ο Yoongi και ο Jimin, μελετώντας για το διαγώνισμα της επόμενης εβδομάδας.
Δεν ήταν και ο καλύτερος μαθητής στη τάξη και δεν τρελαινόταν και τόσο για μάθημα, αλλά την τάξη ήθελε να την περάσει. Ο λόγος για τον οποίο κάθισε με τον Jimin ήταν επειδή ο Jimin ανήκε στη κατηγορία των ατόμων που αποκαλούνταν από τα περισσότερα άτομα ‘φυτό’ αλλά δεν τον ένοιαζε. Θα μπορούσε να βοηθήσει τον Yoongi ώστε να γράψει έναν αξιοπρεπή βαθμό για το διαγώνισμα. Εκτός απ'αυτό, με τον Jimin ένιωθε πιο άνετα. Άλλοι μαθητές μπορεί να τον υποτίμησαν αν τους ζητούσε βοήθεια σε κάτι, μόνο και μόνο επειδή είχαν πιο ανεπτυγμένη 'ευφυΐα' από αυτόν.
«Πώς πήγε;»τον ρώτησε στα ξαφνικά ο Jimin.
«Τι να πήγε;»
«Αυτό με τη Hyerin.»τον κοίταξε λίγο ανησυχητικά. «Μιλήσατε μετά από αυτό που έγινε με τον Wonho;»
Στραβοκατάπιε. Δεν ήξερε τι να του απαντήσει μετά από τον διάλογο που είχαν νωρίτερα το πρωί. Δεν ήθελε με τίποτα να θυμάται ό,τι σχετιζόταν με αυτό το θέμα.
«Ναι, μιλήσαμε. Δεν είπαμε τίποτα το ιδιαίτερο…» Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη πρότασή του και ακούστηκε ο ήχος που κάνει η δίφυλλη πόρτα της βιβλιοθήκης όταν ανοίγει.
Ήταν αυτή.
Και αυτός.
Α ΈΛΑ ΤΏΡΑ!
Προχωρούσαν αγκαλιά προς το τραπέζι του Yoongi και του Jimin – για κάποιον λόγο – αλλά την τελευταία στιγμή ένα αγόρι ξεπρόβαλλε από την πόρτα.
Κι άλλος καινούριος;
Το καινούριο αγόρι στερέωσε τα στρογγυλά γυαλιά του, ίσιωσε το σώμα του και προχώρησε με μικρά και γοργά βήματα. Φυσικά, η ξαφνική εμφάνισή του είχε τραβήξει τα βλέμματα όλων όσων βρίσκονταν στη βιβλιοθήκη τη στιγμή εκείνη, αλλά ούτε για λίγο δεν τον έκανε να αισθάνεται άβολα.
Η Hyerin και ο Wonho είχαν πάρει ήδη θέση και είχαν ήδη χαιρετίσει τον Jimin και τον Yoongi.
Η Hyerin έβγαλε από τη τσάντα της τη κασετίνα και μερικά βιβλία. Διάβαζε και αυτή για το διαγώνισμα οπότε ο Yoongi άρπαξε την ευκαιρία και άρχισε να της κάνει διάφορες ερωτήσεις επίτηδες για να του δώσει σημασία. Όχι μόνο για αυτό, αλλά και για να δείξει στον Wonho πως δεν έδινε δεκάρα για το αν τα είχαν ή όχι.
Ξαφνικά, το καινούριο αγόρι πήγε και κάθισε στο τραπέζι τους ήσυχα χωρίς να τους κοιτάξει έστω και λίγο, καθώς προτιμούσε να κοιτάξει τις δικιές του σκοτούρες από το να ασχοληθεί με μία ομάδα ατόμων στην οποία περιλαμβανόταν: ένα φυτό, ένα ‘φρέσκο’ ζευγάρι και ένα αγόρι που ήταν ερωτευμένο με το κορίτσι, το οποίο δυστυχώς ανήκε αλλού.
Σαν πολλοί δεν μαζευόμαστε;, σκέφτηκε ο Yoongi ενώ προσπαθούσε να καταλάβει τι ήταν γραμμένο πάνω στο εξώφυλλο του βιβλίου του καινούριου αγοριού.
"Jung Ho-Seok"
Όλοι οι καινούριοι εδώ βρήκαν να έρθουν;, σκεφτόταν καθώς κουνούσε το κεφάλι του μπερδεμένος.
Άκουγε από δίπλα της τον Wonho που ξεφυσούσε και ξερόβηχε συνεχώς και χαιρόταν από μέσα του. Το να ασχολείται συνεχώς μαζί της και να κάνει τον Wonho να νευριάσει, πέτυχε.
Ώσπου ο Wonho σηκώθηκε αποφασιστικά από την καρέκλα του και άρχισε να μαζεύει τα πράγματά του.
«Φεύγεις;»τον ρώτησε η Hyerin με έναν μικρό τόνο απογοήτευσης στη φωνή της.
«Πάω μία βόλτα μπας και βρω κανένα ενδιαφέρον βιβλίο να διαβάσω.»της απάντησε γρήγορα ρίχνοντάς μία λοξή ματιά στον Yoongi και φαινόταν πραγματικά θυμωμένος.
Δυστυχώς το κορίτσι δεν πρόλαβε να πει τίποτα άλλο και το αγόρι της έφυγε βιαστικά.
Έστρεψε πάλι το βλέμμα της πάνω στον Yoongi, ο οποίος ήταν αρκετά ικανοποιημένος από τις πράξεις του παρόλο που αυτό που έκανε δεν ήταν σωστό, και για μία στιγμή το αγόρι νόμισε πως έχασε έναν χτύπο από την καρδιά του. «Συνεχίζουμε;»του πρότεινε η Hyerin και ο Yoongi της έγνεψε καταφατικά χαμογελώντας.