Ένας λόγος που ο Yoongi μισούσε τις καθημερινές ήταν επειδή είχε σχολείο.
Αν, όμως, ήξερα ότι θα ερχόσουν στο σχολείο μας, τότε θα ερχόμουν και εγώ πιο νωρίς από το κανονικό.
Τέλος πάντων, όπως περπατούσε το πρωί με κατεύθυνση το σχολείο, συλλογιζόταν – όπως πάντα – και αναρωτιόταν αν τύχαινε να την ξαναδεί.
Ήταν τόσο περίεργο συναίσθημα.
Προσπαθούσε να καταλάβει τι ήταν όλο αυτό που έγινε τη προηγούμενη μέρα, το συμβάν με τη ζακέτα αλλά δεν μπορούσε να βγάλει άκρη. Ήταν παράξενο κορίτσι.
Στη τελική κατέληξε στο συμπέρασμα πως ήταν κάπως φυσικό. Της ήταν ένας ξένος και της προσφέρθηκε έτσι στα ξαφνικά χωρίς καν να ξέρει ούτε το όνομά του. Από ένα σημείο και μετά, άρχισε να θεωρεί τον εαυτό του ανόητο. Δεν ήταν αυτός τρόπος για να ρίξει μια κοπέλα, ήμαρτον πια.
Μπήκε μέσα στον σχολικό χώρο όπου βρίσκονταν όλοι οι μαθητές και κατευθύνθηκε προς το παγκάκι στο οποίο καθόταν ως συνήθως, μόνος του. Αν στο τέλος της σχολικής χρονιάς τον ρωτούσαν κατά πόσο είχε κοινωνικοποιηθεί στο συγκεκριμένο σχολείο, θα απαντούσε ότι το ποσοστό της κοινωνικότητάς του θα ήταν – με το ζόρι – 10% καθώς θεωρούσε τους υπόλοιπους μαθητές πληκτικούς και σπαστικούς. Δεν είχα τα ίδια ενδιαφέροντα, ούτε καν ένα κοινό σημείο. Γι'αυτό το λόγο δεν έκανε καμία προσπάθεια να κάνει παρέες μαζί τους.
Με το που την είδε όμως να κάθεται μόνη στο παγκάκι εκείνο, του ήρθε νταμπλάς.
Ήρθε εδώ;
Στο σχολείο μας;
Έμεινε όσο το δυνατόν ήρεμος μπορούσε και πλησίασε το παγκάκι διστακτικά. Δεν ήθελε να την τρομάξει, γι'αυτό κάθισε στην άλλη άκρη για να μην βρίσκονται και τόσο κοντά.
Ένιωθε πως αν καθόταν πολύ κοντά της, η κατάσταση θα χειροτέρευε και δεν ήθελε να συμβεί κάτι που θα έκανε τη στάση της κοπέλας προς αυτόν απόμακρη.
Πάντως – σύμφωνα με τις σκέψεις του Yoongi – ήταν πολύ γλυκιά με τη σχολική στολή. Της πήγαινε απίστευτα. Ήταν τόσο προσηλωμένη στο βιβλίο της που δεν γύρισε καν να τον κοιτάξει. Μπορεί να μην κατάλαβε ότι κάποιος είχε καθίσει στο ίδιο παγκάκι με αυτήν.
Και αυτός απαυδισμένος πλέον περίμενε στην ίδια στάση, πιάνοντας τα λουριά της σχολικής του τσάντας σφιχτά και περιμένοντας από το κορίτσι να κάνει κάποια κίνηση.
Ήθελε τόσο πολύ να της μιλήσει αλλά φοβόταν πως δεν θα έπαιρνε ανταπόκριση ή μπορεί και να έφευγε, να τον απέρριπτε. Δεν ήταν τόσο καλός στο να πιάνει κουβέντα με κάποιον, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κορίτσι.
Έδιωξε όλες τις άσχημες σκέψεις και αποφάσισε πως μία ‘συγγνώμη’ για το γεγονός ότι ήταν τόσο απότομος τη προηγούμενη μέρα, θα ήταν ό,τι πρέπει για να γνωριστούν.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και ευχόταν από μέσα του να τον άκουσε και να έστρεφε το βλέμμα της πάνω του για να είναι πιο εύκολο για αυτόν να της μιλήσει και να της πει αυτό που σκεφτόταν.
Αλλά από τη μεριά της κοπέλας δεν φαινόταν κανένα ενδιαφέρον και καμία δόση προσοχής. Το μόνο που έκανε ήταν να συνεχίζει να διαβάζει το τόσο ενδιαφέρον βιβλίο της.
Παρόλα αυτά, ήταν σίγουρος για αυτό που πήγαινε να κάνει εκείνη τη στιγμή.
Γύρισε το σώμα του προς το μέρος της – γεμάτος πλέον αυτοπεποίθηση – ώστε να βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο και οι λέξεις κρέμονταν από το στόμα του, αλλά τότε χτύπησε το κουδούνι.
Και έτσι απλά το ανυποψίαστο κορίτσι σηκώθηκε γρήγορα και έφυγε.
[...]
Hyerin...
Πανέμορφο όνομα...
Ο Yoongi παρατήρησε πως με τον τρόπο που τους συστήθηκε το κορίτσι από το σουπερμάρκετ, η Hyerin, τη πρώτη της μέρα στο σχολείο, φαινόταν ότι ακόμα δεν είχε συνηθίσει τις συνθήκες εκεί πέρα. Η αλήθεια ήταν πως όντως δεν είχε εξοικειωθεί ακόμα, βρισκόταν ακόμη στη πρώτη της μέρα, αλλά ευελπιστούσε πως με τον καιρό θα το συνήθιζε.
Από την έκφραση του προσώπου της ο Yoongi μπορούσε να καταλάβει πως ένιωθε… άβολα;
Την κοιτούσε προσηλωμένος από το θρανίο του, μόνο αυτός και κάτι άλλα αγόρια παρακολουθούσαν ενώ τα κορίτσια της τάξης δεν της έδωσαν σημασία και το μόνο που έκαναν ήταν να κοιτάζουν τα νύχια τους ή να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο.
Αν ήταν κανένα αγόρι, θα τους έλεγα εγώ.
Θα τους έτρεχαν τα σάλια.
Τελείωσε με μία υπόκλιση και προχώρησε ανάμεσα από την 1η και τη 2η σειρά των θρανίων ψάχνοντας για ένα άδειο θρανίο.
Η καρδιά του Yoongi άρχισε να χτυπάει σαν τρελή όταν σκέφτηκε το ενδεχόμενο να ερχόταν να κάτσει μαζί του. Έτσι κι αλλιώς καθόταν μόνος του. Αν συνέβαινε όντως αυτό, θα μπορούσαν να έρθουν πιο κοντά και να αναπτύξουν μία πολύ καλή σχέση φιλίας – ίσως. Πέρα απ’αυτό, θα προσπαθούσε να την προσεγγίσει με το να κάθονται στο ίδιο θρανίο, τα πόδια τους να ακουμπάνε μεταξύ τους, το απαλό δέρμα του ποδιού της να αγγίζει το παντελόνι του – καταλάθος πάντα...
Από μέσα του ευχόταν να προχωρούσε ανάμεσα από την 2η και τη 3η σειρά. Ήταν και το θρανίο του Yoongi άδειο αλλά δεν τον πρόσεξε. Εδώ δεν πρόσεξε καν τον ίδιο, θα πρόσεχε και το θρανίο του;
Τελικά προτίμησε να κάτσει δίπλα στο αγόρι από το σουπερμάρκετ, με το οποίο αγόρι όλως τυχαίως ο Yoongi μισούσε. Το να κάτσει με τον γνωστό για το υπερβολικά γυμνασμένο σώμα του Wonho ήταν μία από τις χειρότερες κινήσεις που έκανε η Hyerin. Φαντάσου το κορίτσι που σου αρέσει – ή και αγόρι, για τον γυναικείο πληθυσμό που το διαβάζει αυτό – να κάτσει με ένα άτομο που δεν συμπάθησες ποτέ στα τελευταία 17 χρόνια της ζωής σου.
Καθώς η Hyerin καθόταν στη καρέκλα και άφηνε τη πολύχρωμη τσάντα της στο πάτωμα, ο Wonho την εξέταζε από πάνω μέχρι κάτω, μέχρι που κάθισε και την κοίταξε αθώα.
Του έκανε μία υπόκλιση και το ίδιο έκανε και αυτός.
Πόσο τον ζηλεύω που μπορεί και σε έχει δίπλα του.
[...]
Λίγα λεπτά αφού χτύπησε το κουδούνι, ο Yoongi βρέθηκε να τρέχει φουριόζος για να τη προλάβει και να της ζητήσει συγγνώμη για τη προηγούμενη μέρα. Ήταν μία επιπλέον ευκαιρία για να της μιλήσει.
Η Hyerin προχωρούσε κατά μήκος του διαδρόμου και λογικά – όπως κάθε μαθητής εκεί μέσα – πήγαινε προς το ντουλαπάκι της για να αφήσει τα βιβλία της.
Είναι γλυκιά ακόμα και όταν προχωράει, σκέφτηκε ο Yoongi εξακολουθώντας να τρέχει. Το μυαλό του, ο νους του, τα μάτια του ήταν συγκεντρωμένα πάνω της, παρατηρώντας κάθε της κίνηση και χαρακτηριστικό.
Το πολύ πολύ, από την αφηρημάδα του να έπεφτε πάνω σε κανένα άλλο αθώο άτομο.
«Ήρεμα στους διαδρόμους…»σχολίασε ο πρόεδρος του δεκαπενταμελούς – ο Kim Namjoon – λίγο εκνευρισμένος από τη πτώση του Yoongi πάνω του. Ο δεύτερος φυσικά στη κατάσταση που βρισκόταν δεν του έδωσε καν σημασία και απλά τον παράτησε έτσι όπως ήταν συνεχίζοντας να τρέχει για να προφτάσει το κορίτσι.
Η Hyerin έκανε μικρά βηματάκια λόγω των μικροσκοπικών ποδιών της, με αποτέλεσμα αυτό να βοηθάει τον Yoongi να την φτάσει πιο γρήγορα. Τα μακριά μαύρα μαλλιά της κουνιόντουσαν πέρα – δώθε με χάρη, οπότε θα ήταν περιττό να πούμε πως ο Yoongi γέλασε με αυτή τη χαριτωμένη κίνηση.
Μήπως πρέπει να την φωνάξω;
Η σκέψη τού να την φωνάξει για να τον ακούσει και να γυρίσει, τον έκανε να αγχώνεται ακόμα περισσότερο. Δεν ήξερε τι να κάνει. Μάλιστα, δεν γνώριζε πως θα αντιδρούσε η Hyerin αν την καλούσε με το όνομά της.
Θα γυρνούσε ή... θα τον αγνοούσε;
Φυσικά, η ίδια ήταν απασχολημένη με το να σκέφτεται ότι μέχρι στιγμής τα πήγαινε καλά τόσο με το καινούριο σχολικό περιβάλλον όσο και με το αγόρι με το οποίο κάθεται στο ίδιο θρανίο. Δεν την ενόχλησε καθόλου, αντιθέτως της δημιούργησε μία πολύ καλή εντύπωση. Ο Yoongi λοιπόν κατά πάσα πιθανότητα, θα της ήταν αδιάφορος.
Οπότε, θα της φαινόταν μάλλον παράξενο και το γεγονός ότι την έψαχνε για κάτι συγκεκριμένο.
«Kim Hyerin!!»φώναξε τελικά ο Yoongi και η Hyerin γύρισε.
Επιτέλους!, σκέφτηκε ανακουφισμένος.
Του χαμογέλασε και της χαμογέλασε και αυτός επειδή επιτέλους πέτυχε αυτό που ήθελε να κάνει από την αρχή της μέρας, από την στιγμή που την είδε και κατάλαβε ότι πλέον θα βρίσκονταν στο ίδιο σχολείο, στον ίδιο χώρο.
Το τρέξιμό του μετατράπηκε σε περπάτημα και πλέον ένιωθε πιο χαλαρός απέναντί της.
Άρχισε να περπατά και αυτή προς το μέρος του με ένα χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπό της.
Η καρδιά του χτυπούσε τόσο δυνατά εκείνη τη στιγμή επειδή θα την έβλεπε για ακόμη μία φορά και επειδή επιτέλους τον άκουσε και άρχισε να τον πλησιάζει για να του μιλήσει κι αυτή.
Ή μάλλον, έτσι νόμιζε ο Yoongi.
Τη στιγμή που την πλησίαζε, βρισκόταν και ένα άλλο άτομο πιο πίσω από τον Yoongi.
Και έτσι τον προσπέρασε, αφήνοντας τον Yoongi μπερδεμένο στη θέση του.
Γιατί δεν σταμάτησε αφού τη φώναξα;
Για να γινόμαστε περισσότερο ακριβείς, τον σκούντηξε καταλάθος, είπε ένα «Με συγχωρείς» κοιτώντας τον φευγαλέα και έφυγε προς τα πίσω.
Απογοητευμένος βαθιά μέσα του ακολούθησε με το βλέμμα του κάθε κίνησή της για να δει που θα πήγαινε. Και, ω Θεέ μου, μόλις είδε σε ποιον πήγε τελικά, ένιωθε τη καρδιά του να σπάει σε χίλια κομμάτια.
Η Hyerin χαιρέτησε τον Wonho και αυτός της χαμογέλασε και την έπιασε από τη μέση τραβώντας την προς την αντίθετη μεριά. Έπειτα, της ψιθύρισε κάτι στο αφτί και αυτή γέλασε κάνοντας αισθητή τη παρουσία της στο διάδρομο με το δυνατό μα συνάμα πανέμορφο γέλιο της.
Καθώς η Hyerin με τον Wonho έφευγαν, το αγόρι γύρισε και έδωσε στον Yoongi ένα σατανικό βλέμμα.
Μαλάκα, σκέφτηκε νιώθοντας την οργή να πηγάζει μέσα του και την παρόρμηση να πάει εκεί και να τον σκοτώσει μονομιάς.
Έσφιξε τα χέρια του σε μπουνιές και γρύλισε θυμωμένος.
Γιατί πήγες σε αυτόν, Hyerin;
Γιατί του χαμογέλασες;
Τι παραπάνω είχε από εμένα;