Ο ήχος της μηχανής σταματάει να ηχεί στα αυτιά μου και ανοίγω τα μάτια μου για να αντικρίσω την εξώπορτα του σπιτιού μου. Κατεβαίνει πρώτος και δέχομαι την βοήθεια που μου προσφέρει για να κατέβω, καθώς με ακολουθεί ως την εξώπορτα.
Δεν μιλάμε. Απλά διασχίζουμε ο ένας δίπλα στον άλλο τον διάδρομο, που φαντάζει μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά, ώσπου φτάνουμε μπροστά στην πόρτα.
Γυρίζω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω. Τα μαλλιά του είναι ακόμα βρεγμένα, όπως και τα ρούχα του. Σταγόνες νερού πέφτουν από τα μαλλιά του πάνω στο πρόσωπο του και τα τραβάει προς τα πίσω, σκουπίζοντας τις σταγόνες που πέσαν πάνω του.
Το βλέμμα του συναντά το δικό μου. Αυτομάτως κολλάω πάνω στο μοναδικό χρώμα των ματιών του ξεχνώντας για μια στιγμή το κρυολόγημα που θα με βασανίζει τις υπόλοιπες ώρες.
"Καληνύχτα" ψελλίζω τραβώντας τα μάτια μου από πάνω του, καθώς βγάζω τα κλειδιά μου από την τσέπη μου.
Νιώθω το σώμα του να πέφτει πάνω μου και με στριμώχνει ανάμεσα στην πόρτα και τον ίδιο, έχοντας τοποθετήσει το κεφάλι μου ανάμεσα στα χέρια του. Η ανάσα του πέφτει πάνω στο πρόσωπο μου γρήγορη, από τις έντονες κινήσεις του και το στήθος του ακολουθεί τον ίδιο ρυθμό.
Η κίνηση του με έπιασε απροετοίμαστη και αυτό θα μπορούσε να διαβαστεί στην έκφραση του προσώπου μου. Τα χείλη μου έχουν ανοίξει ελάχιστα για να μπορώ να φέρω την αναπνοή μου στα φυσιολογικά της επίπεδα, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να με κάνει να αναζητώ τα χείλη του, έτσι ώστε να γεμίσουν τα δικά μου.
Μα τι λέω; Δεν μπορώ καλά καλά να τον κοιτάξω στα μάτια μετά το ντροπιαστικό σκηνικό που προηγήθηκε νωρίτερα και ζητάω να με φιλήσει; Αυτό είναι τρελό! Όμως...πότε υπήρξε κάτι λιγότερο τρελό από τότε που ο Ίαν μπήκε στη ζωή μου;
Αποφεύγω τα μάτια του προσπαθώντας να εστιάσω την προσοχή μου, οπουδήποτε μακριά από εκείνον και ό,τι σχετίζεται με αυτόν, όταν το βλέμμα μου συναντά την φιγούρα ενός άντρα να περνά την κεντρική είσοδο.
Σφραγίζω το στόμα του Ίαν με το χέρι μου και τυλίγω το άλλο γύρω από τον αγώνα του, τραβώντας τον προς το πίσω μέρος του σπιτιού όσο πιο γρήγορα μπορώ. Προσπαθεί να διαμαρτυρηθεί, αλλά τον εμποδίζω προστάζοντας τον να ησυχάσει. Τα βήματα του δεν αργούν να ακουστούν πάνω στο κρύο μάρμαρο του διαδρόμου, συνοδευόμενα από τον ήχο των κλειδιών που κρατάει στην παλάμη του.
Φτάνοντας στο κατώφλι τοποθετεί τα κλειδιά στην κλειδαριά και ξεκλειδώνει την πόρτα, ενώ στην συνέχεια την κλείνει. Εξετάζω τον χώρο μπροστά στην πόρτα και βεβαιώνομαι πως ο πατέρας μου βρίσκεται μέσα στο σπίτι. Έπειτα γυρνάω και κοιτάζω τον Ίαν, ο οποίος φαίνεται ανακουφισμένος που δεν πρόλαβε να μας δει.
Καθώς στηρίζω την πλάτη μου πάνω στον τοίχο κλείνοντας τα μάτια μου με την ανακούφιση να με πλημμυρίζει, αισθάνομαι την αναπνοή του να βρίσκεται πάνω μου ξανά και τα χέρια του να εγκλωβίζουν την μέση μου ανάμεσα τους. Δεν κάνω τον κόπο να ανοίξω τα μάτια μου, επειδή ξέρω πως αν το κάνω δεν θα μπορέσω να αποφύγω τα δικά του. Τα δάχτυλα του κυλάνε πάνω στο μάγουλο μου και καταλήγουν στα χείλη μου.
Σταματάνε εκεί. Ακριβώς στο σημείο απ'όπου ξεκινάνε και τα χείλη του προσφέρονται να ολοκληρώσουν το χάδι που διέκοψαν τα άκρα του. Παίρνοντας τα χείλη μου ανάμεσα στα δικά του αρχίζει να τα κινεί αρμονικά, σχεδόν μελωδικά σαν να θέλει να με νανουρίσει. Δίχως αυτοσυγκράτηση, ανταποκρίνομαι στο χάδι του, που φαντάζει διαφορετικό, όμως είναι αρκετό για να πυρπολήσει τον εσωτερικό μου κόσμο.
Έχοντας φέρει τα πιο γλυκά όνειρα στον ξύπνιο ύπνο μου, αποχωρίζεται τα χείλη μου διατηρώντας τα πάνω στα δικά μου ακινητοποιημένα, καθώς αισθάνομαι τα μάτια του να κοιτάζουν τα κλειστά δικά μου.
"Καληνύχτα" ψιθυρίζει κινώντας τα χείλη του ενάντια στα δικά μου και η εικόνα τους περνάει μπροστά από τα μάτια μου.
Το σώμα μου αισθάνεται πια το κρύο να το διαπερνά, καθώς ο τοίχος που είχε δημιουργήσει εκείνος εξαφανίστηκε. Αφήνω έναν αναστεναγμό και πλησιάζω αθόρυβα την πόρτα, τοποθετώντας το κλειδί μέσα στην κλειδαριά και σπρώχνοντας την πόρτα από το πόμολο για να ανοίξει. Βάζω το σώμα μου μέσα στο σπίτι και κλείνω την πόρτα, σπρώχνοντας την με την πλάτη μου.
Σέρνω τα πόδια μου ως τον καναπέ στηρίζοντας το σώμα μου πάνω στα τεράστια μαξιλάρια του, αφήνοντας την αίσθηση των χειλιών του να με ταξιδέψουν. Αναστενάζω μόλις ακούω γοργά βήματα να κατεβαίνουν τις σκάλες. Ανοίγω ελάχιστα το ένα μου μάτι και βλέπω τον πατέρα μου, στολισμένο με ένα ανήσυχο βλέμμα στο πρόσωπο του.
"Έλλη; Πού ήσουν; Γιατί είσαι μούσκεμα; Πήγαινε να αλλάξεις. Θα αρρωστείς" λέει με μια αναπνοή και ανοίγω τα μάτια μου σηκώνοντας το σώμα μου από τον καναπέ.
Περπατάω μπροστά του αργά, καθώς αναρωτιέμαι πώς γίνεται να θυμήθηκε να ενδιαφερθεί για μένα. Προσπερνάω το σώμα του, όταν ένα χέρι καλύπτει τον ώμο μου αποτρέποντας με από το να συνεχίσω. Το χέρι του σπρώχνει τον ώμο μου μαλακά, φέρνοντας μας πρόσωπο με πρόσωπο. Είμαι περίεργη να ακούσω τι θα μου πει πάλι.
Το δεύτερο του χέρι πιάνει τον ελεύθερο μου ώμο και μπορώ να αισθανθώ κάτι περίεργο στο άγγιγμα του, καθώς και στο βλέμμα του. Κάτι...πιο γλυκό;
"Ανησύχησα" ένας ψίθυρος βγαίνει από τα χείλη του και κοιτάζω γύρω μου θέλοντας να βεβαιωθώ πως βρισκόμαστε οι δυο μας εδώ μέσα και δεν μου κάνουν κάποια κακόγουστη φάρσα.
Επιστρέφω το βλέμμα μου στα μάτια του βλέποντας την ανησυχία χαραγμένη μέσα τους. Γνέφω, καθώς γυρνάω το σώμα μου και συνεχίζω να ανεβαίνω τις σκάλες για να φτάσω στο δωμάτιο μου. Κλείνω την πόρτα του δωματίου και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου με ένα περίεργο συναίσθημα να πλημμυρίζει τα σωθικά μου.
Τι υποτίθεται ότι έπρεπε να απαντήσω σε αυτήν την υποκρισία; Νοιάζεται...Μαλακίες! Ξέρω πολύ καλά πως το μόνο που τον νοιάζει πια είναι τα λεφτά του. Αμφιβάλω αν νοιάστηκε ποτέ για την οικογένεια μας πραγματικά. Όμως, αλήθεια δεν ξέρω τι έπρεπε να απαντήσω. Να τον ευχαριστήσω; Να τον 'καθησυχάσω';
Υποθέτω πως ένα νεύμα ήταν αρκετό. Δεν είναι ότι θα πληγωθεί από την συμπεριφορά μου. Απλά απορώ. Γιατί επιμένει ακόμα αφού ξέρω πως δεν τρέφει ίχνος ενδιαφέροντος; Μάλλον θα προσπαθεί να βγάλει τον εαυτό του από την δύσκολη θέση που του δημιούργησα.
Αλλά και πάλι. Κάτι σαν να άλλαξε. Ο τρόπος που με κοιτούσε δεν είχε την γνωστή αδιαφορία. Δεν θυμάμαι να με είχε ακουμπήσει από τότε που ήμουν μικρή. Ποτέ δεν μου είχε κάνει παρατήρηση για το που βρισκόμουν. Το τι έκανα. Ποτέ δεν μου είχε πει πως ανησύχησε.
Πρέπει να έχω πυρετό για να σκέφτομαι τέτοια πράγματα. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και βγάζω τις πιτζάμες μου από την ντουλάπα μου και μπαίνω στο μπάνιο για να αλλάξω. Βγαίνοντας από το μπάνιο με τα στεγνά ρούχα πάνω στο σώμα μου βάζω το πιστολάκι των μαλλιών στη πρίζα για να στεγνώσω τον βρεγμένο όγκο που στάζει πάνω στο δέρμα μου.
Αφού τελειώνω, βάζω το πιστολάκι πίσω στην ντουλάπα και ξαπλώνω πάνω από τα σκεπάσματα του κρεβατιού. Τα μάτια μου κοιτάζουν επίμονα το ταβάνι, καθώς οι σκέψεις τρυπώνουν ξανά μέσα στο κεφάλι μου.
Δεν μπορεί να είμαι τρελή! Ένιωσα κάτι διαφορετικό στη συμπεριφορά του και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Φαινόταν μετανιωμένος, όμως μπορεί να είναι η ιδέα μου. Φυσικά και ήταν η ιδέα μου! Τι κάθομαι και σκέφτομαι. Μπαίνω μέσα στα σκεπάσματα εξαντλημένη και κλείνω τα μάτια μου, για να κοιμηθώ. Ή έστω να προσπαθήσω.
[...]
Ένα ζεστό αεράκι διαπερνά το κορμί μου και αισθάνομαι την θερμοκρασία να έχει ανέβει στα ύψη. Τι μήνα έχουμε; Έφτασε κι όλας το καλοκαίρι; Σπρώχνω το πάπλωμα από το πρόσωπο μου και αλλάζω πλευρό, διώχνοντας το πάπλωμα από πάνω μου.
Όμως αισθάνομαι ακόμα σαν να έχουμε καύσωνα τον Αύγουστο και γυρίζω το σώμα μου ανάσκελα ακουμπώντας το χέρι μου στο μέτωπο. Τα δάχτυλα μου αγγίζουν μια περίεργη επιφάνεια. Κάτι βαμβακερό και βρεγμένο; Μα τι έχω τέλος πάντων;
Ανοίγω τα μάτια μου αργά, καθώς το φως αντανακλάται στα μάτια μου έντονο κάνοντας τα πάντα να μοιάζουν θολά. Σιγά σιγά προσαρμόζονται στο φως και η όραση μου καθαρίζει αρκετά, ώστε να μπορέσω να δω τον Ίαν ξαπλωμένο στα πόδια του κρεβατιού να με κοιτάζει αμίλητος.
Με αντιλαμβάνεται και ανασηκώνει την πλάτη του πλησιάζοντας με λίγο παραπάνω "Καλημέρα" ψιθυρίζει και τοποθετεί την παλάμη του στο μέτωπο μου, απ'όπου αφαιρεί την βρεγμένη πετσέτα που ακούμπησα προηγουμένως. Τι;
"Τι είναι αυτό;" ρωτάω σμίγωντας τα φρύδια μου και γελάει, καθώς ακουμπάει τα χείλη του πάνω στο μέτωπο μου.
"Καλά Χριστούγεννα Έλ" λέει χαμογελώντας, αλλά παραμένω σοβαρή περιμένοντας να ακούσω μια ικανοποιητική απάντηση.
"Σε ρώτησα κάτι" υπενθυμίζω σταυρώνοντας τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου και αναστενάζει αφήνοντας την βρεγμένη πετσέτα πάνω στο κομοδίνο μου.
Με πλησιάζει λίγο περισσότερο και παίρνει το χέρι μου μέσα στο δικό του. Έπειτα με κοιτάζει με σοβαρότητα στο ύφος του πριν μιλήσει "Έχεις πυρετό" ψιθυρίζει σφίγγοντας το χέρι μου μέσα στο δικό του και αρχίζω να γελάω.
Αλήθεια τώρα; Είχα αρχίσει να ανησυχώ από την σοβαρή έκφραση του προσώπου του για να μου πει τι; Ότι έχω πυρετό; Αυτό είναι γελοίο! Με κοιτάζει με ένα περίεργο βλέμμα, που συνδυάζει προβληματισμό, ανησυχία και δεν ξέρω τι άλλο, καθώς δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω.
"Θα μου πεις τι είναι τόσο αστείο;" ρωτάει με έναν εκνευρισμό στην φωνή του, αλλά μόλις σκέφτομαι την έκφραση του προηγουμένως γελάω ακόμα πιο δυνατά. Τον κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια, καθώς δεν μπορώ να σταματήσω και ένα μικρό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του, όμως επαναφέρει το σοβαρό ύφος στο πρόσωπο του.
Ω μωρό μου, είσαι τόσο σέξυ...
Ναι. Σίγουρα έχω πυρετό. Φέρνει το σώμα του ακόμα πιο κοντά, ενώ δεν έχω σταματήσει να γελάω από τον δραματικό του ρόλο προηγουμένως. Πριν το καταλάβω έχει βρεθεί από πάνω μου, εγκλωβίζοντας τα πόδια μου μέσα στα δικά του. Σκουπίζω ένα δάκρυ που κύλησε και εστιάζω την ματιά μου πάνω του, καθώς το στραβό χαμόγελο που μου χάριζε πάντα σχηματίζεται στα χείλη του.
Τα χέρια του αγκαλιάζουν την μέση μου και τα δάχτυλα του αρχίζουν να κινούνται γρήγορα στο μόνο σημείο όπου γαργαλιέμαι και το σώμα μου αρχίζει να συσπάται από κάτω του, καθώς το γέλιο μου ακούγεται σε όλο το δωμάτιο. Τον ικετεύω να σταματήσει, μέσα από τα γέλια μου, αλλά το μόνο που κάνει είναι να με αγνοεί.
"Σε παρακαλώ" φωνάζω, ενώ παραλίγο να πνιγώ από το ίδιο μου το σάλιο και εκείνος κουνάει το κεφάλι του δεξιά, αριστερά διατηρώντας το στραβό χαμόγελο στα χείλη του.
Συνεχίζει ακάθεκτος να γαργαλάει την μέση μου και να απολαμβάνει την κατάσταση που δημιούργησε αφήνοντας το χαμόγελο του να ξεδιπλώνεται. Γέρνει το κορμό του αργά προς το ξαπλωμένο σώμα μου μειώνοντας την ταχύτητα με την οποία κινούνταν τα δάχτυλα του πάνω στη μέση μου.
Ακινητοποιεί το σώμα του χιλιοστά μακριά από τα χείλη μου, έχοντας σταματήσει το γαργαλητό. Καρφώνει τα μάτια μου έντονα με τα δικά του και ξεχνάω ό,τι συνέβη προηγουμένως. Το χρώμα τους με αιχμαλωτίζει μέσα στο βάθος τους για άλλη μια φορά. Αισθάνομαι το πρόσωπο του να μειώνει τα χιλιοστά της απόστασης μας τόσο, ώστε να μπορώ να γευτώ τα χείλη του ακόμα κι αν δεν ακουμπούν το ένα το άλλο.
Κλείνω τα μάτια μου και περιμένω να αισθανθώ τα χείλη του να χαϊδεύουν τα δικά μου με την μοναδικό τους τρόπο. Αλλά τα χείλη του αγγίζουν το μέτωπο μου και απομακρύνει το σώμα του από πάνω μου "Είσαι άρρωστη λουλουδάκι" λέει και κάθεται ξανά στην άκρη του κρεβατιού.
Μορφάζω, καθώς τοποθετώ τα χέρια μου σταυρωμένα πάνω στο στήθος μου αναστενάζοντας βαθιά. Είχε καιρό να με αποκαλέσει λουλουδάκι. Μου αρέσει. Πάντα μου άρεσε. Μου θυμίζει την ζωή μου πριν μερικούς μόνο μήνες. Την σχέση μας στην αρχή. Ποια σχέση μας δηλαδή. Δεν υπήρχε τέτοιο πράγμα τότε, αλλά ούτε και τώρα. Αλήθεια...
Τι είμαστε;
Αισθάνομαι κάτι υγρό να καλύπτει το μέτωπο μου και με βγάζει από τις σκέψεις μου. Είναι ο Ίαν, που βάζει την πετσέτα πάλι πάνω μου.
"Γιατί το κάνεις αυτό;" ρωτάω δίχως να καταλαβαίνω την χρησιμότητα του.
"Για να σου κατέβει ο πυρετός" απαντάει ανασηκώνοντας του ώμους του και τον κοιτάζω έχοντας σηκώσει το ένα μου φρύδι "Διαταγές της κυρίας Αμαλίας" σηκώνει τα χέρια του αδιάφορα και ξεφυσάω.
"Με φώναξε κανείς;" ακούω την φωνή της, καθώς ανοίγει την πόρτα και περνάει μέσα ισορροπώντας έναν δίσκο στα χέρια της.
Πλησιάζει το κρεβάτι μου περπατώντας γρήγορα και αφήνει τον δίσκο πάνω στο κομοδίνο. Κάθεται δίπλα μου και χαμογελώντας μου γλυκά βγάζει την πετσέτα από το μέτωπο μου και εξετάζει με την παλάμη της τη θερμοκρασία μου.
"Φαίνεσαι καλύτερα" διαπιστώνει χαμογελώντας και κοιτάζει το θερμόμετρο "Σε λίγες ώρες θα είσαι και πάλι περδίκι" λέει με ένα πλατύ χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπο της και σηκώνεται όρθια.
"Και μην ξεχάσεις να φας" υπενθυμίζει πριν κλείσει την πόρτα και γελάω κουνώντας το κεφάλι μου.
Ανασηκώνω την πλάτη μου στηρίζοντας την στο κεφαλάρι του κρεβατιού, αλλά τα χέρια του με τραβάνε από τα πόδια και με ξαπλώνουν ξανά, ενώ ο ίδιος έρχεται από πάνω μου. Με ένα χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη του πλησιάζει το πρόσωπο μου, όμως αυτή την φορά δείχνω αδιάφορη για να μην μπορέσει να με ξεγελάσει.
Παρόλο που θέλω τόσο πολύ να αισθανθώ τα χείλη του πάνω στα δικά μου ξέρω πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Τουλάχιστον όχι σήμερα. Τα χείλη του αγγίζουν το μάγουλα μου και κατεβούν προς τα κάτω χαϊδεύοντας το δέρμα μου, ώσπου καταλήγουν στον λαιμό μου. Εκεί όπου αρχίζει η γλυκιά του επίθεση.
Φιλάει και δαγκώνει με την δική του διαδικασία και δεν μπορώ παρά να απελευθερώσω τους αναστεναγμούς μου. Τα χέρια μου μπλέκονται μέσα στα μαλλιά του τραβώντας τα ελαφρά σε κάθε του κίνηση. Σε κάθε δικό μου αναστεναγμό, η αναπνοή του χτυπάει το δέρμα του λαιμού μου και το χαμόγελο του γίνεται αισθητό.
Όσο τα χείλη του επιτίθενται στο δέρμα του λαιμού μου, τόσο η θερμοκρασία αυξάνεται, όμως δεν μπορώ να καταλάβω αν γι'αυτό ευθύνεται ο πυρετός ή ο Ίαν. Νιώθω τα μάγουλα μου να φλέγονται από την ζέστη και φαντάζομαι πως θα έχουν μια έντονη κόκκινη απόχρωση αυτή την στιγμή.
Κλείνω τα μάτια μου απολαμβάνοντας τα φιλιά του σε όλη την έκταση του λαιμού μου. Δεν θα μπορούσα να νιώσω καλύτερα. Βασικά, είναι από τις λίγες φορές που ένιωσα έτσι στη ζωή μου. Μόνο μαζί του έχω αισθανθεί αυτό τον συνδυασμό συναισθημάτων. Μόνο εκείνος καταφέρνει να με γεμίζει με συναισθήματα.
Τα χέρια του έχουν σφραγίσει την μέση μου ανάμεσα τους, μετακινώντας τα ακροδάχτυλα του στο κορμί μου, στέλνοντας κύματα ηλεκτρισμού σε όλη την έκταση μου "Ίαν" ψιθυρίζω μέσα στον αναστεναγμό μου και αισθάνομαι τα χείλη του να ανεβαίνουν, όπως και το σώμα του που είχε κολλήσει πάνω μου.
Συνεχίζει ακάθεκτος, καθώς ανεβαίνει με αργό ρυθμό αγνοώντας τους αναστεναγμούς, που βγαίνουν από τα χείλη μου με την συνοδεία του ονόματος του. Το σώμα του έχει ξεκολλήσει ελάχιστα από το δικό μου, έτσι ώστε να μπορεί να έχει καλύτερη στήριξη στα χέρια του.
Όταν επιτέλους φτάνει πάνω από το πρόσωπο μου, ξεχνάω τα πάντα και απλά βυθίζομαι μέσα στα μάτια του. Το χρώμα τους έχει σχεδόν εξαφανιστεί, καθώς η κόρη του ματιού του έχει διασταλεί αφήνοντας μια λεπτή λωρίδα από το πράσινο τους χρώμα ορατή.
Η αναπνοή του πέφτει με αστάθια πάνω στο πρόσωπο μου ανεβάζοντας την θερμοκρασία τόσο του σώματος μου, όσο και του δωματίου στα ύψη. Η δική μου βαραίνει, καθώς αναζητώ για λίγο οξυγόνο στον αέρα για να γεμίσει τα πνευμόνια.
"Ίαν σταμάτα" ψιθυρίζω, όταν βυθίζει το πρόσωπο του πίσω από το αυτί μου ακολουθώντας την ίδια διαδικασία με προηγουμένως και ακινητοποιείται, προτού πλησιάσει το πρόσωπο μου.
"Ζεσταίνομαι, που ζεσταίνομαι από τον πυρετό" τραυλίζω, ενώ αισθάνομαι την καυτή αναπνοή του να μαστιγώνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου "Μην με ζεσταίνεις άλλο" λέω τελικά αφήνοντας μια βαθιά ανάσα και μπορώ να δω την έκπληξη στα μάτια του.
Εξετάζει το πρόσωπο μου αδιάκριτα, με τα μάτια του να σκανάρουν κάθε ίντσα του δέρματος μου και την λάμψη μέσα τους να γίνεται όλο και πιο ευδιάκριτη. Σέρνει τα χέρια του ως την μέση μου και κρατάει σφιχτά, καθώς σπρώχνει το σώμα του πάνω στο δικό μου.
"Ίαν" ψιθυρίζω από την έντονη σύγκρουση των σωμάτων μας και χαμογελάει φέρνοντας το κεφάλι του στο αυτί μου, ακουμπώντας τον λοβό μου με τα χείλη του.
"Σε ανάβω;" ψιθυρίζει στο αυτί μου κάνοντας την φωνή του να ακούγεται πιο βραχνή και πιο ελκυστική απ' ότι συνήθως.
"Όχι βέβαια" τραυλίζω προσπαθώντας απεγνωσμένα να ξεφορτωθώ τον καύσωνα από πάνω μου, ενώ τα δόντια του έχουν εγκλωβίσει το αυτί μου ανάμεσα τους.
"Σου αρέσει να λες όχι σε όλα ε;" ρωτάει γελώντας απαλά πάνω στο αυτί μου επιτρέποντας στην ανάσα του να καίει τόσο το δέρμα μου, όσο και τα σωθικά μου κάτω από αυτό.
"Όχι" απαντάω κουνώντας το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά, αλλά δαγκώνει το σημείο πίσω από το αυτί μου, προκαλώντας μου έναν αναστεναγμό.
"Σε ρώτησα κάτι" υπενθυμίζει έχοντας κατέβει ξανά στον λαιμό μου, μοιράζοντας υγρά φιλιά κατά μήκος του δέρματος μου και ρίχνοντας το βλέμμα του πάνω μου, δίχως να απομακρύνει το πρόσωπο του από εκεί "Σε ανάβω;" θέτει την ίδια ερώτηση ξανά κοιτάζοντας με στα μάτια.
Αλήθεια...Με ανάβει; Το σκέφτομαι ξανά και ξανά προσπαθώντας να βρω την σωστή απάντηση, όμως τις σκέψεις μου διακόπτουν τα δόντια του, που αρπάζουν τα χείλη μου ανάμεσα τους. Πότε ήρθε εδώ αυτός; Με κοιτάζει έχοντας ανέβει στο ύψος του προσώπου μου, καθώς προσπαθώ να δώσω μια απάντηση στους δυο μας.
"Ναι" απαντάω χαμηλόφωνα τραυλίζοντας μετά από αρκετή ώρα και το στραβό του χαμόγελο εμφανίζεται ξανά στα χείλη του.
"Πες το" λέει προσπαθώντας να φέρει το σώμα του πιο κοντά με το δικό μου, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει μείνει χιλιοστό απόστασης μεταξύ μας και το ξέρει.
"Το είπα" λέω πασχίζοντας να αγνοήσω τον καύσωνα που θέλω να διώξω από πάνω μου, γιατί νιώθω πως σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα θα έχω λιώσει από την ζέστη.
"Όχι έτσι" λέει χαϊδεύοντας με τα δάχτυλα του το πρόσωπο μου "Θέλω να σε ακούσω να το λες" ψιθυρίζει τοποθετώντας μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου.
Α. Ξεροκατάπινω, καθώς νιώθω τα μάγουλα μου να παίρνουν φωτιά, πράγμα που δηλώνει ότι έχω κοκκινίσει. Τα μάτια του εστιάζουν στα μάγουλα μου και γελάει με έναν αξιολάτρευτο τρόπο, κάνοντας με να χαμογελάσω στην εικόνα του. Θεέ μου, είναι υπέροχος.
"Με ανάβεις" ψιθυρίζω τελικά, πριν το καταλάβω και το χαμόγελο της ικανοποίησης εμφανίζεται στα χείλη του, καθώς μια λάμψη γεννιέται στα μάτια του.
"Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο" ψιθυρίζει και φέρνει τα χείλη του πάνω στα δικά μου, προκαλώντας την έκρηξη ολόκληρου ηφαιστείου μέσα μου.
|~|~|~|~|
Την πυροσβεστική κάποιος! Τα παιδιά μου καίγονται!
Γεια σας!
Ξέρετε πως είμαι τρελή, μην ανησυχείτε καλά είμαι. Εσείς πως είστε; Ελπίζω να είσαστε καλά, γιατί τους δικούς μας τους βλέπω ή να καίγονται από την πυρκαγιά ή να λιώνουν σαν τα παγάκια.
Πω πω πω...Πολύ άναμα σήμερα!
(Τι λέω Θεέ μου...Βοήθεια)
Εντάξει είναι πρωί ακόμα, απλά αγνοήστε με.
Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο και να σας ενθουσίασε το περιεχόμενο του χεχ. Ευχαριστώ πολύ για τους ψήφους και για την στήριξη που έχετε δείξει. Σας λατρεύω!
Αν θέλετε να μου μιλήσετε για το οτιδήποτε, το inbox μου είναι ανοιχτό για όλους και σας περιμένει! Ό,τι κι αν θέλετε...Να γνωριστούμε; Να μου ζητήσετε βοήθεια; Να μου πείτε τα βάσανα σας; Ό,τι κι αν είναι αυτό εγώ έχω την διάθεση να σας ακούσω!
Καλά να περνάτε!
Νέλα🌹
|~|~|~|~|