Sabah evdeki koşuşturma ile uyandım. Aslında zaten uyanıktım. Sadece gördüğüm güzel rüyanın devamını istedim.
Rüyamda Yiğit ve ben vampirdik ve okula gidiyorduk. Okulun kantin kısmında yiyecek bir şeyler alırken birden insanlar zombi olup bize saldırmaya başlıyorlardı. Biz de Yiğit ile onlara el kremi atıyorduk. El kremi ne alaka bilmiyorum ama sorun çözülüyordu ve sonra uyanmıştım.
Bir daha gece yatmadan önce vampirli kitap okumamayı aklıma kazıdım.
~~
Herkesi bayram telaşı sarmışken bizim tayfa aykırı bir şekilde sakin sakin hayata devam ediyordu.
Bayrama 5 gün gibi bir süre vardı ve bizim tayfadan birçok kişi memlekete gidecekti. Aklım kankalarımın gideceği düşüncesi ile dolu iken odama giren kuzenim ile yatakta ufak bir kriz geçirdim. Gerçi durup dururken neden kriz geçirmiştim onu da bilmiyorum, salaktım galiba.
"Kuzen kalk kahvaltı hazır."
Tamam anlamında kafamı salladım ve banyoya gittim. Tabi ki banyo odamda değildi. Banyoya giderken bir şeyin eksik olduğunu anladım. Düşünürken aklıma telefonum geldi. Tabi ya ben telefonsuz işeyemem. Odama koşup telefonu aldım. Mutlu bir şekilde banyoya giderken babamın benden önce girdiğini gördüm. O sırada hayatın acımasız olduğunu bir kez daha anladım.
Bir kez daha derken annemin yaptığı puding tenceresini ben kaşıklayamadan yıkadığı zaman anlamıştım.
Kendi kendime yıkık edebiyatı yaptıktan sonra babamı beklemeye devam ettim.
~~
"Ya hayır diyorum İlham, neyini anlamıyorsun acaba. Hayır, sırf canın sıkılır diye Manisa'ya akrabalarını ziyarette sana eşlik edemem." diyerek telefonu İlham'ın yüzüne kapattım.
Bu 673. soruşuydu. Tamam saymamıştım ama o kadar olmuştur yani.
Bugün arefe günüydü ve annem temizlik işini günler önceden teyzemle hallettiği için bana düşen şey yan gelip yatmaktı.
Aslında yarın da yan gelip yatmayı düşünüyordum. Önceki senelerde olduğu gibi kuzenlerimle takılmak ya da misafirler fazla para versin diye 32 diş show yapmak hiç planlarımda yoktu. Sanırım, büyümüştüm.
Başımı yana yatırıp efkarlı müzikler eşliğinde düşüncelere dalarken telefonum 674. kez çaldı.
"Alo İlham, 674 kere aradın ve 674.ye söylüyorum, hayır seninle Manisa'ya gelmem." diye çemkirip telefonu yüzüne kapatacakken Yiğit'in sesini duymamla duraksadım.
"Defne?"
"Aa, Yiğit sen miydin? Sen istersen Amsterdam'a bile gelirim bebeğim biliyorsun." dediğimde gülmeye başlamıştık. Yerim lan seni Yiğidim.
"Biliyorum." Onun göremeyeceğini bilsem de gözlerimi devirdim.
"Defneeee."
"Efendim muzlu pastam."
"Ne?"
"Canım muzlu pasta çekti."
"Ah benim de."
"Olsa da yesek bir de yanında sarı ko-"
"Hayır dur seninle yemek konusuna girersek çıkamayız."
Yiğidime random gülüp onu dinlemeye devam ettim.
"Defne bir şey diyeceğim ama kalp krizi geçirme."
"Tamam hadi söyle."
"Akşam müsait misin?"
"Buluşacaksak evet."
"Buluşacağız ama bizim evde."
"Beni eve mi atacaksın?"
"Evet hatta annem de gelecek grup yapacağız."
Dediğine karşılık görmeyeceğini bilsem de gözlerimi devirdim.
"Annem seninle tanışmak istiyor."
"....."
"Defne sana -" "dıııt"
Telefonu Yiğit'in yüzüne kapatmıştım.
Neler oluyordu? Annesi niye beni görmek istedi? Şimdi gitsem ne giyeceğim? Gitmesem Yiğit'in gönlünü nasıl alırım? Babam böyle pasta yapmayı nereden öğrendi?
~~
2 ay sonra
Dünyanın en başarısız teselli timini kurmuştuk. Ben, İklim, İlham ve İlhamın kuzeni Sudem olmak üzere 5 kişi benim odamda oturuyorduk. Yazın son günlerine yaklaşmıştık ve havada bunaltıcı bir sıcak vardı. Üstelik küçücük odada sıkış tepiş hiç çekilmiyordu.
"Off İlham, ayağını burnumun dibinden çek yoksa Yiğidimin annesiyle tanışmadan kokudan bayılıp gideceğim."
Bu çocuğun ayaklarla ilgili derin sorunları olmalıydı, yoksa ikide bir ayaklarını suratımızın dibine sokmasının başka bir açıklaması yoktu.
İlham trip atar gibi yüzüme birkaç saniye baktı ve sonra odayı terk etti.
Ve evet, hâlâ Yiğidimin annesiyle tanışmamıştım çünkü bayramdan bir hafta sonra ailecek Denizli'ye, memleketlerine, gitmişlerdi ve henüz dönmemişlerdi. Öncesinde de eşyalarını falan hazırlamışlardı işte. Üstelik sadece iki defa buluşabilmiştik ve birbirimizi özlüyorduk ama elimizden bir şey gelmezdi. Yiğit'in sözünü geçirebilen bir ailesi vardı.
"Off Sudem, kapat sen de artık şunu"
Bugün hepsi anlaşıp beni delirtme peşinde gibi davranıyorlardı.
Sudem İklim'e dik dik baktı ve laptoptan açtığı şarkıyı kapattı.
"O değil de iki hafta sonra okullar açılıyor lan."
Elimdeki yastığı alıp Sudem'e fırlatacakken son anda vazgeçip sarıldım. Ben o yastığa, pardon Bt21'ıma
65 TL vermiştim. Tamam o kadar da pahalı değil ama dolar olmuş 8 TL kardeşim. Ha bir de manevi değeri vardı evet.
Can sıkıntısından ne yapacağımı bilemeyerek telefonumu çıkartarak Yiğit'e mesaj attım.
Whatsapp konuşma başlangıcı
Defne: Varsa şekerin patlayalım şekerim 😉📿🚬 (15.43)
Yiğidim: Bu şey demek değil mi ya, canım sıkıldı Yiğitin başına sarayım da eğleneyim? (15.46)
Defne: Nasıl da tanıyor beni Yiğidim
Yerim seni (15.46)
Yiğidim: Tatlı komasına girersin falan uğraştırma beni (15.47)
Defne:
Yiğidim:
Defne: Sen hele bir beni engelle de bak ne oluyor (15.51)
Yiğidim: Tamam aşkım sakin (15.51)
Defne: Aşkım mı dedin sen
Tamam affettim hadi yine iyisin (15.52)
Yiğidim: Ah çok teşekkürler sayın Defne hanım hazretleri (15.52)
Defne: Boş yapıyoruz farkında mısın (15.54)
Yiğit: Dolu mu yapmamızı isterdin aşkım 😛😛 (15.54)
Defne: Ha
Ha
Ha
Ha
Ha
Ha
Ha
Ve
Ha (15.55)
O kadar güldüm ki bahçeye diktiler 😀😀(15.56)
Yiğidim: Off hayır bunu yapmamış ol
Bu benimkinden de berbattı (15.58)
Defne: Neyse tamam gidiyorum ben (15.59)
Yiğidim: Görüşürüz ❤️ (16.00)
Defne: Görüşürüz Yiğidim ❤️ (16.00)
Whatsapp konuşma sonu
Elimdeki telefonu yanımdaki sehpaya bırakarak dondurma almak üzere ayağa kalktım. Ciddi ciddi liseden de mezun olmuştuk ulan. Elimdeki kaşığı dondurmaya daldırırken düşündüğüm her şey aklımdan uçup gitmişti bile.
Hikayemi okuyan, oy veren, yorum yapan herkese çok teşekkür ederim. Bazen wattpaddeki cidden anlam taşıyan okumaya değer kitapları görünce kurgumun oldukça boş ve anlamsız olduğunu hatırlıyorum ama ben kitabı edebi bir amaçla yazmıyorum amacımız sadece eğlenmek. Umarım eğlenebilmişsinizdir!