In welke stad, in welk land dan ook, over de snelwegen en eenzame wegen van de sloppenwijken, of het "slechte deel van de stad". Mocht je een sjofele man tegenkomen die een fles sterke drank in een papieren zak vasthoudt, dan heeft zijn shirt met zweet bezoedeld en zijn broek vertroebelt, wees niet bang om hem te vragen of hij weet van degene die zichzelf 'De Houder van de Tegenstander' noemt.
Meer dan waarschijnlijk zal hij willens en wetens naar je glimlachen, als een oude vriend met wie je zojuist een grap hebt gedeeld. Wees niet gealarmeerd; de man weet van degene naar wie je zoekt. De minder bedeelden van ons lijken soms deze dingen te weten. Hij zal je naar een mangat leiden en nonchalant het metalen deksel eraf schuiven met een smoezelige laars. Je een kleine zaklantaarn in werpen die gevaarlijk dreigt te flitsen, zal je naar beneden duwen in de duisternis.
Eenmaal binnen in de diepten van het rioleringsstelsel, zult u zich realiseren dat het geen onaangename geur draagt, in feite geen geur. Maar door de zaklantaarn aan te doen en naar je omgeving te staren, zul je je realiseren dat je in een ronde kamer bent. Op alle muren hangen gedeeltelijk ontbonden lichamen, hun eigenaars voor altijd opgeschort in een staat van half bewustzijn, en voelen alle pijn en afschuw van gevangen zitten in deze lijken. Lijken liggen op de vloer en je merkt dat je bijna raakt. Je wilt wegkwijnen, maar ineens komt de geur binnen. Het is het meest vreselijke dat je je had kunnen voorstellen: menselijke en dierlijke uitwerpselen, zwavel, rottende lichamen, verbrand vlees.
Je bent tijdelijk verlamd door de gruwel ervan, en wanneer je herstelt, doe je je best om jezelf niet te laten overgeven. Een gedachte verschijnt in je hoofd: "Wij zijn de overblijfselen van degenen die de Tegenstander niet konden zien." Je sijpelt, angstig en staart om je heen, op zoek naar de bron van de stem. Maar plotseling beginnen de lichamen te exploderen, één voor één, wat meer van de vreselijke geur afgeeft en je in lichaamsvloeistoffen en brokken dingen bevochtigt waarvan je de namen liever niet kent.
De lijken zinken op de vloer, en wat oprijst uit de slijmerige puinhoop is een schepsel van pure schoonheid. Of het nu man of vrouw is, het hangt van jezelf af. Je kunt je blik niet van deze prachtige naakte mens afschudden totdat je je realiseert dat dit een beeld is van jou, de beste die je zou kunnen zijn. Zelfverzekerd, glimlachend met een zachte, geduldige glimlach, hebben ze alles wat je je maar kunt wensen.
Je wordt overvallen door een plotselinge jaloezie, een totale woede, een behoefte om deze perfecte jij te vernietigen. Doe het niet. Als je dat doet, ben je gedoemd tot de gramschap van de tegenstander, de eeuwige marteling van de verdoemden waarvan je eerder getuige bent geweest. Er komt maar één vraag in me op om het voortreffelijke wezen te vragen: "Wat konden ze vernietigen?"
De Houder van de Tegenstander grinnikt melodisch, neerbuigend, en legt aan u uit alsof u een klein kind bent, precies het antwoord op uw vraag. Het spaart geen details, zelfs de meest gruwelijke. Vreemd genoeg is het verhaal echter interessant en kalmerend om naar te luisteren, en word je verzonken in een kinderlijke fascinatie voor The Holder. Je vergelijkt The Holder's verhaal met een verhaal dat je verteld werd door een geliefde of een gids toen je een kind was, en je weet dat je nu de sleutel hebt om de Tegenstander te verslaan, dat wat de Verdoemden niet konden verwerven.
"Wat gaat u nu doen, mijn kind?" De Houder vraagt u vriendelijk glimlachend, omdat het een voorwerp in uw handpalm plaatst en uw hand er omheen sluit. "Je moet je hand niet openen voordat je deze plek hebt verlaten", zegt The Holder, als een passend afscheid.
Als je eenmaal bent ontsnapt uit het riool, open je je vingers, die vreemd stijf aanvoelen. Je hoort de echo van het perfecte gelach om je heen zwemmen terwijl je naar het voorwerp in je hand kijkt. Het is een groen plastic legerman speelgoed.
Dit object is de veertiende van de 538. Het begrijpt hoe je je grootste vijand moet verslaan en je mag nooit de kans krijgen om je bij de rest aan te sluiten.