Chapter 37>><<
Uunahan ko na kayo, medyo magulo itong chapter na ito. Kase magkamerge and present and past ni deh mil. Although nakaitalize yung iba marerecognize yun ng readers sa wattpad pero kung naka SC ka mabobobo ka kakaisip kung ano bang nangyayari. So better view it on wattpad ^___^ or download an app via mobile.
Six months ago
The city of Seoul is glimmering into the night as pass it while riding the bus. I open my lucky charm and held it tight. I can remember when we are still young. He walways bring flowers, he always make my heart fluster. He make me ride on his bike and I even caught him watching me.
The bus stop into the han river and I get off as I watch the lights of the town reflect into the river. It's midnight and new year. The fireworks shine beautifully in the sky. The colors invade the night sky. I just look at it tears rolling down my cheeks.
"you have a myopia in your brain at kailangan na itong maoperahan. Hindi pa naman malaki yung bukol pero gradually lalaki ito and it will cause you a lot of headaches and it will also affect your senses." Deh Mil can't utter a word. Six months ago her filipino doktor in Korea told her that she is sick. It is not a common sickness that can be cure by tablets but it needs an operation until deh mil is ready.
"the operation is not one hundred percent effective. It may cause bleeding or internal hemorrhage at sa halip na gumaling ka baka lalo lang makasama sa health mo. This is life and death deh mil since it is near in your brain, deh mil it's part of your skull" Iniisip palang ni deh mil ang word na operation she feels so sick at it already. She hates blood and other things that concern in hospital. She don't like accidents and specially death. But destiny is really playful and death is hunting her.
"give me at least four months or even a year to make myself ready, please" The doctor just nod as response
"I will wait for you deh mil until your ready but please hurry up with your decision because time pass by really fast"
I remember when we go to the sea just to see the sunset. I can still remember my first slap to him, my first drink together with him, my first time him being allergy in shrimps with me. I can remember him being sick and me being frantically insane on what to do. I remember my first piggyback my first hug into a boy and my…first kiss.
"are you alright?" ask cindy
"you’re here" masayang sabi ni deh mil
"of course, you didn't wake up for two days I'm so worried, wait I'm just going to call your dad"
"alright" Hindi alam ni deh mil ang nangyari for the last two days.
The doctors said that she needs to stay until tomorrow for some medical purposes. Tahimik lang siyang nakaupo sa may wheelchair niya sa labas ng garden at iniintay si cindy.
"hey" sabi ng isang bata
"hey"
"bago ka lang ate?" tumango si deh mil at napansin niyang wala na itong buhok.
"anong sakit mo bata?"
"brain cancer, ikaw ate"
"hindi ko pwedeng sabihin sekret walang clue" saka ngumiti ng matamis si deh mil at nagpout naman yung bata
"ahh kilala kita ate!, napapanood kita sa mga Kdrama diba korean ka!?" tuwang tuwa na sabi nunng bata nugn naercognize niya ako
"half lang"
"napanood din kita ate sa news, favorite nga kita eh kasi madami ang naninira sayo pero mabait ka pa din sa kanila"
"You know what hindi sa pagiging mabait yoon, they just don't understand me ganun talaga ang tao magsasalita sila ng masasakit na bagay sayo dahil hindi ka nila ganung kilala"
"ako din ate madaming nangaasar sa school sakin dahil sa sakit ko, lagi nilang sinasabi na pabigat daw ako sa family ko"
"remember na hindi ka pabigat" sabi ko at hinawakan siya sa kamay.
"alam mo nakaramdam na din ako ng ganyan at kapag pinatulan mo sila, maiinis ka lang at the end ikaw lang ang matatalo. Vengeance is not the key to happines but forgiveness. Kapag pinakita mo sa kanila na kahit anong gawin nilang masama sayo ay hindi mo sila gagantihan. Intindihin mo nalang yung mga taong nagmamahal sayo at hindi nag-give up para lang madagdagan ang buhay mo. Thank them every day and don't forget to say how much you love them" I said at hindi ko namalayang naiyak na pala ako.
"ate masakit po ba?"
"ang alin?"
"ang magmahal"
"if you know you don't stand a chance but just holding into his words, it hurts deeply and it'll live a scar eventually but don't make your life evolve into those kind of things madami pang mas mahalagang bagay sa mundo"
"ate I'm talking about love with my family not with boyfriend or girlfriend thingy ikaw ang cheesy mo masyado ha"
"ate pwedeng pa authograph? At picture" inosenteng tanong ng bata kay deh mil
"Oo ba, mamaya pagpasok natin"
"sige sige, pero ate sinong iniintay mo?" parang iba ang dating ng tanong nio kay deh mil
"boyfriend ko" sagot naman niya sa bata. Biglang umihip ang malakas na hangin na ikinalamig ng lugar.
"maam ipasok ko na kayo intayin niyo nalang si maam cindy sa loob"
"o sige"
"ate yung autograph ko ha?"
"ikaw pumasok ka na rin, nasan ba yung nurse mo?"
"papunta na rin po yun dito"
"sige sunod ka na ha" bilin pa nung nurse
"ate yung boyfriend mo! Alam ko mahal na mahal ka nun kaya wag ka ng malungkot madaming nagmamahal sayo kasi mabait ka" pahabol pa ng bata na ikinatuwa ni deh mil.
Tahimik lang na nagbabasa si deh mil ng libro pero ang iniisip ni deh mil ay sila ni topher ang bida doon.
"Bakit hindi ka man lang nagpaparamdam?" Nakita ni deh mil na naulan na sa labas kaya nagkamoist ang bintana. Gamit ang hintuturo niya nagdrawing siya ng stick na dalawang tao. Ang isa ay si topher at ang isa naman ay si deh mil.
"kailan ka ba babalik?" mag-isa lang si deh mil pero feeling niya andito din ang presensya ni topher.
"akala ko ba ikamamatay mo kapag nawala ako, eh ilang linggo na tayong hindi nagkikita hindi ka pa rin nagpapakita nakakaasar ka, mamamatay na ako wala ka pa rin mauuna pa yata ako sayong mamatay" saka umiyak si deh mil na akap akap ang tuhod. Walang dumating na topher kahit maggagabi na saka niya naalala yung batang may cancer. Lumabas siya para malibang at para malimutan ang lungkot. Sa daan nakasalubong niya si cindy.
"where are you going"
"I'm just going to my friend, go ahead first I'll be back" hinanap niya ang room ng bata at nagtanong tanong sa mga nurse.
"okay salamat" saktong pagtalikod niya ay may nakita siyang pamilyang naiyak sa isang bangkay, bangkay ng bata. Parang nanlambot ang tuhod ni deh mil.
Nilapitan niya ito at unti unting sumasakit ang dib dib niya dahil sa pag-iyak. Hindi nga siya nagkamali sa nakikita. It yung batang may cancer.
"Anak!!!!!!" sigaw ng isang matandang babae
"louie ang daya mo sabi mo pakakasalan mo ako nakakaasar ka" sabi ng isang batang babae habang tahimik lang naiyak si deh mil sa malayo. Nahihiya siyang lumapit pero naiyak siya sa nakikita niya. Kakakita lang nila sa isa't isa pero ang aga nitong nawala sa mundo. Pumunta nalang si deh mil sa chapel upang magdasal. Lumuhod siya at nasign of the cross.
"ang tagal ko ring hindi po kayo nakausap. Simula ng malaman kong may sakit ako lagi ko nalang sinisisi ito sa inyo. Hindi ko na alam kong ano pa ang dapat kong maramdaman. Ayaw magpakita ng boyfriend ko, namatay ang bago kong kaibigan at hindi ko man lang natupad yung simple niyang hiling. Hindi man lang kami nagkaroon ng picture na magkasama. Hindi ko man lang siya nabigyan ng autograph ko para sa huling pagkakataon lang buha niya ay nabigyan ko siya ng simpleng saya. Lord bakit ang sakit sign na ba ito? Kasunod na po ba ako?" umiyak ng tuluyan ni deh mil. Dumating si Cindy at inakap siya ng mahigpit.
"ang sakit sakit na ang sakit sakit" Inakap lang ni cindy si deh mil hanggang sa kumalma ito
"bakit ganun? Bakit ako pa? why do you have to do this to me? My mom my dad, they will all be left alone if I die"
"sshhh no one is going to die okay? So please stop it I'm here remember? Okay?" pag-aasure niya kay deh mil
Tumango naman si deh mil at napangiti dahil hindi pa pala siya nagiisa nandyan pa ang manager at kaibigan niya.
*
"I heard galing ka daw ng hospital? What happened ? Are you alright na?" inulan naman si deh mil ng tanong ng mga katrabaho niya lalo na sina derek. They think na hindi makakaattend si deh mil sa event kung saan launching ng movie with press conference. Too bad wala si topher.
"asan po ba si topher?" Deh Mil sounded that she will started to cry pero pinigilan niya. These lagi nalang siyang naiyak
"That child hindi nga namin macontact eh pero I know he will reveal himself soon, eh okay ka na ba talaga?"
"opo okay na ako, nahilo lang ako effect siguro nung ilang araw na nagpuyat tayo"
*
Sadly Deh Mil walked in the red carpet with harry instead of Topher. Inulan sila ng tanong kung bakit wala si topher pero they just said na may inaasikaso itong mas mahalaga. Most of the questions were like
"do you find any attraction between topher and you yourself"
"I won't deny it gwapo talaga si topher" malanding sabi ni betty kahit hindi naman siya ang tinatanong ng press.
"how about you deh mil do you find topher attractive?" hindi naman nakasagot si dehm. Papano kung magalit si topher sa sagot ko? Papano kung ayaw niya talaga sa akin? Papano kung pinaglaruan niya lang nanaman ako? The random thoughts running into her mind stop when harry volunteer to answer that question.
"of course she is sino ba naman ang hindi maaatract sa charm ni topher right betty?"
"yeah right" sabay nag peace sign pa ito
*
"whats wrong with you?" sabi ni betty kay deh mil sa backstager dahil hindi ito matinong sumagot sa mga press. Lagi nilang sinasalo si deh mil and fibs answer most of the answer and it feels like he is the star of the night together with harry.
"ano ba betty pagod lang yang si deh mil, sige na pahinga ka na" hindi na nga lang pinansin ni deh mil si betty instead nagpahinga na lang siya.
*
The day feels so tiring for everyone but deh mil feels nothing. She can't even recognize whats the date today.
"sure ka na ba sa decision mo?" sabi ng mama niya sa phone
"yeah ma sunod nalang kayo doon its for the best bad idea talaga ang pagbalik ko dito"
"anak hindi naman sa nangengealam ako pero hindi naman masama kung babalik ka dito sa philippines. What I mean is the place is too big para magkita uli kayo"
"this is too much for me. I want to end this. I came here with the thought that I can win his heart in the end he left me hanging and I'm the one left broken isn’t that funny?"
"anak everything happens for a reason and Jesus always give hard battles to his strongest soldier, tiwala lang" deh mil sigh.
"sige ma I'll call you kapag nasa korea na ako"
"alright bye"
"annyeong eomuni" ibaba na sana ng mommy ang phone ng sumigaw si deh mil
"chakhaman!" (wait!)
"why? May sasabihin ka pa anak" sagot naman ng nanay niya
"ahh ano kasi ma ahm sa-sa-saranghae"
"saranghae eomunie"