03.09.2017
Kötü bir gün, berbat bir yıl.
Uyanmadın, uyanmıyorsun ve uyanmamakta ısrar ediyorsun Jeon Jungkook.
Keşke o gün yanından beş dakika daha geç ayrılsaydım. Belki o zaman böyle olmazdı diye düşünmekten kendimi alamıyordum.
Babam annemle konuşurken duymuştum, beyin fonksiyonlarından bazıları çok yavaş çalışmaya başlamış ve bu durum hafızanın kaybına neden olacak kadar birbirini tetiklemiş.
Yani, sen birkaç dakika içinde hayatını unutmuştun...
Kafayı yiyecek gibiydim ve her gün saat başı babamı arayıp haber almaya çalışmak berbat hissettiriyordu...
Elimden bir şey gelmiyor oluşu, gerçekten işe yaramaz olduğumu ıspatlıyorcasına cadı kahkahasını atıyordu.
Annemle birlikte çoğu zaman hastaneye gitsek de, o odada öylece yatıyor olman canımı sıkıyordu.
Ve yine babam bu sefer yanımda konuşmaya başladığında pür dikkat onu dinlemiştim, yalnızca ayakta durmaya çalışıyordum.
Başını çarpmandan dolayı beyninde oluşan ufak bir hasar ses tellerini zedelemiş ve bunu ameliyatla hallettiklerini söylese de, şarkı söyleyecek kadar kullanmanı engelleyecekti artık...
Ve en zor olanı ise, tıp dilinden anlamasam da, bir süre uyutulmak zorunda kalman gerektiğiydi.
Ne yapacağımı, ne yapmam gerektiğini bilemiyordum.
Senden hiç bu kadar imkansız bir şekilde ayrı kalmamıştım ki, sensizliğin ne demek olduğunu bilemiyordum.
Bilemiyordum, çünkü şimdiye kadar elimin ayağımın sen olduğunu sen sessizce uyurken anlamıştım, kör oluşum sen yokken çarpmıştı yüzüme.
Benim yanıp yanıp sönen ama içeri inceden süzülüp odayı aydınlatan şeffaf sokak lambamdın ve sen söndüğünde ben tamamen karanlıkta kalmıştım...
Gerçekten, sadece uyansan olmaz mıydı?..