CHAPTER 18
FREEZALE'S POV
Pakiramdam ko ay nanlamig ako sa narinig. Ang babaeng nasa kanta ni King. Ang babaeng minahal niya. Ang babaeng nagdulot sa kaniya ng sobrang sakit pero siya paring sinisigaw ng puso niya.
Pilit na pinapormal ko ang emosyon ko kahit tila nanghihina ang katawan ko. Tinanguhan ko si King at binalingan ko ang babae. Pilit na pinigilan ko ang sakit na gustong bumalatay sa akin nang makita ko ang braso ni King na nakapulupot sa bewang ni Lisette. "Nice to meet you, Miss Valderama. I'm the band's personal assistant."
Hindi man lang tumagal sa akin ang tingin ng babae na para bang sinasabi na hindi ako mahalaga para sa isang minuto man lang ng atensyon niya.
"King, dear, you're making me laugh naman eh. Bakit mo ba ako pinapakilala sa PA mo? It's not like I want to know her. Can we just check out the place?" bumaling ang babae kay Comet at ngumiti. "And I'm glad to see you again, Comet."
Imbis na sagutin si Lisette ay hinawakan ni Comet ang braso ko at hinarap si King. "Maybe you deserve each other. A trash for a trash."
Pagkasabi no'n ay hinila na ako ni Comet paalis. Sumunod na lang ako sa kaniya at tuluyan ng inalis ang mga mata sa kinatatayuan ni King kasama ng babaeng...pinakamamahal niya. Maybe he's happy now. He finally found her again.
"Don't let her get to you." sabi ni Comet habang patuloy parin kaming naglalakad.
"Mahay siya ng taong mahal ko? Anong laban ko ro'n?"
"He don't. He just think that he does."
"How can you be so sure, Comet? Kitang-kita mo naman diba? Gumawa siya ng paraan para makita si Lisette. Si Lisette ang gusto niya. Hindi ako."
"No. If he really love her then why just now? Bakit ngayon niya lang hinanap si Lisette? Madaming pagkakataon na pwede niyang hanapin ang babaeng iyon. Pero bakit ngayon pa kung kailan nandito ka na sa buhay niya?"
Malungkot na umiling ako. Tama na. Napapagod na ako. Pagod na pagod na akong umasa. Gusto ko na lang matapos ang lahat ng 'to.
"Walang ako at wala lalong ako at siya. He love her and he's happy now. Siguro nagkamali lang si Lisette...siguro nagbago na siya-"
"Kahit kailan hindi magbabago si Lisette. She's still the same thin like a stick woman that probably the same width of her brain. She's still a skanky gold digging bitch. Hindi siya nagbago Freezale. Ang ugali na ipinakita niya sa iyo ay ang pinakamagandang ugali na kaya niyang ipakita sa taong sa tingin niya ay hindi niya kalebel."
Hinila ko ang braso ko dahilan para mapatigil kami. Nagtama ang mga mata namin ni Comet. Agad akong nag-iwas ng tingin. "We need to stop here. We're near at the private area of BHO CAMP."
Iniangat ni Comet ang mukha ko. "Don't let her messed up with you, Freezale. You're far better than her."
"Who cares whose better? She have him and I don't."
"Freezale-"
"Stop making me hope for something that is impossible!" tinuro ko ang tapat ng puso ko at pigil ang luhang tinignan ko siya sa mga mata. "Pagod na ito, Comet. The only thing that's keeping me here is my obligation. A-After I'm done doing what's right for him...then I will do what's right for me. And that is to stay away from him."
Bumadha ang pagkalito sa mukha ni Comet sa tinuran ko. "What obligation, Zale? You working for us? Alam mong hindi mo kailangan magtrabaho para sa amin. You're richer than us. What's keeping you here? Ano ba ang totoo?"
"Drop it."
"No."
Hinawakan niya ako ulit. Pilit na kumawala ako pero hindi niya ako binitawan. Nararamdaman ko na unti-unting humuhulas ang kontrol ko sa sarili ko. At ayoko iyong mangyari sa harapan ni Comet. I don't know what I'll be able to do.
It's too much. Everything is too much. Sinubukan ko. Sinubukan kong itago lahat ng galit at sakit pero may hangganan ang lahat. Pagod na pagod na akong kontrolin lahat.
"Please, Comet. Let me go." I whispered, my voice shaking.
"No."
"Let me go!"
"Tell me the truth!"
"I can't!"
"Tell-"
Nagawa kong makakawala sa kaniya. Bago ko pa mapigilan ang sarili ako ay umigkas ang kamay ko patungo sa kaniya. Nanglalaki ang mga matang pinigilan niya iyon na halos ikinatumba niya. A scream tore from my mouth and I made another move. Umatras ako at akmang susuntukin siya ulit ngunit may tumulak kay Comet paalis sa harapan ko.
"Freezale, stop." Nanggaling 'yon kay Sky na siyang tumulong kay Comet.
"Then stop! All of you just stop!" hinila ko ang kamay ko pero nanatiling hawak ako ni Sky. Si Adonis na kasama niya ay tahimik na tinulungan lang si Comet na halata ang gulat sa nangyayari.
"We care for you."
"Stop caring!" I screamed.
"We can't. Because we love you, Freezale."
Sunod-sunod na umiling ako at nagtangka ako na sipain siya. Nailagan niya ang paa ko...gano'n din ang mga sumunod ko pang atake. No one's winning...because no one wants to really hurt the other.
"Kung gusto niyong magpatayan sabihin niyo lang."
May humila sa akin palayo kay Sky. Si Dawn. Matalim ang tingin niya sa aming pareho ni Sky. "BHO CAMP is bound by secrecy. You just violated the number one rule." tinuro niya si Comet.
Ikinuyom ko ang mga kamay ko, "It's my fault."pag-aako ko.
"Yes it is." saglit na huminto si Dawn. "Kasalanan mo din kung bakit ka nasasaktan. Dahil kung hindi mo hahayaan si King, hindi ka masasaktan."
"I know."
"If you stop taking shit from that guy then you won't be hurt."
"I know."
"But love works that way doesn't it? Nothing can be planned. Wala ka ng kawala. Kahit na lumayo ka pa, masasaktan ka. Ipaglaban mo man siya, masasaktan ka parin. Nasa iyo na kung ano ang pipiliin mo."
"Nagmahal ka na ba?" direktang tanong ko sa kaniya.
"No."
"Then you don't know what you're talking about."
"I do know. My parents know. Lahat ng mga taong mahalaga sakin na dumaan sa pesteng pag-ibig na 'yan, alam." Hinarap niya si Adonis na nagmamasid lang sa amin. "Dalin niyo si Mr. Ferrel sa headquarters. I'll expect you all at my office." pagkasabi non ay tumalikod na siya at dire-diretsong pumasok sa mataas at malaking gate ng headquarters.
Nilingon ko si Comet na halata parin ang gulat sa mukha sa mga pangyayari. "What's happening here?"
"The truth." I whispered at him and followed Dawn inside.
Hindi na siya muling nagtanong at sumunod lang sa amin. Rinig ko ang mahihinang pagmumura niya ng tuluyan na kaming makapasok at tumambad sa amin ang mga agents na nagkalat sa paligid. Ilan sa mga iyon ay kasalukuyang sinusubukan ang mga bagong inventions at ang iba naman ay inaalalayan ang ilang mga may light injury na agents na marahil ay may sinuungan na mission.
Tumuloy kami sa office ni Dawn. Nang makalagpas sa scanner ay pumasok na kami. Umupo ako sa upuan sa harapan ng lamesa ni Dawn. Nakaupo na doon ang dalaga at kasalukuyang binabato ng matalim na tingin si Triton na nasa kabilang glass wall at kasalukuyang sumasayaw-sayaw.
"I d-dont get this." Comet said in confusion.
Itinuro ni Dawn ang upuan sa harapan niya at parang balewala na tumingin direkta sa mga mata ng lalaki, "Maupo ka Mr. Ferrel."
Umupo si Comet at saglit na tumingin sa akin bago tinutok ang atensyon kay Dawn na tumikhim. "BHO CAMP is just a front. Ang nakikita sa labas ay hindi ang totoong BHO CAMP. The real BHO CAMP is an organization of secret agents. BHO and The Camp was once a different agency. We merged and became BHO CAMP."
"Secret agents?" hindi makapaniwalang umiling si Comet. "Are you kidding me?"
May pinindot si Dawn sa lamesa niya at bahagya niyang inusog ang lamesa niya para makita ni Comet ang malaking glass screen sa likod niya. Lumabas doon ang ilang mga clips galing sa mga training at missions ng mga agent. "No, I'm not kidding."
Nilingon ako ni Comet. "And you? Are you like them?"
"Yes. I'm an experiment department agent. But because of a certain circumstances, I took up a field mission. A mission about King."
"What about him?"
"Someone's trying to kill him."
"What the hell!"
Malungkot na ngumiti ako. "Siguro naiintindihan mo na ngayon...kung bakit ayokong lumayo. Oo, pwedeng ibigay ko sa ibang agents ang misyon na ito. Pero hindi ako matatahimik. Knowing that King's life is in danger."
Agad na nakabawi si Comet sa pagkabigla. "Why do you care? You can just leave that unworthy piece of trash alone."
"I can't. Not now."
Not yet.
NARINIG ko ang pagtawag sa pangalan ko na nagmumula kay King na kasalukuyang pinupunasan ang sariling pawis. Band practice ngayon ng Royalty. "Water, Night!"
Kumuha ako ng limang bottled water sa cooler sa maliit na refrigerator sa isang gilid. Isa-isa kong inabutan sila kuya. Tahimik na kinuha nila iyon at pinanood lang ako ng lumapit ako kay King. Ngunit bago pa ako makarating sa kaniya ay may umagaw na sa dala ko.
"Ako na. Thanks, dear." ngiting-ngiti na sabi ni Lisette.
Pagkasabi niyon ay tumakbo na siya palapit kay King. Halos makita na sa kaniya ang lahat sa sobrang nipis at ikli ng suot niyang bestida. Mabilis na pumulupot siya kay King at inabot sa binata ang bottled water na hawak niya.
"Thanks, babe."
Ngumiti ang babae at saglit na tinapunan ako ng nag-aasar na tingin. It's been three days since I first saw her. Pero sa hindi malamang kadahilanan ay parang pinag-iinitan niya ako kahit na hindi ko naman siya pinapansin.
"Can you take me to the mall later, babe?" naglalambing na tanong ni Lisette.
"Sure." nakangiting sabi ni King.
Tuwang tuwa na hinalikan siya sa labi ng babae. Mukhang nagulat maging ang lalaki sa ginawi ng babae pero ngumiti lang siya pagkaraan.
Masakit na malamang hindi ka mahal ng taong mahal mo. Masakit na malamang wala kang halaga sa taong iyon. Pero mas masakit na makitang masaya siya kasama ang taong mahal niya...at wala kang magawa kundi ang panoorin na lang sila.
Siguro, isang parte sa puso ko ang umaasa parin. Kaya nasasaktan parin ako. Kung sana kaya kong turuan ang puso ko. Turuan na wag ng masaktan. Pero hindi naman ganon kadali diba?
Madaling sabihin na kalimutan ko na siya. Pero alam ng taong naranasan na ang totoong magmahal, na kahit kailan ay hindi mo magagawang kalimutan ang taong pinapasok na ng puso mo. Sa oras na pinapasok mo taong 'yon, binigyan mo narin siya ng karapatan na saktan ka ng lubusan.
Our hearts will always be vulnerable when we finally found love. Some will get lucky...and some will end up like me. Nasasaktan sa paulit-ulit na pagdurog ng puso.
Napakurap ako mula sa imahe ni King at Lisette. Wala na pala sila sa harapan ko dahil nagsimula na ulit ang practice at sa halip ay nasa tabi ko pala ang babae. Ibinalik ko ang tingin ko sa bandang nag e-ensayo.
"How long did you work for them?" Lisette asked after awhile.
"A few months."
"Matagal na kami ni King. Nagkamali ako at tinanggap niya ako ulit ngayon. We're back together for good."
Hindi ako sumagot at nanatiling nasa banda lang ang atensyon ko. I don't trust myself to speak. I don't want her to know how much she's hurting me. Tama ng paulit-ulit akong nagmumukhang tanga sa harapan ni King.
"Wag ka ng umasa. Ako at hindi ikaw ang pipiliin niya."
I tried to hold back the emotion that I felt as I look at King, singing happily. "P-Pipiliin? I was never a choice."
"Buti naman alam mo. Wala na akong plano na pakawalan pang ulit si King. Isa pa hindi naman kayo bagay. Assistant ka lang."
Bahagya ko siyang nilingon, "Sa tingin mo ba may pakielam ako sa sinasabi mo?"
"Hindi ako bulag. Nakikita ko kung paano ka tumingin sa kaniya. But I'm sorry girl, I'm the only one that he will ever love." kumilos siya at tumayo sa harapan ko. Humalukipkip siya. "Hindi kayo bagay kaya itigil mo na ang kakailusyon mo. Kahit maghubad ka sa harapan niya ako parin ang babalik-balikan niya."
Tumango ako at walang emosyon na sinalubong ang tingin niya. "Alam mo naman palang hindi ako nababagay sa kaniya, na hindi niya ako mapapansin at ikaw lang ang babaeng mamahalin niya. You don't need to tell me. Kung alam mo naman pala bakit pakiramdam ko ang sarili mo at hindi ako ang kinukumbinsi mo?"
Umawang ang labi ni Lisette. Nang makabawi ay naningkit ang mga mata niya. "You're just a poor gold digging-"
"I'm not poor and I'm definitely not you. Wag mo sa akin ibato ang mga bagay na sa'yo mas mabagay sabihin."
Umangat ang sulok ng labi niya na para bang hindi siya makapaniwalang sinasagot ko siya kahit na sa tingin niya ay siya ang mas angat. "At anong ipinagmamalaki mo? Ang kinikita mo dito? That's nothing compared on what I have!"
Or what King has. "Personal assistant nga ako, pero kapatid ako ni Thunder Night." Nanlaki ang mga mata niya sa sinabi ko at kita na hindi niya inaasahan ang sasabihin ko na 'yon. "Oh, I'm sorry. I shouldn't have trusted your brain to figure that out."
Nang mukhang makabawi siya ay tinaasan niya ako ng kilay. "Eh ano naman? Once King go solo, wala na ding kwenta ang mga kabanda niya."
"He won't leave the band."
Matamis na ngumiti si Lisette. "He will. If I tell him to."
Ikinuyom ko ang mga kamay ko. Enjoyment dance around her eyes, knowing that she managed to get into my nerves. "You won't do that to him. The band is important to him."
"I'm more important than the band."
"No-"
"He asked me to marry him."
Parang bombang sumabog sa tapat ng tenga ko ang sinabi niya. Mababakas sa mukha niya ang tagumpay ng unti-unting humulas ang maskarang pilit na inilagay ko sa sarili ko.
Marriage.King's getting married with her. King asked her to marry him. Because he loves her...he really love her.
I don't know when I will get tired of asking, why. Why does it have to be me? Bakit ako ang kailangan masaktan ng ganito? Bakit hindi na lang ako ang mahalin niya? Ano pa bang kulang sa akin?
Bakit hindi parin sapat?
I thought we had something. Way way back before I realized that I love him. The flirty King, the cheerful King, the tease King...bakit bigla na lang nawala? He used to tease me non stop, used to keep on trying to make me smile, and somehow...he showed me that he cares for me by giving me those sweet gestures.
But now, every word that came out from his mouth feels like daggers penetrating my flesh, he can't make me smile anymore because the thought of him just breaks my heart, and not even a sign of tenderness is visible to him now.
My King is gone.
"Is she bothering you?"
Nakatayo na ngayon sa harapan namin si King. I thought he was asking me, because he's looking straight at me. For a moment I thought he was. Pero unti-unting bumaling kay Lisette ang mga mata niya. "Babe?"
Ngumiti si Lisette at tumingin sa akin na parang sinasabi kung gaano ako kababa kumpara sa kaniya. "I'm great."
"Good. Let's go."
"Shopping?"
"Yes, babe." King answered and kissed the top of her head when she snuggled at him. Hinila na niya palayo ang babaeng nakayakap sa bewang niya.
I tried to look away, but I can't. Not even when he glance back at me. And for a moment...I thought I saw my King.
____________________End of Chapter 18.