Cały ten dzień był dla Luke'a zwariowany. Gdy się obudził, zamiast zauważyć swoje czarne jak smoła ściany, które odgradzały go od przykrej rzeczywistości, natrafił wzrokiem na inne, puste, zupełnie białe. Rozejrzał się dokładniej i zrozumiał, że znajduje się w celi. Potem przyszła do niego ta niska brunetka i oznajmiła mu, że będzie jego opiekunką. Chłopak nie bardzo rozumiał o co chodzi, dopóki nie dotarło do niego, że pewnie znajduje się na jakimś totalnym odludziu. Wiedział, że prędzej czy później tutaj trafi, czasami sam miewał siebie dość, po prostu nie radził sobie ze zwykłymi, najprostszymi sprawami. Lucas przywykł do samotności, musiał się z nią zmierzyć będąc jeszcze dzieckiem. Z Michelle było zupełnie inaczej. Odkąd pamiętała otaczała się dzieciakami, była najbardziej lubianą dziewczynką na osiedlu, wszyscy zawsze chcieli się z nią bawić.
Następnego dnia przychodząc do swojej dość nietypowej pracy czuła, że musi pomóc tajemniczemu blondynowi, chociaż tak naprawdę wiedziała o nim tyle co było w jego karcie pacjenta. Podczas swojej zmiany minęła celę Hemmings'a i ruszyła do celi obok. Dostarczyła leki i posiłek chłopakowi o dziwnych, liliowych włosach. Gdy znów doszła do celi blondwłosego, zatrzymała się, chcąc zapukać, jednak szybko zganiła się w myślach pewniejszym ruchem otwierając drzwi. Widok który tam zastała kompletnie zwalił ją z nóg. Luke siedział skulony w kącie, z jego oczu kapały łzy i ochrypłym głosem, zupełnie jakby nie mówił od bardzo dawna szeptał do siebie w kółko:
- Jutro nigdy nie umiera...
_________________________________________
Ba dum tss. Mamy dwójeczkę B). Strasznie mi szkoda Luke'a, jest taki bezbronny, ugh :(
Pisany przy mojej ukochanej piosence 5sos - Tomorrow Never Dies <3
Nie wierzę, że shattered memories ma już ponad 300 wyświetleń! Tak strasznie wam za to dziękuję, motywuje mnie to bardzo!
Komentujcie, oceniajcie, cokolwiek, żebym wiedziała czy się podoba :)
No to do następnego, ily! xx