Shakia's POV
"Ba't ang layo mo naman? Come here dear." Mr.Han motioned me to come forward. He flashed a smile intended to welcome me, but only creeped me out.
Nanatili akong nakapako sa kinatatayuan ko. Hindi ako makagalaw, pakiramdam ko biglang hinigit ang aking hininga. Every nerves in my body is commanding me to run away.
Pero si Mr.Tsuyu... Hindi ako pwedeng umalis.
Baka naman wala talagang masamang balak sa'kin si Mr.Han diba?
Who are you fooling Shakia?
Nagdilim ang mukha ng lalaki dahil doon, "I said come here! You slut!"
Then in one swift motion he grabbed me and throwed me on the couch. Naramdaman ko ang sakit sa tagiliran ko ng tumama ito sa sofa.
For a fat man this pervert is freaking fast!
Tinignan ko ang lalaki na ngayon ay lalong nag-aalab ang mga mata, dinilaan niya ang pang-ibabang labi habang titig na titig sa'kin.
Sa klase ng tingin niya, hindi na ako magtataka kung hubad na ako sa kanyang isipan.
No! I shouted in my mind when he lunged on the sofa and started groping my thighs .
"STOP IT!!GODDAMN YOU! LET ME GO!!" Buong lakas akong nanlaban sa kan'ya. I clawed on him like a wild cat and frantically kicked him.
Pero hindi man lang siya naapektuhan sa panlalaban ko, tila nga nasisiyahan pa siya habang pinipigil ang mga hita ko sa pagpupumiglas.
"Ganyan gusto ko 'yan, manlaban ka pa," he said with menace .
I wailed desperately when he licked the side of my neck. Diring diri ako. Takot na takot ako. Gusto kong umalis dito!
But Mr.Han have me pinned on the sofa. Naramdaman ko ang pagbagsak ng mga luha sa mga pisngi ko, nanginginig na din ako sa takot.
No, I won't give up the only pure thing left in myself now.
Pero bakit parang ganoon na nga ang ginagawa ko? Bakit wala akong magawa?!
My fear escalated when I realized my strength is fading. Nanghihina na ako, hindi ko na kaya manlaban.
"NO! PLEASE HUWAG! MAAWA KA SAKIN!!"sigaw ko sa halos namamaos kong boses.
But he only laughed at me. That demonic laugh will always haunt me, and I know I will never forget it.
Anong klaseng tao ba ang gagawa ng ganitong kahayupan sa isang walang kalaban laban na tulad ko?
Demonyo siya. He's a goddamned demon!
"Maawa ka...please." Mahina kong sambit, trying to plead for the last time.
Hoping...
Hoping that this man still have something human in him to let me go.
Pero wala. Walang silbi ang pagmamakaawa ko.
I cried harder when he started tearing the fabric in my clothes.
Is it too late to ask for a miracle now?Can someone please give me my miracle...please...
Someone...anyone.
Mariin akong pumikit, wishing that all of this is just a nightmare but knowing painfully that the rough hands roving around my body couldn't have been a pigment of my imagination.
That's when the door slammed open and a man I least expected to see here entered.
Him?