Ik ben zo zenuwachtig, maar tegelijkertijd ook heel erg blij om Falling Angels eindelijk te ontmoeten. Ik luister In Time nog één keer en leg dan mijn iPod weg, en vertrek naar de taxi's. Als ik daar aankom, word ik licht hardhandig bij de groep gevoegd.
Het is vijf minuutjes rijden naar Ziggo Dome. Gedurende die rit zit ik naast mijn moeder, die weet wat voor een fan ik ben van Falling Angels, en ze knijpt verscheidene keren zachtjes in mijn hand en kijkt dan naar me met een grijns van oor tot oor.
Snel lopen we door een of ander megadoolhof naar een kamertje waarvan niemand ooit had kunnen voorspellen dat daarbinnen een beroemde band zat, waar we om de deur drommen.
En dan gaat de deur open, en zie ik de vier mannen die het afgelopen jaar mijn leven hebben overgenomen, zittend aan een tafel.
Ik kan mijn opwinding maar nauwelijks onderdrukken en slaak een kreetje van blijdschap. Matt ziet het en glimlacht met het scheve lachje dat hij ook showt op al zijn posters (wat me nog hysterischer maakt). Dan komt de cameraman van Starr Networks binnen, die deze ontmoeting gaat verwerken in het programma.
Met een grijns van oor tot oor ga ik zitten. Noah gaat naast me zitten en knijpt zachtjes in mijn bovenbeen. Als ik omhoog kijk naar zijn gezicht, zie ik waarom; hij is even zenuwachtig als ik. Ik lach geruststellend naar hem en zeg geluidloos: 'Komt wel goed.'
Hij glimlacht terug. Ik kijk weer naar mijn lievelingsband, wiens grijnzen nu breder worden. In mijn ooghoek zie ik dat Noah nog steeds naar me kijkt.
'Ze zijn het echt!' fluister ik in Noah's oor.
'I know!' fluistert hij opgewonden terug.
'Dus,' hoor ik mijn vader zeggen, 'dit is Falling Angels, jongens.' Dan wendt hij zich tot de band en gaat over in zijn prachtige Engels. 'Gaais, joe want toe see hello?'
Het gesprek gaat verder in het Engels. 'Hallo,' zeggen de vier jongens in koor en schieten dan in de lach.
'Vet om jullie eindelijk te ontmoeten,' zegt Noah. Ik hoor een trilling in zijn stem.
'Insgelijks,' zegt Matt relaxed. 'Heb je zin in het concert? Je bent het voorprogramma.'
'Weet ik,' zegt Noah, 'ik heb mijn liedjes en choreo's in mijn hoofd zitten,' hij tikt twee keer op zijn slaap, 'dus er kan niks misgaan.'
'Mooizo,' zegt de manager van Falling Angels. 'Noah, je krijgt tien minuten tijd. Daarin mag je doen wat je wilt, zingen, dansen, schreeuwen, als het maar past binnen de stijl en thema's van Falling Angels.'
Even ben ik ongerust; is Noah hier wel op voorbereid? Maar al die zorgen verdwijnen als sneeuw voor de zon wanneer ik naar hem kijk: hij knikt en er verschijnt een scheef lachje op zijn gezicht. 'Dat wist ik. Daar heb ik me ook aan gehouden in mijn schema.'
'Perfect!' zegt de manager. 'Dan zie ik geen reden voor jullie om hier nog te zitten, iedereen mag vertrekken terwijl Damien en ik nog wat zaken afhandelen.'
Ik snuif. Zaken. Hoeveel mijn vader betaald krijgt, zeker. Dat geld zou naar Noah moeten gaan. Dat Starr Networks deze tour sponsort hoeft niet te betekenen dat mijn vader al Noah's salaris kan weggrissen. Ik moest maar eens een hartig woordje spreken met mijn vader als hij teveel geld opeist.
In een lange rij lopen we achter de band aan naar de grote concertzaal, en, eerlijk, er is maar één woord die de letterlijke grootte van dat alles kan omvatten, en dat is ginormous. Er is een enorm podium aan de voorkant, en lege tribunes strekken zich aan alle kanten uit. Het plafond is zo hoog dat je het niet meer kunt zien.
Terwijl ik over het podium loop, kijk ik om me heen. Dat hoge plafond en de tribunes geven me het gevoel dat als ik me afzet van de grond, ik kan zweven door de ruimte. Dat doe ik dus maar niet.
'Wow,' mompel ik. Mijn stem echoot door de ruimte.
Ik zie door mijn ooghoeken dat Matt naar me kijkt. Ik voel dat ik rood word, maar doe alsof ik eerder geïnteresseerd ben in mijn nagels dan in hem.
'Jou ken ik niet. Ben je een vriendin van Noah?' vraagt Matt dan opeens.
'Ehh,' stamel ik. Wat zijn Noah en ik eigenlijk? Zijn we vrienden? Of kennen we elkaar daarvoor nog te kort? Het is pas een halve dag. Zit er eigenlijk een tijdslimiet op vriendschap?
Al deze vragen flitsen door mijn hoofd in een fractie van een seconde. Matts ogen zijn groot en afwachtend. 'Ik.. denk het,' zeg ik dan maar. Hoe kan ik zo dom doen tegenover mijn grootste idool? In gedachten geef ik mezelf een stomp op mijn hoofd.
'We hebben elkaar eigenlijk pas vandaag ontmoet, maar we kunnen goed met elkaar overweg,' grijpt Noah in.
Bedankt, Noah, I owe you one.
Matt knikt met zijn scheve lachje. Dat bekende lachje dat hij flasht ontspant me een beetje en ik weet mijn gedachten te sussen, zodat ik weer helder kan denken. 'Dat klopt. Ik ben trouwens Dawn.' Zelfverzekerd loop ik op hem af, en steek mijn hand uit.
Maar wat als hij geen handen wil schudden? Wat als hij me niet wil aanraken? Wat als hij smetvrees heeft?
Maar Matt schudt gewoon mijn hand, en ik probeer alweer mijn gedachten op orde te krijgen en de onzekerheid buiten te sluiten. Maarja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Daar heb ik ervaring mee.
'Ben je een crewmember, dan?'
'Nee, ik tour met Noah mee en ik interview hem bij elk concert. Het is een speciaal programma, On Tour with Noah.'
Zo, dat kwam er goed uit. Schouderklopje.
'Aha,' knikt Matt. 'Leuk. Ik zal kijken.'
Ik weet er losjes 'oke' uit te krijgen, maar ik ga dood van opwinding vanbinnen. Matt... zei dat hij naar me zou kijken als ik op tv was? Ik kan wel springen van geluk! Niet dat ik dat doe natuurlijk, ik zou wegzweven naar het onzichtbare plafond en nooit meer de grond raken.
Ik bijt op mijn lip om het niet uit te schreeuwen van geluk en Matt om de hals te vliegen, want ik weet dat ik dan weg word gedragen door bodyguards, mijn vader me teleurgesteld zal aankijken en Matt me zal zien als 'just another fangirl'. Dat nooit.
Nadat Noah en de jongens de overgang tussen het voorprogramma en het begin van het concert hebben doorgenomen, en Noah zijn tien-minuten-durende stukje artiesterij, lopen we weer uit de zaal weg en zie ik intussen dat het al ver in de namiddag is. Zoals mijn moeder al zei tijdens de busrit, zijn de eerste fans al gearriveerd en zetten hun tentje op voor de nacht. Ik begin me af te vragen of ik dat ook over zou hebben voor Falling Angels.
'Noah!'
Hij komt meteen aangelopen. Met een vragende blik wijs ik naar de tentjes. 'Zou jij dat ook over hebben voor Falling Angels?'
Hij fronst. 'Ik weet niet of het bij mij zo ver zou gaan.'
'Bij mij dus ook niet.'
We staan even in stilte, tot hij zegt: 'Maar zij hebben geen selfies met de bandleden!'
'Dat heb ik ook niet,' zeg ik. Hij grijnst en houdt zijn telefoon omhoog. Op het scherm zie ik Noah's hoofd met daarnaast Matt, Joe, Chris en Kane.
Alle vier.
'You did not!' breng ik uit.
'Nou, het lijkt erop dat ik toch hun grootste fan ben,' zegt Noah onverschillig. Het volgende moment is hij weg; ik zit hem achterna en roep: 'HIERRR DIE TELEFOON!'
Wat ik niet merk is dat Matt en Joe toekijken. De twee beroemdheden kijken elkaar aan met een blik die boekdelen spreekt: 'Als dat geen liefde wordt, weet ik het ook niet meer.'
@Dawnnx: @NoahdeGroot wat een rotstreek! Ik krijg jou nog wel! THIS GAME IS NOT OVER!
-------
Hello!
Weer een nieuw hoofdstukje. Wat vonden jullie van Falling Angels? Ik heb ze gebaseerd op een kruising tussen Coldplay en Imagine Dragons, want daar ben ik allebei fan van! :)
Als jullie nog spelfouten, verkeerde logica, grammaticale fouten en rare werkwoorden zien: alsjeblieft zeggen! Daar doe je me een groot plezier mee!
En niet vergeten te voten als je dit hoofdstuk leuk vond! En laat ook een reactie achter! Alvast bedankt :)
Xx shoss