Λαουρα
«Δεν με πειραζει εμένα...»λέει καθώς επεζε με τα μαλλιά μου.
«Το ξέρω.Αλλα πειραζει εμένα...»λέω.
Βολεύομαι Καλυτερα στο στήθος του Παρη και αν και η τηλεόραση ήταν ανοιχτη δεν την έβλεπα.Εβλεπα το μέρος εκείνο στην γωνία.Το μέρος που έγινε.Το μέρος που δεν κατέστρεψε μόνο τα γενέθλια μου αλλά και όλη την ζωή μου.Αλλα μέχρι εδώ ήταν.Δεν θα το κάνει πια.
«Λογικο να εχεις άσχημες αναμνήσεις...»λέει.
«Δεν πειραζει.Θα κάνουνε άλλες.Καλες»λέω.Γελαει.
Αυτός ο ήχος της φωνής του.
Όσο κράτησε κράτησε.Ειμαι πιο δυνατή από αυτό.Δεν θα το αφήσω να με επηρεάσει άλλο.Καιρος να τα αφήσω όλα πίσω και να ξεκινησω από την αρχή.Και μια ζωή μαζί με τον Παρη ακούγεται τέλειο.
«Εμένα δεν με πειραζει πάντως.Και από την Σαντα Ροζα αν θες να φύγουμε,φεύγουμε»λέει.
Σηκωνω το κεφάλι για να τον δω.
«Θα το έκανες αυτό για μένα;Θα έφευγες από την Σαντα Ροζα;Και πως θα ζήσεις χωρίς αυτήν την θάλασσα που τόσο σαρεσει;»λέω.
Δεν είναι μυστικό ότι ο Παρης λατρεύει αυτό το μέρος.
«Προτιμω να ζήσω χωρίς αυτήν την θάλασσα παρά χωρίς εσένα...»λέει.
Με τρομάζει όλο αυτό.Το να είμαι με κάποιον.Αλλα όλα καλά.Γιατι αυτός ο κάποιος είναι ο Παρης.Και ο Παρης μαγαπαει.Και ο Φώτης είναι στην φυλακή.Δεν μπορεί να μου κάνει τίποτα άλλο.
«Ψυχή μου εσυ...»λέει.
«Ψυχή μου...ποσό καιρό έχω να το ακούσω αυτό...»λέω.Και νόμιζα δεν θα το ξανακούσω.
«Να το συνηθίσεις γιατί θα στο λέω συνέχεια»λέει και πιάνει την μύτη μου.
«Άσε με...»λέω.
«Όχι...»
«Έλα...»λέω και με πιάνει από τον λαιμό και με φέρνει κοντά του και με φιλάει.Δεν με πιάνει άγρια από τον λαιμό.Ισα ίσα που ακουμπαει τα δαχτυλα του εκει αλλά δεν μπορεί να μην μου έρθει στο μυαλό ο Φώτης.
Σηκώνομαι γρήγορα από τον καναπέ.
«Να φέρω κάτι να φαμε;»λέω.
«Τι έγινε;»
«Τίποτα.Απλα θα πείνας...»λέω.
«Όχι»
«Σίγουρα πείνας.Παω να φέρω κάτι...»λέω και πάω μέσα.
Αναπνέω πάλι κανονικά και επαναλαμβάνω πολλές φορές.
Δώσε χρόνο στον εαυτό σου Λαουρα...
Δώσε χρόνο στον εαυτό σου...
Όταν ήρεμω και βγάζω από το μυαλό μου την ανάμνηση αυτή ανοίγω το ψυγείο να δω τι έχει αλλά το χέρι του Παρη σπρωχνει την πόρτα και την κλεινει.
Γυρνάω να τον δω.Δεν γέλαγε.
«Εκανα κάτι έτσι;»λέει.
«Όχι Παρη.Ολα καλά...»λέω ψέμματα.
Νιώθω ότι θα τον ξενερώσει όλο αυτό.Και όπως έκανε και στην αρχή που έφευγε για να μην το αντιμετωπίσει όλο αυτό,να μην αντιμετωπίσει εμένα,θα το κάνει και τώρα.Γιατι μπορεί όλα να φενονται όμορφα και ρόδινα τώρα αλλά δεν είναι.Οσο έχει να κάνει με εμένα δεν είναι.
«Ψυχή μου αν είναι όλο αυτό να πετύχει και να κρατησει δεν θα πρέπει να μου κρύβεις τίποτα.Δεν θα μας βοηθήσει αυτό.Θελω να μου λες ότι νιώθεις όποτε το νιώθεις και όπως το νιώθεις...»
«Αυτό δεν θα σαρεσει...»
«Δοκίμασε με!»λέει σίγουρος για τον εαυτό του.
Αφού επιμένει.
«Εντάξει τότε.Μην κανείς απότομες κινήσεις μαζί μου.Οχι όταν δεν το περιμένω.Μου θυμίζει εκείνη την μέρα...»λέω.
Με κοιτάει μην ξέρωντας τι να πει και μετά κάνει ένα βήμα πίσω.
«Εντάξει»είναι το μόνο που λέει.
«Εντάξει;»λέω.
«Εντάξει»λέει πάλι και τώρα γελάει.
«Δεν έχει αλλά μυστικά μεταξύ μας.Θα μου λες τα πάντα και θα σου λέω τα πάντα.Αν κάτι σε ενοχλει τότε θα μου το πεις για να μην το ξανακάνω...»λέει.
Κατεβάζω το κεφάλι κάτω.
Και αν δεν είμαι ποτέ έτοιμη για περισοτερα από αυτό που μπορώ να του δωσω τώρα;Και αν μια ζωή έχω θέματα;Δεν μπορεί να περιμένει πολύ καιρό ο Παρης.Οσο να ναι άντρας είναι.Θα αντέξει;
«Αχ αυτό το μυαλουδάκι...έρχομαι κοντά να σε αγκαλιάσω...»λέει σαν να με προειδοποιεί και ανοίγει τα χέρια του σιγά σιγά και χώνομαι μεσα.
«Σε μερικά χρόνια όταν θα ήμαστε παντρεμένοι με πολλά παιδιά χωρίς καμία κακη ανάμνηση τότε θα δικαιωθείς.Για όλα αυτά που πέρασες...»μου λέει.
«Ήδη δικαιώνομαι...»τόυ λέω.
Δεν είμαι αχάριστη.Δεν θέλω πολλά πραγματα από την ζωή.Και έχοντας τον Παρη διπλα μου,να με αγαπάει,είναι υπεραρκετό.Απο την πρώτη μέρα μου άνοιξε το σπιτι του,την καρδιά του και ποτέ δεν ζήτησε τίποτα για αντάλλαγμα.
«Σαγαπαω...»του λέω
«Και εγώ σαγαπαω...»απαντάει.
Χτυπάει το κινητό μου και το βγάζω να δω ότι έχω μήνυμα.Απο τον Στέφανο.
Είμαι σίγουρος ότι δεν έφυγες.Ευτυχως.
Βαρεθηκαμε να τον βλέπουμε έτσι.Εισαι υπεύθυνη του μαγαζιού όλο το μήνα.Σε παρακαλώ ας ζήσει μέχρι να έρθω.
Γελάω με αυτό.
«Ποιος;»
«Ο Στέφανος.Ειμαι υπεύθυνη για το μαγαζί μέχρι να έρθει.Πρεπει να φυγω»του λέω και ετοιμάζομαι να βγω.
Βάζω παπούτσια.
«Τι;Πλάκα κανείς έτσι;»
«Όχι.Πρεπει να πάω στο μαγαζί»λέω.
«Μα τώρα επιτελους σε βρήκα...»λέει με παράνομο.
«Και έχουμε όλη την ζωή μπροστά μας.Το μαγαζί όμως;»λέω.
Τον φιλάω στο μάγουλο και πάω στην πόρτα.
«Θα είμαι αυτός που θα σε τραβήξει στην αποθηκουλα!ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ ΑΥΤΌ!»φωνάζει από μέσα.
Αυτό μου φέρνει ενα χαμόγελο στο πρόσωπο.Και μια ηρεμία στην καρδιά.Κοιταω την θάλασσα γύρω μου.
Σίγουρα βρίσκομαι στο σωστό μέρος.Εδω που ανήκω.Εδω που πάντα ανήκα.