Θα Σε Αγαπάω (#2 Σαντα Ροζα)

31.Λαουρα

31.
Σαγαπαω βασικά.

Βγάζει τα χείλη του από τα δικά μου απαλά και απομακρύνεται.

Δεν...δεν ξέρω τι να πω...

Δεν το περιμενα.Μου άρεσε;ναι.Αλλα δεν το περιμένα.

Όσο με φιλαγε ξέχασα τα πάντα για λίγο.

Είχα μια ελπίδα ότι ο Φώτης θα είχε φύγει από το σπιτι.Οτι η μαμά θα τον είχε διώξει και έτσι θα γυρναγα εκει.Αυτη είναι η μόνη μου οικογένεια στο κάτω-κάτω.Ηθελα να φυγω από την Σαντα Ροζα γιατί τα πραγματα είναι περίεργα αναμεσα σε εμένα και στον Παρη.Και νιώθω ότι χρειάζεται να φυγω για να ηρεμήσει.

Αλλά με φίλησε.Ειπε ότι δεν μπορεί να με αφήσει και όταν ρωτησα γιατί, με φίλησε.

Προλαβαίνω να πάω τρέχοντας μέχρι το δωμάτιο μου και να κλειδωθω εκει;

Με κοιτάει και δεν λέει κάτι.Και δεν μπορώ αυτά τα πανέμορφα μάτια του να με κοιτάνε έτσι.

«Πριν τρεξεις μακριά μου γρήγορα άκου με.Σε παρακαλώ...»σπάει την σιωπή που επικρατούσε.

Ξεροκατάπια.Δεν ξέρω τι να πω.Δεν μου βγαίνουν λέξεις.Νιωθω σαν τότε που ξύπνησα σε αυτό το σπιτι και δεν ήξερα τι να πω.

«Δεν θα σε αφήσω να φύγεις από εδώ γιατί δεν θέλω να φύγεις.Οταν σε φίλησα τότε στην παραλία δεν το εκανα επειδή σε λυπήθηκα.Το εκανα επειδή το ήθελα.Ηθελα να σε φιλήσω»λέει.

Βολεύεται Καλυτερα απέναντι μου.

«Ξέρω ότι φοβάσαι.Και εγώ φοβάμαι.Για διαφορετικούς λόγους αλλά και εγώ φοβάμαι»
«Τι φοβάσαι;»τον ρωτάω.Με το ζόρι βγήκαν οι λέξεις.
«Φοβάμαι ότι θα φύγεις.Οτι αν σου πω τι νιώθω θα  τρομάξεις και θα φύγεις.Δεν ξέρω τίποτα για σένα.Ουτε το επίθετο σου.Πως θα σε βρω μετά;Πως θα σε ψαξω;»λέει.

Τσιμπάω με τρόπο το χέρι μου.Αουτς.Πονεσα.Αρα δεν ονειρευομαι.

«Και εσυ φοβάσαι επειδή όλο αυτό είναι καινούργιο για σένα.Αλλα φοβάσαι έτσι;»με ρωτάει.

Δεν απαντάω.

«Νιώθεις ότι και εγώ έτσι;Νιώθεις κάτι για μένα;Δεν μπορεί να είναι όλα στο μυαλό μου.Ανταποκριθηκες στο φιλί μου....»λέει.

Ναι ανταποκρίθηκα.Αλλα πάλι δεν είναι τόσο απλά τα πραγματα.

«Λαουρα πρέπει να μου μιλήσεις.Σου ανοίγω την καρδιά μου εδώ πραγμα δύσκολο.Μιλα μου σε παρακαλώ...»λέει σιγά.