Θα Σε Αγαπάω (#2 Σαντα Ροζα)

59.Λαουρα

59.
Σαν δυο ξένοι.

Ένας μήνας μετά.

Κλείνω την πόρτα απαλά μην ξυπνησει και πέφτω πάνω στην Νίκη.

«Συγνώμη...»λέω.Χαμογελαει.
«Δεν πειραζει.Κοιμηθηκε;»με ρωτάει και βάζει τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της.

«Ναι.Επεσε ξερή.Καναμε φίλους σήμερα στο πάρκο»λέω.
«Σοβαρά;»
«Ναι...»λέω.

Ήταν ένα αγοράκι λίγο μεγαλυτερος της.Ειχε φέρει αμαξάκια και παίζαν μαζί.Ετσι είναι η Αγγελική.Κοινωνικη.

«Την προσεχεις πολύ καλά.Χερεται που είσαι διπλα  της»
«Και εγώ χερομαι»λεω.

Στην αρχή νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να παιζω μαζί της,να την παιρνω αγκαλιά.Αφου δεν ήθελα κανείς να με αγγιζει αλλά μια φορά έβαλε το χέρι της στο μάγουλο μου και δεν μπορούσα να το βγάλω.Ηταν πολύ γλυκό.Το μικρό της χεράκι στο μάγουλο μου.

Και κάπως έτσι πλέον δεν φοβάμαι μην με αγγίζουν.

Ο μπαμπάς μου είναι πολύ καλός μαζί της.Ετσι ποτέ δεν ήταν με εμένα αλλά δεν με πειραζει.Δεν ζηλευω.Χερομαι που ασχολείται τόσο μαζί της.

«Ξέρω ότι δεν μου πέφτει λόγος αλλά σε λίγες μέρες είναι  Χριστούγεννα.Και με την μαμά σου δεν έχεις μιλήσει ακόμα....»λέει.Προσπαθουσε να βρει τις σωστές λέξεις.Το ξέρω αυτό πλέον.Το κανεί συχνά αυτό.Αργει να με ρωτησει κάτι ή να απαντησει γιατί φοβάται μην πει ή κάνει κάτι που θα το πάρω ασχημα.

«Το ξέρω...»
«Είναι κρίμα.Μερες γιορτινές δεν πρέπει να είναι κανένας μόνος»λέει.

Κουνάω το κεφάλι μου και γελάω πριν φυγω από εκει και πάω έξω.Κλεινω την πόρτα και καθομαι στα σκαλοπάτια.

Το σπιτι του μπαμπά μου είναι καμία σχέση με το δικό μου.Μεγαλο σε Ωραια περιοχή.Ειναι από αυτά τα σπίτια που οποίος πέρναει και σε βλέπει λέει καλημέρα.

Δεν έχω μιλήσει στην μαμά μου ακόμα.Με νευρίασε που μου έλεγε ψέμματα τόσο καιρό.

                                        ***

Το ότι κάθε μέρα ο αριθμός μεγαλώνει με νευριάζει.Γιατι αυτό σημαίνει ένα πραγμα.Οτι «αυτό» συμβαίνει όλο και περισοτερο στον κόσμο μας.

«Και πως κοιμήθηκες το βράδυ;»με ρωτάει.
«Καλά»απαντάω και βλέπω όλων τα μάτια πάνω μου.
«Με ηρεμιστικά ή χωρίς;»λέει.