Hi, Present!
Kabanata 23
Uno
I have no choice but to go home with Sylvester. Wala na rin naman akong lakas para tanggihan pa siya and besides, It's getting late already. Marami pa akong trabaho bukas nang umaga.
"Are you okay?" tanong niya habang nagmamaneho.
I simply nodded my head.
Sinandal ko ang aking ulo sa gilid ng bintana. Hindi ko maiwasang balikan 'yong mga araw na masaya kami sa Argonza. We spent most of our weeks on that place. Sa dami nang nangyari sa lugar na 'yon ay halos hindi ko na mapagkasya sa aking memorya.
Gusto kong magpasalamat kay Felly dahil iyon lang ang sinabi niya. I was a wrecked for the past years, I barely escaped my own death too. As much as I wanted to put everything behind my back, it will always go back right in front of my face.
This is what it feels like to be hit by reality. This is my reality. Ako na umaasa pa rin habang si Sylvester ay sumusuko na. This is our fate.
It's my fault anyway. I forced him to marry me and him being the gentleman, he couldn't reject my offer. I took advantage of my situation and Injustice feelings. That was so unfair and immature.
May mga bagay talaga na kapag nadala ka ng emosyon mo, hindi ka makakapag-isip nang tama. You'll decide immediately without weighing the pros and cons. Because this is reality. We're only humans, nasasaktan at nakakasakit tayo. Hindi natin maiiwasang madala ng emosyon natin lalo na kung may mga pinagdaanan tayong sa palagay natin ay sobra pa sa sobra.
It's not my intention to hurt him but I will never deny the fact that I used him for my own benefit. Ginamit ko siya dahil nagbaka sakali ako na maisalba ang sarili ko, na baka kapag ginawa ko 'yon ay makalimot ako.
Pero saan ba ako dinala nang ginawa kong iyon? Dito pa rin. Sa dating ako. Miserable pa rin ako.
All these years I thought I was doing fine with my own. Writing has a huge part in my life, it became my shoulder to cry on whenever I feel sad. I still have Uno who never failed to make me smile. Ten million points for my baby boy.
"Neptune, we're here." para akong natauhan sa sinabi niyang iyon.
Hindi ko na siya hinintay pang pagbuksan ako ng pinto, ako na ang kusang lumabas para salubungin si Uno na natutulog sa kulungan niya. I have to put him in his cage while we were away because he might pee everywhere. Hindi naman maliit ang kulungan niya, it's pretty big for a cage.
"Nep, can we talk?" biglang sabi ni Sylvester kaya pagod ko siyang tinignan.
"If this is about me running after you in Manila, let's just forget it." mapait akong ngumiti at akmang tatalikuran na siya pero hinawakan niya ako sa aking braso kaya hindi ko naituloy ang balak ko.
"Bakit hindi mo sinabing sumunod ka?"
Kinagat ko ang gilid sa loob ng aking pisngi para pigilan ang nagbabadyang emosyon na paparating. Hindi ako pwedeng manghina sa harapan niya ngayon. I did everything to be the woman of who I am today.
"Does it matter?" I raised my brow. "It won't change a thing, Syl. Umalis ka pa rin, iniwanan mo pa rin ako."
Marahas kong binawi ang braso ko sa kaniya. Nakita ko kung paano lumambot ang kaniyang tingin sa akin pero sinubukan kong hindi mag paapekto ro'n.
Papaakyat na ako sa kwarto nang marinig ko naman ang boses niya.
"Are we still going to do the deal?"
Pagod ko siyang nginitian. "Yeah. One week, you can have my signature by then,"
He opened his mouth to say something but he chose to keep his mout shut. Tumango na lang siya at para bang pagod na rin.
Kinabukasan ay maaga akong nagising dahil naalala kong ngayon ko pala paliliguan si Uno dahil papabakunahan ko siya sa kabilang baryo.
Mabilis nagbihis ng isang simpleng puting shirt at maong shorts. Hindi pa ako maliligo dahil siguradong marurumihan ako ni Uno mamaya.
Naalala ko noon, hindi ako makapagsuot ng isang damit na makikita ang balat ko. I have to hide my scars that I made before. There's no visible scars on my skin anymore but it will always be in my mind and heart. Mananatili iyon haggang sa hukay ko. Dadalhin ko 'yon hanggang sa kabilang buhay ko.
Pagkababa ko ay nagulat ako nang makita ko si Sylvester na pinagkakasya ang sarili niya sa sofa na nasa sala. There's a vacant room upstairs, he should go there for him to have a nice sleep.
Well, bakit ko ba iniisip 'yon? That's his choice. Bahala siya sa buhay niya.
Ang tanging unan lang niya ay ang mga throw pillows na nasa sofa. Yakap niya ang kaniyang sarili na para bang nilalamig.
Paanong hindi siya lalamigin, e, iniwanan niyang bukas ang bintana. Hindi na ako magtataka kung pagkagising niya ay may sakit siya.
Parang naramdaman niyang may nakatingin sa kaniya kaya nang idilat niya ang kaniyang mga mata ay nagtagpo ang mga titig namin.
Kaagad siyang bumangon at humikab pa. Bahagyang tumaas ang laylayan ng kaniyang suot na dami kaya nakita ko ang tiyan niyang mabato. He's really a grown up man! I can't believe that he could be more gorgeous without even trying.
Sinuri ko ang mahaba niyang buhok na bagay na bagay sa kaniya. Parang gusto kong ngumuso habang tinitignan siya. Ayokong itanggi na bagay talaga sa kaniya ang ganiyang buhok at nakakatakot na baka mas bumagay sa kaniya ang mas pormal na gupit.
"Good morning, sweetheart." paos ngunit malambing niyang sabi.
Kumabog ang aking dibdib habang nakatingin sa kaniya. Nagulat ako sa sinabi niyang 'yon, hindi ko ito inaasahan. Parang namasa ang aking mga palad kaya kinailangan ko itong ipunas sa likuran ng shorts ko.
"Where's my good morning kiss?"
Kinunutan ko siya ng noo. "Hibang ka na ba?"
Nginisian niya lang ako at hinawakan sa aking kamay. Marahan niya akong hinila kaya napaupo ako sa kaniyang kandungan.
God, I could feel his hot breath on my neck! It's normal for people to have a bad breath in the morning but he smells like strawberries with a hint of mint. For damn's sake, this is so unfair!
"Remember the deal?" dinampian niya ako ng halik sa aking pisngi. "Come on, don't make this so hard for the both of us."
Parang bumagsak ang buong sistema ko dahil sa sinabi niya. So apparently, he's doing this for his own good. He wouldn't do this if it's not because of my offer! This is all just part of his acts, ang tanginang 'to!
I smiled sarcastically as I gave him a peck on his nose. "Good morning, lover boy. Let's take a bath?"
Nakita ko kung paano siya napalunok dahil sa sinabi ko. Alam kong hindi niya inaasahan iyon dahil kahit dati ay hindi naman ako ganoon sa kaniya. I'm always shy and depressed back then. A huge manang with mental issues.
"T-take a bath?" medyo utal niyang tanong.
"Yeah, isasama natin si Uno." tinaasan ko pa siya ng kilay.
"Bakit kasama pa si Uno?" kumunot ang kaniyang noo. "Pwede namang tayong dalawa lang,"
Aba, humihirit pa? Akala naman niya ay bibigay ako? I won't take a bath with him alone because the last memory that I have with him inside the bathroom was not really a good one.
I pinched his nose. "I have to wash Uno first. Babakunasan siya ngayon, e."
He simply nodded before burying his head on my neck.
Hindi ko alam kung bakit para akong nasasaktan sa ginagawa niya ngayon. Maybe because I knew that this is all just an act. Isang linggo lang niya akong papaburan at pagkatapos nito ay makukuha niya na ang pirma ko. He'll leave me for good because there's no reason for him to stay with me.
Tumayo na ako mula sa pagkakaupo sa kaniyang kandungan para puntahan si Uno. Hinanda ko muna ang pagkain nito at ramdam ko ang pagsunod ni Sylvester sa likod ko.
Lumapit siya kay Uno para haplosin ang ulo nito habang kumakain. Mahahalatang masigla si Uno because he have waited for years just to see his father again. Yes, I treat Uno as my child. He's not just an ordinary dog, he was there when I couldn't help myself. He never gave up on me.
"Lumaki siya nang maayos..." mahina ang pagkakasabi nito ni Sylvester. Napansin ko ang pagiging malungkot ng kaniyang mga mata habang hinahaplos si Uno.
"Namiss ka niya," I said.
He looked up to me like an innocent child who's waiting for his mommy to give him a piece of candy.
"I missed him too..." bahagyang suminghot si Sylvester at 'tsaka nag-iwas ng tingin sa akin.
Mukha siyang iiyak na! Oh God, what did I do this time? He's just so emotional since the first day that he went here after our years of separation. Minsan nga ay napapansin kong paiba-iba siya ng mood kaya naguguluhan ako.
Hindi ko pa rin makakalimutan 'yong mga pang iinsulto na sinabi niya sa akin. That was below the belt! Para bang hindi niya na ako kilala habang sinasabi ang mga insultong iyon.
Ramdam ko ang pagkirot ng akin dibdib. Nakaramdam ako ng galit habang inaalala ang mga tagpong naghirap at nasaktan ako.
Sabihin na nating nasaktan ko siya but I think it's inappropriate to hurt me using those words. Dahil mas kaya ko pang tiisin ang pisikal na sakit kaysa sa mga salitang habang buhay kong maalala sa puso't isipan ko.
Napapaisip tuloy ako kung gusto ba akong gantihan ni Sylvester o ano. Wala man lang talaga siyang paliwanag kung bakit siya umalis. Babalik lang para makipaghiwalay sa akin.
Well, it only means that he never really wanted the marriage in the first place.
Nagpunta kami sa likuran para doon paliguan si Uno. Si Sylvester ang maghahawak at maghihilod kay Uno habang ako naman ang maghahawak sa hose para sa tubig.
Humahalakhak pa si Sylvester habang si Uno ay naglilikot sa tabi niya. Pareho na silang basang-basa ngayon at bakat na bakat ang katawan ni Sylvester sa suot niyang puting sando na halos ikamatay ko kanina.
"Uno, behave!" ani ko habang tinututok ang hose sa kaniya.
Kumawag si Uno kaya mas lalong nabasa si Sylvester. Nakatali pa ang buhok ni Sylvester ngayon at mukha siyang lalaking-lalaki dahil sa kaniyang balbas na medyo kita na.
Nagulat ako nang bigla akong dambahin ni Uno. Sa laki ng kaniyang katawan ay inaasahan ko na ang pagbagsak ko sa lupa pero hindi ko naramdaman ang mga basang damo bagkus ay mga braso ni Sylvester ang bumalot sa baywang ko.
Napaupo ako sa kaniyang kandungan kaya nagkatitigan kaming dalawa. I find it hard to breath in front of him. He's taking my breath effortless! Ganoon pa rin pala ang epekto ng kaniyang mga tingin sa akin, nakakapanlambot ng mga buto ko sa katawan.
"You're wet," bulong niya sa akin.
Pinamulahan ako ng pisngi dahil sa sinabi niya. Hinampas ko ang kaniyang balikat sa hindi malamang dahilan. Para akong nahiya bigla.
"A-ang bastos mo!" giit ko pa habang hinahampas pa rin siya.
Tumawa lang siya nang tumawa at hindi ako pinakawalan. Mas hinigpitan niya pa ang pagkakayakap sa akin kaya mas nairita lang din ako dahil pati ako ay nabasa na rin.
"Ang dirty naman ng mind mo," maarteng sabi niya habang tumatawa pa rin.
I rolled my eyes because of irritation. He won't stop teasing me! Naiinis na ako dahil para akong kinikiliti ng bawat tawa niya. Ang bawat parte ng balat niyang tumatama sa akin ay tila kuryente na gusto kong iwasan. Pero dahil sa matigas ang ulo ko, didikit at didikit pa rin ako kahit na alam kong masasaktan lang naman ako sa huli.
Hindi ko naman mapipigilang hindi masaktan. Kahit pa siguro iwasan ko ay parati pa rin akong masasaktan. It's inevitable because the truth is, everyone will hurt you. You just need to find for someone who's worth the pain. We are never so defensless against suffering as when we love.
Tumayo na lang ako mula sa kaniyang kandungan. Bago ko pa makuha ang hose ay nahawakan niya na ito at itinapat sa mukha ko. Halos malunod ako sa tubig na tumatama sa aking mukha habang siya ay tumatawa pa rin.
Sinipa ko siya sa binti kaya narinig ko ang pag-aray niya na naging dahilan para itigil niya ang kaniyang ginagawa sa akin.
"Ang kulit mo!" angil ko sabay agaw ng hose sa kaniya.
Humalakhak lang siya bago niya hinubad ang kaniyang t-shirt. Hinila niya pa iyon mula sa kaniyang batok bago ito tuluyang hinubad. Parang gusto kong lumunok at maligo na rin habang tinitignan siya.
Ano ba, Neptune? Tigilan mo nga 'yan! Tandaan mo na hihiwalayan ka na niyan! Masasaktan ka na naman pagkatapos!
Nang sa wakas ay natapos na kami sa pagpapaligo kay Uno ay kaagad din akong naligo. Habang pinupunasan ko si Uno ay nararamdaman ko ang pag-upo ni Sylvester sa gilid ko. Sandali ko siyang sinulyapan at nakita kong may dala siyang tuwalya. A few seconds later, he began to wiped my face using his towel.
Napahinto ako sa pagpupunas kay Uno at nanatili ang tingin ko kay Sylvester. Tipid niya akong nginitian at kumindat pa.
Magiging sinungaling ko kung sasabihin kong hindi ako naapektuhan sa ginawa niya. I find it sweet and adorable. I missed this side of him. My own kind of Sylvester whom I married 6 years ago.
"You're weird..." mahina kong sabi na tinawanan lang niya.
"Part of our deal." nginitian niya pa ako kaya ang kaninang kaunting sigla na naramdaman ko ay unti-unting napawi.
Magaling talagang manira ng mood itong si Sylvester. Well, he's not really serious about this. It's for sake of my signature. Wala naman talaga siyang planong gawin iyon kung hindi lang pirma ko ang kapalit.
A man in love is incomplete until he has married. Then he's finished. But I think he's still incomplete because he married me. Siguro nga hindi ganoon katindi ang pagmamahal niya kaya sumuko kaagad.
Hinayaan ko nang maglaro si Uno habang ako ay naghahanda na sa aking pagligo. Papasok pa lang sana ako sa banyo nang makita kong nakasunod na sa akin si Sylvester. He went to the walk in closet to get some clothes. Maybe he knew that I didn't do anything on it. Wala akong binago sa mga iyon kaya ang mga naiwan niyang damit ay naroon pa rin. I'm still hoping while taking care of my wounded heart that is full of hatred, so why would I throw his things away?
"My clothes were still here," bulong niyang narinig ko rin naman.
"Hindi ko tinapon..." simpleng sabi ko na lang.
Throwing his clothes is like giving up my feelings for him. I won't give up on us like what he did years ago. Paninindigan ko ang bagay na nasimulan ko dahil natuto na ako sa mga pagkakamali ko noon. Parte no'n ang pagtatangka kong kitilin ang sarili kong buhay. I almost died miserable and alone...
Hindi siya nagsalita. Bumuntong-hininga na lang ako bago ko siya tinalikuran para makaligo na.
Sa kalagitnaan ng aking pagligo ay may biglang kumatok. Kusang kumunot ang aking noo dahil alam ko na kaagad kung sino 'yon.
"Nep? I think we should take a bath together," his voice became sweeter than chocolates and I hate it so much.
And is he serious? Why would I take a bath with him? Hindi na nga niya masikmurang maging asawa ko kaya nga nakikipagkalas na siya tapos biglang ganoon ang sasabihin niya?
Pinatay ko muna ang rumaragasang gripo, nalibadbaran ako sa ingay na ginagawa nito.
"Get the fuck out, Syl! Wala akong sinabing ganiyan!" galit ko pang sabi.
I heard him chuckled. "But I am your husband! It's not like I haven't seen your glorious body, Nep. Kung nakalimutan mo na, nahawakan ko pa nga. I invaded the coldest planet in the solar system!"
Awtomatikong nag-init ang dalawang pisngi ko. I looked like a freaking tomato right now! I'm sure of it!
"Manahimik ka riyan, Sylvester!" sigaw ko.
Mas tumindi ang halakhak niya. "Sisirain ko 'tong pinto kung hindi mo bubuksan, Nep. Come on, open it!"
"Ayoko!"
Napalingon ako sa doorknob na gumagalaw na ngayon, siguro ay pinupwersa niya mula sa labas. Dinagdagan niya pa iyon ng mga maiingay niyang katok.
I gritted my teeth.
"Bullshit!" I cursed harshly. Mabilis akong tumayo para balutin ang katawan ko ng isang puting tuwalya.
Tumutulo pa ang hibla ng kulot kong buhok dahil basa pa ito, hindi ko na napunasan.
I opened the door harshly, pakiramdam ko ay parang maihihiwalay ko pa ang door knob sa lakas no'ng ginawa ko.
And there, I saw Sylvester wearing a black muscle tee and a sweatshorts while wiping his wet long hair.
Umiiling siyang ngumisi sa akin.
He was foolish me around! Ang gagong 'to! Talagang sinusubukan ang pasensya ko! Huwag niyang hintayin na mapuno ako dahil baka imbis na pirma ang ibigay ko sa kaniya, e, biglang abuloy ang maiabot ko.
"Stop pestering me around, Sylvester! What are you? A kid?!" sabi ko sabay lapit sa kaniya.
He pouted his lips cutely. His hair were messy and it looks so damn good hot without even trying. Fuck his genes! Nakakairita!
"I'm sorry na po," sabi niya sabay hawak sa kamay ko at dinala iyon sa kaniyang labi para taniman ng isang halik.
I tried to stop my heart for beating so loud because it's getting wild already. It was just a kiss at the back of my palm! What's so good about that, Neptune? Hindi naman totoo ang inaasta niyang ganiyan kasi may maitim siyang balak! Ha!
"Have you lost your marbles, Sylvester?" I smirked. Binawi ko ang mga kamay ko sa kaniya bago ko inilapit ang sarili ko sa kaniyang katawan.
Ramdam ko ang pagiging tensyunado ng kaniyang katawan, napapalunok pa habang nakatingin sa aking mukha.
"Stop testing my patience because I am trying so hard to be a good wife to you," I ran my fingers through his growing stubbles. He looks like a sexy oozing hot sugar daddy with this.
"How good?" he retorted.
Matapang din talaga ang isang ito?
"Enough for you to lose your sanity..." I said seductively.
Nang hindi siya nakasagot ay natawa na lang ako. Umayos ako sa kinatatayuan ko at mahigpit na hinawakan ang tuwalya na bumabalot sa aking katawan.
"Bakit ka naglalakad nang nakaganiyan lang?" bigla niyang tanong kaya tinaasan ko siya ng kilay.
"Ano ngayon?"
Sinilip ko ang katawan ko sa harap ng salamin. I may not have the best body but I know that my curves were on the right spot. My boobs were not that big like those models in the magazines, same goes with my butt. But the thing is, girls with perfect bodies belong inside the fiction world.
Come on, we're perfectly flawed. Embrace your figure and stop body shaming! May mga models nga under ng Victoria Secret na mga payat naman but the way the walk while wearing those clothes made by a particular famous designer is beyond amazing. Ibig sabihin lang nito ay nasa nagdadala iyon. Wala sa ganda ng itsura o katawan, nasa nagdadala, nasa kung papaano mo ito tatanggapin at yayakapin bilang parte nang pagkatao mo.
Do not let your insecurities for someone eat you. Hangga't kayang agapan, agapan mo. You're too precious for that.
"Paano kung may makakita sa'yo habang nakaganiyan ka?" nag-aalalang tanong ni Sylvester.
"Ikaw lang naman ang nakakakita." tumawa pa ako at dumireto na lang sa walk in closet para makapagbihis doon.
Gamit ang sasakyan ni Sylvester ay tinahak namin ang daan patungo sa kabilang baryo para mapaturukan si Uno.
Nakaupo si Uno sa backseat ng sasakyan at mukhang masayang-masaya siya. Hindi ko mapigilang lingunin siya dahil minsan ay biglang tatahol at aalulong.
Si Sylvester ang nagbaba kay Uno sa sasakyan. Ang laki na talaga ni Uno at kung susukatin ko ay baka nasa balikat ko na ang taas niya.
Ang daming aso ang narito, may mga pusa pa nga at iba pa kaya natutuwa ako. Si Uno ang pinakakakaibang asong narito. Bukod sa mukhang banyaga ang lahi ni Uno, siya pa ang pinakamalaki.
Malapit na kami kay Dr. Carina, ang veterinarian na mag-aasikaso sa alaga ko, nang mapansin ko si Uno na inaamoy-amoy ang asong nasa unahan niya. He's sniffing the dog's butt. I almost dropped my jaw when he licked it like it's a normal thing to do!
"Uno!" tawag ko kaagad sabay hila sa tali niya kaya nailayo ko siya roon. Napakamahalay nitong aso ko, mana sa nag-dala sa kaniya noon.
Muli kong tinignan ang asong inaamoy-amoy ni Uno kanina. Mukha itong matamlay at nangangayayat pa. Parang kinurot ang aking puso habang tinitignan ko iyon. Nakakapanghina, naaawa ako para sa amo niya. Alam kong nahihirapan silang nakikita siyang ganiyan.
"Ms. Lourdes, kailangan pong manatili rito nitong si Pochi para mas ma-obserbahan. Hindi rin siya pwedeng–"
Hindi ko na narinig ang iba pang sinasabi ni Dr. Carina dahil naramdaman ko kaagad ang biglaang paghawak ni Sylvester sa baywang ko. Napatalon pa ako roon pero hindi niya naman binigyan ng pansin.
Lumingon ako sa likuran ni Sylvester, nakita ko roon ang iilang mga pamilyar na mukha sa akin. Kung hindi ako nagkakamali, ang iba sa kanila ay kasama sa kasalan namin noon. Nginitian pa nila ako at mukhang masayang-masaya para sa akin.
Kung alam niyo lang!
"Ang bango mo," ani Sylvester sabay singhot sa buhok ko. "Ang bango-bango..."
Kinurot ko siya sa tagiliran. "Tigilan mo nga, Syl."
Nang kami na ang sumunod ay mabilis na ang proseso. Tinanong lang kami tungkol sa condition ni Uno at nang walang nakitang komplikasyon ay binakunahan na siya.
Yakap-yakap pa siya ni Syl para hindi makapagwala si Uno kapag tinurukan. He was so serious while hugging Uno.
"It's okay, baby boy. Your daddy and mommy's here for you," pagpapakalma niya pa rito nang dumaing ito dahil sa sakit.
Napangiti ako.
Mukha silang mag-ama na dalawa. Then who's the mother then? Ako? Kung ako nga ang ina ni Uno at siya ang ama nito, bakit niya kami iiwanan?
Ang kaninang ngiti na sumilay sa aking labi ay kaagad kong itinago. I find it hard to smile right now.