Ik ben een leraar en onlangs vond ik een baan op een kleuterschool in Japan. Er is een boeddhistische tempel direct naast de school en direct achter beide gebouwen is een oud kerkhof. Er is een groot metalen hek met scherpe spikes rond het kerkhof om te voorkomen dat kinderen naar binnen gaan en verdwalen of onheil veroorzaken.
Na een paar dagen merkte ik iets heel raars op. Er waren altijd insecten en hagedissen gespietst op de spikes op het hek. Ik vroeg me af wie zoiets zou doen. Hoewel het mogelijk was dat het het werk was van een ondeugend kind op de kleuterschool, had het ook door iemand anders gedaan kunnen worden.
De kleuterschool en de boeddhistische tempel deelden dezelfde ingang, dus er waren mensen die de hele dag kwamen en gaan. Er waren ook enkele basisschoolstudenten die vaak op het kerkhof speelden, dus het was moeilijk om te zeggen wie het deed.
Op een dag werd echter een mol aangetroffen op het hek. De directeur van de school vond het en gooide het meteen weg, het lijk van het dier in de vuilnisbak. Een paar dagen later werd een kat op het hek gespietst. Het werd steeds erger.
De schooldirecteur besloot dat er iets moest gebeuren. Hij hield een vergadering met de leraren en nodigde enkele priesters uit de boeddhistische tempel uit om ook aanwezig te zijn.
"Wie doet dit?" Vroeg hij. "Wat moet ik doen om het te stoppen?"
Er was een lange discussie, maar niemand leek oplossingen te hebben. Na bijna een uur wisten we nog steeds niet wie het deed of hoe het kon stoppen om opnieuw te gebeuren.
Een paar dagen later werd een konijn gevonden op het hek. Het was niet zomaar een konijn. Het was het huisdierenkonijn van de kleuterschool. We bewaarden het in een kooi in een van de klaslokalen en de kinderen mochten het eten geven. Ik vond het 's morgens toen ik op het werk aankwam.
Toen ik met een van de boeddhistische priesters sprak, vertelde hij me dat hij eerder die ochtend onkruid op het kerkhof had opgeruimd en dat het dode konijn daar zeker niet was geweest. Dat betekende dat de schuldige het konijn op het hek had moeten spietsen vlak voordat ik aankwam.
Een van de kinderen in mijn klas was die ochtend vroeg op school gekomen, dus ik nam hem apart en vroeg hem of hij iets had gezien.
Het kind zei slechts één woord: "Hisaruki"
"Hisaruki?" Herhaalde ik. "Wat is Hisaruki?"
Ik vroeg het hem steeds opnieuw, maar het leek wel of de kleine jongen niet kon uitleggen wat hij bedoelde. Hij bedekte zijn ogen gewoon met zijn handen en bleef zijn hoofd schudden en herhaalde: 'Hisaruki ... Hisaruki ... Hisaruki ...'
Later heb ik de andere kinderen over "Hisaruki" gevraagd. Elk kind in de klas kende de naam, maar geen van hen kon uitleggen wie of wat Hisaruki was. Het was erg frustrerend.
Er was ook iets anders dat me raar vond. De kinderen wisten dat het konijn van het huisdier was gedood, maar geen van hen leek er helemaal overstuur van te zijn. Het was alsof ze het allemaal gewoon aanvaardden. Ik had het vreemdste gevoel dat ze zelfs hadden verwacht dat het zou gebeuren.
Aan het einde van de dag kwamen de ouders van de kinderen ze ophalen. Ik vroeg de ouders of ze ooit hadden gehoord van de naam "Hisaruki", maar geen van hen herinnerde zich dat hun kinderen het ooit hebben genoemd. Ik stelde vast dat het geen personage uit een tv-programma of een boek was. Het was een compleet mysterie.
Toen ik me opmaakte om te vertrekken, hield een van de andere leraren me tegen.
"Ik weet zeker dat ik een foto met die naam erop heb gezien," zei ze.
Ze vertelde me dat ze een paar jaar geleden een foto had gezien van een kind in haar klas ... een kleine jongen ... en ze was er zeker van dat de naam die op de foto stond "Hisaruki" was.
"Wat is er met die kleine jongen gebeurd?" Vroeg ik.
"Hij ging weg," antwoordde ze. "Maar ik herinner me dat de omstandigheden van zijn vertrek heel vreemd waren ..."
Ze vertelde me dat de jongen een week afwezig was geweest op school. Op een ochtend kwamen zijn ouders opdagen om zijn schoolboeken te halen. Ze leken haast te hebben en wilden niet praten. Ze zouden alleen zeggen dat hun zoon een ongeluk had gehad en dat ze naar een andere stad verhuisden, maar ze weigerden verder uit te werken. De lerares gaf ze de boeken en toen ze weggingen, merkte ze dat hun zoon achter in de auto zat.
"Hij droeg ooglapjes," zei ze. "Niet slechts één ooglapje, maar twee ooglapjes ... over zijn beide ogen ..."
Dat was alles wat ze me kon vertellen. Ze wist niet wat er daarna met de jongen gebeurde. Zijn ouders reden weg en ze heeft hem nooit meer gezien.
Toen ik de volgende ochtend bij de school aankwam, vertelde de directeur me dat hij een kip op het hek had gevonden. Ik schudde mijn hoofd in ongeloof. Het leek alsof het nooit zou stoppen.
Later die dag, tijdens de lunchpauze, speelden de kinderen in de tuin en het was mijn beurt om hen te begeleiden. Ik zag dat een jongen die dicht bij me was plotseling in zijn spoor stopte en naar de lucht keek.
"Het is Hisaruki," zei hij.
De boodschap werd van kind tot kind door de speeltuin verspreid, zoals een spelletje Chinese Whispers.
"Hisaruki" ... "Hisaruki" ... "Hisaruki" ...
Terwijl ik ongelovig toekeek, stopten de kinderen een voor een met spelen en bedekten hun ogen met hun handen. Sommigen van hen stonden en anderen hurkten, maar ze waren allemaal onbeweeglijk. Het was een heldere, zonnige middag, maar de ongemakkelijke stilte bezorgde me een rilling.
Ik knielde neer voor de jongen die het dichtst bij me was en zei: "Ik zie niets. Wie is Hisaruki? "
De jongen gaf geen antwoord, dus ik trok zijn handen weg van zijn ogen.
"Ik wil het weten," zei ik streng. "Wie is Hisaruki?"
"Ik weet het niet," mompelde de jongen terwijl hij probeerde zijn ogen weer te bedekken.
Ik greep zijn polsen en hield hem tegen.
"Vertel het me!" Vroeg ik. "Wie is Hisaruki?"
De jongen stak de wijsvingers op beide handen uit en stak ze voor mijn gezicht op. Toen probeerde hij ineens ze in mijn ogen te prikken. Ik was verrast, maar gelukkig kon ik mijn hoofd opzij schuiven en de aanval ontwijken.
Voordat ik de kans kreeg om te reageren, brak de jongen uit mijn greep en begon zijn vingers in zijn eigen ogen te steken. Ik worstelde hem op de grond en probeerde wanhopig hem te stoppen zijn eigen ogen uit te steken.
"Iemand helpt me!" Schreeuwde ik.
Een van de andere leraren kwam aanrennen en samen slaagden we erin de jongen te onderwerpen. We brachten hem naar het ziekenhuis en de artsen slaagden erin zijn ogen te redden.
Daarna stopten de dieren op de spiesen op de ijzeren hek. Geen van de kinderen noemde "Hisaruki". Af en toe zag ik ze hun ogen bedekken als ze buiten in de speeltuin waren, maar ik probeerde het gewoon te negeren.
Af en toe vind ik nog steeds kleine hagedissen en insecten gespietst op de ijzeren hek, maar ik kies ervoor om dat ook te negeren. Ik heb nooit meer een van de kinderen over "Hisaruki" ondervraagd. Er zijn een paar dingen die je gewoon niet wilt weten ...