Hallo. Wat u gaat lezen, zal u schokken. Ik moet de vreemde en vreselijke misdaad bekennen die ik heb begaan en ik kan het niet langer verdragen om mijn geheim te bewaren. Ik smeek je om niet te stoppen met lezen.
Jarenlang heb ik mezelf verborgen voor de wereld. Zie je, ik ben vreselijk lelijk ... Te lelijk om te beschrijven. Je zou geschokt en met afschuw vervuld zijn bij het zien van mijn gezicht. Ik was een ellendig en ellendig schepsel, omdat ik nooit liefde kende. Ik heb nooit de aanhankelijke aanraking van een hand of het warme gevoel van een paar lippen tegen de mijne gevoeld.
Ik was een timmerman van beroep en ik werkte de hele dag in een fabriek om meubels te maken. Mijn specialiteit is het maken van stoelen. Mijn bekwame handen hebben het hout gesneden, de stukken aan elkaar geschroefd, de rugleuningen en armleuningen gevormd en de bekleding gemaakt, de kussens opgevuld en de hoezen genaaid. Tijdens mijn werk voelde ik me een artiest die een groot meesterwerk creëerde.
Toen mijn stoelen klaar waren, testte ik ze altijd om er zeker van te zijn dat ze comfortabel waren. Het gaf me een enorme kick om me alle verschillende mensen voor te stellen die op de stoel zouden zitten die ik had gemaakt. In tegenstelling tot mij hadden ze een geweldig, gelukkig leven. Ze hadden iemand van wie ze hielden en die ze graag zouden liefhebben. Elke keer dat ik aan hen dacht, voelde ik niets anders dan ellende en wanhoop.
Op een dag was ik bezig met het ontwerpen van een nieuw type stoel en tijdens mijn werk begon een heel vreemd idee vorm te krijgen in mijn gedachten. Ik veranderde het ontwerp en maakte een holle ruimte naar binnen. Het was een holte die groot genoeg was om in een menselijk lichaam te passen. Natuurlijk moest ik veel van het houten raamwerk en de veren naar binnen halen.
De knieën zouden net onder de stoel zitten, het hoofd en het bovenlichaam zouden in de rugleuning zitten. Iemand kon in de stoel zitten en niemand zou ooit weten dat ze er waren. Ik liet een kleine ruimte voor benodigdheden, zoals eten en drinken, en ik nam zelfs een klein potje mee om te plassen en poepen. Tegen de tijd dat ik klaar was, was de stoel een miniatuurhuis geworden.
Ik trok mijn kleren uit en klom in de stoel. Kun je je voorstellen hoe vreemd dat voelde? Het had een strakke pasvorm, maar ik kon er na een tijdje aan wennen. Ik was in complete duisternis, maar ik kon horen wat er om me heen gebeurde. Ik hoorde mijn collega's door de fabriek lopen en naar mij zoeken. Ze hadden geen idee dat ik gelijk onder hun neus zat.
Na een tijdje laadden een paar bezorgers me in een vrachtwagen en brachten me naar een meubelwinkel. Ze plaatsten me op het midden van de werkvloer en lieten me daar achter. Ik was perfect verborgen en niemand was wijzer. Ik was als een krab of een schildpad, maar in plaats van een schaal had ik mijn stoel.
Bijna zodra ik aankwam, begonnen klanten met het testen van de stoel. Ik kan je niet vertellen hoeveel onbekende bodems op me zijn gaan zitten. Sommigen van hen hadden grote, dikke bodems als een kwal en anderen hadden dunne, beenachtige bodems als een skelet. Sommigen hadden stevige billen zoals een paard en anderen hadden mollige billen, stuiterden op en neer op me als een rubberen bal.
Het was een geweldig gevoel. Ik kon de warmte van hun vlees door het materiaal voelen. Hun schouders rustten tegen mijn borst en hun armen en handen rustten op de mijne. Niemand van hen vermoedde dat het zachte kussen waarop ze zaten eigenlijk klein oud was.
Voorheen, vanwege mijn groteske en verontrustende uiterlijk, hadden mensen altijd voor de ogen van mij geschrokken, maar nu raakte mijn huid de hunne bijna aan door een dunne laag stof. Verborgen in de stoel, stelde ik me voor dat ik ze zou omhelzen, kuste ze en sloeg mijn armen om hen heen in een hartstochtelijke omhelzing.
Natuurlijk was het een vreemd soort bestaan. Na zo lang in de stoel te hebben doorgebracht, zittend in dezelfde positie, begonnen mijn spieren weg te verwelken. Ik kon nauwelijks bewegen en mijn lichaam was krom en krom. Ik was opgevouwen als een slangenmens, maar het kon me niet schelen. Ik kon alleen maar denken aan het heerlijke gevoel mensen op me te laten zitten.
Op een dag kocht iemand mijn stoel. De bezorgers haalden me op, zetten me achter in een busje en brachten me naar het huis van een leuk gezin. Ze zetten me in hun woonkamer, kijkend naar de tv. Binnen een paar dagen had elk lid van het gezin minstens één keer op me gezeten. Ik was in de hemel.
Maar er was een familielid waar ik meer van hield dan van alle anderen. Deze persoon was heel speciaal voor mij en naarmate de tijd verstreek begon ik verliefd op hen te worden. Ik kon er niets aan doen.
Wanneer ze op me gingen zitten, probeerde ik mijn knieën zo comfortabel mogelijk voor ze te maken. Telkens wanneer ze op me leunden, omhelsde ik ze meer hartelijk en maakte ze mooi en knus. Toen ze zich moe voelden, bewoog ik mijn knieën heen en weer en liet ze zachtjes in slaap vallen.
Je denkt misschien dat ik gek was, maar ik was stapelverliefd op deze persoon. Ik raakte geobsedeerd door hen en ik verlangde ernaar dat ze mijn gevoelens teruggaven. Ik bereikte het punt waarop ik voelde dat ze alleen verliefd op mij zouden worden als ze wisten dat ik daar was.
De persoon hield van lezen, dus ik bedacht een sluw plan. Ik heb mijn verhaal gezaaid en ingediend bij een website die ze bezochten.
Inmiddels heb je waarschijnlijk geraden over wie ik het heb.
Dat klopt ... Jij bent het.
Ik ben zo lang in je huis geweest, je bent waarschijnlijk vergeten waar ik vandaan kwam. Elke avond kruip ik uit de stoel en sluip naar boven om je te zien slapen. Ik kan het niet verdragen even van je weg te zijn. Ik hou van je en ik denk dat je ook van mij zou kunnen houden ... als je me maar zag.
Nu, als u klaar bent met lezen, draait u zich om en kijkt u naar mij. Ik zal wachten. Wees niet bang. Kom en ga op mijn knieën zitten. Ik mis jouw aanraking.