Vele jaren geleden was er in Ierland een rijke man die in een klein dorp woonde. Hij bezat elk stuk land rondom het dorp en verhuurd ze aan arme boeren tegen een nette opbrengst. De man woonde in het grootste huis van het dorp met zijn lieve vrouw, zijn twee sterke zonen en zijn kleine, ziekelijke dochter.
Hij was aardig voor al zijn kinderen en behandelde zijn vrouw als een koningin. In zaken was hij echter meedogenloos en sluw. Hij verdiende veel geld door de dorpelingen hoge huren te betalen en behandelde al zijn huurders alsof ze slaven waren. Als een van hen achterbleef met hun huur, zou hij ze zonder enige kennisgeving uit hun huizen gooien.
De dorpelingen haatten de rijke man en verachtten zijn wrede en gierige wegen. Hij gooide vaak uitbundige feesten, nodigde alleen zijn vrienden en familie uit en leefde als een koning terwijl de arme dorpelingen moesten scrimpen en sparen om hun buik vol te houden. Het enige dat ze zich konden veroorloven, was een schaars dieet van brood en aardappelen.
Eén jaar was er een aardappelziekte en waren alle gewassen aangetast. Toen de winter begon, hongeren de dorpelingen dood. De rijke man besteedde geen aandacht aan de problemen van zijn huurders en reageerde door de huur te verhogen. Dan, alsof dat nog niet genoeg was, gooide hij een kerstfeest voor zijn vrienden en familie, waar ze genoten van een enorm feest, en dronk sarcastische toast op de benarde toestand van de hongerende huurders.
Die nacht kwam een dorpeling aan de deur met een geschenk. Hij zei dat het een kerstcadeau was voor de dochter van de rijke man. Het meisje opende het cadeau en vond daarbinnen een sokpop. De dorpeling zei dat hij zichzelf had gebreid en vroeg of hij misschien wat te eten had. In ruil daarvoor overhandigde de rijke man de dorpeling een enkele, eenzame aardappel en stuurde hem op weg.
Hoewel het een afgrijselijke oude lap was, leek de dochter dol op de sokkenpop. Ze noemde het Charlie en legde het op haar hand, en liet het iedereen op het feest zien.
Die avond, nadat het feest voorbij was, ging de vader naar bed. Hij zweeg bij de slaapkamerdeur van zijn dochter en keek haar aan. Ze sliep snel. Net toen hij op het punt stond te vertrekken, stoorde iets hem. De sokpop zat nog steeds op haar hand en de plastic ogen leken hem recht in de ogen te kijken. Hij negeerde het en liep naar buiten, in de veronderstelling dat hij zich dingen voorstelde.
Die nacht, toen de rijke huisbaas en zijn vrouw in hun kamer sliepen, hoorden ze een klop op de deur. Het was hun dochter.
'Mama, papa, Charlie zegt dat hij je moet spreken,' zei ze.
Ze zagen hun dochter naar binnen lopen, bloed dat uit de ene hand druppelde en de sokpop aan de andere kant, en staarde naar hen allebei.
'Charlie heeft al met Jacob en Michael gesproken,' zei de dochter, terwijl ze de mond van de sokpop bewoog alsof hij sprak. "Nu moet hij met je praten."
Wekenlang lag het huis van de rijke man akelig stil. De dorpelingen zagen geen kaarsen in de ramen en geen rook uit de schoorsteen. Uiteindelijk besloten ze om het gezin te controleren en wat ze ontdekten schokte hen tot in de kern.
In de woonkamer zaten de twee broers. Beide sterke jongemannen hadden hun hoofd afgewend en op hun handen gelegd alsof de hoofden poppen waren. Hetzelfde was gebeurd met de ouders, die dood en verrot in hun bed werden gevonden.
Het meest verontrustende gezicht van allemaal was het kleine meisje. Ze zat in de hoek van de slaapkamer, haar afgehakte hoofd in evenwicht gehouden op één hand, glimlachend zoet met haar ogen wijd open. Aan de andere kant was de sokpop. Vanwege de rigor mortis staken haar armen naar voren en het leek alsof de twee handen met elkaar spraken.
Onlangs is er een gezin in het huis ingetrokken. Ze zijn naar het land verhuisd omdat de huisarts zei dat het hun zieke dochter zou helpen om van haar ziekte te herstellen. Alles ging goed tot een avond, toen de moeder de dochter hoorde roepen.
Voordat de moeder de deur opende, hoorde ze haar dochter praten. Ze gluurde naar binnen en het meisje lag te slapen.
"Wat had ze nodig, schat?" Vroeg de vader, toen zijn vrouw terugkwam.
De moeder zweeg even voordat ze sprak.
"Ik heb geen idee," zei ze. "Het arme kleine ding moet in haar slaap hebben gepraat. Weet jij waar ze die vreselijke sokpop vandaan haalde? Ze droeg het op haar hand en het leek bijna alsof het me recht aankeek. '