ေတာင္ကုန္းမ်ားထက္တြင္ ေဒါင္လိုက္တန္းစီစိုက္ပ်ိဳးထားေသာ စပ်စ္ပင္မ်ားသည္ အစိမ္းေရာင္ ေရစီးေၾကာင္းမ်ား စီးဆင္းေနသလို ေနရာယူထားၾကသည္။ စပ်စ္သီးမွည့္မ်ား ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ျဖစ္ေသာ ေဆာင္းဦးရာသီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သစ္ရြက္စိမ္းမ်ားၾကားတြင္ ေရာယွက္ေနေသာ ေရာ္ရြက္၀ါမ်ားသည္ ေရႊေရာင္ေဖာက္ထားေသာ ေကာေဇာျပင္တစ္ခုလိုပင္။ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ မ်က္စိတစ္ဆံုး ရွည္လ်ား သြယ္တန္းေနေသာ စပ်စ္ခင္းမ်ားသာ ရွိေနသည္။
အဂၤလိပ္အကၡရာ 8 ပံုစံျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပ်ိဳးေထာင္ထားေသာ စပ်စ္ပင္မ်ားသည္ လူတစ္ရပ္ခန္႔ပင္ ရွည္လ်ားသည္။ အပင္တိုင္းလိုလိုတြင္ စပ်စ္ခိုင္မ်ား ၀င္းမွည့္ျပြတ္သိပ္စြာ သီးေနၾကသည္။ အညိုေရာင္ စပ်စ္သီးအလံုးၾကီးမ်ားသည္ အရည္ရႊမ္းကာ ခ်ိဳေနမည္ဆိုတာကို လွမ္းၾကည့္ရံုႏွင့္သိသာေစသည္။ စပ်စ္ရြက္မ်ားကိုပင္ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရေလာက္ေအာင္ စပ်စ္ခင္းတစ္ခုလံုး လွုိင္ေနေအာင္ သီးေနၾကသည္။
စပ်စ္ခိုင္တစ္ခုကို ခူးယူရင္း ေျမျပင္ေပၚခ်ထားေသာ ၾကိမ္ျခင္းေထာင္းထဲ ဖဲလ္လစ္ ထည့္လိုက္သည္။ မို႔ေမာက္ေနေသာ ျခင္းေထာင္းကိုၾကည့္ျပီး ခါးကိုျပန္မတ္လိုက္သည္။ ေညာင္းညာမွုက မသက္သာသြား။ စပ်စ္ရည္စြန္းေနေသာ လက္မ်ားမွာ အေစးမ်ားေၾကာင့္ ညစ္ေထးကာ မည္းညစ္ေနသည္။ ရွရာ၊ ပြန္းရာမ်ား အျပည့္။ ၾကိမ္ျခင္းေတာင္းၾကီးေရွ႕မွာ ဒူးေကြးထိုင္ရင္း ထိပ္ၾကိဳးကို ေခါင္းမွာခ်ိတ္ကာ ကိုယ္ကိုျပန္မတ္လိုက္သည္။ ေလးလံလွေသာ္လည္း အေလ့အက်င့္ျဖစ္ေနျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မခက္ခဲပါ။ စပ်စ္သီးခူးေနေသာ အျခားအေစခံမ်ားကို မထိခိုက္မိေအာင္ သတိထားရင္း စပ်စ္ခင္းၾကားမွာ ေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။
စပ်စ္ခင္းမ်ားတည္ရွိရာ ေတာင္ကုန္းငယ္မ်ားၾကားတြင္ အေဆာက္အဦးတစ္ခုရွိသည္။ အနီေရာင္ အုပ္ၾကြပ္မိုးမ်ားႏွင့္ ခပ္နိမ့္နိမ့္ျဖစ္သည္။ ဖဲလ္လစ္အပါအ၀င္ စပ်စ္ေတာင္းၾကီးမ်ားကို ထမ္းထားေနသူအားလံုး ေတာင္ကုန္းမ်ားထက္မွ ထိုအေဆာက္အဦးရွိရာသို႔ တေရြ႔ေရြ႔သြားေနၾကသည္။ အေဆာက္အဦးၾကီးသည္ ခန္းမတစ္ခုတည္းျဖစ္သည္။ ဘာအခန္း၊ ဘာအဆင္တန္ဆာမွ မရွိ။ ခန္းမၾကီးအလယ္ေတြေတာ့ ကန္ၾကီးတစ္ခုရွိျပီး အေစခံမ်ားသည္ သယ္ေဆာင္လာေသာ စပ်စ္သီးမ်ားကို ကန္ထဲသို႔ ေလာင္းထည့္ေနၾကသည္။
ထိုကန္ၾကီးထဲတြင္ တုတ္မ်ားႏွင့္ေထာက္ရင္း စပ်စ္သီးမ်ားကို နင္းေခ်ေနၾကေသာ အျခားကၽြန္မ်ားရွိသည္။ သူတို႔အားလံုးသည္ စပ်စ္ရည္မ်ားႏွင့္ ေစးကပ္ေပက်ံေနၾကသည္။ လက္ထဲမွတုတ္ရွည္ကို အားျပဳရပ္ရင္း စပ်စ္သီးမ်ားကို ေျခဗလာႏွင့္ နင္းေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ နက်ယ္ေကာင္မ်ား၊ ပ်ားပိတုန္းမ်ားသည္ စပ်စ္ရည္စိုေနေသာ အေစခံမ်ားနားမွာ တ၀ီ၀ီ ပ်ံ၀ဲေနၾကသည္။ ကၽြန္မ်ားသည္ မိမိတို႔ရပ္ရြာေဒသမွ သီခ်င္းမ်ားကို သံျပိဳင္သီဆိုရင္း ပင္ပန္းမွုဒဏ္ကို အံတုေနၾကသည္။
ကန္ၾကီး၏ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေျခေသၤ့ေခါင္းပံု အေပါက္ငယ္မ်ားရွိျပီး စပ်စ္ရည္မ်ား စီးက်ေနသည္။ ၎တို႔ေအာက္ေျခတြင္ အျခားကန္ငယ္မ်ားရွိသည္။ ေရစစ္ဇကာလို ခံထားေသာေၾကာင့္ အခြံ၊ ရိုးတံႏွင့္ ပိုးမႊားေကာင္ေသမ်ား တင္က်န္ရစ္သည္။ ထိုကန္ငယ္ထဲတြင္ စပ်စ္ရည္မ်ား ျပည့္လာလ်ွင္ေတာ့ အျခားကၽြန္မ်ားသည္ ေျမအိုးမ်ားထဲသို႔ သဲ့ခပ္ျပီး အျခားသိုေလွာင္ရာေနရာသို႔ သယ္ယူသြားၾကမည္ပဲျဖစ္သည္။
ျခံက်ယ္ၾကီး၏ ေနရာတစ္ခုတြင္ စပ်စ္ရည္ လီတာ ၁၅၀၀ မွ ၂၀၀၀ ခန္႔အထိဆံ့သည့္ ေျမအိုးၾကီးမ်ားကို ေျမၾကီးထဲတြင္ လည္ပင္းေပၚရံု ျမွဳပ္ထည့္ထားသည္။ အျမင့္ေပသံုးေပေက်ာ္ျမင့္သည့္ ထိုအိုးၾကီးမ်ားထဲသို႔ စပ်စ္ရည္ေလာင္းထည့္ကာ ဆယ္ရက္ခန္႔ထားလ်ွင္ စပ်စ္ရည္မ်ား တျဖည္းျဖည္း ဆူပြက္လာလိမ့္မည္။ ဆယ္ရက္ အၾကာတြင္ေတာ့ ေျမအိုးၾကီးမ်ားကို အဖံုးပိတ္ကာ အခ်ိန္တစ္ႏွစ္ခန္႔ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္အေတာ္မ်ားမ်ား ပိတ္ေလွာင္သိမ္းဆည္းျပီးမွ ေစ်းကြက္သို႔ ျပန္လည္ေရာင္းခ်ၾကလိမ့္မည္။ ပံုေပျမိဳ႕ပတ္၀န္းက်င္မွ စပ်စ္ရည္သည္ ေရာမလူမ်ိဳးမ်ားၾကားတြင္ ေရပန္းစားကာ နာမည္ေက်ာ္ၾကားသည္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း စပ်စ္ရည္ေရာင္း၀ယ္သည့္ လုပ္ငန္းမ်ားမွ ရရွိသည့္ ၀င္ေငြသည္ မနည္းလွ။
ကန္ၾကီးနားသို႔ ေရာက္လာျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဖဲလ္လစ္သည္ ေခါင္းမွ ၾကိမ္ျခင္းေတာင္းၾကီးကို ခၽြတ္ကာ အထဲမွစပ်စ္သီးအားလံုးကို ကန္ထဲေလာင္းထည့္လိုက္သည္။ သူႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ ၾကိမ္ျခင္းအလြတ္မ်ားကို ေဘးခ်ထားေသာ လူစုစုကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အားလံုးအေစခံမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္စံုတစ္ရာကို တီးတိုးေျပာဆိုရင္း စိုးရိမ္ေနဟန္ မ်က္လံုးမ်ားျပဴးေနၾကသည္။ အျခားသူမ်ားႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းသာေနတတ္ေသာ သူ႔အက်င့္ေၾကာင့္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟု ဖဲလ္လစ္မေမးျဖစ္။ ျခင္းေတာင္းအလြတ္ကို လက္မွဆြဲျပီး အျပင္ထြက္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္သည္။
"နတ္ဘုရားေတြရဲ႕ က်ိန္စာပဲ။"
"ေအးဟ။"
"သူတို႔ နတ္ဘုရားေတြ မေက်နပ္ေအာင္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲမွ မသိတာ။"
"ဟုတ္ပါရဲ႕။"
"မင္းတို႔သတိထားမိလား။ အခုရက္ပိုင္း နမိတ္မေကာင္းဘူး။ ငါေတြ႔သမ်ွေတာ့ ငွက္ေတြအားလံုးလိုလို ေန၀င္ရာဘက္ကိုပဲ ပ်ံသြားေနၾကတယ္။ ေၾကာက္စရာတစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။"
"ယဇ္ပူေဇာ္ျပီး နတ္ဘုရားေတြရဲ႕ သေဘာထားကို ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြကို ေမးခိုင္းမွျဖစ္မယ္။ ဒီအတိုင္းဆက္ေနဖို႔မေကာင္းဘူး။"
တီးတိုးသံမ်ားကို ဆက္ၾကားေနရသည္။ ေရာမလူမ်ိဳးမ်ားသည္ အတိတ္နမိတ္ေကာက္ျပီး အယူသည္းသူမ်ားျဖစ္သည္။ ဇီးကြက္ကိုျမင္လ်ွင္ မေကာင္းတာျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ကာ လင္းယုန္ငွက္သည္ မုန္တိုင္းတိုက္မည့္ အတိတ္နမိတ္ျဖစ္သည္။ ပ်ားမ်ားကို အတိတ္နမိတ္ေကာင္းျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသလို ငွက္မ်ား၏ပ်ံသန္းပံုကို ၾကည့္ကာ အယူသည္းတတ္ၾကသည္။ အေရွ႕ဘက္အရပ္ဆီသို႔ ငွက္မ်ားပ်ံသန္းသည္ကို ေတြ႔႔ပါလ်ွင္ အတိတ္နမိတ္ေကာင္းျဖစ္ျပီး အေနာက္ဘက္သို႔ ပ်ံသန္းလ်ွင္ေတာ့ ကံမေကာင္းသည့္အဓိပၸါယ္ဟု လူအမ်ားပင္ ယံုၾကည္ၾကသည္။
"တိတ္စမ္း။ အားလံုး လုပ္စရာရွိတာဆက္လုပ္ၾကစမ္း။"
ကၽြန္ထိန္းရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ လူစုစုသည္ တျဖည္းျဖည္း အုပ္စုခြဲကာ လုပ္ငန္းေနရာမ်ားသို႔ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္သာ ဖဲလ္လစ္နားသို႔ ေလ်ွာက္လာသည္။
"ဟိုဘက္ျခမ္းက ယာခင္းအိမ္ေတြက စပ်စ္ပင္ေတြ အကုန္ေသေနတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီ့မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ လူေတြလည္း ေခ်ာင္းေတြဆိုးျပီး ဖ်ားေနၾကတယ္။"
စကားဆံုးသည္ႏွင့္ လူငယ္သည္ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ႏွင့္ ထြက္ခြာသြားသည္။ ဖဲလ္လစ္ စပ်စ္ခင္းထဲျပန္မသြားဘဲ ကၽြန္ထိန္းရွိရာသို႔ ေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ထိန္းျဖစ္သူ နဲရို႕စ္ႏွင့္သူသည္ ရင္းႏွီးခင္မင္ေနျပီျဖစ္သည္။ နဲ႔ရို႕စ္သည္ အဘိုးအို အဲလ္ဇီယိုေလာက္ သေဘာမေကာင္းေပမယ့္ အေစခံမ်ားကို ႏွိပ္စက္တတ္သူေတာ့မဟုတ္။ စပ်စ္ခင္း၊ သံလြင္ပင္စိုက္ခင္းမွအစ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္း အားလံုးကို ဦးစီးၾကပ္မတ္ေပးရန္ လုလိယက္စ္၏ ယံုၾကည္အားကိုးခံရသူျဖစ္သည္။
"ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ နဲရို႕စ္"
"မင္းကိုယ္တိုင္ပဲ သြားၾကည့္ ဖဲလ္လစ္"
နဲရို႕စ္သည္ ဟန္ကိုဖို႔ထားေပမယ့္ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔ေနမွန္း သိသာလြန္းသည္။ လက္ထဲမွ ျခင္းေတာင္းကိုပစ္ခ်ကာ မလွမ္းမကမ္းမွ ေတာင္ေစာင္းေနရာသို႔ ဖဲလ္လစ္ေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။ ေတာင္ပို႔တစ္ခု ကြယ္ေနေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းမျမင္ရ။ ထိပ္နားအေရာက္ ေ၀ါခနဲ တိုက္ခတ္လာေသာ ပင္လယ္ျပင္မွ ေလျပင္းေၾကာင့္ ခ်ည္ထည္ၾကမ္းအနားစသည္ တဖ်တ္ဖ်တ္လြင့္ခါသြားသည္။
လွမ္းျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းသည္ ယံုႏိုင္စရာပင္မရွိ။ မေန႔တစ္ေန႔ေလးကပင္ စိမ္းစိုေနခဲ့ေသာ စပ်စ္ခင္းၾကီးသည္ မီးျမိွဳက္ခံလိုက္ရသလို ေျခာက္ကပ္ေနသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေျမျပင္သည္ မီးရွိဳ႕ခံထားရသလို မည္းနက္ေနသည္။ ထိုစပ်စ္ခင္းမ်ားၾကားတြင္ေတာ့ ပိန္လွီစုတ္ျပတ္ေနေသာ အေစခံမ်ား တေရြ႕ေရြ႕သြားေနသည္။ အေကာင္းက်န္ေသးသည့္ စပ်စ္သီးတစ္ခ်ိဳ႕ကို ရလိုရျငား ၾကိဳးစားေနၾကဟန္တူသည္။ ကၽြန္ထိန္းမ်ား၏ ရက္ရက္စက္စက္ ရိုက္ႏွက္မွုမ်ား၊ ဆဲဆိုသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ ကေလး၊ လူၾကီးမက်န္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္တစ္စံုတစ္ရာ မရွိေတာ့ေသာ မ်က္ႏွာေသမ်ားႏွင့္ ၾကိမ္ဒဏ္မ်ားၾကားမွာ ပုရြက္ဆိတ္ငယ္မ်ားသဖြယ္ လွုပ္ရွားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေျခေထာက္မွ ေျခက်င္းမ်ား၊ သံၾကိဳးမ်ားမွာလည္း ျမင္ရက္စရာမရွိ။
သူတို႔ယာခင္းအေနအထားႏွင့္ေတာ့ တျခားစီျဖစ္သည္။ ေတးသီခ်င္းမ်ား သီဆိုကာ တက္ၾကြစြာ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ေနၾကေသာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အေစခံမ်ားရွိရာသို႔ ဖဲလ္လစ္ လွမ္းၾကည့္မိသြားသည္။ စပ်စ္ျခံျခင္းအတူတူ၊ လုပ္ငန္းျခင္းအတူတူ ျဖစ္ေပမယ့္ ပိုင္ရွင္မတူတာႏွင့္ ကြာျခားလြန္းေသာ အေနအထား။
ပိုင္ရွင္..
ဒီစကားလံုးႏွစ္လံုးကို သူ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့သည္။ ေမြးဖြာလာစဥ္ကတည္းက သူ႔မွာ ပိုင္ရွင္ရွိခဲ့သည္။ ဖခင္ဟု တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ေယာက္တည္း ေခၚဆိုဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဒီ့အတြက္ပင္ အျပစ္ရွိသလို မလံုမလဲ ခံစားခဲ့ရသည္။
သူ႔မွာ ဖခင္မရွိ။ ပိုင္ရွင္တျဖစ္လည္း အရွင္သခင္သာ ရွိခဲ့သည္။
အခုအခ်ိန္မွာေရာ..
သူ႔ကို..
ဘယ္သူပိုင္တာလဲ..
အရွင္တိတိုထံမွ ဖဲလ္လစ္ထြက္ခြာလာခဲ့သည့္အခ်ိန္မွာ တစ္ႏွစ္ပင္ မၾကာေသးပါ။ သူမွတ္မိေနသည့္ အရွင္တိတို၏ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္တြင္ မ်က္လံုးမ်ားသည္ အထူးျခားဆံုးျဖစ္လိမ့္မည္။ ေတာက္ပေသာမ်က္လံုးမ်ား သည္ ဥာဏ္ပညာၾကီးျမတ္မွုႏွင့္ သတၱိစြမ္းအားရွိမွုကိုပါ ျပညႊန္းေနသည္။ အခုေတာ့ ေရာမျမိဳ႕သာမက အင္ပါယာတစ္ခုလံုး၏ အရွင္သခင္ျဖစ္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ အင္ပါယာရွင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဆိုတာ ဖဲလ္လစ္ သံသယမရွိ။ အၾကြင္းမဲ့ယံုၾကည္သည္။
အရွင္တိတို..
ငယ္စဥ္ကတည္းက ၾကီးျပင္းလာခ်ိန္အထိ ဖဲလ္လစ္၏ၾကိဳးစားမွုမ်ားသည္ အရွင္သခင္ျဖစ္ေသာ အရွင္တိတို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ရန္ အတြက္သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ မိမိကိုယ္ကို သက္ရွိလူသားတစ္ဦးအျဖစ္ပင္ မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အပင္ပန္းအဆင္းရဲခံကာ ၾကိဳးစားခဲ့ျခင္းပင္။
ပင္လယ္မွတိုက္ခတ္ေနေသာ ေလေျပေအးသည္ ရင္တြင္းမွပူေလာင္မွုမ်ားကို မျငိမ္းခ်မ္းေစႏိုင္ပါ။ လွိုင္းထန္ေနေသာ ပင္လယ္ျပာသည္ သူ႔ရင္ထဲမွ ခံစားခ်က္မ်ားကို ထပ္တူနားလည္ေပးႏိုင္လိမ့္မည္။ မသိစိတ္ႏွင့္အတူ လက္တစ္ဖက္က ခါးပတ္မွာခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ သားေရအိတ္ေလးေပၚ တင္ျဖစ္သြားသည္။ ဟိုးမိုးကုပ္စက္၀ိုင္းအစြန္းကို ေငးၾကည့္ရင္း အားလံုးကိုခြဲခြာကာ ငွက္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္လို ပ်ံသန္း လြတ္ေျမာက္ခ်င္မိသည္။
ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္အထိ သူသည္ ဒီေနရာမွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသး။ လြတ္ေျမာက္ခ်င္စိတ္ မရွိတာသည္ အဓိကျဖစ္လိမ့္မည္။
ဖဲလ္လစ္သည္ ပံုေပျမိဳ႕ရွိ လုလိယက္စ္၏ေနအိမ္မွ အနားယူစံအိမ္ၾကီးရွိရာသို႔ ရုတ္တရက္ အပို႔ခံခဲ့ရသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုတာကို မသိခဲ့ရ။ အေစခံမ်ားထဲတြင္မွ နိမ့္က်ကာ မည္သူမွမျဖစ္ခ်င္သည့္ ယာလုပ္သား အေစခံတစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည္။ တစ္ခ်ိန္က မိမိလက္ေအာက္တြင္ရွိခဲ့ေသာ အရွင္တိတို၏အေစခံမ်ားျမင္လ်ွင္ မည္မ်ွအံ့ၾသလိမ့္မည္ကိုေတြးမိေတာ့ ၀မ္းနည္းစြာ ျပံဳးမိသည္။ ယခုအခါ ေရာမလႊတ္ေတာ္ထဲတြင္ တစ္ခ်ိန္က ဖဲလ္လစ္၏ လက္ေအာက္အေစခံမ်ားပင္ ေနရာေရာ၊ အာဏာပါ ရေနၾကျပီဆိုတာ ေျမၾကီးလက္ခတ္မလြဲပင္။
သံုးလဆိုသည့္အခ်ိန္အတြင္းမွာ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားႏိုင္ရန္ သူ႔အတြက္ အခြင့္အေရးမ်ားစြာ ရွိခဲ့သည္။ ေျခက်င္းမခတ္ထားေသာ၊ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားျခင္းမရွိေသာ လြတ္လပ္သည့္ အေစခံတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သူ ဒီအိမ္မွ ထြက္မေျပးျဖစ္ခဲ့ေသးသည္မွာ မရဲတရဲ ေမ်ွာ္လင့္ေနခဲ့ေသာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေလးတစ္ခုေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ပင္လယ္ျပင္ကို ေက်ာခိုင္းကာ ေတာင္ကုန္းျမင့္ထက္မွ ဖဲလ္လစ္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။ စပ်စ္ခင္းတြင္ မည္သူမ်ွမရွိေတာ့။ ေန၀င္သြားျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လုပ္ငန္းခြင္သိမ္းသြားၾကျပီျဖစ္သည္။ အနားယူစံအိမ္ၾကီး ရွိရာသို႔ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ အလင္းေရာင္သဲ့သဲ့သာ ရွိေတာ့သည္။ ေျခ၊ လက္၊ မ်က္ႏွာ ေဆးျပီးသည္ႏွင့္ ဥယ်ာဥ္ၾကီးရွိရာ သြားျဖစ္သည္။ မနက္မိုးမလင္းခင္ လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ရေသာေၾကာင့္ ညေနေစာင္းအခ်ိန္မ်ားသည္သာ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္အားလပ္ခ်ိန္မ်ား ျဖစ္သည္။
ပန္းအိုးၾကီးမ်ားႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ ႏွင္းဆီခ်ံဳမွ အလွဆံုးႏွင္းဆီသံုးပြင့္ကို ခူးယူလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ပင္လယ္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျမင္ေနရေသာ အိပ္ခန္းတစ္ခုဆီသို႔ ေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။ ပိုင္ရွင္မရွိေသာ အိပ္ခန္းငယ္သည္ အေမွာင္ထဲမွာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ မီးတိုင္ကို ထြန္းညွိရင္း ပန္းအိုးထဲမွ ႏြမ္းေနေသာ ပန္းပြင့္ငယ္မ်ားကိုဖယ္ကာ ခူးယူလာခဲ့ေသာ ပန္းေရာင္ႏွင္းဆီပြင့္ေလးမ်ားကို စိုက္ထိုးလိုက္သည္။ အိပ္ရာခင္းကို ေသသပ္ေအာင္ျပင္ဆင္ကာ စားပြဲ၊ ေသတၱာမ်ားေပၚ ငွက္ေမႊးၾကက္ေတာင္ျဖင့္ ဖုန္မွုန္႔မ်ားမရွိေအာင္ သန္႔ရွင္းျဖစ္သည္။ အထူးတလည္ သန္႔ရွင္းေနစရာ မလိုပါ။ သံုးလလံုးလံုး ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ သန္႔ရွင္းျပီးသားျဖစ္ေသာ အခန္းငယ္သည္ ရွင္းသန္႔ေတာက္ေျပာင္ေနသည္။
စားပြဲ၀ိုင္းငယ္ေပၚမွ ေၾကးမွန္ေလးကို ေနာက္ဆံုးဖုန္သုတ္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမခ်ျဖစ္။ ေနာက္ဘက္ ေက်ာေပးေနရာမွ လွည့္ၾကည့္ျပံဳးျပေနဟန္ မိန္းမပ်ိဳေလးကို ဖဲလ္လစ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ေနခဲ့တဲ့တစ္ေလ်ွာက္လံုး ဒီလိုမျပံဳးခဲ့ပါလား သခင္မေလးရာ.."
အန္နီရာဆိုသည့္ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ႏွင့္ အရွင္တိတိုလက္ထပ္ခဲ့စဥ္က ဖဲလ္လစ္ မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ တရား၀င္သားသမီးတစ္ေယာက္ကို ေမြးဖြားေပးႏိုင္သည့္ အန္နီရာ႔ကို မုန္းတီးခဲ့မိေသးသည္။ သူ႔တစ္သက္လံုး ဖခင္ကို အေဖဟု မေခၚႏိုင္ဘဲ အရွင္ဟု ေခၚခဲ့ရသည္။
အရွင္တိတို၏ ေသြးသားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို အေစခံမ်ားသည္ အေရာမ၀င္ၾကသလို မိတ္ေဆြမဖြဲ႔ၾက။ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူဆို၍ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မ်ွ မရွိခဲ့။ အေစခံမ်ားအားလံုးက သူ႔ကို ရြံေၾကာက္ၾကီးျဖစ္ကာ ေ၀းေ၀းမွ ေရွာင္ခဲ့ၾကသည္။
ဒါဆို အထက္တန္းလႊာျဖစ္ေသာ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ အသိုင္းအ၀ိုင္းကေရာ။ အရွင္တိတိုအတြက္ သူသည္ သားတစ္ေယာက္မဟုတ္။ အဆင့္အတန္းနိမ့္သည့္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္မွ ေမြးဖြားလာသည့္ အေစခံ ကၽြန္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ အျခားမိသားစု၀င္မ်ားအတြက္ေတာ့ ဖဲလ္လစ္သည္ ႏွုတ္မရေသာ ဆူးတစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္သည္။ မုန္းတီးစက္ဆုပ္မွုမ်ား၊ ရန္ရွာအျပစ္ဖြဲ႔မွုမ်ား၊ မမ်ွတေသာ အျပစ္ဒဏ္ေပးခံရမွုမ်ားသည္ ဖဲလ္လစ္အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္း မဟုတ္ခဲ့။
အားလံုးကို ျမိဳသိပ္ရင္း တစ္ေယာက္တည္းေနတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားျဖစ္ခဲ့သည္။ အရာအားလံုးကို ၾကိဳးစားသင္ယူခဲ့သည္။ တိုက္ခိုက္မွု၊ ပညာေရး၊ ေဆးပညာ။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ခက္ခဲပင္ပန္းပါေစ။ အံကိုၾကိတ္ရင္း ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ သူသာ ဘက္စံုထူးခၽြန္ေနခဲ့လ်ွင္ ဖခင္ျဖစ္သူသည္ သူ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူလိမ့္ေလမည္လားဟု ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ဖူးသည္။
ဖဲလ္လစ္၏ သူမတူေအာင္ ၾကိဳးစားမွု၊ ထူးခၽြန္မွုမ်ားသည္ အလဟႆေတာ့ မျဖစ္ခဲ့။ အရွင္တိတို၏ အိမ္ေတာ္ကို ဦးစီးရသည့္ လူယံုအေစခံတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဟုတ္ပါသည္။ အေစခံတစ္ေယာက္သာ။ သူသည္ သစၥာရွိကာ ယံုၾကည္ႏိုင္သည္ဆိုသည့္ ကၽြန္တစ္ေယာက္ထက္ ဘယ္ေတာ့မွမပိုခဲ့။ အရာအားလံုးသည္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ခဲ့သည္။ သူ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကိဳးစားၾကိဳးစား အရွင္တိတိုအတြက္ ဖဲလ္လစ္သည္ အျခားကၽြန္မ်ားကဲ့သို႔ ပိုင္ဆိုင္မွုတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။
သူသည္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားတစ္ပါး၏ သားတစ္ေယာက္ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့သလို ယခုအခါတြင္လည္း အင္ပါယာရွင္တစ္ေယာက္၏ သား မျဖစ္ခ်င္ပါ။ ျပင္းျပေသာဆႏၵတစ္ခုပဲ ရွိခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္၊ တစ္ခါခါေတာ့ အရွင္တိတိုသည္ သူ႔ကို အသိအမွတ္ျပဳသည့္ မ်က္လံုးတစ္စံုႏွင့္ ၾကည့္ရွဳေစခ်င္သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူထံမွ သူ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူဟန္အျပံဳးတစ္ခုကို လက္ခံရရွိခ်င္သည္။ ဒါပဲျဖစ္သည္။ ဒီအျခင္းအရာေတြကိုသာ သူ ရူးမတတ္ ေတာင့္တမိခဲ့သည္။
"မင္းနဲ႔ တို႔နဲ႔က ဘ၀တူေတြပါ ဖဲလ္လစ္ရာ။ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိရဲ႕နဲ႔ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ၾကေသးဘူး။"
အန္နီရာ၏ စကားသံမ်ားကို ဖဲလ္လစ္ ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိသည္။ သူ႔အေပၚတြင္ အစ္မတစ္ေယာက္လို ရင္းႏွီးၾကင္နာစြာ ဆက္ဆံခဲ့သည့္ မိန္းကေလး။ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ သူ စိတ္ခ်မ္းသာပါေစေတာ့ဟု ၾကိဳးစားစီစဥ္ေပးခဲ့ေသာ မိန္းကေလး။ အန္နီရာ႔အေပၚတြင္ ဒီတစ္သက္လံုး ဖဲလ္လစ္ အေၾကြး မေက်ႏိုင္ေတာ့။
သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနေသာ အခန္းငယ္ကို ေနာက္ဆံုးတစ္ၾကိမ္ လွမ္းၾကည့္ျပီး အခန္းျပင္ ထြက္လာခဲ့သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္မွ ဆူညံမ်ားကို သတိမထားမိ။ အတူတူ ညစာစားရန္ လွမ္းေခၚေနသည့္ အေစခံတစ္ခ်ိဳ႕ကို ႏွုတ္ဆက္ျပီး စံအိမ္ၾကီးအျပင္သို႔ ဆက္ေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။ သူ ထိုင္ေနျမဲျဖစ္ေသာ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားသို႔ ေျခဦးလွည့္ျဖစ္သည္။ ပင္လယ္ျပင္သည္ လွိုင္းထန္ဆဲျဖစ္သည္။ အရွိန္အဟုန္ ခပ္ျပင္းျပင္း တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလျပင္းသည္ အရွိန္ေလ်ာ႔မည့္ပံု မရွိေသး။
ျမင္းခြာသံလိုလို ၾကားလိုက္ရသည္။
မေသခ်ာ။ ပင္လယ္မွ လွိုင္းပုတ္သံလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဖဲလ္လစ္ ပင္လယ္ကိုမ်က္ႏွာမူေနရာမွ ေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ မမွားပါ။ အေ၀းတစ္ေနရာမွ ယာခင္းအိမ္ရွိရာ လာေနေသာ ျမင္းႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ လူႏွစ္ေယာက္။
ထုိလူႏွစ္ေယာက္ထဲမွ တစ္ေယာက္သည္...