58.
Μην μου πεις αντίο μόνο οκ;Δεν θα το αντέξω.
«Τον Ηλιθιο!»φωνάζω.
«Έλα ηρεμησε...»λέει.
Να ηρεμήσω λέει.Τοσο κοντά και όμως έφυγε.Δεν γίνεται αυτό.Καθε φορά να είναι ένα βήμα μπροστά μου.
Αφήνω το μπουφάν πάνω στο ένα μόνο κρεβάτι και ξαπλώνω.Θα μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο επειδή πρώτον βράδιασε και ήμαστε μακριά και επειδή κάπου εδώ θα είναι εκείνος.Θα τον ψαξω αύριο Καλυτερα.
«Δεν είδα να το πήρε καλά η Λαουρα το ότι λείπεις συνέχεια...»λέει ο Στεφανος στο άλλο κρεβάτι.
«Όχι.Αλλα θα ηρεμήσει όταν τον βρω...»
«Μπορεί να είναι ιδέα μου αλλά σαν να θέλεις να τον βρεις πιο πολύ για σένα παρά για εκείνη...»λέει και πριν πρόλαβω να απαντήσω χτυπάει το τηλεφωνο μου.
Όταν βλέπω το όνομα της Λαουρας σηκώνομαι και βγαίνω έξω από το δωμάτιο.Καθομαι κάτω στον διαδρομο ακουμπώντας την πλάτη μου στον τοίχο.
«Έλα ψυχή μου...»λέω.
«Παρη.Ενοχλω;»λέει.
«Ποτέ δεν ενοχλείς...»λέω.
Η σχέση μας έχει αλλάξει τελείως.Τελειως όμως.Λογικο από την μια αλλά πονάει από την άλλη.
«Τον βρηκες;»ρωτάει.
«Όχι ακόμα...»λέω.
«Χερομαι»λέει.Δεν θα το σχολιάσω.Θα καταλήξουμε πάλι στο να διαφωνήσουμε.
«Σήμερα έμαθα κάτι...»
«Τι;»ρωτάω.
«Ότι ο μπαμπάς μου τελικά προσπαθουσε να επικοινωνήσει μαζί μου.Καθε εβδομάδα.Η μαμά μου δεν μου το έλεγε επειδή ήταν νευριασμενη μαζι του...»λέει.Οριστε;;
«Σοβαρολογείς;»
«Ναι...»λέει.
Δεν εξηγηται αλλιώς.Κατι τις τραβάει σαν μαγνήτης τέτοιου είδους μητερες και σε εμένα και στην Λαουρα.
«Θύμωσα μαζί της»
«Τελικά δεν είμαι ο μόνος στον κόσμο»λέω.
«Όχι δεν είσαι»λέει στην άλλη γραμμή.
Και τι δεν θα έδινα να γινόμασταν όπως πριν.
«Που είσαι τώρα;Σπιτι μας;»λέω.
«Όχι.Στο αμάξι.Περιμενω τον μπαμπά.Πηγε να πάρει καφέ»λέει.
«Πάτε βόλτα;Τι Ωραια»λέω.
Ας περάσει λίγο καιρό με τους δικούς της.Μπορει να της κάνει καλό.Ειδικα τώρα που έμαθε ότι ο μπαμπάς της τελικά την ήθελε.
«Όχι.Γι αυτό σε πήρα»λέει.Κατι στην φωνη της δεν μου άρεσε.Κατι άλλαξε.
«Έγινε κάτι;»λέω.
Υπήρχε μια μεγάλη παύση.Απο αυτές που μετά τίποτα καλο δεν πρόκειται να βγει.
«Θα φυγω από το σπιτι Παρη.Οταν γυρίσεις δεν θα είμαι εκει.Θα πάω στον μπαμπά μου»λέει.
«Για λίγες μέρες να φανταστώ έτσι;»ρωτάω.
«Δεν ξέρω για ποσό...»λέει και τώρα κατάλαβα.
«Σε λίγο θα μου πεις ότι με πήρες για να μου πεις αντίο...»λέω ειρωνικά.
Δεν απαντάει.Και αυτό τα λέει όλα.
«Ψυχή μου δεν μπορείς να φύγεις...»λέω.
«Δεν θέλω.Αλλα νιώθω ότι πρέπει.Το σπιτι μου το θυμίζει Παρη.Δεν μπορώ να μείνω εκει...»
«Τότε θα αλλάξω σπιτι!Δεν με πειραζει....»λέω γρήγορα.
«Δεν θα αλλάξει κάτι Παρη.Το μέρος,τα παιδιά,εσυ,όλα μου το θυμίζουν.Δεν αντέχω άλλο να βλέπω ξανά και ξανά ότι έχει γίνει ατο μυαλό μου μέρα νύχτα.»λέει.
«Το καταλαβαίνω οκ;Αλλά θα περάσει.Με το καιρό θα περάσει.Θα ήμαστε μαζί και...»
«Μαζί;;»λέει και ξέρω που θα το πάει.
Ίσως λειπω πολύ.Δεν θα το αρνηθώ.Αλλα υπάρχει λόγος και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το καταλαβαίνει.
«Έχουμε σταματήσει να είμαστε μαζί Παρη μέρες τώρα...»λέει.
«Δεν το εννοείς αυτό...»λέω.
«Το εννοώ.Λειπεις συνέχεια και μενω μόνη με τις σκέψεις μου.Δεν είσαι εδώ για μένα.Αλλα δεν σε κατηγορώ.Μπορει όλο αυτό να είναι δύσκολο για σένα.Να μην μπορείς να είσαι με κάποια σαν και εμένα.Το καταλαβαίνω»
«Καταλαβαίνεις λάθος Λαουρα.Ειπα εγώ ποτέ κάτι τέτοιο;»
«Δεν χρειάστηκε...»λέει.
Με εκνευριζει αυτό.Ο τρόπος που μου μιλάει.Αυτο που προσπαθεί να πει.
«Θα τον βρω και τέλος.Θα έρθω εκει και θα ειμαστε καλά.Ενταξει;Μόλις ξέρω ότι πληρώνει για αυτό που έκανε τότε θα ηρεμήσω.Και δεν θα ξαναφύγω.Τι λες;»
«Αν τον αφήσεις και γυρίσεις εδώ δεν φεύγω.Πες ότι θα γυρίσεις και θα λείξει αυτό με τον Φώτη και λέω στον μπαμπά μου να με πάει στην Σαντα Ροζα τώρα!Πες ότι γυρνάς σπιτι και θα μείνω μαζί σου!»λέει.
Δεν απαντάω.Δεν μπορώ να το πω αυτό.Δεν μπορώ να τον αφήσω να γλιτώσει.
«Κατάλαβα...»λέει σιγά.
«Λαουρα...»
«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό Παρη.Δεν μπορώ.Αν θες να παρεις εκδίκηση Καντο.Αλλα εσυ με διώχνεις μακριά.Να το ξέρεις αυτό.Εσυ.Θα πάω στον μπαμπά μου.Και καλό είναι να μην μιλάμε οκ;Και μην ρωτήσεις που θα είμαι...»λέει.
Ναι καλά.
«Ξέρω το επίθετο σου.Εχω ντετέκτιβ.Μπορω να σε βρω όποτε θέλω»λέω.
«Το ξέρω.Αλλα δεν το θέλω»
«Θα έρθω να σε βρω Λαουρα.Θες να πας για λίγο;Πηγαινε.Αλλα όταν τον βρω και ξέρω ότι θα σαπίσει στην φυλακή τότε θα έρθω να σε βρω.Οπου και να είσαι.Και θα σε φέρω εδώ.Γιατι εδώ ανήκεις.Διπλα μου»λέω.
Μπορεί να έγιναν πολλά αλλά αυτό δεν αλλάζει.Ακομα την αγαπώ.Ακομα δεν μπορώ μακριά της.
«Σαγαπαω Λαουρα.Με όλη μου την ψυχή και με όλη μου την καρδιά.Και κανένας και τίποτα δεν μπορούν να το αλλάξουν αυτό»
«Και εγώ Σαγαπω Παρη.Το ξέρεις άλλωστε.
Απλα δεν είμαι αυτή που γνώρισες.Αυτη που ερωτευτηκες.Δεν ξέρω ποια είμαι αλλά δεν είμαι εγώ.Ξερεις τι μου είπε ο μπαμπάς σήμερα;Ότι το να γινεις καλά θέλει χρόνο.Ισως αυτό χρειάζομαι.Χρονο.Μακρια από όλα.Ισως αν είμαι με την αδερφή μου νιώσω καλά.Και ίσως κάποια στιγμή δεν φυγω μακριά κάθε φορά που με αγγιζει κάποιος.Ισως κοιμηθώ χωρίς ηρεμιστικά μια νύχτα και δεν δω εφιάλτες.Αλλα ακόμα δεν μπορώ να τα κάνω.Και εσυ αξίζεις να είσαι με κάποια που μπορείς να της κρατας το χέρι,να την φιλάς όποτε θες»
«Μου αξίζει να είμαι με εσένα Λαουρα»λέω.
Υπάρχει μια μεγάλη παύση και μπορώ να ακούσω την αναπνοή της από την άλλη γραμμή.
«Θα σου πω κάτι Παρη.Κατι που μου εχεις πει και εσυ στην αρχή της σχεσης μας.Θέλω να είμαι μαζί σου.Να είμαι το κοριτσι σου.Με τον κάθε παραδοσιακό και γλυκανάλατο τρόπο που μπορεί να υπάρξει.Θελω να κρατιόμαστε χέρι χέρι,να πηγαίνουμε παντού μαζί,θέλω να βλέπουμε ταινίες μέχρι να μας πάρει ο ύπνος στον καναπε,θέλω να μου λες τις ανησυχίες σου.Τα θέλω όλα.Ολα αυτά που μου εχεις πει κάποτε.Και δεν μπορώ ούτε να στα δωσω εσένα αλλά ούτε σε μένα»λέει.
Μπορώ να καταλάβω ότι κλαιει.Ειπε αυτά που κάποτε της είπα εγώ και κλαιει.
«Μην μου πεις αντίο μόνο οκ;Δεν θα το αντέξω»λέω.
«Δεν θα σου πω αντίο.Θα σου πω να προσεχεις.Θα σου πω ότι ελπίζω να τα ξαναπούμε.Θα σου πω ευχαριστώ.Για όλα.Θα σου πω ότι χωρίς εσένα δεν ξέρω που θα ήμουν τώρα.Θα σου πω ότι θέλω να είσαι καλά.Χαρουμενος»λέει.
Δεν θέλω να φύγει.
«Ψυχή μου...»λέω.
«Νε προσεχεις τον εαυτό σου»
«Και εσυ.»της λέω.
Δεν το πειστευω ότι όταν γυρίσω σπιτι δεν θα την δω.
«Θα ήμαστε μαζί Λαουρα.Καποια στιγμή θα είμαστε μαζί.»είναι αυτό που της λέω σαν «αντίο» και μετά το κλεινει.
«Θα σε αγαπάω.Οτι και να γίνει θα σε αγαπάω»λέω αν και ξέρω ότι δεν με ακούει.
Ανοίγει η πόρτα και ο Στεφανος βγαίνει από εκει και κάθεται διπλα μου κάτω.
«Τα άκουσες όλα έτσι;»ρωτάω.
Κουνάει το κεφάλι του, «Ναι τα άκουσα».
Δεν ξέρω τι έχω κάνει και τα αξίζω όλα αυτά.Νομιζα όταν γνώρισα την Λαουρα ότι θα αλλάξει προς το καλό.Οτι τέλος τα δράματα και ότι θα ήμαστε μαζί όπως η Άννα με τον Στέφανο.Χωρις ανθρωποι ή καταστάσεις να μπαίνουν αναμεσα μας.
Αλλά όχι.Φανταζομαι όταν εμείς κάνουμε σχέδια,όντως γελάει ο θεός.
Και τώρα την έχασα.
«Θα είσαι καλά...»λέει.
«Δεν το ξέρω αυτό...»απαντάω.
Με κοιτάει και γελάει.
«Το ξέρω εγώ.Θα είσαι...»λέει με σιγουριά.