57.
Τι λέω;Τον Παρη τον έχασα εκείνη την μέρα.
Αυτό είναι αμήχανο.Και δεν τον θέλω εδώ.Δεν τον χρειάζομαι.Τοσο καιρό ελειπε άλλωστε.
«Τι κανείς εδώ μπαμπά;»σπάω την σιωπή.
«Ο νεαρός;»λέει και μου δείχνει τον Παρη.
«Παρης»λέει εκείνος και του δινει το χέρι.
«Χάρηκα»λέει και γυρνάει σε εμένα.
«Πήρα άδεια από την δουλειά για λίγες μέρες και ήρθα να σε δω...»λέει.
Ο πατέρας της χρονιάς...
«Δεν χρειαζόταν»λέω.
«Λαουρα...»λέει και μου πιάνει το χέρι αλλά το βγάζω γρήγορα.
«Μην με ακουμπάς...»λέω και πάω στο δωμάτιο μου.
Δεν τον θέλω εδώ.Γιατι ήρθε;
«Καλυτερα μην την ακουμπάτε.Δεν της αρεσει»ακούω την φωνη του Παρη.
«Πως...πως είναι;»
«Τι να σας πω...Καλυτερα να της μιλήσετε.Δεν μιλάει πολύ για το τι νιώθει.Οταν την ρωτάμε λέει ένα καλά αλλά όλοι ξέρουμε ότι το λέει για να μας ξεφωρτωθει»λέει ο Παρης.
Μετά από λίγο μπαινει μέσα.
«Συγνώμη κόρη μου.Δεν...δεν θα το ξανακάνω»λέει.
Γελάω ειρωνικά με αυτό.
Κόρη μου.
«Ποτέ δεν με εχεις πει έτσι...»λέω.
«Λαουρα...»λέει και βλέπω την λύπηση στα μάτια του.Και αυτός λοιπόν.
Δεν το θέλω από κανέναν.Ειδικα από τον μπαμπά μου.Ειδικα μετά που εξαφανίστηκε και παιρνει τρεις φορές το χρόνο τηλεφωνο.
«Μην μπαμπά.Δεν θέλω να κάτσεις.Δεν με βοηθάς εδώ.Αν δεν είχες φύγει ποτέ από το σπιτι η μαμά δεν θα τον είχε γνωρίσει και...»λέω αλλά σταματάω την πρόταση όταν σκέφτομαι ποσό λάθος ακούγεται αυτό.
«Δηλαδή εγώ φταίω για αυτό;»ρωτάει.
Τι έχω παθει;Κατηγορώ τους άλλους για κάτι που δεν φταίνε;
«Όχι.Δεν φταις εσυ.Συγνωμη.Μου βγήκε.Δεν το εννοώ...»λέω.
«Ξέρω ότι έχω εξαφανιστεί από την ζωή σου αλλά με το νέο σπιτι,την νέα δουλειά και το....»
«Το παιδί σου μπαμπά.Μπορεις να το πεις.Που χρονος για την Λαουρα»λέω.
«Είναι μωρό.Ξερεις πως είναι αυτά...»λέει για να δικαιολογηθεί.
Τι να του πω τώρα;Ακόμα είμαι χάλια για να ασχοληθώ μαζί του.Ακομα δεν μπορώ να κλείσω ματι τα βραδια,ακόμα φοβάμαι και την σκιά μου,ακόμα νιώθω ότι πνίγομαι στο ίδιο μου το σώμα,ακόμα με σιχενομαι.
Και τώρα αυτός.
«Εντάξει μπαμπά.Ολα καλά»λέω ψέμματα για να τελειώσει η συζήτηση.
«Το ξέρω ότι υποφέρεις.Αλλα θα περάσει εντάξει;Θα τον πιάσουν και θα σαπίσει στην φυλακή και εσυ με το καιρό θα....»
«Θα ξεχασω;»τελειώνω αυτό που ήθελε να πει.
«Αγαπη μου...»
«Άστο μπαμπά.Αστο...»
«Η Νίκη ανησυχεί ξέρεις...»λέει.
Η γυναίκα του που ποτέ δεν με έχει πάρει τηλεφωνο;Ποτέ δεν έχω γνωρίσει;
«Ήθελε να έρθει αλλά φανταστηκα δεν θα είναι η καλητερη ιδέα»
«Προφανως»λέω.
Είναι η μαμά εδώ.Τι θέλει;Να της τρίψει στο πρόσωπο της τι ζωή έχει τώρα χωρίς εκείνη;Να την πληγώσει;
«Θα περιμένω έξω την μαμά σου αν δεν σε πειραζει.Μπορουμε να πάμε μια βόλτα μετά.Αν θες.Φενεται ωραίο μέρος...»λέει και πάει στην πόρτα.
«Μπαμπά;»λέω και γυρνάει.
«Πως την λένε;»ρωτάω.
«Αγγελική.Και έκλεισε ενός...»λέει.
Αγγελική...
«Είναι μια γλυκά»λέει.
«Φαντάζομαι...»απαντάω και φεύγει από το δωμάτιο.
Έχω αδερφή.
Που δεν έχω γνωρίσει ποτέ.
Τουλάχιστον σε αυτήν φενεται να ασχολειτε περισσότερο.Και αυτό είναι καλό.
Είναι τυχερη.
***
«Θυμωσε η μαμά σου;Μήπως ήθελε να έρθει;»
«Όχι.Δεν νομίζω...»λέω.
Η συνάντηση του δεν ήταν όπως περιμενα.Δεν είχε φωνές και βρισιές.Και αυτό νομίζω το έκαναν για μένα.
«Ωραίο μέρος...»λέει.
Έχουμε βγει στην παραλία.Να του δειξω την Σαντα Ροζα.Εχουμε ντυθεί καλά γιατί κάνει κρυο.Καποιοι έχουν στολίσει ήδη.Πλησιαζουν Χριστούγεννα.
«Είναι»λέω.
«Και εμείς έχουμε κοντά θάλασσα.Οχι τόσο κοντά αλλά είναι αρκετά.Ειναι ωραια...»
«Μπορείς να έρθεις όποτε θες....»λέει μετά και αυτό με άφησε για λίγο άφωνη.
«Που να έρθω;»
«Σπιτι μου.Να γνωρίσεις και την αδερφή σου..»λέει.
Δεν το περιμενα.
«Μάλιστα...»λέω.
«Αλήθεια μπορείς να έρθεις όποτε θες.Δεν χρειάζεσαι πρόσκληση.Το ξέρεις αυτό έτσι;»με ρωτάει.
Όχι μπαμπά.Δεν το ξέρω.Γιατι ποτέ δεν μου το εχεις πει.
Δεν απαντάω όμως.
«Θα κάτσω σε ένα ξενοδοχείο για λίγες μέρες.Εκει που δουλεύει εκείνη η φίλη σου»
«Η Αλεξάνδρα.Αλλα δεν χρειάζεται να κάτσεις μπαμπά.Ειμαι καλά...»λέω.
«Όχι δεν είσαι»
«Και πως το ξέρεις αυτό;»λέω ειρωνικά.
Είπα δεν θα λέω πολλά πολλά γιατι δεν μπορώ να έχω και αλλά πραγματα στο μυαλό μου αλλά καμία φορά μου ξεφεύγουν.
«Επειδή είσαι κόρη μου.Και σε ξέρω.Και είναι λογικο να μην είσαι καλα.Αρχιζεις να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα όταν το συνηδητοποιησεις ότι εχεις πρόβλημα γλυκιά μου.Και εσυ εχεις.Και λογικο αυτό που έγινε να σε αλλάξει.Δεν είναι λίγο.Καποιος προσπάθησε...»
«Δεν προσπάθησε μπαμπά.Το έκανε»λεω.
Πιάνω τόυς καρπούς μου γιατί μου ήρθε πάλι η εικόνα και νόμιζα ότι κάποιος τους κράταγε στα αλήθεια.
«Έψαξα στο Ίντερνετ.Βρηκα κάποιες ομάδες που μιλάνε για τα πρόβλημα τους.Εχουν περάσει τα ίδια και δίνουν κουράγιο η μια στην άλλη.Νομιζω πρέπει να το κοιτάξεις...»λέει.
«Εγώ δεν το νομίζω.Μπαμπα το να μιλήσω για αυτό μόνο χειρότερα με κάνει...»λέω.Προσπαθω να μην κλάψω.Γιατι αν με δει θα θέλει να κάτσει πιο πόλλη και θέλω να φύγει από εδώ.
«Κανείς λάθος.Το να κανείς λες και δεν έγινε ποτέ είναι χειρότερο»λέει.
Δεν κάνω αυτό όμως.Γιατι αν το εκανα δεν θα το σκεφτόμουν συνέχεια.
«Έλα σε εμένα για λίγο καιρό.Να ηρεμήσεις.Να ξεφύγεις από όλα.Το να μένεις στο σπιτι που έγινε αυτό δεν βοηθάει»
«Όχι μπαμπά.Δεν έρχομαι.Στο κάτω κάτω έχω τον Παρη.Δεν μπορώ να τον αφήσω...»λέω.Αν και νιώθω ότι από τότε που έγινε αυτό με έχει αφήσει αυτός.
«Έτσι και αλλιώς έχει δουλειά το παιδι.Συνεχεια ή μιλάει στο τηλεφωνο ή φεύγει από το σπιτι όπως τώρα»λέει.
Δουλειά.
Δεν είναι δουλεια.
Είναι κάτι χειρότερο.
«Και πάλι.Δεν έρχομαι»λέω.
«Λαουρα θα σου κάνει καλό.Να παίζεις με την αδερφή σου.Να αλλάξεις σκηνικα»
«Όχι μπαμπα.Εχω την μαμά εδώ.Δεν θα την αφήσω.Αυτη δεν με παρατησε όπως εσυ...»λέω.
Δεν μίλησε μετά από αυτό.
***
Χτυπάει το τηλεφωνο του πάλι και βγαίνει έξω.Δεν το μπορώ αυτό.Δεν μπορώ να φοβάμαι μήπως τον βρει.
Δεν θέλω να τον ξαναδώ.Ποτε.Ουτε ο Παρης θέλω να τον ξαναδεί αλλά οσες φορές του λέω να το αφήσει στην αστυνομία δεν μακουει.
«Μιλάει για κάτι δουλειες...»εξηγεί ο Στεφανος.
«Πως σας φενεται η Σαντα Σοζα;Δεν είναι υπέροχη;»λέει ο Στεφανος στον μπαμπά μου.
«Είναι.Και φαντάζομαι το καλοκαίρι είναι πιο Ωραια»
«Ναι.Εχει πολλη κόσμο,πολύ ζεστη»λέει εκείνος και παιρνω το ποτήρι μου να πάω στην κουζινα να βαλω νερό.
«Επιστρέφω»λέω και κάνω λίγα βήματα πριν σταματήσω στην μέση του σαλονιού.
Κοιταω κάτω το πάτωμα.Εδω...εδώ που εκείνος με κράταγε κάτω.
Το να μείνεις στο σπιτι που έγινε αυτό δεν βοηθάει είχε πει ο μπαμπάς μου.
Μήπως όντως για αυτό δεν νιώθω καλά μέρα με την μέρα;
Και χάθηκα στις σκέψεις μου έτσι δεν κατάλαβα ότι έπεσε το ποτήρι μου και έσπασε σε χίλια κομμάτια.
«Λαουρα;Είσαι καλά;»λέει ο Στεφανος.
«Ναι...ναι...μου έπεσε μόνο...»λέω.
«Εντάξει δεν πειραζει.Ενα ποτήρι είναι.Πηγαινε να παρεις άλλο και θα τα καθαρίσω εγώ...»λέει και πάω μέσα.
Το τελευταίο καιρό αν κάποιος είναι διπλα μου ακόμα και πιο πολλη από τον Παρη είναι ο Στεφανος.Παιρναει μετά το μαγαζί για να μου πει τα νέα.Στην αρχή το έβλεπα ανούσιο αλλά μετά κατάλαβα γιατί το κάνει.
Αντί για νερό να πιω ανοίγω την βρυση και βάζω νερό στο πρόσωπο μου.Μετα από λίγο μπαινει ο Παρης.
«Θα λείψω για λίγες μέρες...»λέει.
Αν πω ότι δεν το περιμενα θα πω ψέμματα.
«Πάλι;»
«Έχω μια δουλειά»
«Ξέρω την δουλειά σου και θα σου πω για χιλιοστη φορά μην πας»λέω.
«Δεν γίνεται αυτό.Θα είσαι καλά για λίγες μέρες;»λέει.
«Αφού λείπεις συνέχεια Παρη.Το έχω συνηθησει»
«Να προσεχεις»λέει.
«Τι θες να κάνω για να μην φύγεις;»λέω.
Η σχέση μας δεν είναι και η καλύτερη τώρα τελευταία.Νιωθω ότι είμαστε φίλοι αντί για ζευγάρι.Και αυτό δεν ξέρω αν είναι προσωρινο ή έτσι θα νιώθω από εδώ και πέρα.
«Τίποτα.Στεφανε φεύγω!»φωνάζει και βγαίνει από μέσα.
«Πάλι;»
«Ναι.Δεν χρειάζεται να έρθεις όμως»
«Φυσικά και θα έρθω...»λέει και ντύνονται και οι δυο και βγαίνουν από το σπιτι.Ετσι πως είμαι με τις παντόφλες βγαίνω και εγώ.
«Παρη περιμενε...»φωνάζω και γυρνάνε και οι δυο.
«Θα σε περιμένω στο αμάξι»λέει ο Στεφανος και προχωράει πρώτος αφήνοντας μας μόνους.
«Λαουρα βιάζομαι...»λεει.
«Τι σε έχει πιάσει μου λες;Εχεις πάθεις μια εμμονή και εχεις τρελαθεί και ούτε που το καταλαβαίνεις!»λέω.
«Τι με εχει πιάσει;Συγνώμη εσυ δεν θες να τον βρεις;Δεν θες να πληρωσει για αυτό;»
«Θέλω αλλά δεν θέλω να γίνει έτσι.Ασε την αστυνομία που ξέρει...»
«Σχεδόν τον έχω βρει.Ειμαι τόσο κοντά που είμαι σίγουρος ότι θα το βρω αυτήν την φορά»
«Παρη σε παρακαλώ...»
Πλησιαζει και ξέρω ότι ήθελε να μου πιάσει το χέρι αλλά κρατήθηκε.
«Θέλω να σου κάνω την ζωή πιο εύκολη εντάξει;Θέλω να νιώθεις πιο ασφαλής...»
«Δεν νιώθω ασφαλής Παρη.Οτι και να κάνεις δεν θα νιώσω ασφαλής.Μου είναι δύσκολο αρκετά.Μενω εδώ που έγινε.Το καταλαβαίνεις αυτό;Και έχω και εσένα που συνέχεια λείπεις.Και τώρα ήρθε και ο μπαμπάς μου,και εσυ αποφεύγεις την μαμά σου.Δεν αντέχω άλλο...»λέω.
«Τι θες να κάνω Λαουρα;Πες μου τι θες και θα το κάνω...Γιατί να σε ακουμπήσω δεν μπορώ,να σε αγκαλιάσω δεν μπορώ,να σε φιλήσω δεν μπορώ.Για αυτό πες μου.ΠΕΣ ΜΟΥ ΓΑΜΩΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ!»μου φωνάζει τώρα.
«Εσένα να μην φεύγεις για μέρες θέλω...»
«Αυτό δεν μπορώ να το κάνω.Στο έχω ξαναπεί.Ειναι πάνω από μένα»
«Εχεις τρελαθεί το καταλαβαίνεις αυτό;Και έτσι δεν με βοηθάς.Προσπαθω να μην το σκέφτομαι και εσυ συνέχεια φεύγεις και μου το θυμίζεις...»
«Δεν μπορώ να κάνω και κάτι άλλο...»
«Δεν χρειάζεται να κανείς κάτι Παρη...»
Κοκκινησε ολόκληρος και μετά από αυτό ο τόνος άλλαξε.
«Πως δεν χρειάζεται;!Ολα έγιναν στο σπιτι ΜΟΥ!Ενω εγώ ήμουν έξω από αυτό.ΕΓΩ σε πίεσα να μιλήσεις με την μαμά σου,ΕΓΩ επέμενα να μπεις σπιτι σου και να το αντιμετωπίσεις,ΕΓΩ σου έλεγα ότι το καλό ξεπερνάει το κακό.
ΚΑΙ ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΤΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΠΙΑΣΤΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ;»
«Παρη δεν φταις εσυ...»
«Νιώθω ότι φταίω όμως.Και δεν υπάρχει πουθενά η δικαιοσύνη σε αυτό που έγινε.Και την έχω ανάγκη.»λεει.
Δεν το πειστευω.Νομιζα ότι αυτό που εγινε έκανε κακό μόνο σε εμένα.Αλλα έκανε κακό σε όλους τους ανθρώπους γύρω μου.
Έχω στεναχωρησει την μαμά,ο μπαμπάς άφησε την οικογένεια τόυ για να είναι εδώ,και τώρα ο Παρης.
Έχει αλλάξει.Δεν είναι ο ίδιος.
«Μείνε...σε παρακαλώ...»λέω.
«Μην μου το ζητάς αυτό Λαουρα...»
«Παρη...μην με αφήνεις μόνη σε αυτό το σπιτι...»
«Δεν είσαι μόνη.Εχεις τους γονείς σου...»λέει.
Φενεται ότι και να πω δεν φτάνει για να τον κάνω να μείνει.Την απάντηση την έχει έτοιμη.
«Δεν σε νοιαζει να είμαι εγώ καλά
Παρη.Σε νοιαζει να παρεις εκδίκηση εσυ...»λέω και πάω μέσα αφού δεν υπάρχει λόγος για κάτι άλλο.
Μπαινω στο σπιτι και πάω στους γονείς μου.
«Έφυγε;»
«Ναι έφυγε»λέω.
Η μαμά μου κουνάει το κεφάλι της.Νομιζω ξέρει.
«Θα πρέπει να φυγω αγαπη μου...»λέει ο μπαμπάς μου.
Φυσικά...
«Να πας μπαμπά»λέω.
«Σίγουρα θα είσαι καλά;»
«Ναι.Εχω την μαμα»απαντάω.
Δεν ξέρω αν τον πλήγωσε ή όχι αυτό αλλά είναι η αλήθεια.
«Σίγουρα δεν θες να έρθεις μαζί μου για λίγες μέρες;»ξαναλεει.
«Όχι.Δεν θέλω»
«Θα σου κάνει καλό Λαουρα»
«Θα κάτσω εδώ...»λέω.
«Αφού πειστευεις ότι είναι καλυτερο αυτό...»λέει εκείνος.
«Ναι.Ετσι και αλλιώς θα είσαι απασχολημένος με την καινούργια σου οικογένεια.Εγω στα πόδια σου τι θα κάνω;»
«Μην το λες αυτό....»
«Άστο μπαμπά.Μην κανείς ότι νοιάζεσαι.Επερνες δυο φορές το χρόνο τηλεφωνο και τώρα σε νοιαζει πως είμαι;»λέω.
Κοιτάει την μαμά απορημένος και μετά έμενα.
«Τι;»ρωτάω.
«Τι εννοείς επερνα δυο φορές το χρόνο;Σε επερνα κάθε εβδομάδα και η μαμά έλεγε ότι δεν θες να μου μιλήσεις...»λέει.
Τι;
Κοιταω την μαμά που κατέβασε το κεφάλι της.
Δεν το πειστευω αυτό.
«Μαμά;Τι είναι αυτά που λέει ο μπαμπάς;»
«Λαουρα...»
«Μαμα!Τι εννοεί επερνε κάθε εβδομάδα;!»λέω.
Κοιτάει τον μπαμπά μου και μετά εμένα.
«Επερνε.Καθε εβδομάδα.»
«Πλάκα κανείς έτσι;Και γιατί δεν μου το είπες;!»λέω.
Εγώ έλεγα πως δεν με ήθελε.Οτι με ξέχασε.Οτι τώρα που έκανε άλλη οικογένεια δεν τον νοιαζω.
«Απλά ξέρεις.Το ότι χωρίσαμε δεν το πήρα καλά.Ημουν νευριασμενη μαζί του.Δεν ήθελα να σε πάρει με το μέρος του και να φύγεις και εσυ...»
«Μαμά ακούς τι λες;Εγώ νόμιζα ότι με
Παρατησε.Πως αυτό είναι καλυτερο από αυτό που σκέφτηκες;»
«Είχα νευριάσει....»
«Δεν το πειστευω αυτό...»λέω.
Τι γίνεται στην ζωή μου;Δεν μπορώ να ηρεμήσω και να είναι όλα φυσιολογικά;
«Λογικο να θυμώσεις...»
«Λογικο;Σοβαρά;»λέω.Μπουχτισα.Βαρεθηκα.
«Δεν αντέχω άλλο μαμά.Βαρεθηκα.Ποσα αλλά θα συμβούν στην ζωή μου;Ποσά αλλά θα μάθω;Ηξερες πως ενιωθα που έφυγε.Ηξερες ότι στην αρχή πόνεσα.Και δεν μου το είπες ότι προσπαθούσε να μου μιλήσει...»λέω.
«Απλά νευρίασα και...»
Γελάω με αυτό.
«Ποτέ θα σταματήσουν όλα να γυρνάνε γύρω από σένα μου λες μαμά;Πάντα σε δικαιολογούσα.Παντα έλεγα ότι Λογικο να έκανες ότι έκανες ή να μην έκανες ότι δεν έκανες επειδή χωρίσατε και ένιωσες χάλια αλλά σκέφτηκες ποτέ εμένα;Πως ένιωσα εγώ με τον χωρισμό;Όχι!»λέω.
Το ματι μου πάει στο μέρος που κάθεται.Εκει που έγιναν όλα.
Σσσσς.Μην φωναζεις Λαουριτα.Θα τελειώσω αυτό που άρχισα.
Διώχνω τις σκέψεις από το μυαλό.Δεν μπορώ να κάτσω εδώ.Δεν μπορώ να βλέπω κανέναν τους.
Πάω στο διαδρομο και βάζω τα αθλητικά μου και φοράω το μπουφάν μου.
«Κόρη μου;Που πας;»
«Μακριά από σένα»
«Δεν μπορείς...»λέει και γυρνάω να την κοιτάξω.
Δεν την μισώ.Δεν μπορώ να την μισώ.Απλα με έχει νευριάσει όσο ποτέ άλλωστε.Με ποιο δικαίωμα το κάνει αυτό;
«Κοιτά με!»λέω και ανοίγω την πόρτα και φεύγω από εκει και τώρα είμαι αντιμέτωπη με τον κρυο αέρα.Και με τις σκέψεις μου.
Ο Παρης λείπει για μέρες,η μαμά αποδείχτηκε ψεύτρα,το σπιτι όλο μου θυμίζει αυτό που έκανε εκείνος.
«Λαουρα...περιμενε..»λέει ο μπαμπάς μου και σταματώ γυρνώντας.
«Συγνώμη μπαμπά...δεν...δεν ξέρω τι να πω.Νομιζα ότι με είχες ξεχάσει,ότι επειδή περίμενες μωρό και είχες άλλη γυναίκα ότι δεν θα έδινες σημασία σε εμένα και...»
«Σε επερνα αγαπη μου.Καθε εβδομάδα.Να δω πως είσαι.Εστελνα δωρα,κάρτες.Νομιζα ότι με μισουσες επειδή έφυγα»
«Συγνώμη μπαμπά...»λέω και τον αγκαλιάζω.
Μπορεί να μην ασχολιόταν μαζί μου πολύ αλλά τουλάχιστον με επερνε τηλεφωνο.Ηθελε να μάθει για μένα.Και ποτέ δεν ήθελα κάτι παραπάνω από αυτό.
«Που πας τώρα;»
«Μακριά.Δεν ξέρω.Πνιγομαι στην Σαντα Ροζα πια.Δεν ήταν το καταφύγιο που ήταν στην αρχή»λέω.
Πάντα ήταν ένα μέρος που νόμιζα ότι βρήκα τον εαυτό μου.Τωρα είναι το μέρος που έχασα και τον εαυτό μου.Ποτε δεν νόμιζα ότι ένα μέρος που βρίσκεις τον εαυτό σου μπορεί να είναι και το μέρος που τον χάνεις.
«Έλα σπιτι μου...»λέει τόσο απλά λες και μιλάει για τον καιρό.
«Τι λες μπαμπά...»λέω.
«Έλα.Σοβαρολογω.Θα σαρεσει.Θα περάσεις και χρόνο με την αδερφή σου.Μακρια από όλα...»λέει.
Αυτό δεν γίνεται.Εχω τον Πα-....
Τι λέω;Τον Παρη τον έχασα εκείνη την μέρα.Τοτε που έγινε σκοπός της ζωής του να τον βρει.
Την μαμά μου δεν θέλω να την βλέπω,ο Παρης δεν είναι διπλα μου,όλοι εδώ με λυπούνται,δεν μπορώ να κάτσω στο σπιτι.Για αυτό μου έρχονται όλα στο μυαλό ξανά και ξανά.
Δεν το σκέφτομαι πολύ γιατί ξέρω ότι θα αλλάξω γνώμη.
«Πάω να μαζέψω τα πραγματα μου και τα λέμε στο αμάξι σου» του λέω.