Mijn stiefvader haatte me altijd. Toen mijn moeder met hem trouwde en hij ons huis binnenkwam, werd mijn leven een hel. Hij vond fouten bij elk klein dingetje dat ik deed en schreeuwde constant tegen me en noemde me namen. In zijn ogen zou ik nooit iets goed kunnen doen.
Al snel begon alle chaos thuis mijn schoolwerk te beïnvloeden. Ik vond het onmogelijk om te studeren en mijn cijfers begonnen te slippen. Aan de eettafel was ik zo nerveus dat ik nauwelijks iets at. Ik trok me geleidelijk terug in mezelf en stopte met rondhangen met mijn vrienden.
Het begon steeds erger te worden. Ik werd de bokszak van mijn stiefvader. Hij begon me te slaan bij het minste excuus. Hij was een sterke man en ik was te klein om tegen hem te vechten. Elke stoot en schop die hij afleverde deed me emotioneel en fysiek pijn. Het duurde niet lang voordat ik de diagnose depressie kreeg en de dokters mij medicatie gaven.
Door dit alles bleef mijn moeder staan en weigerde tussenbeide te komen. Ze koos haar nieuwe man voor mij. Dat deed me meer pijn dan al het andere. Ik gaf de hoop op en bad voor de dag dat ik kon ontsnappen.
Op een dag kon ik het niet meer aan en rende weg van huis. Ik bereikte het zo ver als de stad, toen de politie mij vond en me naar huis bracht. Toen ze me terug naar huis brachten stond mijn stiefvader voor me op de deur te wachten. Zijn gezicht was vertrokken van woede en woede.
Zodra de politie vertrok, wendde hij zich tot mij en zei: "Dacht je dat je kon ontsnappen?"
Die nacht sloeg hij me twee keer zo slecht als eerst. Ik huilde mezelf in slaap. Daarna escaleerde het geweld. Elke avond als hij thuiskwam van zijn werk, probeerde ik hem te ontwijken, maar het had geen zin. Hij begon uitvluchten te verzinnen om me te verslaan. Ik heb nooit begrepen hoe iemand zo gemeen en wreed kon zijn. Het leek alsof het allemaal een grote wedstrijd voor hem was. Elke keer dat hij me sloeg, kon ik zien hoeveel hij ervan genoot. Mijn lichaam was bedekt met blauwe plekken en het deed pijn om te ademen.
Uiteindelijk ging hij te ver. Op een avond sloeg hij me zo hard dat ik me niet kon bewegen. Ik lag gewoon op de vloer van mijn slaapkamer en staarde naar het plafond. Ik wist het op dat moment niet, maar ik bloedde intern. Mijn moeder smeekte hem om me naar het ziekenhuis te brengen, maar hij genas haar alleen. Hij zei dat ik het deed alsof. 'S Nachts lag ik op de vloer van mijn slaapkamer, kreunend van de pijn en langzaam in bewusteloosheid uitglijdend. De volgende ochtend kwam mijn moeder binnen om mij te controleren, maar tegen die tijd was ik al dood.
Verstreken tijd...
Ik weet niet hoeveel tijd verstreken is ...
Plotseling zag ik een fel licht.
Ik hoorde een stem aankondigen: "Het is een gezonde babyjongen!"
Ik begon hard te huilen.
Langzaam, zo langzaam, opende ik mijn ogen.
Een man en een vrouw staarden me aan.
Ze glimlachten van oor tot oor.
De man leunde naar beneden en raakte mijn wang aan.
Met zachte stem zei hij: "Dacht je dat je kon ontsnappen?"