ဧျပီလ
ေအဒီ ၇၉ ခုႏွစ္
ပံုေပျမိဳ႕
ေရာမအင္ပါယာ
ပံုေပျမိဳ႕ရွိ ေရခ်ိဳးေဆာင္ၾကီး၏ ေလ့က်င့္ေရးကြက္လပ္ေထာင့္တြင္ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဖမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရန္ ၾကိဳးစားေနၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေဘးတြင္ အသက္ၾကီးဟန္တူေသာ ၀ါရင့္အားကစားသမားတစ္ေယာက္သည္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကစားကြက္မ်ားကို ညႊန္ၾကားေပးေနသည္။
ဆီျဖင့္သုတ္ထားေသာ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ခႏၶာသည္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ေျပာင္လက္ေနသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း သြားျဖဴမ်ားေပၚေအာင္ ရယ္ေနၾကသည္။ သူတို႔သည္ နပမ္းသတ္ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေအာ္ဟစ္အားေပးသံမ်ားၾကားမွာ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ခႏၶာႏွစ္ခုပူးကပ္သြားသည္။ ဆီမ်ားသုတ္လိမ္းထားေသာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ျမဲေအာင္ကိုင္ဖို႔မလြယ္။ ေခ်ာခနဲလြတ္ထြက္သြားကာ လူခ်င္းျပန္ကြဲသြားသည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္း အျခားေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ေတာ့ လုလိယက္စ္၊ ဒါမီဒယ္ႏွင့္ ဒါမီဒယ္၏ သားငယ္ျဖစ္သူတို႔ ၾတိဂံပံုစံ လိုင္းဆြဲထားေသာ ေျမျပင္ထက္ရွိ ေထာင့္ေနရာတစ္ခုစီတြင္ ရပ္ေနၾကသည္။ ဒါမီဒယ္၏ သားငယ္သည္ ဖခင္ႏွင့္တေထရာတည္းတူေအာင္ ရုပ္ထြင္းထားသလား ထင္ရေအာင္ ဖေအတူ ကေလးငယ္ေလးျဖစ္သည္။ လည္ပင္းတြင္ ေရာမႏိုင္ငံသားကေလးငယ္တိုင္း ဆြဲထားတတ္ေသာ အေဆာင္လက္ဖြဲ႔ဆြဲၾကိဳးေလးကိုဆြဲထားသည္။
"ငါတို႔သားအဖကို ႏိုင္ေအာင္ ကစားစမ္း သူငယ္ခ်င္း။"
လုလိယက္စ္သည္ စိတ္လိုလက္ရျပံဳးလိုက္ရင္း ခါးကိုမသိမသာကိုင္းကာ ဒါမီဒယ္ႏွင့္ ကေလးငယ္တို႔လက္ထဲမွ သဲသြပ္ထားသည့္ သားေရေဘာလံုးငယ္မ်ားကို မ်က္ေျခမျပတ္ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ အခ်က္ေပးသံႏွင့္အတူ ဒါမီဒယ္ႏွင့္ ကေလးငယ္တို႔သည္ လက္ထဲမွ ေဘာလံုးငယ္မ်ားျဖင့္ လုလိယက္စ္ရွိရာ လွမ္းပစ္ၾကသည္။ လုလိယက္စ္သည္ ေဘာလံုးကို ဖမ္းခြင့္မရွိ။ လက္ျဖင့္ပုတ္ထုတ္ရံုသာ။ လြင့္က်ေသာ ေဘာလံုးငယ္မ်ားကို ဖဲလ္လစ္သည္ ျပန္ေကာက္ရင္း ဒါမီဒယ္တို႔ကို ျပန္ကမ္းေပးရသည္။
သားငယ္ျဖစ္သူႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ျပိဳင္တူ ပစ္တာေတာင္ အခ်ိန္အတန္ၾကာသည္အထိ တစ္လံုးမွ မလြတ္ဘဲ ပုတ္ထုတ္ႏိုင္ေသာ လုလိယက္စ္ကို ဒါမီဒယ္ မေက်နပ္ႏိုင္ေတာ့။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြရႊဲေနျပီျဖစ္သည္။
"မင္း ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာ မေပ်ာက္ေသးလို႔ ငါ အေလ်ွာ႔ေပးလိုက္တာ လုလိယက္စ္။"
"လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလေလာက္က ရခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာကို မင္းဆြဲမထည့္နဲ႔ေလကြာ။ ရွံဳးရင္ ရွံဳးတယ္ေပါ႔။"
ဒါမီဒယ္၏ တဟားဟားရယ္သံေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးေဆာင္ထဲ လွမ္း၀င္လာေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ လွည့္ၾကည့္လာသည္။ ၀င္ေပါက္မွ အေစခံကို ၀င္ေၾကးထုတ္ေပးကာ သူတို႔ေရွ႕မွ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ျဖတ္ေလ်ွာက္သြားၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ ဒါမီဒယ္သည္ ေရာမအမ်ိဳးသမီးမ်ား သေဘာက်စရာ ကိုယ္ခႏၶာပိုင္ရွင္ျဖစ္သည္။ ေနေလာင္ထားသည့္ ညိုေမာင္းေသာအသားအေရကို ပိုင္ဆိုင္ကာ ေပါင္လံုး ၾကြက္သားမ်ား ေတာင့္တင္းျပီး ေက်ာျပင္က်ယ္ကာ ေက်ာရိုးရွည္သည္။
ေဆးဆိုးကာ ေကာ့္ပ်ံေနေအာင္ အထူးျပင္ဆင္ထားေသာ မ်က္ေတာင္မ်ားကို တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ရင္း ႏွုတ္ခမ္းစူစူေလးႏွင့္ သိမ္ေမြ႔စြာ လမ္းေလ်ွာက္သြားေသာ ခ်စ္စရာမိန္းမပ်ိဳသည္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ေရကူးကန္သို႔ ဦးတည္ေလ်ွာက္ေနရာမွ ဒါမီဒယ္ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ လွမ္းၾကည့္သည္။ မသိမသာျပံဳးျပသည္။
"သားအလွည့္။ သားအလွည့္။"
ဒါမီဒယ္၏ သားငယ္မွာ ခုန္ဆြဆြျဖင့္ ေအာ္ေနသည္။ လုလိယက္စ္သည္ ကေလးငယ္အလိုက် ေနရာေျပာင္းေပးသည္။ ဖဲလ္လစ္ကမ္းေပးလာေသာ သဲေဘာလံုးကို မယူ။
"ငွက္ေမႊးသြပ္ထားတဲ့ ေဘာလံုးနဲ႔လဲလိုက္ေလ ဖဲလ္လစ္။ ကေလး လက္နာသြားမွာေပါ႔။"
ဖဲလ္လစ္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရင္း ေဘာလံုးငယ္မ်ားကို ျပန္လဲလိုက္သည္။ ေလသြပ္ေဘာလံုးမ်ားလည္း ရွိေပမယ့္ လုလိယက္စ္ေျပာသလို ငွက္ေတာင္ေမႊးသြပ္ထားေသာ ေဘာလံုးကိုသာ ျပန္ယူလာခဲ့သည္။
ဒါမီဒယ္ႏွင့္ လုလိယက္စ္သည္ ကေလးငယ္ကို ညွာတာကာ ခပ္ျဖည္းျဖည္းသာ ပစ္ေပးၾကသည္။ ေဘာလံုးတစ္လံုးပုတ္ထုတ္ႏိုင္တိုင္း ဒါမီဒယ္၏သားေလးသည္ ၀မ္းသာအားရခုန္ေပါက္ရယ္ေမာေနသည္။ အတန္ၾကာေအာင္ ကစားျပီးတာေတာင္ ရပ္တန္႔ခ်င္ပံုမရ။ ကေလးထိန္းၾကီးမွ မုန္႔ေကၽြးမည္ဆိုကာ အတင္း၀င္ေခၚသြားမွရသည္။ ေပါင္မုန္႔ကိုႏြားႏို႔စိမ္ကာ ဖိုထဲထည့္ျပီး မေျခာက္ေသးခင္ ပ်ားရည္စမ္းကာ ငရုတ္ေကာင္းျဖဴးထားသည့္ အခ်ိဳမုန္႔သည္ ဒါမီဒယ္၏ သားငယ္အၾကိဳက္ျဖစ္သည္။
ကေလးငယ္ႏွင့္ အထိန္းေတာ္တို႔ ထြက္ခြာသြားေတာ့မွ ေျမကြက္လပ္ၾကီး ပတ္လည္ရွိ စက်င္ေက်ာက္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ တန္းလ်ားခံုတန္းရွည္တြင္ လုလိယက္စ္ႏွင့္ဒါမီဒယ္ ယွဥ္တြဲ ထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။
"အား... ပူလိုက္တာ။ ေႏြဦးမို႔လို႔ပဲကြာ။ ေႏြရာသီဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိဘူး။"
ေခၽြးရႊဲေနေသာ ဒါမီဒယ္သည္ ေနမင္းကိုေမာ့ၾကည့္ကာ ညည္းညူေနသည္။ ေန႔လယ္ေစာင္းအခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးေဆာင္ၾကီးသို႔ လာေရာက္ၾကသူမ်ား မနည္းပါ။ အဖိုးတန္အ၀တ္အစားမ်ားႏွင့္ လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္သည္ အေျခြအရံတစ္သိုက္ ေနာက္မွာျခံရံကာ သူတို႔ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလ်ွာက္သြားသည္။ ပံုေပျမိဳ႕၏ ဘဏ္ပိုင္ရွင္ သူေဌးၾကီးပင္။
လည္ပင္းကိုမျမင္ရ။ ေခါင္းႏွင့္ကိုယ္ ဆက္ေနသည္လား ထင္ရသည္။ ရႊဲေနေအာင္ ပူေနေသာ ဗိုက္ႏွင့္ တုတ္ခိုင္ေသာ ကိုယ္ခႏၶာသည္ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀စြာ ဇိမ္ရွိေသာဘ၀ကို သရုပ္ေဖာ္ေနသည္။ လုလိယက္စ္ႏွင့္ ဒါမီဒယ္ကို ဦးညႊတ္ႏွုတ္ဆက္သြားေပမယ့္ အျမင္မၾကည္သလို မ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။ လုလိယက္စ္ကို လူခ်မ္းသာမ်ားထဲမွ ခ်စ္ခင္သူနည္းလွသည္ျဖစ္၍ အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္။
"အရွင္.."
ဖဲလ္လစ္၏ေခၚသံ။ သဲမွုန္မ်ားကို ဗန္းတစ္ခုထဲတြင္ ထည့္ထားျပီး အ၀တ္စတစ္ခုကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ထိုအရာမ်ားသည္ လုလိယက္စ္၏ ကိုယ္ခႏၶာမွ ဆီႏွင့္ေခၽြးမ်ားကို ဖယ္ရွားရန္အတြက္ျဖစ္သည္။ လုလိယက္စ္သည္ သက္ျပင္းကို မသိမသာခ်လိုက္ကာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ခါးပတ္ကိုခၽြတ္ကာ ေခၽြးရႊဲေနေသာ ၀တ္စံုကို ကိုယ္ေပၚမွ ဖယ္လိုက္သည္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတျဖစ္လည္း ခ်ည္သားခါးစည္းႏွင့္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထူးဆန္းသည့္ကိစၥေတာ့မဟုတ္။
ရင္အုပ္က်ယ္ကာ ၾကြက္သားအျပည့္ႏွင့္ ၾကံ့ခိုင္ေသာ ကိုယ္ခႏၶာတည္ေဆာက္မွဳသည္ သဘာ၀တရား၏ လက္ေဆာင္မြန္မ်ားလားဟု ထင္မွတ္မွားရေလာက္သည္။ စစ္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဒဏ္ရာအမာရြတ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ ျဖဴေဖြးေသာအသားေရာင္ေပၚတြင္ အနီစင္းမ်ား ထြင္းထားသည္လား မွတ္ထင္ရသည္။ ေရႊေရာင္ဆံပင္လိပ္မ်ားႏွင့္ ျပာလြင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားသည္ တည္ၾကည္စြာ ေခ်ာေမာေသာ လုလိယက္စ္မ်က္ႏွာတြင္ အထင္ရွားဆံုးျဖစ္သည္။
ဖဲလ္လစ္သည္ လုလိယက္စ္၏ ကိုယ္ခႏၶာေပၚသို႔ သဲမွုန္မ်ားကို ျဖဴးက်ဲခ်လိုက္သည္။ လက္ေမာင္းမ်ား၊ ေက်ာမ်ားပါ ဖုန္မွုန္႔မ်ားလူးထားသလို သဲေရာင္သန္းသြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ တံစဥ္ပံုစံ သတၱဳျပားေလးျဖင့္ သဲမွုန္မ်ားကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း ျခစ္ခ်သည္။ ေခၽြးႏွင့္အညစ္အေၾကးမ်ား သန္႔စင္ရန္အတြက္ ျဖစ္သည္။ ဒါမီဒယ္ကိုလည္း အေစခံတစ္ေယာက္က ပံုစံတူ ျပဳလုပ္ေပးေနသည္။ သိမ္ေမြ႔သလို သြက္လက္ေသာ ဖဲလ္လစ္၏ လွုပ္ရွားမွုမ်ားသည္ ဟာကြက္မရွိ။ ဒါေပမဲ့ လုလိယက္စ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားသည္။
အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္ ေဘးနားတြင္ မ်က္ႏွာေျပာင္စပ္စပ္ႏွင့္ သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္၊ ျပံဳးလိုက္လုပ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဒါမီဒယ္ကို လုလိယက္စ္ သတိထားမိသည္။ လုလိယက္စ္၏ အလိုမက်မွုသည္ စိတ္ရွဳပ္မွုျဖစ္လာသည္။
"မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဒါမီဒယ္။"
"မင္း အသက္မရွဴတာကို ရယ္ခ်င္ေနတာ။"
ဒါမီဒယ္က ရယ္သံႏွင့္ေျဖသည္။ ထို႔ေနာက္ လုလိယက္စ္ေနာက္ေက်ာမွာရွိေနသာ ဖဲလ္လစ္ကို မ်က္စိလွန္ၾကည့္ရင္း ထပ္ရယ္သည္။ ဒါမီဒယ္ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္သည္ကို နားလည္ေသာ လုလိယက္စ္ မ်က္ႏွာရဲသြားသည္။
"ေတာ္ျပီ ဖဲလ္လစ္။ မင္းလည္းေတာ္ေတာ့။"
"ဟ..ငါမွ မျပီးေသးတာ။"
"ျပီးျပီလို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္။"
လုလိယက္စ္ ထပ္မေျပာေတာ့။ ဒါမီဒယ္၏ လက္ေမာင္းကိုဆြဲကာ က်ယ္၀န္းေသာ ေရခ်ိဳးေဆာင္ခန္းမၾကီးထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။ အ၀တ္လဲခန္းတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ အ၀တ္အစားမ်ားကို အေစခံမ်ားက ကူညီသိမ္းဆည္းေပးကာ ဗီရိုမ်ားႏွင့္ဆင္ဆင္တူေအာင္ နံရံတြင္ ျပတင္းေပါက္ငယ္မ်ားသဖြယ္ အေပါက္ငယ္မ်ားထည့္သြင္း ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ေနရာတြင္ထည့္ကာ တံခါးပိတ္သိမ္းဆည္းေပးၾကသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အေႏြးခန္းသို႔၀င္ေရာက္ၾကသည္။ ထိုေနရာသည္ ေရမ်ားကို ေႏြးရံုသာ အေႏြးေပးထားေသာေနရာျဖစ္သည္။ အခန္းသည္လည္း ေရေႏြးေငြ႔မ်ားေၾကာင့္ ေႏြးေထြးေနသည့္အျပင္ ၾကမ္းျပင္ေအာက္၊ နံရံမ်ားၾကားမွ အပူေလမ်ားလည္ပတ္ႏိုင္ေစရန္ စနစ္တက် တည္ေဆာက္ထားေသာ အပူေပးစနစ္ေၾကာင့္ ေႏြးေထြးေနသည္။ ပူလည္းမပူ၊ ေအးလည္းမေအးေသာ အခန္းအေနအထားေၾကာင့္ ေက်ာက္ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည့္ တန္းလ်ားထိုင္ခံုမ်ားတြင္ ေအးေအးလူလူထိုင္ကာ စကားေျပာေဆြးေႏြးေနသူမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။
"မင္း သူ႔ကို သေဘာက်ေနတယ္မဟုတ္လား။"
ဒါမီဒယ္၏အၾကည့္သည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေနေသာ ဖဲလ္လစ္ထံမွာ ျဖစ္သည္။ အျခားအေစခံတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာေနေသာ ဖဲလ္လစ္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပီး လုလိယက္စ္ အသံတိတ္ေနသည္။
"ဘယ္လိုလဲ။ အေပ်ာ္မယ္ေတြထက္ေတာ္လား။"
ဒီေမးခြန္းမွာေတာ့ လုလိယက္စ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားသည္။ သေဘာမက်ဟန္က အထင္းသား။
"မသိဘူး။"
ဒါမီဒယ္သည္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ထိုင္ေနရာမွ တစ္ကိုယ္လံုးလွည့္ကာ လုလိယက္စ္မ်က္ႏွာကို ျမင္ေအာင္ လွည့္ၾကည့္သည္။ ပါးစပ္ၾကီးဟျပီး အံ့ၾသေနသည္မွာ ျမင္မေကာင္း။
"မင္း..မင္း..ဒီေကာင္ေလးကို တစ္ခါမွ ေခၚမအိပ္ေသးဘူးလား။"
သခင္မ်ားအတြက္ အေစခံမ်ားကို လိုသလိုအသံုးခ်တတ္သည္မွာ ထူးဆန္းသည့္ အျခင္းအရာ လံုးလံုး မဟုတ္။ အမ်ိဳးသားအခ်င္းခ်င္းဆိုသည္မွာ အားလံုးလက္ခံထားသည့္ သေဘာတရားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သာမာန္ကိစၥတစ္ခုပင္။ ေရာမႏိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္းသာ မျဖစ္ဖို႔လိုသည္။ အေစခံမ်ား၊ လူတန္းစားနိမ့္သည္ဟု သတ္မွတ္ထားသူမ်ားဆိုလ်ွင္ ေရာမႏိုင္ငံသားမ်ားက မိမိစိတ္ၾကိဳက္ ျပဳမူႏိုင္သည္။ တစ္ခုပဲ။ သာယာမွုကို ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြကို မေပးရ။ သူတို႔ထံမွ သာယာမွုကိုေတာ့ လြတ္လပ္စြာ ရယူႏိုင္သည္။ လုလိယက္စ္သည္ အေစခံတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ဖဲလ္လစ္ဆိုသည့္ေကာင္ေလးကို စိတ္၀င္စားသည့္ ပံုစံရွိပါလ်က္ မသိမ္းပိုက္ေသးဆိုသည့္ သေဘာတရားကသာ ပိုျပီး အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းေနသည္။
"တကယ္လား လုလိယက္စ္။ မင္း သူ႔ကို တစ္ခါမွ.."
"ဟာကြာ...မင္းမွာ တျခားေျပာစရာမရွိဘူးလား။"
လုလိယက္စ္က စိတ္ပ်က္သည့္ဟန္ႏွင့္ ညည္းညူရင္း ထိုင္ေနရာမွထကာ အပူခန္းအတြင္းသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။ ထိုေနရာတြင္ေတာ့ ျမဴမ်ားဆိုင္းေနသလို ေရခိုးေရေငြ႔မ်ားျဖင့္ တစ္ခန္းလံုးျပည့္ေနသည္။ အေလ့အက်င့္မရွိသူမ်ားအတြက္ေတာ့ အသက္ရွဴလို႔ပင္ မ၀ႏိုင္။ သို႔ေပမယ့္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းနီးပါး ေရာက္လာေနၾကျဖစ္ေသာ လုလိယက္စ္တို႔အတြက္ေတာ့ အခက္အခဲမရွိ။
ေရပူကန္ငယ္ထဲရွိ ေလွကားထစ္မ်ားတြင္ ေအးေအးလူလူထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။ ခါးအထက္ထိေရာက္ေသာ ေရကန္ထဲရွိေရပူမ်ားမွ ေရေႏြးေငြ႔မ်ားသည္ ကိုယ္ခႏၶာအထက္ပိုင္းကိုသာမက မ်က္ႏွာကိုပါ အပူေငြ႔ဟပ္ေနေစသည္။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ကန္ေဘာင္ေပၚ ေနာက္ပစ္တင္ထားျပီး ေခါင္းေမာ့ကာ စိတ္ေအးလက္ေအး ထိုင္ေနသည့္ လုလိယက္စ္၏ ဟန္ပန္သည္ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိလွသည္။ ပင္ပန္းေခါင္းရွဳပ္ခဲ့သမ်ွကို ေမ့ေလ်ွာ့ထားခ်င္ဟန္။ ဒါမီဒယ္သည္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကိုၾကည့္ျပီး မျပံဳးဘဲ မေနႏိုင္။ မၾကာေသးခင္က စ ခဲ့ေသာစကားကိုလည္း ရပ္လိုဟန္မရွိ။
"မင္းနားမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ဒီေကာင္ရွိေနတာေလကြာ။ အျခံအရံေတြနဲ႔ လမ္း မသြားခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ မင္းက အခုေတာ့ ဘယ္သြားသြား ဒီေကာင္နဲ႔ခ်ည္းပဲ။ ငါ မအံ့ၾသဘဲေနမလားကြ။"
လုလိယက္စ္ ႏွုတ္ခမ္းကိုကိုက္ျပီး ေနာက္ထပ္အျပံဳးေတြကို ဖိႏွိပ္လိုက္ရသည္။ ဒါမီဒယ္ ေျပာသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ေဆာင္းတြင္းကာလ အနားယူစံအိမ္ၾကီးမွ ျပန္ေရာက္လာကတည္းက ဖဲလ္လစ္သည္ သူ႔နားမွာ အျမဲရွိေနတတ္သည္။ အလုပ္ကိစၥမ်ားတြင္ အတြင္းေရးမွဴးတစ္ေယာက္လို အားကိုးရသည္။ ေရာက္ကာစ အခ်ိန္ကလို ေအးစက္စက္ ေကာင္ေလးမဟုတ္ေတာ့။ လုလိယက္စ္အေပၚတြင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံလာသလို လိုအပ္သည္မ်ားကို ပါးစပ္မွ ဖြင့္ေျပာစရာမလိုေအာင္ အလိုက္တသိ လုပ္ကိုင္ေပးတတ္သည့္ အားကိုးရသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။
ဖဲလ္လစ္ကို လုလိယက္စ္ စိတ္ကူးႏွင့္ေရာ အေတြးႏွင့္ပါ သိမ္းပိုက္ခ်င္ခဲ့သည္မွာ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ။ ေန႔တိုင္းလိုလိုဟု ေျပာ၍ပင္ ရလိမ့္မည္။ သူ႔ရင္ထဲမွ မီးစငယ္သည္ မီးေတာက္အသြင္ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနသည္မွာ ၾကာခဲ့ျပီ။ ဒါေပမဲ့ လုလိယက္စ္ စိုးရိမ္သည္။ သူ႔ဆႏၵေၾကာင့္ ဖဲလ္လစ္ စိတ္ပ်က္သြားမွာ၊ စိတ္ညစ္သြားမွာကို စိုးရိမ္သလို အလိုမတူဘဲ သိမ္းပိုက္လိုက္သလို ျဖစ္သြားမွာကို သူ အေၾကာက္ဆံုးျဖစ္ေနသည္။
သူ႔အတြက္ ဖဲလ္လစ္သည္ တန္ဖိုးအရွိဆံုး ေက်ာက္မ်က္ရတနာတစ္ခု။ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ဆိုသည္ထက္ အနားမွာရွိခြင့္ရသည္ႏွင့္သာ ေရာင့္ရဲေက်နပ္ခ်င္သည္။ ဒါေပမဲ့ ရင္ထဲက ဆႏၵေတြကို ခ်ိဳးႏွိမ္ဖို႔ဆိုတာ အခ်ိန္ၾကာလာတာႏွင့္အမ်ွ ခက္သည္ထက္ ပိုျပီး ခက္ခဲလာတာကို သူ အသိဆံုးျဖစ္သည္။
"ဟိုမွာ ငါ႔ ေက်းဇူးရွင္ၾကီး။ သြားႏွုတ္ဆက္လိုက္ဦးမယ္။"
ဒါမီဒယ္သည္ အခန္းေထာင့္တန္းလ်ားတြင္ ထိုင္ေနေသာ ခပ္၀၀လူၾကီးတစ္ေယာက္ကို ေမးေငါ႔ျပရင္း ေျပာသည္။ ျမိဳ႕အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းမွ အရာရွိတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေနာက္လာမည့္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဒါမီဒယ္ကို ျမိဳ႕ေတာ္၀န္အျဖစ္ အေရြးခံရန္ အားေပးေနသူတစ္ေယာက္။ လုလိယက္စ္ကေတာ့ လိုက္မသြားေတာ့။ ခပ္ေႏြးေႏြးေရကန္ေငြ႔ထဲမွာ ႏွစ္ျခိဳက္သေဘာက်စြာ ဆက္ေနျဖစ္သည္။ ေရကန္ေဘာင္ကို ေခါင္းမွီတင္ရင္း လွပစြာပံုေဖာ္ထားေသာ မ်က္ႏွာၾကက္ကို ေငးၾကည့္ေနျဖစ္သည္။
"အရွင္.."
ဖဲလ္လစ္၏ မ်က္ႏွာမွာ ေရေႏြးေငြ႔ရိုက္ေသာေၾကာင့္လားမသိ။ ခပ္ရဲရဲျဖစ္ေနသည္။ လက္ထဲမွ သံလြင္ဆီပုလင္းငယ္ကိုေတြ႔ရခ်ိန္ လုလိယက္စ္ ျငင္းဆန္ဖို႔ စဥ္းစားမိေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ ဖဲလ္လစ္က သူ ခြင့္မျပဳခ်င္သည္ကို သတိထားမိဟန္မတူ။ သူ႔ေက်ာဘက္တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ရင္း သံလြင္ဆီကို သူ႔လက္ဖ၀ါးေပၚ အနည္းငယ္ေမွာက္ခ်လိုက္ျပီးမွ လုလိယက္စ္၏ ေက်ာျပင္ေပၚသို႔ ဖိသုတ္ေပးသည္။
ဒီသံလြင္ဆီသည္ ကိုယ္ခႏၶာသန္႔စင္ရန္ ေရာမလူမ်ိဳးအားလံုး အသံုးျပဳၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ရႊံ႕ႏွင့္ေရာကာ အသံုးျပဳၾကသည္။ မထူးဆန္းေသာ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္ေပမယ့္ လုလိယက္စ္၏ အာရံုသည္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လက္ဖ၀ါးျပင္ထက္မွ ဖယ္လို႔မရ။ ဖဲလ္လစ္၏ လက္မ်ားသည္ ေက်ာျပင္မွတစ္ဆင့္ ပခံုးမွေက်ာ္ကာ လက္ေမာင္းေပၚ ဆက္သြားသည္။ လုလိယက္စ္ အသက္မရွဴရဲေလာက္ေအာင္ ပူေလာင္လာသည္။ ဘာေတြျဖစ္ေနသည္ကို သူ နားလည္သည္။
"ေတာ္ျပီ ဖဲလ္လစ္။"
မသိမသာ ရုန္းထြက္ရင္း တားလိုက္ရသည္။ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ားကို ဖိကိုက္ထားသည့္ သူ႔ရဲ႕ ပူေလာင္မွုကို သူသာလ်ွင္ နားလည္သည္။
"ခင္ဗ်ာ.."
"မင္း သြားေတာ့။ အဘကို လႊတ္လိုက္။"
သူ႔အသံကို တည္ျငိမ္ေနေအာင္ လုလိယက္စ္ သတိထားေျပာလိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာပ်က္သြားေသာ ဖဲလ္လစ္ကေတာ့ နားလည္ဟန္မတူ။ ဟုတ္ကဲ့ဟူေသာ အသံတိုးတိုးေနာက္မွာ ဖဲလ္လစ္ သူ႔နားမွ ထြက္ခြာသြားသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အဘိုးအို အဲလ္ဇီယိုသည္ သူ႔နားေရာက္လာသည္။
"အရွင္ရာ..က်ဳပ္လိုအဘိုးၾကီးကို ခိုင္းတုန္းပဲလား။"
သြားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မရွိေတာ့ေသာ အဘိုးအို၏ အျပံဳးသည္ ရယ္စရာေကာင္းသလို၊ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ ခါးကုန္းကုန္းႏွင့္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ အသြားအလာတြင္ေတာ့ ေရွးကလို သြက္လက္တုန္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဆံပင္ျဖဴမ်ားကို ေဆးဆိုးဖို႔မေမ့။ အသက္ၾကီးေပမယ့္ မိမိအသက္အရြယ္ကို ေမ့ထားခ်င္သူမ်ားထဲတြင္ အဘိုးအို အဲလ္ဇီယိုသည္ ထိပ္ဆံုးမွ ျဖစ္လိမ့္မည္။ လုလိယက္စ္၏ နီရဲေနေသာ နားရြက္ဖ်ားႏွင့္ ေဘးနားမွာခ်ထားေသာ သံလြင္ဆီကို ေတြ႔လိုက္ရသည္ႏွင့္ အဘိုးအိုမွာ အရာရာကို နားလည္ျပီးျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွမသိသလို ေလသံႏွင့္ ထပ္ေမးသည္။
"ဟိုေကာင္ေလးကို စိတ္တိုင္းမက်လို႔လား အရွင္ရ။"
"အဘရာ.."
လုလိယက္စ္ထံမွ ထိုစကားသံမွလြဲလ်ွင္ တျခားဘာမွ ထပ္မထြက္လာ။ အဘိုးအိုမွာ ျပံဳးခ်င္ေပမယ့္ မျပံဳးရက္။ ရယ္ခ်င္ေပမယ့္ လုလိယက္စ္ကို သနားမိသည္။ တကယ္ဆို သခင္တစ္ေယာက္သည္ ကၽြန္တစ္ေယာက္ကို အလံုးစံု ပိုင္ဆိုင္သည္ပဲျဖစ္သည္။ ဘာမွေစာင့္ထိန္းေနစရာမလို။ အခုေတာ့ လုလိယက္စ္သည္ ဖဲလ္လစ္ကို အခြင့္အေရးေပးလြန္းေနသည္။
"က်ဳပ္ ဆက္လုပ္ေပးရမလားအရွင္။"
လုလိယက္စ္ ေခါင္းညိတ္ရံု အေျဖေပးသည္။ အဘိုးအိုသည္ သံလြင္ဆီမ်ားကို လုလိယက္စ္၏ ပခံုးတစ္ေလ်ွာက္ ခပ္မ်ားမ်ားေလာင္းထည့္လိုက္သည္။ အဘိုးအို၏ ခြန္အားမရွိေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားတြင္ေတာ့ လုလိယက္စ္သည္ စိတ္ေအးလက္ေအး ျငိမ္သက္ေနသည္။
"အရွင္.."
"......"
"အလုပ္ေတြပဲ ဖိလုပ္ေနရတာ မပင္ပန္းဘူးလား။ အပ်ိဳမယ္ေတြ ေခၚေပးရမလား။"
"မလိုပါဘူး အဘရာ။"
တကယ္ေတာ့ အဘိုးအို စကားေခၚလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ လုလိယက္စ္သည္ သန္စြမ္းက်န္းမာေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္။ ရွက္စရာလည္းမဟုတ္ တားျမစ္ထားသည့္အရာဟုလည္း မသတ္မွတ္ထားသည့္ လူသားတစ္ေယာက္၏ လိုအပ္ခ်က္အတြက္ မိန္းမေခ်ာေလးမ်ားကို အရွင္လုလိယက္စ္ထံ အဘိုးအို ပို႔ေပးခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာ လုလိယက္စ္လိုအပ္ေနသည္မွာ မိန္းမပ်ိဳေတြမဟုတ္သလို မိန္းမလွေလးေတြ မဟုတ္။
"ပံုေပမွာလည္း မိန္းမလွေတြ ရွားလာလိုက္တာ အရွင္ရာ။ အေခ်ာအလွေတြအားလံုး ေရာမျမိဳ႕ကိုပဲ ျမိဳ႕ထင္ေနၾကျပီလားမသိဘူး။"
မသိမသာ စကားဆက္ေတာ့ လုလိယက္စ္က ၾကားသည့္ဟန္ပင္မရွိ။ ေရခ်ိဳးေဆာင္အေပါက္၀တြင္ မတ္တတ္ရပ္ေနေသာ ဖဲလ္လစ္ကိုသာ ခပ္ေငးေငးၾကည့္ေနသည္။
"အရွင္ လက္ခံမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ ဒီည ဖဲလ္လစ္ကို အရွင့္ဆီ လာခိုင္းလိုက္မယ္။"
အဘိုးအို၏ စကားအဆံုးမွာ လုလိယက္စ္၏ ေက်ာျပင္မွာ ခပ္မတ္မတ္ျဖစ္သြားသည္။ ေခါင္းမသိမသာငုံ႔သြားသည္။ စကားသံမ်ား တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အဘိုးအို အတင္းမတိုက္တြန္းျဖစ္။ လုလိယက္စ္အေၾကာင္းကို သူအသိဆံုးျဖစ္သည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ အသံတိတ္ေနျပီးမွ ထပ္ေမးျဖစ္သည္။
"အရွင္ အလိုမရွိလို႔လား။"
"မဟုတ္ပါဘူး။ လႊတ္လိုက္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနမယ္။"
ပထမစကားလံုး ႏွစ္ခုကို ဘာမွအေရးမၾကီးသလို ဟန္ေဆာင္ထားေသာ ေလသံျဖင့္ လုလိယက္စ္ေျပာေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုး ေစာင့္ေနမယ္ဆိုေသာ စကားသံတြင္ေတာ့ နက္နဲေသာ ခံစားခ်က္မ်ား ထင္ဟပ္သြားေစတာ သတိမထားမိဘူးလားမသိ။ အဘိုးအိုမွာ နားလည္စြာ ျပံဳးရံု ျပံဳးျဖစ္သည္။