ပံုေပျမိဳ႕ရွိ လုလိယက္စ္၏အေစခံကၽြန္မ်ားသည္ မိမိတို႔၏အလုပ္မ်ားကို တိတ္တဆိတ္ လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္။ ယခင္အခ်ိန္မ်ားကလို အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာျခင္း၊ ရယ္ေမာျခင္းမရွိ။ အားလံုးသည္ ျမိဳ႕ျပင္တြင္ အမဲလိုက္ရာမွ ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ ရရွိခဲ့ေသာ အရွင္လုလိယက္စ္အတြက္ စိုးရိမ္ေနၾကသည္။
ပံုေပျမိဳ႕သို႔ ျပန္ေရာက္ေနျပီျဖစ္ေသာ္လည္း လုလိယက္စ္သည္ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ အခန္းထဲမွ မထြက္ႏိုင္ေသး။ အျမဲတမ္းအလုပ္ႏွင့္ လက္မျပတ္လုပ္တတ္ျပီး ဖ်ားနာျခင္းမရွိခဲ့ဖူးသည့္ မိမိတို႔အရွင္အတြက္ အေစခံမ်ားအားလံုး စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကသည္။ ဒီၾကားထဲတြင္ လုလိယက္စ္၏ ညီျဖစ္သူ အားရီးယူးစ္သည္ ေရာမျမိဳ႕သို႔ ျပန္သြားခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူကို ႏွုတ္ဆက္သြားျခင္းမရွိ။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ဆိုးေဒါသျဖစ္ခဲ့သည္ ဟူေသာ သတင္းစကားကိုသာ အေစခံမ်ားၾကားတြင္ တိုးတိုးတမ်ိဳး၊ က်ယ္က်ယ္တဖံု ၾကားေနရသည္။
"အဘ.."
အေစခံလူငယ္တစ္ေယာက္သည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲသို႔ ခပ္သြက္သြက္ ၀င္လာကာ အဘိုးအိုအဲလ္ဇီယိုကို လွမ္းေခၚေနသည္။
"ဘာတုန္း"
"သခင္မေလး ဒီဒီရာ ေရာက္ေနတယ္ အဘ။"
"ေဟ.. ဟုတ္လား.."
အဘိုးအို အဲလ္ဇီယိုသည္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ပင္ မရလိုက္။ ဒီဒီရာႏွင့္ သူမ၏အထိန္းေတာ္ အေစခံအမ်ိဳးသမီးၾကီးတို႔သည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္အတြင္းသို႔ လွမ္း၀င္လာျပီျဖစ္သည္။ အဘိုးအိုမွာ တေျပးတပိုင္းသြားကာ ခရီးဦးၾကိဳျပဳလိုက္သည္။
အရိုးထဲထိ စိမ့္ေနေအာင္ ခ်မ္းေအးေသာ ေဆာင္းတြင္းသို႔ေရာက္ေနျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒီဒီရာေလးသည္ သိုးေမႊးျခံဳထည္ကို ျခံဳထားသည္။ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ပါးမို႔မို႔ေလးႏွစ္ဖက္မွာ ရဲေနသည္။ မ်က္လံုးနက္မ်ားက ေတာက္ပမွုမရွိ။ အျပာေရာင္ဖန္ပုလင္းငယ္ေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
"အရွင္ေရာ... အဘ"
"အခန္းထဲမွာ အနားယူေနပါတယ္ သခင္မေလး။"
"သြားေတြ႔လို႔ ရမလား။"
"ဟုတ္ကဲ့။ ရပါတယ္ သခင္မေလး။"
အဘိုးအိုမွာ ေခါင္းညႊတ္ ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္ျပီးမွ ေနာက္လွည့္ကာ လုလိယက္စ္၏ အခန္းရွိရာသို႔ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ကို ဦးေဆာင္ေခၚလာခဲ့သည္။ အိပ္ခန္းေရွ႕ရွိ ဥယ်ာဥ္ၾကီးမွ သစ္ပင္မ်ားပင္ ေဆာင္းတြင္းအေအးဒဏ္ေအာက္မွာ အရိုးျပိဳင္းျပိဳင္းျဖစ္ေနျပီျဖစ္သည္။ ေဆာင္းတြင္းပြင့္တတ္ေသာ ပန္းတစ္ခ်ိဳ႕မွလြဲလ်ွင္ စိမ္းလန္းစိုေျပမွုမရွိေတာ့။ ေဆာင္းတြင္းဆိုလ်ွင္ ခပ္စိတ္စိတ္ရြာတတ္ေသာမိုးေၾကာင့္ ျပည့္ေမာက္ေနေသာ ေရကန္ငယ္ႏွင့္ ေရပန္းမ်ားမွ ေရက်သံမ်ားသည္ လြမ္းစရာေကာင္းေနသည္။
"ခဏေလးေစာင့္ပါဦး သခင္မေလး။"
အဘိုးအိုသည္ ဒီဒီရာကို အခန္းအျပင္ဘက္နားတြင္ ထားခဲ့ကာ အခန္းတြင္းသို႔ လွမ္း၀င္လာခဲ့သည္။ လုလိယက္စ္သည္ ခုတင္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနေပမယ့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ မဟုတ္။ အခန္းထဲမွာ ပိတ္ေနရတာကို ျငီးေငြ႔ေနဟန္ စိတ္ရွဳပ္ေနသည္။ ဒီဒီရာအျပင္တြင္ ေစာင့္ေနေၾကာင္း အသိေပးေတာ့ အလြယ္တကူပင္ ၀င္လာဖို႔ ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။
"ဒီေန႔မနက္ နတ္ဘုရားေက်ာင္းသြားခဲ့တယ္။ အရွင့္အတြက္ ဆုေတာင္းေပးခဲ့တယ္။"
အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ဒီဒီရာ၏ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးသည္ ဆည္းလည္းသံေလးမ်ားလို ထြက္ေပၚလာသည္။ လုလိယက္စ္က ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေနေသာ္လည္း အသက္မပါ။
"အားရီးယူးစ္ ျပန္သြားျပီလား။"
"အင္း.."
"စာေရးေသးလား။"
"ဟင့္အင္း..ကိုယ့္ကို စိတ္ဆိုးေနတယ္။"
"ဆိုးမွာေပါ႔။ အရွင္ လုပ္တာက ဟုတ္မွမဟုတ္တာ။ ကၽြန္တစ္ေယာက္အတြက္ ကိုယ့္ညီအရင္းကို ဒီေလာက္အထိ လုပ္စရာလို လို႔လား။"
ဒီဒီရာေလး၏ ခပ္စြာစြာ စကားသံ။ လုလိယက္စ္သည္ အတန္ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္မွ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္သည္။
"အင္း..ကိုယ္ လြန္သြားတယ္။"
"သူက အရွင့္ကို အရမ္းေလးစားျပီး အားကိုးတာ။ အခုဆို သူ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ထိခိုက္ေနမလဲ။"
"ကိုယ္ ေနေကာင္းတာနဲ႔ စာေရးျပီး ေတာင္းပန္လိုက္ပါ႔မယ္။"
လုလိယက္စ္သည္ ထိုမ်ွသာေျပာသည္။ စိတ္မေကာင္းဟန္ မ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။ လုလိယက္စ္သည္ အားရီးယူးစ္ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ရိုက္ႏွက္ဖို႔မေျပာႏွင့္။ တစ္သက္လံုး ေလသံမာမာႏွင့္ပင္ စကားမေျပာခဲ့ဖူးေပ။ မိဘမ်ားပင္ လက္ဖ်ားႏွင့္မထိခဲ့ဘဲ တစ္သက္လံုးအလိုလိုက္ အခ်စ္ခံရသည့္ အားရီးယူးစ္သည္ သူ႔အျပဳအမူေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နာၾကည္းသြားမည္ကို စဥ္းစားမိတိုင္း စိတ္မေကာင္းႏိုင္။
"ဒီမွာ..ဒါ ဘုရားေက်ာင္းကေရစင္။ ေသာက္လိုက္ေနာ္။ ေနေကာင္းသြားလိမ့္မယ္။"
ဒီဒီရာေလးသည္ သူမလက္ထဲမွ ပုလင္းျပာေလးကို လုလိယက္စ္ေရွ႕ ထိုးေပးလိုက္သည္။ သူမသည္ အျခားေရာမအမ်ိဳးသမီးမ်ားလို ဘာသာေရးကိုင္းရွိဳင္းသူေလးျဖစ္သည္။ နတ္ဘုရားမ်ားကို ေၾကာက္ရြံ႕ယံုၾကည္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နတ္ေရစင္သည္ လုလိယက္စ္ကို ခ်က္ခ်င္းေနေကာင္းသြားေစမည္ဟု ယံုၾကည္ေနသည္။
"ဒါမီဒယ္ေရာ.."
"သူ မရွိဘူး။ အလုပ္သြားတယ္။"
"မနက္ျဖန္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ အိပ္ရာထဲက ထြက္လို႔ရမွျဖစ္မယ္။ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာ ကိုယ္ျပန္ျပီး ေထာင္ခ်ခံထားရသလိုပဲ။"
လုလိယက္စ္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ညည္းညူေတာ့ ဒီဒီရာမွာ ျပံဳးေနသည္။
"ဒါဆို ျမန္ျမန္ေသာက္ေလ။ ေနေကာင္းသြားလိမ့္မယ္။"
"ဟုတ္ပါျပီဗ်ာ။"
လုလိယက္စ္သည္ အယံုအၾကည္မရွိေပမယ့္ ဒီဒီရာစိတ္ခ်မ္းသာေစရန္ ပုလင္းငယ္ကို သူမေရွ႕မွာပင္ ဖြင့္ေသာက္လိုက္သည္။
"အဘ.."
"...."
"အဘ.."
အဘိုးအိုမွာ လုလိယက္စ္၏ေခၚသံကို ခ်က္ခ်င္းမၾကား။ ေတြေငးေနရာမွ ရုတ္တရက္ လွုပ္ႏွိုးခံရသူတစ္ေယာက္လို အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ျဖစ္ေနသည္။
"အရွင္ ဘာအလိုရွိလို႔လဲ။"
"ဖဲလ္လစ္ ဘယ္လိုေနလဲ။"
အဘိုးအိုမ်က္ႏွာ ပ်က္သြားခဲ့သည္။ ဒီနာမည္ကို အရွင့္ႏွုတ္ဖ်ားမွာ ေခၚေ၀ၚသည္ကို သူ မၾကားခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္နာေနသည္။ ဖဲလ္လစ္သည္ စုန္းကေ၀တစ္ေယာက္လားဟုပင္ အဘိုးအို ေတြးမိသည္။ ဒီေကာင္ေလးေၾကာင့္ လုလိယက္စ္ႏွင့္ အားရီးယူးစ္တို႔ မေခၚမေျပာအေျခအေနထိ ေရာက္ေနရသည္။
လုလိယက္စ္သည္ ညီျဖစ္သူအေပၚ အင္မတန္ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာတတ္ရံုသာမက အျမဲအလိုလိုက္ကာ တကယ့္ကေလးငယ္တစ္ေယာက္သဖြယ္ ဆက္ဆံခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ စိတ္ခံစားမွုမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သူတစ္ေယာက္။ ဘယ္ေလာက္ပင္ စိတ္ဆုိးေဒါသျဖစ္ေစကာမူ အျပဳအမူမ်ားကို အျမဲထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ အခ်စ္ရဆံုး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္က်သြားျပီဆိုေသာ စာကို လက္ခံရခ်ိန္တုန္းကေတာင္ ဒီပံုစံမ်ိဳး ကိုယ္လြတ္၊စိတ္လြတ္မျဖစ္ခဲ့။
အခုေတာ့..
ဖဲလ္လစ္အတြက္ဆိုလ်ွင္ လုလိယက္စ္သည္ ဘာကိုမွ ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ဟန္။
"သူ ေတာ္ေတာ္ စိုးရိမ္ရလား။"
အဘိုးအို၏ မ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းမွုကို လုလိယက္စ္ကေတာ့ အျခားအဓိပၸါယ္ကို ေကာက္လိုက္သည္လားမသိ။ ခုတင္ေပၚမွ ထထိုင္ရန္ ၾကိဳးစားလိုက္သည္။
"အို... အရွင္ မထနဲ႔ေလ။"
ဒီဒီရာေလးက ပ်ာပ်ာသလဲတားရင္း ပါးစပ္ေတြ ၀ိုင္းသြားသည္။
"ဖဲလ္လစ္ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။ ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"
"မစိုးရိမ္ရပါဘူး အရွင္။ ေခါင္းကဒဏ္ရာေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေလး အိပ္ရာက မထႏိုင္တာေလာက္ပါပဲ။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ေပ်ာက္သြားမွာပါ။"
မိမိဒဏ္ရာကိုပင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ဘဲ ထထိုင္ရန္ ၾကိဳးစားေနေသာ လုလိယက္စ္ကိုၾကည့္ရင္း အဘိုးအို စိတ္မေကာင္းႏိုင္။ ယူက်ံဳးမရေလာက္ေအာင္ ၀မ္းနည္းလာသည္။ လုလိယက္စ္ကို ဒီလိုပံုမ်ိဳး မျမင္ခ်င္ပါ။ ျမင္လည္းမျမင္ရက္။
အန္နီရာ သခင္မေလးႏွင့္ လုလိယက္စ္တို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ခ်ိန္က အဘိုးအို ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့ရသည္။ အန္နီရာသည္ လုလိယက္စ္ႏွင့္ အဆင့္အတန္းတူ အထက္တန္းလႊာ ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္။ အန္နီရာကို ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ခဲ့သည့္အတြက္ လုလိယက္စ္မွာ ထိခိုက္စရာမရွိ။
ဖဲလ္လစ္ကေတာ့ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ အဆင့္အနိမ့္ဆံုးဟု ေခၚဆိုႏိုင္သည့္ အေစခံတစ္ေယာက္။ လုလိယက္စ္၏ ခံစားခ်က္မ်ားသည္ ဒီလိုလူသားတစ္ေယာက္အတြက္ မျဖစ္သင့္။ ထိုက္တန္မွုမရွိ။ ဒီအတိုင္းေရွ႕ဆက္မည္ဆိုလ်ွင္ ဖဲလ္လစ္ေၾကာင့္ လုလိယက္စ္ ထိခိုက္လိမ့္မည္ဆိုတာ ေျမၾကီးလက္ခတ္မလြဲ ေသခ်ာေနသည္။ ဘယ္လိုပဲ အဆံုးသတ္သတ္ လုလိယက္စ္ဘက္က အနာခ်ည္းျဖစ္လိမ့္မည္။
ဒါကို အဘိုးအို ခြင့္မျပဳႏိုင္။
"ကၽြန္ေတာ္ သြားၾကည့္မယ္ အဘ။"
"ခင္ဗ်ာ.."
"ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဆီ သြားမယ္။"
"ညေနမွ သြားပါလား အရွင္။ အခု သခင္မေလးက အရွင့္ကို သတင္းေမးလာေနတာဆိုေတာ့။"
လုလိယက္စ္သည္ အခန္းတြင္းမွာ ဒီဒီရာေလး ရွိေနေသးသည္ကို သတိရသြားဟန္ စိတ္ကိုေလ်ွာ႔လိုက္ကာ ဒီဒီရာေလးႏွင့္ စကားဆက္ေျပာေနသည္။
အဘိုးအိုသည္ လုလိယက္စ္ ကိုင္ထားေသာ ပုလင္းလြတ္ေလးကို စိုက္ၾကည့္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာကို ေတြးမိသြားသည္။ ထိုအေတြးသည္ တေစၦတစ္ေကာင္လို သူ႔ကို တစ္ဖန္ျပန္လွန္ ေျခာက္လွန္႔ေနသည္။ ဒါေပမဲ့ အဘိုးအို ဆံုးျဖတ္ျပီးျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။
ဖဲလ္လစ္...
ဒီေကာင္ေလးကို သူ သုတ္သင္ပစ္ရမည္။
ဒီကိစၥကို ဖဲလ္လစ္ေရာက္လာခ်ိန္ကတည္းက သူ လုပ္ခဲ့သင့္သည္။ ကိုယ့္သားအရြယ္ေလးဆိုျပီး အသနားပိုကာ မလုပ္ရက္ႏိုင္ဘဲ ေတြေ၀ေနခဲ့၍ ယခုအေျခအေနေတြထိ ဆိုး၀ါးစြာ ျဖစ္လာခဲ့ျပီပဲျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ဒီဒီရာယူလာခဲ့ေသာ နတ္ေရစင္ ပုလင္းငယ္သည္ အဘိုးအိုကို အၾကံေပးေနသလိုပင္။
အနံ႔အရသာ ေျပာင္းလဲမွုမရွိေစဘဲ အစာႏွင့္ေရာေကၽြးႏိုင္ေသာ အဆိပ္ရည္တစ္မ်ိဳး အဘိုးအိုတြင္ ရွိသည္။ အေစခံဘ၀တြင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္တစ္စံုတစ္ရာႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရပါလ်ွင္ ေနာက္ဆံုးထြက္လမ္းအျဖစ္ အသံုးျပဳရန္ ရည္ရြယ္သိမ္းဆည္းထားခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ျပီ။ လုလိယက္စ္အနားတြင္ ျငိမ္းခ်မ္းေအးေဆးစြာ ေနထိုင္ခဲ့ရေသာ သူ႔အတြက္ ထိုအဆိပ္ရည္သည္ မလိုအပ္ခဲ့။
ဖဲလ္လစ္ ေသမွျဖစ္မည္။ အရင္က ဘယ္သူ႔ဆီမွာလုပ္ခဲ့တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခု ဘယ္သူ႔အတြက္ လုပ္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေကာင္ေလးကို သူ သတ္မွျဖစ္မည္။
အရွင္လုလိယက္စ္အတြက္..
ဖဲလ္လစ္သည္ ဆက္ျပီး အသက္ရွင္မေနသင့္။
လုလိယက္စ္ႏွင့္ ဒီဒီရာကို ေခါင္းညႊတ္ႏွုတ္ဆက္ရင္း အဘိုးအို အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ အဘိုးအို၏ ေျခလွမ္းေတြသြက္ေနေပမယ့္ လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ေနသည္။
သတ္ရမည္။
ဖဲလ္လစ္ကို ေသေအာင္ သတ္မွျဖစ္မည္။
ဒီစကားႏွစ္ခြန္းသည္သာ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ေက်ာက္တံုးႏွင့္ သြင္းထုေနသလို တဒုန္းဒုန္းျမည္ဟည္း ေနသည္။ ဒီ့အတြက္ အက်ိဳးဆက္သည္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ပါေစ။ သူ မေၾကာက္။ ဖဲလ္လစ္ကို သတ္လိုက္သည့္အတြက္ သူ႔ကို အရွင္လုလိယက္စ္ ႏွိပ္စက္ပါေစ။ ေရာင္းစားပါေစ။ ဒါမွမဟုတ္ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ပါေစ။ ေနာင္တရမည္မဟုတ္။
"ေတာ္..ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။"
ထမင္းခ်က္ စီရမ္နာ၏ အေမးကို အဘိုးအို မေျဖ။ မီးဖိုေဆာင္မွာ ေန႔လယ္စာျပင္ဆင္ေနေသာ ေနာ္ရာ႔ဆီမွ ဂ်ံဳေစ့ျပဳတ္ရည္ကို လွမ္းေတာင္းလိုက္သည္။ မသိမသာတုန္ခ်င္ေနေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ပန္းကန္လံုးကိုယူကာ မီးဖိုခန္းမွ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္ခဲ့သည္။ မ်က္လံုးထဲမွာ ၀ဲခ်င္ေနေသာ မ်က္ရည္မ်ားသည္ ပူေႏြးေသာ အေငြ႔မ်ားေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု အဘိုးအို ယံုၾကည္ႏိုင္ရန္ ၾကိဳးစားေနရသည္။ ဘယ္သူမွ မျမင္ႏိုင္သည့္ေနရာတြင္ ဂ်ံဳျပဳတ္ရည္ထဲသို႔ အဆိပ္ရည္ပုလင္းကို ေမွာက္ထည့္လိုက္သည္။ စိမ္းေငြ႔ေရာင္သဲ့သဲ့ထင္ေနေသာ ဟင္းရည္ပန္းကန္ကို ဇြန္းျဖင့္နာနာေမႊရင္း မ်က္စိေထာင့္မွ မ်က္ရည္စကို သုတ္ျဖစ္သည္။
မစဥး္စားနဲ႔။
ဘာမွမစဥ္းစားနဲ႔။
အရွင္လုလိယက္စ္အတြက္ ဒီေကာင္ေလး ေသမွျဖစ္မယ္။
ဖဲလ္လစ္ရွိရာအခန္းသို႔ ဦးတည္ေလ်ွာက္ေနသည့္ အဘိုးအို၏ ေျခလွမ္းေတြ မူမမွန္ခ်င္။
ဒီအိမ္ၾကီးတြင္ အေစခံမ်ားအတြက္ သီးသန္႔အခန္းမ်ားရွိသည္။ ရိုးရွင္းေသာ အခန္းျပင္ဆင္မွုမ်ားႏွင့္ က်ဥ္းက်ပ္ေသာ အခန္းငယ္မ်ားျဖစ္သည္။ ဖဲလ္လစ္ရွိေနရာ အခန္းက်ဥ္းသည္ အေဆာက္အဦး၏ ေထာင့္ဆံုးေနရာမွာျဖစ္သည္။ အလင္းေရာင္ ေကာင္းစြာမ၀င္ေသာေၾကာင့္ ေမွာင္မဲေနသည္။ လိုအပ္ေသာ အပူခ်ိန္ေကာင္းေကာင္းမရွိေသာေၾကာင့္ စိုထိုင္းကာ ေအာင့္သက္သက္အနံ႔တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာမရွိ။
ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေနေသာ သစ္မ်ားႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ တန္ဖိုးမရွိသည့္ ခုတင္ထက္တြင္ ေကာက္ရိုးသြပ္ထားေသာ အိပ္ရာခင္းေပၚတြင္ ဖဲလ္လစ္လွဲေလ်ာင္းေနသည္။ အသံုးျပဳခဲ့သူမ်ားခဲ့သည့္အျပင္ ၾကာျမင့္လွျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဂ်ီးကြက္ႏွင့္ ေအာက္သိုးသိုးအနံ႔တစ္မ်ိဳး ရေနသည္။
ဖဲလ္လစ္သည္ အဘိုးအို ေျခသံေၾကာင့္ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္သည္။
"မင္း ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"
"အရွင္ေရာ..ဘယ္လိုေနေသးလဲ အဘ။"
အဘိုးအို တံေတြးကို ျမိဳခ်လိုက္သည္။ သူ႔ေရွ႕မွ လူငယ္ေလးႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္း မဆံုမိေအာင္ အၾကည့္လႊဲထားျဖစ္သည္။ ဒဏ္ရာရတာျခင္းအတူတူ အရွင္လုလိယက္စ္ႏွင့္ ဖဲလ္လစ္၏ အေျခအေနသည္ ကြာျခားလြန္းေနသည္။ ထို႔အျပင္ ဖဲလ္လစ္သည္ ငယ္ေသးသည္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ပင္ မျပည့္ေသး။ တစ္သက္လံုး ကၽြန္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေပ်ာ္ရႊင္မွုဆိုတာကို ဘာဆိုဘာမွ သိခဲ့ပံုမရသည့္ေကာင္ေလး။ အခုလည္း ညွင္းသိုးသိုး၊ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနေသာ အခန္းငယ္ထဲတြင္ ေသသြားရေတာ့မည္။
အဘိုးအို စိတ္မေကာင္းတာေတာ့ အမွန္။ ပန္းကန္လံုးကို ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္မ်ား မသိမသာတုန္လာသည္။ ခုတင္ေဘးမွ ထိုင္ခံုတြင္ မသက္မသာ ၀င္ထိုင္လိုက္ခ်ိန္ ဟင္းရည္တစ္ခ်ိဳ႕ လြင့္စင္သြားကာ အိပ္ရာခင္းေပၚေပသြားသည္။ ဖဲလ္လစ္ ဘာမွမေျပာ။ ဟင္းရည္ေပသြားေသာ အိပ္ရာခင္းကို စိုက္ၾကည့္ေနရင္း မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။
"အခု သခင္မေလး ဒီဒီရာနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္။"
"ဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လား အဘ။"
၀မ္းနည္းသံေရာေနသည္။ ေခါင္းကိုငုံ႔ျပီး လက္သီးမ်ားဆုပ္ထားသည္။ အဘိုးအိုလက္ထဲမွ ပန္းကန္ကို လွမ္းယူရန္ လက္ကမ္းရင္းေမးသည္။
အဘိုးအို ေခါင္းညိတ္ရံုသာ တတ္ႏိုင္သည္။ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နစ္ေနသည္။ ဒီေကာင္ေလးကို သူ မေသေစခ်င္။ မသတ္ခ်င္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာေရြးစရာမရွိ။ ေရွ႕ဆက္ျဖစ္လာမည့္ မျမင္ရႏိုင္ေသးသည့္ ေၾကာက္စရာျဖစ္ရပ္မ်ားမွ အရွင္လုလိယက္စ္ကို ကယ္တင္ဖို႔ရန္ ဖဲလ္လစ္ ေသမွျဖစ္မည္။
ပန္းကန္လံုးကို လက္ကမ္းယူရန္ လက္လွမ္းေနသည့္ ဖဲလ္လစ္၏လက္ဖ်ံမွာလည္း အမာရြတ္ေတြႏွင့္။ ဒဏ္ရာအမာရြတ္ဆိုသည္မ်ားကို ကၽြန္တိုင္းလိုလိုမွာ ေတြ႔ရတတ္ေသာေၾကာင့္ မထူးဆန္းဟုဆိုေပမယ့္ အဘိုးအိုရင္နာရျပန္သည္။ သူ႔ငယ္စဥ္ဘ၀တြင္ အနည္းဆံုးလြတ္လပ္မွုဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ သိခဲ့ရေသးသည္။ မိသားစုႏွင့္ေနခဲ့ရေသးသည္။ ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ျပီးသည့္ေနာက္မွာလည္း အရွင္လုလိယက္စ္လို သနားၾကင္နာတတ္သည့္ အရွင္တစ္ေယာက္ထံတြင္ မေၾကာင့္မၾက ေနခဲ့ရသည္။
ဖဲလ္လစ္ကေရာ..
သူ မသိသည့္ ဖဲလ္လစ္၏ ေနာက္ေၾကာင္းမ်ားသည္ ေပ်ာ္စရာအတိ ျဖစ္ခဲ့ဟန္ေတာ့မရွိ။ အျမဲတမ္း ခံစားခ်က္မရွိသလိုေနတတ္သည့္ ဒီေကာင္ေလးသည္ ျပံဳးဖူးခဲ့၊ ရယ္ဖူးခဲ့သလားဆိုတာေတာင္ သူ မသိ။ သူ ေျပာလ်ွင္ မထံုတက္ေသး ျပန္မေျပာ၊ နားမေထာင္သလို လုပ္ေနတတ္ေပမယ့္ ဘာခိုင္းခိုင္း လွည့္ၾကည့္စရာမလိုေအာင္ ေစတနာထား ေဆာင္ရြက္ေပးတတ္သည့္ အေၾကာင္းေတြကို သတိရမိျပန္ေတာ့ အဘိုးအို ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္။
ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ဖဲလ္လစ္၏ ေခါင္းတစ္ခုလံုး ပတ္တီးမ်ား စည္းထားရသည္။ ေသြးစြန္းေနေသာ ပတ္တီးသည္ ျမင္ရက္စရာမရွိ။ အားရီးယူးစ္၏ လက္သီးဒဏ္ေၾကာင့္ ညိုမည္းျပာႏွမ္းေနသည့္ မ်က္လံုးေထာင့္ကို အၾကည့္ေရာက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းစြာ သက္ျပင္းခ်ျဖစ္သည္။ လုလိယက္စ္၏ ေဒါသကို သူ နားလည္သည္။ ထိုစဥ္က အားရီးယူးစ္သည္ ဖဲလ္လစ္ကို ေသေသရွင္ရွင္ ဂရုမစိုက္ဘဲ အေၾကာင္းမဲ့ ရိုက္ႏွက္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုရိုက္ႏွက္ျခင္းတြင္ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိ။
ဖဲလ္လစ္တြင္ ဘာအျပစ္မွ မရွိခဲ့။
"အဘ.."
ဖဲလ္လစ္၏ ေခၚသံကို ၾကားရသည္။ ခံရအခက္ဆံုးက သူ႔ကို ယခုလို အဘဟု ေခၚသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ျဖစ္သည္။ ဒီေကာင္ေလးေခၚသံသည္ အရွင္လုလိယက္စ္ေခၚသံႏွင့္ ထေထရာတည္း။ ဖဲလ္လစ္ကိုပါ သူ႔သားငယ္တစ္ေယာက္လို အဘိုးအို မွတ္ယူေနမိသည္လားမသိ။
ဖဲလ္လစ္သည္ အဘိုးအိုလက္ထဲမွ ပန္းကန္လံုးကို လွမ္းယူသည္။ အဘိုးအို ခ်က္ခ်င္း မလႊတ္ေပးမိ။ ေနာက္ျပန္ဆြဲထားသလို တြန္႔ဆုတ္ေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဆို အဘ။"
ခပ္တိုးတိုးစကားသံ။ အိပ္မက္မွ ႏိုးထလာသူတစ္ေယာက္လို လက္ထဲမွပန္းကန္ကို အဘိုးအို လႊတ္ေပးလိုက္မိသည္။ ဖဲလ္လစ္ေခါင္းငုံ႔ရင္း ပန္းကန္ကို အတန္ၾကာေအာင္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္စိကိုတင္းတင္းမွိတ္ရင္း ျငိမ္သက္ေနျပီးမွ သက္ျပင္းခ်ကာ မ်က္လံုးျပန္ဖြင့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ထဲမွ ပန္းကန္ကို ႏွုတ္ခမ္းနားေတ့ရင္း ေမာ့ေသာက္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ အဘိုးအို၏ လက္တစ္ဖက္က အလိုအေလ်ာက္ လွုပ္ရွားသြားသည္။ ပန္းကန္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚလြင့္စင္သြားသည္။ ဂ်ဳံေစ့ျပဳတ္ရည္မ်ားသည္ ၾကမ္းျပင္မွာေရာ၊ နံရံမ်ားတြင္ပါ လြင့္စင္ေပက်ံကုန္သည္။
အဘိုးအို မရက္စက္ႏိုင္ခဲ့။
သူ႔ေရွ႕မွ ေကာင္ေလးကို သူ႔လက္ႏွင့္ မသတ္ႏိုင္ရက္။
"ဘာလို႔ တားလိုက္တာလဲ အဘ။ အဘ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသေစခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးလား။"
စကားသံေၾကာင့္ အဘိုးအို အံ့ၾသစြာ ဖဲလ္လစ္ကို လွမ္းၾကည့္ျဖစ္သည္။ သူ အဆိပ္ခပ္ထားခဲ့သည္ကို ဖဲလ္လစ္ သိေနသည္လား။ အဘိုးအို တုန္လွုပ္သြားသည္။ ဒါေပမဲ့ ဖဲလ္လစ္၏မ်က္ႏွာတြင္ ရန္လိုဟန္လံုးလံုးမရွိ။ ၀မ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသလို နာက်င္ရိပ္မ်ားသာရွိသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ေဆးပင္ေတြအေၾကာင္း နားလည္တယ္။"
ရင္တြင္းမွအပူမ်ားကို ေပါက္ကြဲမထြက္ေအာင္ တံေတြးျဖင့္ ျမိဳခ်လိုက္ရသည္။ ဖဲလ္လစ္ကို သူ နားမလည္။ အဆိပ္ခပ္ထားမွန္း သိရဲ႕သားႏွင့္ အေသခံဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္တဲ့လား။ သူသာ မတားခဲ့လ်ွင္ တကယ္ပင္ အေသခံသြားမည္တဲ့လား။ သူ႔အသက္ကို ရန္ရွာခ်င္ေနမွန္း သိရဲ႕သားနဲ႔ ဖဲလ္လစ္ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္ခဲ့။ ဒီေကာင္ေလးကို ဘယ္လိုနားလည္ရမွာလဲမသိေတာ့။
"အဘက ကၽြန္ေတာ့္ကို အသက္မရွင္ေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေသေပးမယ္ အဘ။ ဒါေပမဲ့ အဘရာ.. ကၽြန္ေတာ္ အခု မေသခ်င္ေသးဘူး။"
စကားသံမ်ားသည္ အက္ကြဲေနသည္။ မ်က္ရည္က်ခ်င္ေနသည္ကို အတင္းထိန္းခ်ဳပ္ထားဟန္ရွိသည္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ေတာင္နက္မ်ားသည္ ရစ္၀ိုင္းေနေသာ မ်က္ရည္စမ်ားႏွင့္ စိုေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ အဘရာ။ ကၽြန္..ကၽြန္ေတာ္ အရွင့္နားမွာ ဆက္ေနပါရေစဦး။"
ဖဲလ္လစ္က မ်က္ရည္မ်ားကို ထိန္းထားႏိုင္ေပမယ့္ အဘိုးအိုကေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိသလို မ်က္ရည္ေတြ က်လာသည္။ မၾကာေသးခင္ကမွ ေသေစခ်င္ေနသည့္ ဖဲလ္လစ္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း အဘိုးအို သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ ပိန္လွီကာ ေသြးေၾကာမ်ားျမင္ေနရေသာ အဘိုးအို၏ လက္တစ္ဖက္သည္ ဖဲလ္လစ္၏ေခါင္းကို ပြတ္သပ္လိုက္သည္။
"ေအးပါကြာ။ ေအးပါ။"
အဘိုးအို၏စကားသည္ ေရွ႕ေနာက္မညီသလို ဘာအဓိပၸါယ္ကို ဆိုလိုခ်င္သည္ကို သူကိုယ္တိုင္ပင္မသိ။