မနက္ခင္းသည္ ေကာင္းမြန္စြာ ေတာက္ပမွုမရွိေသးပါ။ ေတာအုပ္ငယ္သည္ မသဲကြဲေသာ အလင္းေရာင္ၾကားတြင္ ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ေဆာင္းဦးေပါက္ခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရာ္ရက္၀ါမ်ားႏွင့္ အနီေရာင္သန္းေနသည္။ ေကာင္းကင္ယံထက္ ပ်ံ၀ဲေနေသာ သိမ္းငွက္ညိုတစ္ေကာင္ကို သစ္ကိုင္း၊ သစ္ခက္မ်ားၾကားမွ ရိုးခနဲ ရိပ္ခနဲ ျမင္ေနရသည္။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ေတာအုပ္ထဲတြင္ အမဲလိုက္ေခြးမ်ား၏ ေဟာင္သံႏွင့္ ျမင္းဟီသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ ကၽြန္မ်ား၏ ဆူညံစြာ ေတာေျခာက္သံမ်ားကို တဆက္တည္း ၾကားလိုက္ရသည္။ ျခံဳႏြယ္၊ သစ္ကိုင္းမ်ားထက္မွ ေတာရိုင္းငွက္မ်ားမွာ လန္႔ဖ်တ္ပ်ံသန္းသြားၾကသလို တိရစၦာန္ငယ္ေလးမ်ားမွာ ၎တို႔အသိုက္အျမံဳျဖစ္ေသာ ေျမေအာက္က်င္းမ်ားထဲသို႔ ေျပး၀င္ကုန္ၾကသည္။ သိပ္မၾကာေသးခင္အခ်ိန္က တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနခဲ့ေသာ ေတာေတာင္ရိပ္သည္ ခ်က္ခ်င္းလိုလို လူသံ၊ ေခြးသံ၊ ျမင္းဟီသံမ်ားႏွင့္ ဆူညံသြားသည္။
လုလိယက္စ္၊ အားရီးယူးစ္၊ ဒါမီဒယ္ႏွင့္ အဘိုးအို အဲလ္ဇီယိုတို႔အားလံုး ျမင္းကိုယ္စီႏွင့္ျဖစ္ျပီး ထူထဲေသာ သိုးေမႊးျခံဳထည္မ်ား ၀တ္ဆင္ထားသည္။ သားေကာင္ေနာက္လိုက္ရန္ စိတ္ေစာေနၾကေသာေၾကာင့္ ခ်မ္းေအးမွုကို သတိမျပဳမိၾက။ ေနေရာင္မေပါက္ေသာ ေတာအုပ္ထဲမွ စိုထိုင္းမွုေၾကာင့္ ပါးေတြရဲေနသည္။ အထူးသျဖင့္ အသားအရည္ျဖဴေသာ လုလိယက္စ္ႏွင့္ အားရီးယူးစ္တို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ပိုသိသာသည္။
၄င္းတို႔ေနာက္တြင္ အေစခံမ်ားသည္ လျခမ္းပံုစံ ၀န္းရံထားျပီး ေတာေျခာက္ေနၾကသည္။ ထိပ္စြန္းႏွစ္ဖက္လံုး ျမွားခၽြန္ရွိေသာ လွံတံ၊ ဓါး၊ လွံေကာက္မ်ားအျပင္ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲမ်ားကို အေ၀းမွ အရွိန္ျပင္းျပင္း ပစ္လႊတ္ႏိုင္ရန္ တီထြင္ထားသည့္ ေလးခြပံုစံ လက္နက္ငယ္မ်ားပါ ကိုင္ေဆာင္ထားၾကသည္။
"ဟိုမွာ ဟိုမွာ.."
ဆူးျခံဳမ်ားၾကားမွ ရိပ္ခနဲ ျဖတ္ေျပးသြားေသာ ေတာ၀က္ရိုင္းတစ္ေကာင္၏ ေနာက္ပိုင္းႏွင့္အျမီးကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ အေစခံကၽြန္မ်ား၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ဆူညံသြားသည္။ ေတာ၀က္ၾကီးသည္ အေတာ္ပင္ ၾကီးထြားသည္။ ပိႆာခ်ိန္အေတာ္မ်ားမည့္ အထီးေကာင္ျဖစ္သည္။ လူမ်ားကို အလြယ္တကူ အႏၱရာယ္ျပဳႏိုင္မည့္ ခၽြန္ထက္ေသာ အစြယ္မ်ားႏွင့္ျဖစ္သည္။ ဒီလိုသတၱ၀ါမ်ိဳးကို အုပ္စုဖြဲ႔ျပီးမွသာ အမဲလိုက္ေလ့ရွိသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲသလို အႏၱရာယ္မ်ားလွသည္။ ေတာ၀က္ၾကီးကို ဟိုဘက္ဒီဘက္မွ ၀ိုင္းပိတ္ကာ ပိုက္ကြန္ရွည္ကာထားေသာ ေနရာအထိ ေမာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ပိုက္ကြန္ခံထားေသာ ေတာစပ္ေရာက္မွ လွံရွည္မ်ားျဖင့္ သတ္ျဖတ္ၾကလိမ့္မည္။
ေတာ၀က္ရိုင္းၾကီးသည္ အေလးခ်ိန္မ်ားသေလာက္ သြက္လက္သည္။ ျခံဳႏြယ္ဆူးျခံဳမ်ားၾကား လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ ေပၚလိုက္၊ေပ်ာက္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေပမယ့္ ေျပးေပါက္ မရွိေတာ့။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပိုက္ကာထားရာ ေတာစပ္သို႔ ေရာက္ခါနီးေနျပီျဖစ္သည္။ ဆူညံေသာ ေတာေျခာက္သံမ်ားေၾကာင့္လားမသိ။ အျမင့္ပိုင္းတစ္ေနရာရွိ ေက်ာက္တံုးမ်ားၾကားမွ ဒရယ္တစ္ေကာင္သည္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ဆင္းေျပးသြားသည္။ ထိုအျခင္းအရာကို ျမင္လိုက္ရသည့္ လုလိယက္စ္သည္ ျမင္းကိုလွည့္ကာ အုပ္စုထဲမွ ခြဲထြက္သြားသည္။ အျပင္းႏွင္လိုက္ေသာ ျမင္းေပၚမွာပင္ လြယ္ထားေသာ သားေရဗူးထဲမွ ျမွားကိုထုတ္ယူကာ ေလးမွာတပ္လိုက္သည္။
လုလိယက္စ္ အုပ္စုမွဖဲ့ထြက္သြားျခင္းကို ဖဲလ္လစ္ႏွင့္ အဲလ္ဇီယိုသာ ျမင္လိုက္သည္။ ေျခက်င္ေတာေျခာက္ေနေသာ ဖဲလ္လစ္သည္ ေနာက္မွအေျပးလိုက္သြားေသာ္လည္း မမီလိုက္။ လုလိယက္စ္သည္ ခ်က္ျခင္းလိုပင္ သစ္ပင္မ်ားၾကားတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
အဘိုးအို အဲလ္ဇီယိုမွ လုလိယက္စ္အတြက္ စိုးရိမ္သြားသည္။ ယခုေနရာမ်ားသည္ လံုး၀ေအးခ်မ္းသည္ဟု မဆိုႏိုင္။ ေတာပုန္းဓါးျပမ်ား ရွိေနတတ္သည္။ သူကိုယ္တိုင္ေနာက္မွလိုက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း မနက္ခင္း ျမင္းေပၚစတက္ကတည္းက နာေနခဲ့ေသာ ခါးမွ နာက်င္မွုက တားဆီးေနသည္။ အသက္ၾကီးျပီျဖစ္ေသာ အဘိုးအိုသည္ လုလိယက္စ္ကိုမီေအာင္ ျမင္းစီးလိုက္ဖို႔ရန္မွာ မျဖစ္ႏိုင္။ ဖဲလ္လစ္နားသို႔ ျမင္းကိုစီးသြားျပီး ျမင္းေပၚမွ ခပ္ျမန္ျမန္ ဆင္းလိုက္သည္။
"ဖဲလ္လစ္။ အရွင့္ေနာက္ လိုက္သြား။ ျမန္ ျမန္။"
ဖဲလ္လစ္သည္ အဘိုးအိုကမ္းေပးေသာ ျမင္းေပၚခုန္တက္ျပီး ဇက္ကုန္ဖြင့္ကာ ေတာနက္ထဲ ဒုန္းစိုင္း၀င္ေရာက္သြားသည္။ ဖဲလ္လစ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွ အဘိုးအိုမွာ ဆူညံေနေသာအုပ္စုရွိရာ ျပန္လွည့္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့။ ေခတၱခဏအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာပင္ အားလံုးသည္ သစ္ပင္ခ်ံဳႏြယ္မ်ားၾကား ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။ ကၽြန္မ်ား၏ေတာေျခာက္သံမ်ားကိုမူ ၾကားေနရေသးသည္။
သစ္ကိုင္းသစ္ခက္က်ိဳးမ်ား၊ ျခံဳႏြယ္မ်ားထူထပ္ျပီး လူေလ်ွာက္လမ္းမရွိေသာ ေတာအုပ္တစ္ခု ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေတာ္ေတ္ာႏွင့္ လိုရာခရီးသို႔မေရာက္။ ျမင္းသံ၊ လူသံမ်ားကို ၾကားရျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ သူ ရွိရာသို႔ ျမင္းစီးျပီး လာေနေသာ အားရီးယူးစ္ကို အဘိုးအို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
"အဘိုးၾကီး။ က်ဳပ္အစ္ကိုေရာ.."
"ဟိုဘက္ေတာင္ေစာင္းဘက္ ဆင္းသြားတယ္ သခင္ေလး။"
"သူ တစ္ေယာက္တည္းလား။"
"က်ဳပ္ ဖဲလ္လစ္ကို လိုက္သြားခိုင္းလိုက္တယ္။"
အားရီးယူးစ္သည္ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ကာ ေဒါသတၾကီးျဖင့္ အဘိုးအိုကို ျမင္းေပၚမွ လွမ္းကန္လိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားအရူးလား..ဟင္.. ေသာက္သံုးမက်တဲ့ အဘိုးၾကီး။"
ေျမျပင္ေပၚသို႔ ၀ုန္းခနဲ ျပဳတ္က်သြားေသာ အဘိုးအိုမွာ နာက်င္မွုေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ ျပန္မထႏိုင္ေတာ့။ အားရီးယူးစ္၏ေဒါသကို ေၾကာက္ရြံ႕သျဖင့္ ခါးကိုကုန္းကာ အထစ္ထစ္အေငါ႔ေငါ႔ ျဖစ္ေနသည္။
"သ...သခင္ေလး.."
"က်ဳပ္အစ္ကို တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ခင္ဗ်ားကိုအရင္သတ္မယ္။"
"က်ဳပ္..က်ဳပ္ ဘာမ်ားလုပ္မိလို႔လဲ သခင္ေလး။"
"ဒီဒုကၡိတေကာင္ကို က်ဳပ္မသကၤာဘူးဆိုတာ ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာရမလဲ။ အခု သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနျပီ။ ဒီေကာင္ က်ဳပ္အစ္ကိုကို လုပ္ၾကံမယ္ဆိုရင္ေရာ..ဟင္.. ေသာက္ကန္းအဘိုးၾကီး.. ဘာမွနားမလည္ဘူးလား။"
အားရီးယူးစ္သည္ ခါးမွဓါးကို ဆြဲထုတ္ကာ အဘိုးအိုကို ခုတ္ထစ္ခ်င္ေနဟန္တူသည္။ မ်က္လံုးမ်ားက ေဒါသေၾကာင့္ နီရဲေနသည္။ အဘိုးအိုမွာ ေၾကာက္ရြံ႕လြန္းသျဖင့္ ေခါင္းမေဖာ္ရဲေတာ့။ အစ္ကိုျဖစ္သူအေပၚ ခ်စ္ခင္သလို အစိုးရိမ္ၾကီးေနသည့္ အားရီးယူးစ္အေပၚ စိတ္မခုမိေပမယ့္ တဇြတ္ထိုးလုပ္တတ္သည့္ အက်င့္ႏွင့္ေဒါသကို ေၾကာက္ရြံ႕ကာ မိမိေခါင္းႏွင့္ကိုယ္ျမဲပါ႔မလားဟု ေတြးေၾကာက္မိသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔နားသို႔ ဒါမီဒယ္ ေရာက္လာသည္။ ေတာ၀က္ၾကီး၏ေသြးစြန္းေနေသာ လွံတံကို အနားမွကၽြန္တစ္ေယာက္ကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ အားရီးယူးစ္။"
"ဒီအဘိုးၾကီး အသံုးမက်တာဗ်ာ။ ဟိုေကာင္ အကန္းကၽြန္ကို က်ဳပ္မသကၤာဘူး။ က်ဳပ္အစ္ကိုနားမွာ ကပ္ေနတာ အၾကံရွိလို႔ပဲျဖစ္ရမယ္။ အခု သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ထြက္သြားၾကတယ္တဲ့။"
"ဒီေလာက္လည္း စိတ္မပူစမ္းပါနဲ႔ အားရီးယူးစ္ရာ။ မင္းအစ္ကိုေၾကာင္း မင္းသိတာပဲ။ တစ္ခုခုဆိုရင္ သူ႔လက္ခ်က္နဲ႔တင္ ဒီေကာင္ေလး အသက္ေပ်ာက္သြားမွာ။"
အားရီးယူးစ္ ငိုင္သြားသည္။ အတန္ၾကာေအာင္ စဥ္းစားေနသည့္ဟန္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ေနျပီးမွ ေခါင္းခါသည္။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ အဲ့ဒီ့ေကာင္ကို စေတြ႕ကတည္းက သေဘာမက်ဘူး။ ေနာက္ျပီး အင္ပါယာရွင္ကိုယ္တိုင္က အစ္ကိုလုလိယက္စ္ကို အားကိုးယံုၾကည္ေနလို႔ လႊတ္ေတာ္မွာ က်ဳပ္အစ္ကို ကို ၾကည့္မရသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနတယ္။ က်ဳပ္ ေရာမက မလာခင္ကေလးတင္ အစ္ကိုနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေကာလဟာလသတင္းေတြေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္တစ္ခုလံုး လွဳပ္လွုပ္ ရွားရွားျဖစ္ေနတာ။"
"ဘယ္..ဘယ္လို ေကာလဟာလလဲ သခင္ေလး။"
အဘိုးအိုသည္ ေျမျပင္မွ ကုန္းထလာျပီး ေမးသည္။ ဒါမီဒယ္သည္လည္း စိတ္၀င္စားကာ အနားတိုးလာသည္။ အားရီးယူးစ္သည္ သူတိုေျပာၾကားေနသည္မ်ားကို အျခားလူေတြ ၾကားသြားမလားဆိုသည့္ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ေဘးဘီ၀ဲယာကို မ်က္စိေ၀့ၾကည့္လိုက္သည္။ ဒါေပမဲ့ သားေကာင္ကို သတ္ျဖတ္ရန္သာ စိတ္ေစာေနၾကေသာ လူတစ္သိုက္မွာ ဘာဆိုဘာကိုမွ သတိထားမိဟန္မတူ။
"အင္ပါယာရွင္က က်ဳပ္ အစ္ကိုကို ေမြးစားခ်င္လို႔ဆိုလားပဲ။"
"ဘာ.."
အဘိုးအိုေရာ ဒါမီဒယ္ပါ မ်က္လံုးမ်က္ဆန္ျပဴးကာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ၾကည့္မိသြားသည္။ အားရီးယူးစ္၏ စကားသည္ ဘယ္အထိ ေပါက္ေရာက္ႏိုင္သည္ကို လႊတ္ေတာ္ႏွင့္အထိအေတြ႔ မကင္းသည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ခ်က္ခ်င္းလိုလို နားလည္သြားသလို လုလိယက္စ္အတြက္လည္း တိုးျပီး ပူပန္ေသာကေရာက္သြားရသည္။
အင္ပါယာရွင္၏ ေမြးစားသား..
ဒီစကားအတြက္ အေျဖက တစ္ခုပဲျဖစ္သည္။ အင္ပါယာရွင္သည္ လုလိယက္စ္ကို သူ႔ရဲ႕ ဆက္ခံသူအျဖစ္ ထားရွိရန္ ၾကိဳးစားသည့္ ပထမဆံုးေျခလွမ္းတစ္ခု။ ေရာမအင္ပါယာတစ္ခုလံုး၏ အရွင္သခင္ ျဖစ္လာႏိုင္မည့္ အေျခအေန။ အာဏာႏွင့္စည္းစိမ္အတြက္ အခ်င္းခ်င္းသတ္ျဖတ္လုပ္ၾကံဖို႔ ၀န္မေလးသည့္ အထက္တန္းလႊာမိသားစုထဲတြင္ ဒီအခ်က္တစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ လုလိယက္စ္ကို သတ္ျဖတ္ခ်င္သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး ရွိေနႏိုင္ျပီျဖစ္သည္။
"ဟုတ္..ဟုတ္ရဲ႕လား သခင္ေလးရယ္.."
"က်ဳပ္လည္း မယ္မယ္တို႔ေျပာေနတာ ၾကားမိတာ။ ဒီကိစၥေၾကာင့္ အစ္ကို႔အတြက္ အသက္အႏၱရာယ္ရွိလာႏိုင္တယ္ဆိုျပီး ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရာမနဲ႔ အေ၀းမွာ ရွိေနေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ဘူးဆိုျပီး စိတ္ခ်ေနၾကတာ။ က်ဳပ္ကေတာ့.."
အားရီးယူးစ္ စကားမဆံုးလိုက္။ ရုတ္တရက္ လွုပ္ခါလာေသာ ေျမျပင္ေၾကာင့္ သူတို႔အားလံုး ယိုင္သြားၾကသည္။ ေၾကာက္လန္႔စြာ ပတပ္ရပ္လိုက္ေသာ ျမင္းမ်ားထက္မွ အားရီးယူးစ္ေရာ ဒါမီဒယ္ပါ ျပဳတ္က်သြားၾကသည္။ ဒဏ္ရာမျပင္းထန္ေပမယ့္ လွုပ္ခါေနဆဲ ေျမျပင္ထက္မွာ ျပန္လည္ မထႏိုင္။ ျပဴက်ယ္၀ိုင္းစက္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္သာ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ ရုတ္ျခည္း ဘာေတြျဖစ္ေနသည္ကို နားမလည္သလို အားလံုး ေငးေၾကာင္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ ျမင္းဟီသံမ်ား၊ ကၽြန္မ်ား၏ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ နာက်င္စြာေအာ္ဟစ္သံမ်ား အဆက္မျပတ္ထြက္ေပၚလာသည္။
ေျမျပင္သည္ လွုပ္ခါေနေသာ လွိုင္းလံုးမ်ားလို အဆက္မျပတ္ယိမ္းထိုးေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲမ်ားမွာ ဆူပြက္ေနေသာ ေရပူထဲမွ ဟင္းတုံးငယ္မ်ားလို လွုပ္ခါခုန္ေပါက္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ေ၀ါခနဲ ၀ုန္းခနဲ အသံမ်ား ဆက္တိုက္ထြက္ေပၚလာသည္။ အခ်ိဳ႕သစ္ပင္မ်ားမွာ အျမစ္ပါကၽြတ္ထြက္ကာ ဆူညံစြာအသံေပးရင္း ျပိဳလဲက်ကုန္သည္။ သစ္ကိုင္းပြတ္သံ၊ သစ္ပင္ျပိဳသံမ်ား ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ အျမင့္ေနရာမွ ေက်ာက္တံုးမ်ားလိမ့္ဆင္းလာသည္။ သတၱ၀ါငယ္မ်ား ေၾကာက္လန္႔တၾကား ထြက္ေျပးေနၾကသလို ငွက္မ်ားသည္လည္း အုံလိုက္ က်င္းလိုက္ ထပ်ံကုန္သည္။
"ဘာ.. ဘာျဖစ္တာလဲ သခင္ေလး။"
ေဒါမာန္ၾကီးခဲ့ေသာ ေျမျပင္သည္ တျဖည္းျဖည္း ျပန္လည္ျငိမ္သက္သြားျပီျဖစ္သည္။ သစ္ပင္က်ိဳးမ်ား၊ သစ္ကိုင္းပဲ့မ်ား၊ သစ္ရြက္ေၾကြမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေသာ ေတာအုပ္သည္ ရုတ္ျခည္းပံုစံေျပာင္းသြားသလိုပင္။ အက်ိဳးအပဲ့မ်ားႏွင့္ ျဖစ္ကုန္သည္။ ဒဏ္ရာရသြားေသာ ကၽြန္မ်ားထံမွ နာက်င္စြာညည္းတြားသံမ်ားႏွင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ကူပါ၊ ကယ္ပါ ေခၚသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။
"ဒီေနရာမွာ ဆက္ေနဖို႔မေကာင္းေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္တို႔အိမ္ျပန္မွျဖစ္မယ္။"
အားရီးယူးစ္၏ အိမ္ျပန္ၾကရင္ အၾကံျပဳခ်က္ကိုသေဘာမတူသူမရွိ။ အားလံုးမ်က္လံုးမ်ား၀ိုင္းကာ ထိတ္လန္႔ေနၾကသည္။