56.
Ούτε εγώ.Αλλα πρέπει.
«Τόσος δρόμος τσάμπα...»λέει από την θέση του συνοδηγού.
«Δεν σου ζήτησα να έρθεις»λέω.
«Λες και θα σε άφηνα μόνο σου να έκανες καμία βλακεία.»λέει.
Νευριάζω με τον ηλιθιο!
Γιατί δεν κάθεται σε ένα μέρος;Γιατί συνέχεια κουνιέται κανωντας τόσο δύσκολο το να τον βρω;
Εξαφανίζετε.
Λες και ξέρει ότι τον ψάχνω εγώ συγκεκριμένα.
Αλλά θα τον βρω.
Κοπαναω το τιμόνι ξανά και ξανά και ξανά με μάνια.
«Πας καλά ρε;»λέει ο Μαριος διπλα μου.
Τον κοιταω και βάζει το χέρι στο χειρόφρενο και έτσι το αμάξι σταματάει στην μέση του δρόμου κάνωντας έναν ήχο από τα λάστιχα.
Παιρνει τα κλειδιά και βγαίνει έξω.
Χαζός είναι;Αν ήταν κανείς πίσω θα είχαμε τρακάρει.
Βγαίνω έξω.
«Τι ακριβώς κανείς;»λέω.
«Εγώ τι κάνω;Εσυ είσαι αυτός που κοπανάει το τιμόνι!Και εγώ ξαδερφουλη την θέλω την ζωή μου.»λέει βαζωντας τα κλειδιά στην τσέπη.
«Δεν έγινε τίποτα.Δωσε μου τα κλειδιά!»
«Όχι.Τρελος είμαι;Θα οδηγήσω εγώ.Εσυ τα εχεις παίξει τώρα τελευταία.Εχεις παθει εμμονή με αυτόν τον Φώτη.Τον σκέφτεσαι συνέχεια.Σου μιλάω και δεν με ακούς καν.Φευγεις από το σπιτι για μέρες.Το καταλάβαινεις ότι θα αρρωστήσεις;!»λέει.
«Μια χαρά θα είμαι»λέω.
Δεν πρέπει να επικεντρωθούμε σε εμένα.Αλλα στην Λαουρα.
«Και δυο τρομάρες.Το καταλαβαίνεις ότι θα χάσεις τον εαυτό σου έτσι;!»
«Δεν καταλάβαινεις....»
«Καταλαβαίνω.Θες να παρεις εκδίκηση...»λέει.
«Όχι Μάριε δεν καταλαβαίνεις!Κανεις δεν καταλάβαινει.Αυτο έγινε στο σπιτι μου!ΜΟΥ!Λιγα μέτρα μακριά μου.Ημουν εκει και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.Δεν το κατάλαβα έγκαιρα.ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΣΑΛΟΝΙ ΜΟΥ ΓΑΜΩΤΟ!»φωνάζω.
Κάποια αμάξια άρχιζαν να κόρναρουν αφού έχουμε σταματήσει στο δρόμο αλλά μας προσπερνάμε ευτυχώς.
«Εντάξει....»
«Όχι εντάξει!Της έλεγα συνέχεια ότι το καλό ξεπερνάει το κακό.Οτι ποτέ δεν θα αφήσω να παθει κανενα κακό.Οτι όσο έχει εμένα θα είναι ασφαλής.Και έγινε αυτό!Στο σπιτι μου!»
«Αρα αυτό είναι το θέμα.Νιωθεις ότι φταις»
«Φταίω.Πως δεν φταίω;!»λέω.
Αν ήμουν πιο προσεκτικός,αν είχα κόψει τα πολλά πολλά με την μαμά μου,αν δεν την ειχα πιέσει να πάμε στην μαμά της,αν δεν έλεγα στην μαμά της αυτά που έλεγα τίποτα δεν θα είχε γίνει.
«Παρη τι λες;Πως μπορείς να φταις εσυ;Πως μπορείς να το λες αυτό;Ο μόνος που φταίει είναι εκείνος.Και θα τον πιάσει η αστυνομία .Θα δεις!»λέει.
«Μάριε σταματά να λες μαλακιες!»λέω.
Δεν περιμενε να το πω αλλά δεν αντέχω άλλο.
«Είχες πάντα μια τέλεια ζωή.Παντα.Δεν εχεις κλάψει ποτέ στην ζωή σου για τίποτα.Δεν ξέρεις τι είναι ο πόνος.Αρα μην κανείς πως καταλαβαίνεις...!»λέω και ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού και μπαινω μέσα.
Αν θέλει να οδηγήσει ας οδηγήσει.
Άργησε λίγο αλλά μπήκε.
«Δεν είναι δίκαιο αυτό.Εγω απλά να βοηθήσω ήθελα...»λέει σιγά ενώ ξεκινάει το αμάξι.
«Κάνεις δεν μπορεί να βοηθήσει»απαντάω.
Και δεν θα ησυχάσω αν δεν τον βρω.
***
«Λαουρα;»φωνάζω.
«Στην κουζινα είμαι...»λέει σιγά και πάω κατευθείαν μέσα.
Έχω να την δω από προχθές.
Καθόταν στον πάγκο με μια χοντρη ζακέτα γύρω της.Πανω είχε ένα κουτί χάπια και ένα νερό.
«Ήρθες...»λεει.
«Ναι.Συγνωμη που άργησα...»λέω.
«Δεν πειραζει.Εξαφανιζεσαι συχνά τον τελευταίο καιρό.Δεν σε βλέπω πολύ...»λέει.
«Πως είσαι εσυ;»
«Καλά»λεει.
Βλέπω τα χάπια.Ηρεμιστικα.
«Πάλι;»την ρωτάω.
«Χωρίς αυτά δεν μπορώ να κοιμηθώ...»απαντάει.
«Η μαμά σου;»
«Πήγε σπιτι από χθες.Νομιζε θα έρθεις τότε για αυτό»λεει.
Όντως της είχα πει θα γυρίσω χθες.
«Δηλαδή ήσουν μόνη σου;»την ρωτάω.
«Δεν είναι κάτι καινούργιο άλλωστε...»λέει και παιρνει ένα ηρεμιστικό και όταν πίνει νερό πάει μέσα.
Η αλήθεια είναι ότι λειπω συχνά αλλά υπάρχει λόγος.
***
Μπαινει μέσα και κάθεται διπλα μου.Δεν το έχω συνηθησει αυτό.
«Παρη θέλω να μιλήσουμε...»λέει κοιτώντας κάτω.
«Φυσικά ψυχή μου...»λέω.
Βάζει τα χέρια της στα πόδια της και ετοιμάζεται.Φενεται σοβαρό.
«Δεν θέλω να τον κυνηγάς πια...»λέει.
Ώστε για αυτό είναι.
«Λαουρα...»
«Όχι Λαουρα.Δεν θέλω Παρη.Φευγεις και λείπεις για μέρες....»
«Αφού έτσι και άλλιως κάθε φορά που μπαινω στο δωμάτιο εσυ φεύγεις»
«Ναι αλλά νιώθω πιο ασφαλής όταν είσαι εδώ.Για αυτό.Σε παρακαλώ μην ξαναπάς.Αστον να τον βρει η αστυνομία....»
«Η αστυνομία δεν τρελενεται και ολας να τον βρει...»λέω.
Αν το έκαναν θα τον είχαν βρει.
«Σε παρακαλαω.Πεφτω και στα γονατα αν θες.Δεν θέλω να είσαι κοντά του»λέει.
Ούτε εγώ.Αλλα πρέπει.
«Δεν γίνεται αυτό...»λέω.
«Γίνεται.Απλα μην ξαναφύγεις»
«Δεν μπορώ Λαουρα...»λεει και ευτυχώς χτυπάει το κουδούνι.
Με εσωσε κατά κάποιο τρόπο.
«Πάω εγώ»λέω και πλησιάζω στην πόρτα.Οταν ανοίγω ήταν ένας άντρας που δεν είχα ξαναδεί.
Ποτέ μου.
Είχε γκρι μαλλιά και γαλάζια μάτια.Φοραγε ένα καφέ μπουφάν και δεν μου είπε κάτι απλά με προσπέρασε και μπήκε μέσα.
«Εδώ είναι;»λέει.
«Εδώ είναι ποιος;»λέω στον άγνωστο αλλά δεν μου απαντάει.
Μπαινει στο σαλόνι και μόνο όταν βλέπει την Λαουρα σταματάει.
«Δεν ξέρω ποιος είσαι και τι θέλεις αλλά δεν μπορείς να μπαίνεις έτσι μέσα!»λέω.
Εκείνος δεν με κοιτάει όμως.Κοιταει ακόμα την Λαουρα.
«Μπαμπά;Τι κανείς εδώ;»λέει η Λαουρα.