ပင္လယ္ေလသည္ တျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္ေနသည္။ ေဆာင္းတြင္းကာလ ေရာက္ခါနီးျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေအးစိမ့္ေနေသာ ေလညွင္းက သတိေပးေနသည္။ ေန႔ရက္မ်ားသည္လည္း ယခင္ကထက္ တိုေတာင္းလာျပီး ေန႔လယ္ခင္းအခ်ိန္မ်ားသည္ အကုန္ဆံုးျမန္ေနျပီျဖစ္သည္။
လက္ထဲမွ သစ္ကိုင္းခက္မ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ တံျမက္စည္းရွည္ကို ေက်ာက္တံတိုင္းမွာ မွီေထာင္လိုက္သည္။ လွမ္းျမင္ေနရေသာ ပင္လယ္ျပင္မွ ဖဲလ္လစ္ မ်က္လံုးမခြာႏိုင္။ ပင္လယ္ျပင္ရွိ လွုိင္းလံုးျဖဴမ်ားၾကားတြင္ ရြက္လႊင့္ထားေသာ ရြက္ေလွငယ္မ်ား ခုန္ေပါက္ကာ ခရီးႏွင္ေနၾကသည္။ ေဆာင္းကာလေရာက္ေတာ့မည္ျဖစ္၍ ပင္လယ္ျပင္တြင္ ငါးဖမ္းရြက္ေလွတစ္ခ်ိဳ႕မွလြဲ၍ ခရီးသြားရြက္ေလွမ်ား၊ ကုန္တင္ရြက္ေလွမ်ားကို မေတြ႔ရေတာ့။
ေန႔လယ္ခင္း၏ ေရႊေရာင္ေတာက္ေနေသာ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ပံုေပျမိဳ႕ၾကီးသည္ လွခ်င္တိုင္း လွေနသည္။ ပင္လယ္ျပာျပာကို ေနာက္ခံထားကာ အနီေရာင္ အုတ္ၾကြပ္ေခါင္မိုးမ်ား၊ တိုက္ခန္း၀ရန္တာမ်ားတြင္ လွန္းထားေသာ ေရာင္စံုအ၀တ္စမ်ားႏွင့္အတူ အိမ္တိုင္းလိုလိုတြင္ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ ပန္းအိုး၊ ပန္းပြင့္မ်ားေၾကာင့္ ေရာင္စံုျခယ္ထားေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုပင္။
"ဒီဒီရာ.. ညည္း ေရခ်ိဳးေဆာင္သြားတာ ၾကာလွခ်ည္လား။"
ဖဲလ္လစ္ရွိေနရာသည္ အရွင္လုလိယက္စ္အိမ္ၾကီး၏ အေပၚဆံုးေနရာ ဥယ်ာဥ္ၾကီးထဲမွာ ျဖစ္သည္။ ပံုစံတူလိုမ်ိဳး ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ တစ္ဖက္ျခံကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ အျပင္ဥယ်ာဥ္ေနရာမွ စကားသံမ်ားကိုလည္း တစ္ခါတစ္ရံ ၾကားရတတ္သည္။ အခုလည္း တစ္ဖက္အိမ္၏ အိမ္ေအာက္ဆံုးေနရာ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွ စကားသံကို သူ ၾကားလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဧည့္ခန္းေဆာင္အလယ္ ေရကန္ေဘးနားအစြန္းတြင္ ထိုင္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလး၏ ပံုရိပ္ကိုလည္း မသဲမကြဲျမင္ေနရသည္။
"အစ္ကိုနဲ႔သြားတာပဲ.. မယ္မယ္ကလည္း.."
"ညည္းေနာ္။ အ၀တ္အစားကလည္း ျပည့္တန္ဆာပံုစံမ်ိဳး ၀တ္ထားရလား။"
ေရကန္ထဲမွာ ထင္ဟပ္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္၏ မ်က္ႏွာသည္ စူပုပ္သလို မဲ့သြားသည္။ ပါးလႊာေသာ ပိုးထည္၀တ္ရံုသည္ ေကာက္ေၾကာင္းလွလွမ်ားကို ထင္ေနေစသည္ကို ဖဲလ္လစ္ မျငင္းႏိုင္။
ဒီဒီရာ..
လုလိယက္စ္၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဒါမီဒယ္၏ ညီမငယ္..
သူမကိုေတြ႔တိုင္း ႏူးညံ့စြာေျပာဆိုဆက္ဆံတတ္သည့္ လုလိယက္စ္၏ ရုပ္ပံုလႊာကို မသဲမကြဲ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လာသည္။
လုလိယက္စ္ႏွင့္ ဒီဒီရာ..
တကယ္ပင္ လိုက္ဖက္လြန္းသည့္ ေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္။ လုလိယက္စ္သည္ သူမထက္ အသက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ပိုၾကီးလိမ့္မည္။ ဒါေပမဲ့ အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါ။ လက္ထပ္ထိမ္းျမားခ်ိန္တြင္ အမ်ိဳးသားျဖစ္သူသည္ အမ်ိဳးသမီးထက္ အသက္ၾကီးတတ္သည္မွာ ထံုးစံျဖစ္သည္။
ဒီဒီရာသည္ ဆိုးႏြဲ႔သလို ထင္ရေသာ္လည္း စိတ္ႏွလံုးျဖဴစင္သည္။ လုလိယက္စ္အေပၚတြင္လည္း အမွန္တကယ္ပင္ ေမတၱာသက္၀င္ေနပံုရသည္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ လုလိယက္စ္အတြက္ သူမသည္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အိမ္ေထာင္ရွင္မေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ ၾကင္နာသနားတတ္ျပီး တည္ၾကည္ေျဖာင့္မတ္သည့္ အိမ္ေထာင္ရွင္တစ္ဦး၏ ဇနီးမယားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာလိမ့္မည္။ ဒီလိုဆိုလ်ွင္ေတာ့ သူမသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ကာ စိတ္ခ်မ္းသာရသည့္ အမ်ိဳးသမီးေလး ျဖစ္လာလိမ့္မည္။
သူ သိခဲ့ဖူးသည့္...
"ေဟ့.. ေငးလွခ်ည္လား။"
ေနာက္နားဆီမွ ေခၚသံေၾကာင့္ ဖဲလ္လစ္ အေတြးရပ္ကာ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ အေစခံမေလး ေနာ္ရာသည္ ခ်စ္စဖြယ္ ျပံဳးျပေနသည္။ သူ႔ေဘးမွာလာရပ္ကာ သူၾကည့္ေနရာကို တစ္ခ်က္လွမ္းအၾကည့္ျပီးမွာေတာ့ မ်က္ႏွာမဲ့သြားသည္။
"နင္ အဲ့ဒီ့ေကာင္မေလးကို သေဘာက်ေနတာလား။ မတန္မရာေတြေနာ္ ဖဲလ္လစ္။"
ဖဲလ္လစ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရံုမွလြဲ၍ မေျဖျဖစ္။ လူခ်မ္းသာမိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ကို စိတ္ကူးယဥ္ရေအာင္ သူသည္ ဦးေႏွာက္မပ်က္ေသးပါ။ ႏွုတ္မွဖြင့္မေျပာၾကေပမယ့္ ဒီဒီရာသည္ လုလိယက္စ္အတြက္ဟု မိသားစုႏွစ္ခုလံုးက သတ္မွတ္ထားၾကသည္ကို ဖဲလ္လစ္သိသည္။ အပ်ိဳမွန္လ်ွင္ လႊတ္မေပးခ်င္သည့္ သခင္ေလးအားရီးယူးစ္ပင္လ်ွင္ ဒီဒီရာကို ညီမငယ္တစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ဆက္ဆံသည္။ တစ္ေန႔တစ္ခ်ိန္တြင္ အစ္ကိုျဖစ္သူ၏ ဇနီးအျဖစ္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ၾကမည္ဟု စေနာက္ေနသည္ကို ၾကားခဲ့ရသည္။
"ဟိတ္။ နင္က ဘာလို႔ ဒီေလာက္စကားနည္းရတာလဲ။"
ဥယ်ာဥ္ထဲမွ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကို ျပန္လွည္းေနသည့္ ဖဲလ္လစ္အနားမွ ေနာ္ရာမခြာေသး။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္ရင္း အတင္းကပ္ကာ လိုက္ေမးေနသည္။ ကပိုကရိုအလွႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ သူမသည္ တည္တည္တံ့တံ့သာေနတတ္လ်ွင္ အထက္တန္းလႊာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ပင္ မွားယြင္းႏိုင္သည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ ဆြဲေဆာင္မွုအရွိဆံုးမွာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ႏွုတ္ခမ္းျဖစ္သည္။ ဆည္းဆာေရာင္လို လွပသည့္ ဆံပင္လိပ္မ်ားလည္း ပါသည္။
"နင္ မနက္ျဖန္ အရွင္လုလိယက္စ္တို႔နဲ႔ လိုက္သြားမွာလား။"
ေနာ္ရာက ေခါင္းကိုေစာင္းကာ ငိုက္က်ေနေသာ ဆံပင္မ်ားေအာက္မွ ဖဲလ္လစ္၏မ်က္ႏွာကို ျမင္ရေအာင္ၾကည့္ရင္း ေမးသည္။ ဖဲလ္လစ္ ဘာေျဖရမလဲမသိ။ မနက္ျဖန္ဆိုလ်ွင္ အရွင္လုလိယက္စ္ေရာ၊ သခင္ေလးအားရီးယူးစ္တို႔ပါ ျမိဳ႕ျပင္မွ အနားယူအိမ္ၾကီးရွိရာသို႔ ထြက္သြားၾကေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ လုလိယက္စ္၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဒါမီဒယ္ႏွင့္ ညီမငယ္ဒီဒီရာတို႔ပါ လိုက္ပါသြားၾကလိမ့္မည္။
"ငါ မသိဘူး။"
အမွန္အတိုင္း ေျဖျဖစ္သည္။ တကယ္လည္း လိုက္ရမည္မထင္။ အဘိုးအို အဲလ္ဇီယိုသည္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ဖဲလ္လစ္ကို လိုက္ခိုင္းလိမ့္မည္မဟုတ္။ သူ ဒဏ္ရာရျပီးကတည္းက အဘိုးအိုသည္ ဖဲလ္လစ္ကို ပိုျပီးအျမင္မၾကည္ျဖစ္လာသည္။ ဖ်ားနာေနခ်ိန္က လုလိယက္စ္ကိုေစာ္ကားလိုက္သလို ေျပာမိသည့္ကိစၥကလည္း အကူအညီမျဖစ္ခဲ့။ အခုေနာက္ပိုင္း အိမ္ထဲမွာေတာင္ အဆိုးဆံုးေနရာ၊ အခက္ခဲဆံုးေနရာေတြမွာသာ အလုပ္ခိုင္းေတာ့သည္။ အရွင္လုလိယက္စ္ႏွင့္ လံုးလံုးမေတြ႔ေစႏိုင္သည့္ ေနရာမ်ားဆိုလ်ွင္ မမွားပါ။
"ညက်ရင္ ငါ႔ဆီလာခဲ့ပါလား။"
ဖဲလ္လစ္ မ်က္လံုးျပဴးကာ ေနာ္ရာ႔ကို လွည့္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္တစ္ေယာက္သည္ သခင့္အပိုင္ျဖစ္သည္။ မိမိသေဘာဆႏၵဆိုတာ မရွိေစရ။ ဒီလိုအတင့္ရဲစြာ ဖိတ္ေခၚမွုမ်ိဳးကို ဒီေကာင္မေလး ဘယ္လိုသတၱိမ်ိဳးႏွင့္ လုပ္ႏိုင္သည္ကို သူ နားမလည္။
"နင့္ကို အရွင္လုလိယက္စ္ပိုင္တာ နင္ မသိဘူးလား။"
"အရွင္လား... တစ္ခါမွ ငါ႔ကိုမေခၚဘူးဟ။ ငါ ပ်င္းလြန္းလို႔ဟ။ ဟိ.."
တခစ္ခစ္ရယ္သံႏွင့္ေျပာေနေသာ ေနာ္ရာ႔ကိုၾကည့္ရင္း သူ အံ့ၾသရျပန္သည္။ ဘယ္လိုလူလဲ။ ဒီေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ကၽြန္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ပိုင္ဆိုင္ျပီးတာေတာင္ အိပ္ရာကိစၥေတြမွာ အသံုးမခ်တတ္ဘူးဆိုလ်ွင္ သူထင္ထားသည့္အတိုင္း တကယ္ပင္ အသံုးမက်သည့္သူ ျဖစ္ရမည္။
"ဘယ္လိုလဲ။ နင္ လာခဲ့မလား။"
"နင္ ေသခ်င္ေနလို႔လား ေနာ္ရာ။ နင္ေရာ ငါပါ ဒုကၡေရာက္သြားမယ္။"
ေနာ္ရာသည္ မိမိထက္ အသက္ပိုၾကီးေသာ္လည္း တံုးအသည့္ ညီမငယ္တစ္ေယာက္လို ဆူမိသြားသည္။ ဒီကေလးမငယ္သည္ ကၽြန္တစ္ေယာက္၏ဘ၀ကို နားလည္ဟန္မတူ။ သူတို႔မွာ မိမိသေဘာဆႏၵအရ ဘာဆိုဘာမွ ျပဳလုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိသည္ကို လက္မခံေသးဘူးလားမသိ။
"အရွင္က သေဘာေကာင္းတယ္ဟ။ နင္ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔။ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ၾကိဳက္ေနၾကတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေပးစားဖို႔ သေဘာတူမွာ။"
"နင့္ကိုမွ ငါ မၾကိဳက္တာ။"
ဖဲလ္လစ္ရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ ေနာ္ရာမ်က္ႏွာ ရွံဳ႕မဲ့သြားသည္။ မ်က္လံုးခ်ိဳခ်ိဳ အၾကည့္ခ်ိဳခ်ိဳေတြ မရွိေတာ့။ ဒုကၡိတေကာင္ကမ်ား၊ အေပါစားကၽြန္ကမ်ား၊ အကန္းအပဲ့ကမ်ား ဆိုသည့္ ဆဲစကားေတြ ထပ္သြားသည္။
ေဆာင္းတြင္းကာလ ေရာက္လာေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သစ္ပင္တစ္ခ်ိဳ႕သည္ ၎တို႔၏ သစ္ရြက္မ်ားကို ေျခြကာခ်ရင္း ေရာက္လာေတာ့မည့္ ေအးစိမ့္မွုမ်ားကို ၾကံ့ၾကံ့ခံဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကသည္။ ဤဥယ်ာဥ္ၾကီးထဲတြင္ ေဆာင္းတြင္းကာလအတြင္း ပြင့္တတ္သည့္ ပန္းပင္ငယ္မ်ားကို ေျပာင္းလဲစိုက္ပ်ိဳးခ်ိန္ ေရာက္လာေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ေနာ္ရာ၏ ဆဲဆိုသံမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရွဳရင္း ဥယ်ာဥ္ထဲမွ ႏွင္းဆီရံုသို႔ ဖဲလ္လစ္ အၾကည့္ေျပာင္းျဖစ္သည္။ အျဖဴေရာင္ေက်ာက္တိုင္ၾကီး ႏွစ္ခုေအာက္တြင္ ႏွင္းဆီရိုင္းပင္မ်ားကို ပန္းအိုးၾကီးႏွစ္ခုအတြင္း စိုက္ပ်ိဳးထားသည္။ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ပြင့္ေနသည့္ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဇာပု၀ါမ်ား အထပ္ထပ္ျခံဳထားသလို ႏွင္းဆီရိုင္းပြင့္ေလး၏ ပြင့္ဖတ္ငယ္မ်ားသည္ ပြင့္အာေနသည္။ ပန္းေရာင္သန္းေသာ ႏွင္းဆီပြင့္သည္ ဒီႏွစ္အတြက္ ေနာက္ဆံုးပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ေႏြဦးရာသီ မေရာက္မခ်င္း ေနာက္ထပ္ ႏွင္းဆီပြင့္ကို ျမင္ရဖို႔ဆိုတာ မေသခ်ာေတာ့။
"ဟဲ့.. ေကာင္မေလး.. ညည္းကို စီရမ္နာ လိုက္ရွာေနတယ္။"
အဘိုးအို အဲလ္ဇီယို၏အသံ။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ေနာ္ရာ၏ မ်က္ေစာင္းတစ္ခု ဖဲလ္လစ္ထံေရာက္လာသည္။ မေက်မနပ္ ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ရင္း အနားမွထြက္ခြာသြားသည့္ ေနာ္ရာ႔ေၾကာင့္ ဖဲလ္လစ္ ျပံဳးမိသည္။
"မင္းက ဘာလို႔ အဲ့ဒီ့ပန္းကို ခူးလိုက္ရတာလဲ။"
အဘိုးအိုေျပာမွ ဖဲလ္လစ္ သတိထားမိသည္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ႏွင္းဆီပြင့္ငယ္။
သူ ခူးမိသြားတာလား။
ေနာက္ဆံုးပန္းပြင့္ေလးကိုေလ။
ဘာအတြက္လဲ။
"ေဟ့ေကာင္ေလး.. ေမးရင္ ေျဖစမ္း။ နာခ်င္ေနျပီလား။"
ဖဲလ္လစ္ ႏွင္းဆီပြင့္ကို အဘိုးအို အဲလ္ဇီယိုေရွ႕ တိုးေပးလိုက္သည္။ အဘိုးအိုမွာ မ်က္လံုးျပဴးသြားျပီး ေနာက္သို႔ ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္သြားသည္။
"မင္း..မင္းရဲ႕ပန္းကို ငါ.. ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲ။"
"အရွင့္ရံုးခန္းထဲမွာ ပန္းအိုးထိုးေပးပါလား အဘ။"
စကားအဆံုးမွာ ဖဲလ္လစ္ ေခါင္းကိုငုံ႔ခ်လိုက္သည္။ ကိုယ္တိုင္ပင္ မထင္မွတ္ထားသည့္ စကား။ ေသခ်ာပါသည္။ ပန္းခူးလိုက္သည့္အတြက္ အဘိုးအို အဆူမခံရေအာင္ သူ႔ကိုယ္သူ ကာကြယ္လိုက္တာပဲ ျဖစ္ရမည္။ သူ သတိထားမိသည္။ ဥယ်ာဥ္ၾကီး၏ ဒီေနရာကိုေရာက္တိုင္း လုလိယက္စ္သည္ ႏွင္းဆီပြင့္ငယ္မ်ားရွိရာ ယခုေနရာတြင္ ရပ္တန္႔တတ္သည္။ သခင္ေလးအားရီးယူးစ္ႏွင့္ စကားေျပာရန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပင္လယ္ရွဳခင္းကို ၾကည့္ရန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာကိုသာ ေရြးခ်ယ္သည္။ ထို႔အျပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ႏွင္းဆီပြင့္နားသို႔ ကိုယ္ကိုကိုင္းရင္း ႏွင္းဆီရနံ႔ကို ႏွစ္လိုစြာ ရွိဳက္နမ္းတတ္သည္။
အဘိုးအိုမွာ သူ႔စကားကို မၾကားသလို သူ႔မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဖဲလ္လစ္ မေနတတ္ေတာ့။
"အရွင္က ႏွင္းဆီပန္းကို ၾကိဳက္တယ္မဟုတ္လား အဘ။"
စကားသံေတြက ခပ္တိုးတိုး။ အဘိုးအိုကို ေမာ့မၾကည့္ရဲ။ ႏွင္းဆီပြင့္ေလး၏ ပြင့္ဖတ္ေလးမ်ားကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနျဖစ္သည္။ မနက္ျဖန္ဆိုလ်ွင္ အရွင္လုလိယက္စ္ ခရီးထြက္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ အမဲလိုက္သြားဖို႔ရန္ဟု သူ သိထားေပမယ့္ ျမိဳ႕ျပင္ရွိ အနားယူစံအိမ္ၾကီးတြင္ လုလိယက္စ္တို႔အားလံုး အေတာ္ၾကာေအာင္ ေနျဖစ္မည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွ ပံုေပျမိဳ႕သို႔ ျပန္လာမည္ မသိ။ အရွင္လုလိယက္စ္သည္ ဒီအိမ္ၾကီးတြင္ ရွိေနေတာ့မည္မဟုတ္။ အပန္းေျဖအိမ္တြင္ အခ်ိန္မည္မ်ွၾကာေအာင္ ေနလိမ့္မည္ဆိုတာကို သူ မခန္႔မွန္းတတ္။
"မင္းဘာသာမင္း သြားပါလား။ မင္း ခိုင္းတိုင္းလုပ္ေပးရေအာင္ ငါက မင့္ကၽြန္လား။"
အဘိုးအို၏ ခပ္ေဟာက္ေဟာက္စကားသံအဆံုးမွာ ဖဲလ္လစ္ ဘာဆက္ေျပာရမလဲမသိေတာ့။
"မင္းသြားမယ္ဆို ျမန္ျမန္သြား ေဟ့ေကာင္ေလး။ အရွင္ ျပန္လာေတာ့မယ္။ မင္းရဲ႕က်က္သေရမရွိတဲ့ရုပ္ကို အရွင္ မျမင္ေစနဲ႔။"
ပခံုးကိုတြန္းကာ အဘုိးအို ေရွ႕ဆက္ေျပာမွ ဖဲလ္လစ္ နားလည္သြားသည္။ လုလိယက္စ္ အိမ္ကို ျပန္မေရာက္ေသးလို႔ သူ႔ကို သြားခိုင္းသည္ပဲ။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကိုခ်ရင္း ေလွကားထစ္မ်ားအတိုင္း အျမန္ ေျပးဆင္းလာခဲ့သည္။ ပန္းေလး ႏြမ္းသြားမွာကို စိုးရိမ္သည္။
အလုပ္ခန္းရွိရာ ေအာက္ဆံုးထပ္တြင္ လွုပ္ရွားသြားလာေနေသာ အေစခံမ်ား မရွိ။ ေန႔လယ္ေစာင္းအခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ညစာအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကေသာ မီးဖိုေဆာင္တြင္သာ လွဳပ္ရွားမွုမ်ားရွိေနသည္။ လုလိယက္စ္သည္ အားရီးယူးစ္ႏွင့္ ေရခ်ိဳးေဆာင္မွာပင္ ရွိလိမ့္ဦးမည္။ အားရီးယူးစ္ပံုေပျမိဳ႕သို႔ ေရာက္လာျပီးကတည္းက မနက္ပိုင္းအလုပ္ခ်ိန္အျပီးတြင္ လုလိယက္စ္သည္ အျမဲလိုလို ညီျဖစ္သူႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ျဖစ္သည္။ ေရခ်ိဳးေဆာင္သို႔သြားသည္ပဲျဖစ္ေစ၊ ဓါးေရးက်င့္သည္ျဖစ္ေစ၊ ညစာစားခ်ိန္တြင္ျဖစ္ေစ အားရီးယူးစ္ႏွင့္သာ အျမဲအတူ အခ်ိန္ကုန္ဆံုးေစသည္။
လုလိယက္စ္၏ အလုပ္ခန္းေရွ႕သို႔ အေရာက္မွာေတာ့ သံကြင္းမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ကာထားေသာ လိုက္ကာစကို ဆြဲဖယ္လိုက္ကာ အခန္းတြင္းသို႔ လွမ္း၀င္လိုက္သည္။ ဖဲလ္လစ္၏ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္ခု ခပ္ဟဟ ပြင့္ဟသြားသည္။ ဘာသံမွထြက္မလာ။ လက္ထဲမွ ပန္းပြင့္ငယ္၏ ရိုးတံကိုသာ ဖိဆုပ္မိသြားသည္။
အလုပ္စားပြဲေဘးမွ စာရြက္လိပ္စင္မ်ား စီတန္းတင္ထားရာ စင္၏အေရွ႕တြင္ လုလိယက္စ္ ရပ္ေနသည္။ စာရြက္လိပ္မ်ားၾကားမွာ တစ္စံုတစ္ရာကို ရွာေဖြေနဟန္တူသည္။ ခြင့္ပင္မေတာင္းဘဲ အခန္းတြင္း၀င္လာသည့္ ဖဲလ္လစ္ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည့္ မ်က္လံုးျပာမ်ားသည္ ရုတ္တရက္ အံ့ၾသသြားသလို။ အခန္းတြင္းျဖာက်ေနေသာ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ နက္ရွိဳင္းေနသည္။
လုလိယက္စ္သည္ ေရခ်ိဳးေဆာင္မွာပဲ ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။
အဘိုးအို အဲလ္ဇီယိုကို ဖဲလ္လစ္ က်ိန္ဆဲမိသြားသည္။
အခုအခ်ိန္မွာမွ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖို႔ သူ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
စကားေျပာဖို႔ ဘယ္လိုစရမလဲ။
သူ႔လက္ထဲက ႏွင္းဆီပြင့္အေၾကာင္းကိုေရာ ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲ။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဖဲလ္လစ္။"
လုလိယက္စ္၏ေလသံသည္ တည္ျငိမ္ေအးေဆးသည္။ ေျပာမရေအာင္ စိတ္လွုပ္ရွားေနသည္မွာ သူ တစ္ေယာက္ပဲလား မသိ။ ေျပာရမည့္စကားကို ရွာေဖြေပမယ့္ ေခါင္းေတြပူေနကာ တစ္လံုးမွ ထြက္မလာ။
"ႏွင္းဆီပန္းက .. ဘာျဖစ္လို႔.. အာ.. ကိုယ့္အတြက္လား.."
သူရွိရာ ေျခတစ္လွမ္းတိုးရံု လွမ္းလာျပီးေမးသည္။ ကမ္းလာေသာလက္ကို ေခါင္းငုံ႔ထား၍ ငိုက္က်ေနေသာ ဆံပင္နက္မ်ားၾကားမွ ဖဲလ္လစ္ ျမင္ေနရသည္။ လက္ကိုေရႊ႕ျပီး ႏွင္းဆီပြင့္ငယ္ကို လုလိယက္စ္လက္ထဲသို႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ထည့္ေပးလိုက္သည္။ သူ႔လက္ဖ်ားမွ ေအးစက္မွုေၾကာင့္ ပြင့္ဖတ္ေလးမ်ားကို မေအးခဲသြားေစခ်င္ပါ။
"ပန္းအိုးတစ္ခုေလာက္ ကူရွာေပးပါလား။ ကိုယ့္အခန္းက မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။"
လုလိယက္စ္၏ စကားအဆံုးမွာ ဖဲလ္လစ္ ေခါင္းညိတ္ျပမိသည္ထင္သည္။ မေသခ်ာ။ သူ႔ကိုယ္သူပင္ ဘာေတြျမင္ကာ ဘာေတြလုပ္ေနသည္ကို ဖဲလ္လစ္မသိ။ အေရးၾကီး စာခ်ဳပ္စာတမ္းမ်ား ထည့္ထားတတ္ေသာ ဆင္စြယ္ဗူးငယ္မ်ား၊ စာရြက္လိပ္မ်ား၊ ေျမပံုမ်ား၊ မွင္တံမ်ားၾကားမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ရွာျဖစ္သည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေငြေရာင္ေတာက္ေနသည့္ ပန္းအိုးငယ္ကို စင္၏ေထာင့္မွာေတြ႔ရသည္။
ဖုန္ေတြကို အ၀တ္စႏွင့္သုတ္ဖယ္ကာ ပန္းအိုးေလးကို စားပြဲေပၚ တင္ေပးျဖစ္သည္။ လုလိယက္စ္သည္ ေရကရားထဲမွ ေရတစ္ခ်ိဳ႕ကို ပန္းအိုးထဲ ေျပာင္းထည့္ေနသည္။ မသိမသာ ေမာ့ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ မ၀ံ့ရဲ။ တစ္ခါတေလ လုလိယက္စ္၏မ်က္ႏွာသည္ ဘယ္လိုပံုစံလဲဆိုတာကို ဖဲလ္လစ္ မနည္းျပန္စဥ္းစားရသည္။ လုလိယက္စ္ေရွ႕တြင္ အျမဲေခါင္းငုံ႔ထားတတ္သည့္ သူ႔အတြက္ လုလိယက္စ္၏ လက္ဖ၀ါး၊ ေျခေခ်ာင္းမ်ား၊ ၀တ္ရံုစမ်ားကိုသာ ေသခ်ာမွတ္မိေနသည္။
ေရက်သံရပ္သြားသည္ႏွင့္ ႏွင္းဆီပြင့္ျဖဴေလးကို ပန္းအိုးထဲမွာ လုလိယက္စ္ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ထည့္လိုက္သည္။ လွလိုက္တာ။ ေငြေရာင္လဲ့ေနေသာ ပန္းအိုးေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္လြန္းစြာ လွပေနေသာ ပန္းပြင့္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ဖဲလ္လစ္ ျပံဳးသြားမိသည္။
"ေက်းဇူးပဲ ဖဲလ္လစ္..."
စကားသံတိုးတိုးကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သူ႔ရင္ထဲမွ လွိုက္ခနဲ ခံစားရမွုသည္ အေပ်ာ္ေတြမ်ားလား။ မရဲတရဲ ေမးရင္း ေျခတစ္လွမ္းေနာက္ဆုတ္ကာ ခပ္တိုးတိုး ေျပာျဖစ္သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး အရွင္"
ေျခႏွစ္လွမ္းအထိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေနာက္ဆုတ္ျပီးမွ ေခါင္းညႊတ္အရိုအေသျပဳရင္း ေနာက္လွည့္ျဖစ္သည္။
"ဖဲလ္လစ္.."
ေခၚသံေနာက္မွာ ၀ွီးခနဲ အသံတစ္ခု။ အက်င့္ပါေနေသာလက္က လုလိယက္စ္ပစ္ေပးလိုက္ေသာ အရာကို ေျမျပင္ေပၚမက်ခင္ လွမ္းဖမ္းလိုက္ႏိုင္သည္။ ၀ိုင္းစက္ေသာအရာတစ္ခု။ အေသအခ်ာေျပာရပါလ်ွင္ နီရဲေနေသာ ပန္းသီးတစ္လံုး။ ေမႊးသင္းေသာ ပန္းသီးနံ႔ကို သူ ရလိုက္သည္။
လုလိယက္စ္သည္ သူ႔အလုပ္စားပြဲေပၚရွိ သစ္သီးပန္းကန္ထဲမွ ပန္းသီးနီတစ္လံုးကို သူ႔ကို ပစ္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ လုလိယက္စ္ကို ေငးၾကည့္မိသြားသည္။ ေရႊေရာင္ဆံပင္လိပ္ေတြသည္ လုလိယက္စ္၏ အျပံဳးႏွင့္အတူ ေတာက္ပေနသည္။ ၾကည္လင္ေသာမ်က္လံုးျပာမ်ားတြင္ ေႏြးေထြးမွုႏွင့္ ခ်စ္ခင္မွုသာ ရွိသည္။
"မင္းအတြက္.."
ဖဲလ္လစ္ရွိရာသို႔ ေမးကိုမသိမသာေငါ႔ရင္း လုလိယက္စ္ေျပာသည္။ ထိုစကားသံသည္ နားေထာင္မိသူရင္ထဲ ေႏြးေထြးသြားေစႏိုင္သည္ကို မသိဘူးလားမသိ။ သူ တစ္ခုခု ေျပာသင့္သလား။ အနည္းဆံုး ေက်းဇူးတင္စကားျဖစ္ျဖစ္ေလ။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ဘာမွ မေျပာျဖစ္။ ဖဲလ္လစ္ လုလိယက္စ္ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အရိုအေသျပဳရင္း အလုပ္ခန္းမွထြက္လာျဖစ္ခဲ့သည္။
ပန္းသီးငယ္ကို ႏွုတ္ခမ္းနားထိ မယူလာေပမယ့္ မကိုက္စားျဖစ္ပါ။ သဲ့သဲ့ရေသာ ႏွစ္လိုဖြယ္ ပန္းသီးနံ႔ေလးကိုသာ ရင္ထဲထိေရာက္ေအာင္ ရွိဳက္ယူျဖစ္သည္။
.................
Happy Birthday ပါ ညီမေလး @thu_thu-01
ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
မမြန္
၀၈.၀၆.၂၀၁၉