48.
«Θα σε αγαπάω εγώ...»
Η γειτονιά δεν λέει και πολλά.Δεν έχει ψυχή έξω.Κανενας.Τα σπίτια παλιά,είχε βγει το χρωμα στα περισοτερα και τέτοια ησυχία δεν έχω ξαναδεί σε κανένα μέρος.
Βλέπω την Λαουρα που κοιτάει το σπιτι της.Αλλα δεν κάνει κανένα βήμα για να πλησιάσει.
Ποιος ξέρει τι θα σκέφτεται αυτό το μυαλουδάκι της τώρα.
«Όταν είσαι έτοιμη...»της λέω σιγά.Δεν θέλω να την πιέσω.Τρομαξα όταν την είδα χθες έτσι.Ελεγε ξανά και ξανά ότι δεν είναι τρελή.Λες και δεν το ξέρω αυτό.
Και φυσικά πίσω από αυτό κριβεται η πολυαγαπημένη μου μητέρα.Οπως πάντα.
Αν και η Λαουρα λέει ότι δεν φταίει,εγώ ξέρω ότι φταίει.Ετσι κάνει η κυρία Λουκια.Φταιει ακόμα και αν δεν φταίει.
«Ξέρεις τι;Ας έρθουμε άλλη φορά...»λέει και πάει πίσω στο αμάξι.Προσπαθει να ανοίξει την πόρτα αλλά δεν μπορεί.Κλειδωσα επειδή το ήξερα ότι θα γίνει αυτό.
«Παρη άνοιξε να φυγουμε...»λέει.
«Όχι»λέω και τότε με κοιτάει.
«Θα το κάνουμε αυτό Λαουρα.Θα μιλήσεις στην μαμά σου.Δεν χρειάζεται να φοβάσαι.Ειμαι εγώ εδώ.Θελω να το ξέρεις ότι δεν φταίς εσυ σε τίποτα.Δεν ήρθαμε εδώ επειδή έκανες κάτι κακό.Ηρθαμε για να ανοίξεις τα μάτια της μαμάς σου.Ηρθαμε επειδή δεν πρέπει να φοβάσαι.Θα κλείσει αυτό το κεφάλαιο εδώ...»λέω.
Κουνάει το κεφάλι της αν και δεν είναι σιγουρη για αυτό.Το ξέρω ότι δεν είναι.
«Δεν έκανες εσυ κάτι κακό.Αυτος έκανε.Εσυ έφυγες επειδή δεν ένιωθες ασφάλεια...»ξαναλέω.
«Εχεις δίκαιο...»λέει και ξανακοιταει το σπιτι της.
Αρχίζει να περπατάει μέχρι εκει έτσι πάω διπλα της και της πιάνω το χέρι.
«Δεν είσαι μόνη σου.Θυμασαι;Είμαι το κελεπούρι...»λέω για να την κάνω να γελάσει.Και γέλασε.Οχι πολύ αλλά αρκετα για να μπει μέσα διαφορετικά.
Όταν χτυπάμε το κουδούνι μου σφίγγει δυνατά το χέρι πριν ανοίξει η πόρτα.
Μια γυναίκα μελαχρινή,πολύ άσπρη με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και που μύριζε από μακριά τσιγαριλα ήταν.
«Γεια σου μαμά...»λέει η Λαουρα.Εκεινη άνοιξε τα χέρια της μην πειστευωντας στα μάτια της.
«Κόρη μου...»λέει και την αγκαλιάζει.
***
Το εσωτερικο του σπιτιού είναι όπως και το εξωτερικό.Λιγα έπιπλα και παλιά έχει και καθόλου φως.Ολα τα παράθυρα είναι κλειστά.
Πραγμα που θεωρώ άσχημο.Με πιανει μια μελανχολια αν δεν βλέπω φως στο σπιτι.
Έχω κάτσει στην ακρη έχοντας τα χέρια μου στα πόδια και δεν έχω νιωσει ξανά πιο αμήχανα.Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω.Αν πρέπει να αυτόσυστηθώ ή αν αυτό δεν το κάνουν πια ή αν πρέπει να πάω διπλα στην Λαουρα.
Εκείνη έχει κάτσει σε ένα καναπέ με την μαμά της.
«Αυτός είναι ο Παρης μαμά...»λέει η Λαουρα.
«Ο Παρης;Η μαμά σου ήρθε εδώ ξερεις.Ειναι κάπως....»
«Ξέρω ξέρω.Λυπαμαι για αυτό...»λέω.
Ρεζίλι παντού αυτή η γυναίκα.
«Εγώ και ο Παρης είμαστε μαζί μαμά...»λέει εκείνη.
«Μαζί;Τώρα εξηγούνται όλα...»λέει η μαμά της.
«Δεν κατάλαβες...»
«Για αυτό έφυγες;Σε εποιασε το επαναστατικό σου και ήθελες να ζήσεις τον έρωτα σου;Και εγώ ανησυχούσα για σένα...»λέει.
Να της πω ότι δεν ξέρει την τυφλά της;
Άστο να το πει η Λαουρα.Μην αφήσω κακή εντύπωση στην μέλλουσα πεθερά μου.
«Όχι μαμά.Τωρα τον γνώρισα τον Παρη...»
«Και εμείς ερωτευτήκαμε αλλά δεν κάναμε ετσι...»
«Μαμά όχι.Ακου με.Δεν είναι έτσι τα πραγματα.Ο Παρης είναι αυτός που με βρήκε.Αυτος με βοήθησε.Μου βρήκε μέρος να μείνω,δουλειά»λέει.
Για μένα μιλάει.Ναι.
«Έπρεπε να φύγεις αγαπη μου;»
«Μαμά δεν το ήθελα.Αναγκαστικα...»
«Όχι πάλι τα ίδια...»λέει εκείνη βαζωντας το χέρι στο μέτωπο της.
Δεν την συμπάθησα.Αυτο είναι κακό.
«Ο Φώτης μαμά...σου είπα...»
«Μπορείς να το σταματήσεις αυτό;Ο Φώτης προσπαθούσε να έρθει κοντά σου.Να γίνει ο πατέρας που σου λείπει...»λέει.
Θα ξεράσω.Πατερας λέει.
«Μαμά όχι!»
«Λαουρα Κοφτω...»της λέει.
Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου.Προσπαθησα όμως.Κατι με τις ανίκανες μητέρες έχω και τις τραβάω να πούμε;
«Καλυτερα να σταματήσετε να μιλάτε και να ακούσετε την κόρη σας.Προσπαθει τόση ώρα να σας εξηγησει....»λέω και μπορεί να ακούστηκα κακός αλλά τόση ώρα προσπαθεί η Λαουρα.
Σηκώνομαι.
«Θα είμαι εδώ τριγύρω.Μιληστε εσείς...»λέω και περπατάω και βγαίνω από το σαλόνι και μπαινω στην κουζινα.
Τα απλυτα ήταν σχεδόν μέχρι το ταβάνι και μύριζε και αυτό το δωμάτιο τσιγαριλα.
Βλέπω μια κορνίζα και την περνώ στα χέρια μου.Ηταν η Λαουρα μικρή.Αγκαλια με την μαμά της.Γελαγε και φενοντουσαν όλα τα δόντια της.Μπορω να διακρίνω τον μπαμπά της.Ή τον ώμο του.Τον έχει βγάζει από την φωτόγραφια η μαμά της μάλλον.
«Μαμά αλήθεια σου λέω...»
«Όχι Λαουρα.Φανταζεσαι πραγματα.Μου το είπε άλλωστε ο Φώτης.Μπορεις να το πάθεις αυτό.Το πήρες ασχημα όταν έφυγε ο μπάμπας σου και μας παρατησε...»
«Δεν με νοιαζει ο μπαμπάς μαμά.Ποτε δεν ήταν πρότυπο πατέρα άλλωστε.Ο Φώτης όμως δεν είναι αυτός που νομίζεις...»
«Φαντάζεσαι πραγματα αγαπη μου.Δεν έγιναν έτσι.Ο Φώτης νοιάζεται για μας...»
Ο θεε μου.
Δεν μπορώ να ακούω μαλακιες.
«Όχι μαμά.Ο Φώτης έκλεισε το στόμα μου.Με βρήκε έξω και ήθελε με το ζόρι να μπούμε μέσα.Εποιασε το στήθος μου.Μου έλεγε χυδαία πραγματα.Για αυτό έφυγα.Δεν έφυγα επειδή το ήθελα.Το ξέρεις ότι τρεις μέρες περιπλανιόμουν πριν με βρει ο Παρης;Δεν είχα που να μείνω το βράδυ,δεν είχα να φάω.Δεν είχα κανέναν μαμά.Ημουν τρομαγμένη.Και εσυ μου λες ότι τα φανταστηκα;Πως μπορεί να το φανταστηκα αυτό;»λέει η Λαουρα.
Αυτό είναι το κορίτσι μου.
Νιώθω περηφανος κατά κάποιο τρόπο.Την βλέπω να γίνεται πιο δυνατή και αυτό με κάνει χαρούμενο.Θελω να είναι δυνατή.Της αξίζει να είναι δυνατή.
«Ξέρω ότι εχεις ανάγκη να είσαι με κάποιον.Να μην είσαι μόνη σου.Αλλα ο Φώτης δεν είναι καλός μαμά.Και δεν στο λέω γιατί θέλω να γυρίσω σπιτι.Δεν πρόκειται.Μενω με τον Παρη τώρα» *κανω εσωτερικό χορο * «αλλά θέλω να είσαι καλά.Και μαζί του δεν θα είσαι μαμά...»λέει.
Πλησιάζω όταν ακούω την πόρτα να ανοίγει.Ενας άντρας με σακούλες στα χέρια και μακριά μαλλιά μπαινει.Οταν βλέπει την Λαουρα του πέφτουν οι σακούλες.
«Λαουριτα;Ήρθες;»λέει και τρέχει χαρούμενος να την αγκαλιάσει αλλά εγώ την σπρωχνω απαλά πίσω μου.
«Μέχρι εκει καλά είσαι»λέω και με αγριοκοιταζει.
«Αυτός είναι ο Παρης Φώτη...»λέει η μαμά της Λαουρας.
«Ώστε εσυ είσαι...Να πεις στην μαμά σου να μην ξανάρθει εδώ!»λέει.
«Παρη κα-Καλυτερα να φύγουμε...»η Λαουρα πίσω μου.
«Μην μου πεις ότι λέει πάλι τα γνωστά;Αθηνα σοβαρά όμως η κόρη σου χρειάζεται βοήθεια.Φανταζεται πραγματα...»λέει εκείνος.
Τι διπρόσωπος θεε μου...
«Λέει ότι έφυγε εξαιτίας σου»λέει η μαμά της .
«Τι άλλο θα ακούσω θεε μου.Το κορίτσι τα έχει παίξει...»λέει αυτός και η Λαουρα φεύγει γρήγορα από πίσω μου και βγαίνει έξω από την πόρτα.
Δεν μπορώ να φυγω έτσι όμως.
Γυρνάω στην μαμά της.
«Δεν είναι σωστό αυτό που κάνετε.Πειστευετε έναν ξενο από την ίδια σας την κόρη...»λέω.
«Πως τολμάς;»λέει ο Φώτης.
«Μην μιλήσω για σένα.Τωρα εσυ θεωρήσε άντρας;Έτσι κάνουν οι άντρες;Σε έβαλε στο σπιτι της και έτσι το ανταπωδιδεις;»λέω και φεύγω και εγώ να βρω την Λαουρα.
Είχε τα χέρια της στο καπό του αυτοκινητου και το κεφάλι της κάτω.Εκλαιγε.
«Λαουρα...μην κλαις...»λέω και σηκώνει το πρόσωπο της.Τα μάγουλα της ήταν κόκκινα.
«Δεν με πειστευει Παρη.Κανεις δεν νοιάζεται.Δεν έχω κανέναν να με αγαπάει.Η μαμά μου δεν με πειστευει,ο μπαμπάς μου ούτε που νοιάζεται για το πως είμαι...είμαι μόνη μου...»λέει και δεν μπορώ να την βλέπω έτσι.Σπαραζει η καρδιά μου.
Βάζω τα χέρια μου στα μάγουλα της αφού σκουπίσω τα δάκρυα.
«Εχεις εμένα Ψυχή μου.Θα σε αγαπάω εγώ.Θα νοιάζομαι εγώ...»λέω.
Με κοίταει λυπημένα.Βαζει τα χέρια γύρω από τον λαιμό μου και με αγκαλιάζει.Βαζω τα χέρια μου στην μέση της και εκείνη το κεφάλι της στον λαιμό μου και έκλαιγε.
«Θα σε αγαπάω εγώ...»ψιθιριζω πάλι.
Επόμενος στόχος της ζωής μου.Να μην αφήσω τίποτα και κανέναν να την κάνει να κλάψει.